ΑΟΖ: ο σιωνισμός, η ιμπεριαλιστική «προστασία», ο πόλεμος και η Αριστερά

Η κα­τά­στα­ση στην Κύπρο γί­νε­ται πραγ­μα­τι­κά επι­κίν­δυ­νη. Είναι η πρώτη φορά εδώ και δε­κα­ε­τί­ες που μια ευ­ρύ­τε­ρη απο­στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κή δυ­να­μι­κή στη Μέση Ανα­το­λή, όπου ο διαρ­κής πό­λε­μος έχει γίνει η «στα­θε­ρά της αστά­θειας», έχει ήδη αγκα­λιά­σει την Τουρ­κία και τεί­νει τώρα να αγκα­λιά­σει και την Κύπρο. Η Ισ­ραη­λι­νή αε­ρο­πο­ρία επι­χει­ρεί στον κυ­πρια­κό ενα­έ­ριο χώρο, ρω­σι­κό πο­λε­μι­κό κάνει ασκή­σεις με πραγ­μα­τι­κά πυρά, τουρ­κι­κό ερευ­νη­τι­κό σκά­φος διέρ­χε­ται στην κυ­πρια­κή ΑΟΖ. Σ’ αυτή την μπα­ρου­τα­πο­θή­κη αρκεί ένα «σπίρ­το» για να μπει πραγ­μα­τι­κή φωτιά…

Η προ­σπά­θεια επι­βο­λής της ιμπε­ρια­λι­στι­κής τάξης με την ιμπε­ρια­λι­στι­κή εκ­στρα­τεία κατά του Ιράκ και του Αφ­γα­νι­στάν στην πρώτη δε­κα­ε­τία του νέου αιώνα, απέ­τυ­χε. Με­ρι­κά χρό­νια ύστε­ρα από την πρώτη επι­τυ­χία της ανα­τρο­πής του Σα­ντάμ Χου­σε­ΐν, οι ΗΠΑ βρέ­θη­καν μπρο­στά στο δί­λημ­μα «να ητ­τη­θούν φεύ­γο­ντας ή να ητ­τη­θούν μέ­νο­ντας». Προ­τί­μη­σαν το πρώτο. Μια δε­κα­ε­τία αρ­γό­τε­ρα, η ιμπε­ρια­λι­στι­κή αντε­πί­θε­ση στην «αρα­βι­κή άνοι­ξη», οι επι­τυ­χί­ες του ιμπε­ρια­λι­σμού (ανα­τρο­πή του Κα­ντά­φι, στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία και πα­λι­νόρ­θω­ση ενός κα­θε­στώ­τος τύπου Μπου­μπά­ρακ στην Αί­γυ­πτο) όχι μόνο δεν απο­κα­τέ­στη­σαν κά­ποιου εί­δους ιμπε­ρια­λι­στι­κή τάξη, αλλά αντί­θε­τα επέ­τει­ναν την ατα­ξία και δη­μιούρ­γη­σαν ένα τοπίο χα­ο­τι­κό, όπου το κενό της ιμπε­ρια­λι­στι­κής τάξης κα­λύ­πτουν νέοι πρω­τα­γω­νι­στές (όπως το ISIS) και ο πό­λε­μος τεί­νει να γίνει μό­νι­μο στοι­χείο της πε­ρι­φε­ρεια­κής αστά­θειας.          

Είναι σ’ αυτές τις συν­θή­κες που η πε­ρι­φε­ρεια­κή αστά­θεια, με τον πό­λε­μο σαν συ­στα­τι­κό της, αγ­γί­ζει την Τουρ­κία και τώρα απει­λεί να επε­κτα­θεί και στην Κύπρο, και μέσα απ’ αυτή τη δια­δρο­μή να πάμε σε «ανά­φλε­ξη» στην νο­τιο­α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο.

Δεν χρειά­ζο­νται άλλες υπο­γραμ­μί­σεις για να κα­τα­λά­βου­με ότι τα πράγ­μα­τα είναι πολύ σο­βα­ρά και ότι η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να τα αντι­με­τω­πί­σει εξί­σου σο­βα­ρά. Από αυτή την άποψη, δεν υπάρ­χει πιο επι­κίν­δυ­νη, τυ­χο­διω­κτι­κή και ανεύ­θυ­νη αντι­με­τώ­πι­ση από αυτή που προ­τεί­νει σαν γραμ­μή αντι­με­τώ­πι­σης της κα­τά­στα­σης την υπε­ρά­σπι­ση του «κυ­ριαρ­χι­κού δι­καιώ­μα­τος» της Κύ­πρου στην ΑΟΖ με τις «πλά­τες» του Ισ­ρα­ήλ και των ιμπε­ρια­λι­στών.

Τι ση­μαί­νει ότι η ΑΟΖ είναι «κυ­ριαρ­χι­κό δι­καί­ω­μα»;

Δεν θα μπλέ­ξου­με εδώ με τη συ­ζή­τη­ση για το δί­καιο της θά­λασ­σας και τα συ­να­φή, διότι για την Αρι­στε­ρά προ­έ­χουν άλλα κρι­τή­ρια - θα εξε­τά­σου­με στη συ­νέ­χεια ποια. Κατ’ αρχάς πρέ­πει να μας απα­σχο­λή­σει το εξής θέμα, που είναι η βάση για όλα τα επό­με­να: με ποια έν­νοια η ΑΟΖ είναι «κυ­ριαρ­χι­κό δι­καί­ω­μα», όταν μά­λι­στα ανα­κη­ρύσ­σε­ται μο­νο­με­ρώς; Εδώ η απά­ντη­ση μπο­ρεί να είναι διττή:

Πρώτο, ότι η Κύ­προς έχει δι­καί­ω­μα να την κα­θο­ρί­σει μο­νο­με­ρώς, είτε με την έν­νοια να κα­θο­ρί­σει ένα τμήμα της με κά­ποιες χώρες αγνο­ώ­ντας κά­ποιες άλλες είτε με την έν­νοια ότι μπο­ρεί να το κάνει ερ­μη­νεύ­ο­ντας μο­νο­με­ρώς και «αυ­το­δί­καια» το δί­καιο της θά­λασ­σας. Στην προ­κεί­με­νη πε­ρί­πτω­ση έγι­ναν και τα δύο: Είναι γνω­στό ότι η κα­θο­ρι­σθεί­σα κυ­πρια­κή ΑΟΖ έχει κα­θο­ρι­στεί μόνο με το Ισ­ρα­ήλ, ώστε να εφά­πτε­ται στην αντί­στοι­χη ισ­ραη­λι­νή. Πα­ράλ­λη­λα, η κυ­πρια­κή κυ­βέρ­νη­ση θε­ώ­ρη­σε ότι μπο­ρεί να κα­θο­ρί­σει μο­νο­με­ρώς την ΑΟΖ ερ­μη­νεύ­ο­ντας «αυ­το­δί­καια» το διε­θνές δί­καιο της θά­λασ­σας.

Δεύ­τε­ρο, ότι ως «κυ­ριαρ­χι­κό δι­καί­ω­μα» αξί­ζει να το υπε­ρα­σπι­στεί κα­νείς με όλα τα μέσα - πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και των πο­λε­μι­κών! Αν η ΑΟΖ είναι κυ­ριαρ­χι­κό δι­καί­ω­μα, τότε η πα­ρα­βί­α­σή της ισο­δυ­να­μεί με πα­ρα­βί­α­ση της εθνι­κής υπό­στα­σης…  

Με το πρώτο, ει­σά­γε­ται ένα πλαί­σιο «μο­νο­με­ρών ενερ­γειών» στις διε­θνείς σχέ­σεις σε μια γει­το­νιά όπου η αστά­θεια, οι αντα­γω­νι­σμοί και ο πό­λε­μος είναι στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη. Με το δεύ­τε­ρο, ει­σά­γε­ται μια έμ­με­ση εκ­δο­χή πο­λε­μι­κού τυ­χο­διω­κτι­σμού!   

Μια μο­νο­με­ρής ενέρ­γεια της Κύ­πρου

ενά­ντια σε… 8 όμορα κράτη και τη Γάζα!

Η ανα­κή­ρυ­ξη της κυ­πρια­κής ΑΟΖ συ­νι­στά «κα­ρα­μπι­νά­τη» μο­νο­με­ρή ενέρ­γεια ενά­ντια σε 8 διε­θνώς ανα­γνω­ρι­σμέ­να όμορα κράτη (Τυ­νη­σία, Λιβύη, Αί­γυ­πτο, Γάζα, Λί­βα­νο, Συρία, Τουρ­κία και Ελ­λά­δα) και τη Γάζα, ενώ έχει ανα­γνω­ρι­στεί μόνο από το Ισ­ρα­ήλ! Το γε­γο­νός αυτό θα ήταν αδια­νό­η­το χωρίς την υπο­στή­ρι­ξη των ΗΠΑ, της Ε.Ε. και του Ισ­ρα­ήλ. Η υπο­στή­ρι­ξη αυτή δό­θη­κε αμέ­σως μόλις ο… αντι­ι­μπε­ρια­λι­στής Τάσ­σος Πα­πα­δό­που­λος ανα­κή­ρυ­ξε την ΑΟΖ, το 2004. Στη βάση της πρά­ξης αυτής, η Κυ­πρια­κή Δη­μο­κρα­τία έχει προ και­ρού ανα­θέ­σει τις έρευ­νες (αλλά και ου­σια­στι­κά τα δι­καιώ­μα­τα εξό­ρυ­ξης) σε δυ­τι­κές πο­λυ­ε­θνι­κές εται­ρεί­ες, με­τα­ξύ των οποί­ων η Noble Energy, αμε­ρι­κα­νι­κή εται­ρεία στενά συν­δε­δε­μέ­νη με το κα­θε­στώς Μπους και τις πρώ­τες σταυ­ρο­φο­ρί­ες των ΗΠΑ στο Ιράκ, σε κοι­νο­πρα­ξία με την ισ­ραη­λι­νή εται­ρεία Delek.
Ιδιαί­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον έχει το γε­γο­νός ότι η Κύ­προς δεν έχει κα­θο­ρί­σει ούτε με την Ελ­λά­δα τα όρια της ΑΟΖ. Ο λόγος είναι απλός: αυτό θα ση­μαί­νει ανα­κή­ρυ­ξη και ελ­λη­νι­κής ΑΟΖ σε θα­λάσ­σιες πε­ριο­χές όπου έχει νό­μι­μες διεκ­δι­κή­σεις και η Τουρ­κία. Και η Ελ­λά­δα δεν θέ­λη­σε μέχρι τώρα να δια­κιν­δυ­νεύ­σει «πρό­ω­ρα» θερμά επει­σό­δια με την Τουρ­κία στο Αι­γαίο – όπου εξάλ­λου οι εγ­γυ­ή­σεις της ισ­ραη­λι­νής αε­ρο­πο­ρί­ας και των ΗΠΑ δεν είναι ιδιαί­τε­ρα πει­στι­κές… Γι’ αυτό και προ­τί­μη­σε μέχρι σή­με­ρα να αρ­χί­σει εκ του ασφα­λούς τις έρευ­νες από το… Ιόνιο.

Όπως γί­νε­ται φα­νε­ρό, η νέα εθνι­κή εξόρ­μη­ση για τις ΑΟΖ δεν μυ­ρί­ζει μόνο πε­τρέ­λαιο αλλά και πολλή θρα­συ­δει­λία: θρά­σος όσον αφορά την Κύπρο, δει­λία όσον αφορά την Ελ­λά­δα - του­λά­χι­στον μέχρι σή­με­ρα…

Τέλος, δεν πρέ­πει να μας δια­φύ­γει η «λε­πτο­μέ­ρεια» ότι η συμ­μα­χία με το Ισ­ρα­ήλ συ­μπα­ρα­σύ­ρει άμεσα την Κύπρο σε εχθρι­κές σχέ­σεις με τους Πα­λαι­στί­νιους γε­νι­κά, αλλά και ει­δι­κό­τε­ρα εξαι­τί­ας του κα­θο­ρι­σμού ΑΟΖ με το Ισ­ρα­ήλ με πα­ρα­με­ρι­σμό του πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους και ιδιαί­τε­ρα της Γάζας. Και υπεν­θυ­μί­ζου­με, για να κα­τα­νοη­θεί πώς ερ­μη­νεύ­ε­ται στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση η έν­νοια «εθνι­κό ζή­τη­μα», ότι στην υπό­θε­ση «Ένα κα­ρά­βι για τη Γάζα», πριν λίγα χρό­νια, επί προ­ε­δρί­ας του αρι­στε­ρού Δη­μή­τρη Χρι­στό­φια, η Κύ­προς «άδεια­σε» με­γα­λο­πρε­πώς τόσο την πρω­το­βου­λία όσο και την Πα­λαι­στί­νη.    

«Κυ­ριαρ­χι­κό δι­καί­ω­μα» με τις πλά­τες του Ισ­ρα­ήλ

και του ιμπε­ρια­λι­σμού;

«Τα πράγ­μα­τα είναι δυ­στυ­χώς χει­ρό­τε­ρα από ό,τι φα­ντα­ζό­μα­στε. Οι υπαρ­κτές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που βρί­σκο­νται σε στα­θε­ρή αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή τρο­χιά οφεί­λουν να κά­νουν ένα σαφή δια­χω­ρι­σμό ανά­με­σα στην κύρια και τις δευ­τε­ρεύ­ου­σες αντι­θέ­σεις, οφεί­λουν να αντι­με­τω­πί­σουν το πρό­βλη­μα στο σκλη­ρό του πυ­ρή­να, που, με δύο λόγια, είναι το πραγ­μα­τι­κό δί­λημ­μα ότι στο βαθμό που πατάς στέ­ρεα στα πόδια σου και δεν τρι­κλί­ζεις, πόσο νερό μπο­ρείς να βά­λεις στο κρασί σου χωρίς να αντι­στρέ­ψεις την ανα­λο­γία;».

Λου­κάς Αξε­λός, Δρό­μος της Αρι­στε­ράς 11.10.2014

Για όποιον/α δι­καί­ως δεν κα­τά­λα­βε τι θέλει να πει εδώ ο Λου­κάς Αξε­λός μ’ αυτή τη δειλή και ενο­χι­κή δια­τύ­πω­ση, εν­νο­εί ότι στο βαθμό που η Κύ­προς πα­τά­ει γερά στα πόδια της, δεν έχει να φο­βη­θεί τη συμ­μα­χία με το Ισ­ρα­ήλ, τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. Η αντί­θε­ση με όλους αυ­τούς τους συμ­μά­χους είναι δευ­τε­ρεύ­ου­σα, επει­δή η στάση (και δη των αντι­ι­μπε­ρια­λι­στών!) σ’ αυτή την αντί­θε­ση υπερ­κα­θο­ρί­ζε­ται από τα προ­τάγ­μα­τα που απορ­ρέ­ουν από την κύρια αντί­θε­ση: της Κύ­πρου ενά­ντια στην Τουρ­κία που επι­βου­λεύ­ε­ται το δι­καί­ω­μά της στην «αυ­το­διά­θε­ση» και τα «κυ­ριαρ­χι­κά δι­καιώ­μα­τά» της! 

Είναι όμως η τω­ρι­νή Κύ­προς -και μόνο γι’ αυτή, την «υπαρ­κτή» Κύπρο μι­λά­με- αυτή που «πα­τά­ει γερά στα πόδια της»; Η συ­γκε­κρι­μέ­νη, «υπαρ­κτή» Κύ­προς δεν είναι που έχει εθε­λό­δου­λη ηγε­σία - όπως και η Ελ­λά­δα; Και πώς γί­νε­ται η ίδια Κύ­προς να είναι εθε­λό­δου­λη απέ­να­ντι σε Ισ­ρα­ήλ, ΗΠΑ, Ε.Ε., αλλά να πα­τά­ει γερά στα πόδια της σε σχέση με την Τουρ­κία;

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η μικρή Κύ­προς δεν θα δια­νο­ού­νταν καν να προ­βεί σε μο­νο­με­ρή κα­θο­ρι­σμό της ΑΟΖ στις τα­ραγ­μέ­νες θά­λασ­σες της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου χωρίς γερές «πλά­τες». Και είναι κοινό μυ­στι­κό -ώστε να μη χρή­ζει απο­δεί­ξε­ων- ότι αυτές οι «πλά­τες» είναι το Ισ­ρα­ήλ και ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός «άξο­νας». Η Κύ­προς δια­νο­εί­ται τέ­τοιες «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες» μόνο επει­δή έχει τεθεί υπό την προ­στα­σία του Ισ­ρα­ήλ, των ΗΠΑ και της Ε.Ε., επει­δή λει­τουρ­γεί σαν εξάρ­τη­μα του ιμπε­ρια­λι­σμού στη νο­τιο­α­να­το­λι­κή Με­σό­γειο.

Αυτή η επί­δει­ξη «σθέ­νους» στον αντα­γω­νι­σμό με την Τουρ­κία είναι σε πλήρη αντί­στι­ξη με την πλήρη προ­σαρ­μο­γή της Κύ­πρου στο «ζυγό» των μνη­μο­νί­ων και του διε­θνούς οι­κο­νο­μι­κού ελέγ­χου, προ­σαρ­μο­γή που πι­στο­ποιεί­ται με διαρ­κή υπο­τα­γή στους διαρ­κείς εκ­βια­σμούς των δα­νει­στών. Η Κύ­προς, που δεν μπο­ρεί να αμ­φι­σβη­τή­σει ούτε μια αν­θυ­πο­ση­μεί­ω­ση του μνη­μο­νί­ου και υπο­τάσ­σε­ται στους εκ­βια­σμούς των τροϊ­κα­νών, ση­κώ­νει με ιμπε­ρια­λι­στι­κές «πλά­τες» μια αντι­πα­ρά­θε­ση με την Τουρ­κία που απει­λεί να τη με­τα­τρέ­ψει σε μέρος του προ­βλή­μα­τος της ευ­ρύ­τε­ρης πε­ριο­χής και να την εμπλέ­ξει ακόμη και σε πο­λε­μι­κή πε­ρι­πέ­τεια. Και είναι φα­νε­ρό -ώστε επί­σης να μη χρειά­ζε­ται πε­ραι­τέ­ρω απο­δεί­ξεις- ότι το «σθέ­νος» στη μία πε­ρί­πτω­ση και η πλή­ρης συμ­μόρ­φω­ση προς τας υπο­δεί­ξεις στη δεύ­τε­ρη, δεν συ­νι­στούν κα­νε­νός εί­δους αντί­φα­ση, αλλά είναι οι δύο πλευ­ρές της ίδιας πραγ­μα­τι­κό­τη­τας: η κυ­πρια­κή αστι­κή τάξη, για να αντι­με­τω­πί­σει την κρίση του κυ­πρια­κού κα­πι­τα­λι­σμού, έχει απο­θέ­σει όλες τις ελ­πί­δες της στη συμ­με­το­χή της στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό άξονα σαν «προ­στα­τευό­με­νο μέλος»…

Άλ­λω­στε, η ιδέα για έξοδο από την κρίση χάρη και στα δισ. ευρώ από την αξιο­ποί­η­ση των υδρο­γο­ναν­θρά­κων υπό την ομπρέ­λα προ­στα­σί­ας των ιμπε­ρια­λι­στών και του Ισ­ρα­ήλ, συν­δέ­θη­κε άμεσα με τα μνη­μό­νια και την απο­πλη­ρω­μή του χρέ­ους. Μνη­μό­νιο και υδρο­γο­νάν­θρα­κες είναι πλευ­ρές του ίδιου, ενιαί­ου σχε­δί­ου και όχι πα­ράλ­λη­λες και μη σχε­τι­ζό­με­νες πραγ­μα­τι­κό­τη­τες.

Μόνο που αυτό το σχέ­διο αντι­με­τώ­πι­σης της κρί­σης του κυ­πρια­κού κα­πι­τα­λι­σμού έχει ισχυ­ρές δό­σεις τυ­χο­διω­κτι­σμού και κα­θό­λου αμε­λη­τέ­ες πι­θα­νό­τη­τες πο­λε­μι­κής εμπλο­κής. Και ενώ οι «προ­στά­τες» θα έχουν την πο­λυ­τέ­λεια είτε να απο­συρ­θούν αν τα πράγ­μα­τα δεν πάνε καλά είτε να εμπλα­κούν σε μια πο­λε­μι­κή ανα­μέ­τρη­ση σε «ξένο αχυ­ρώ­να», η Κύ­προς θα είναι υπο­χρε­ω­μέ­νη να μεί­νει εκεί για να υπο­μεί­νει τις συ­νέ­πειες… Όχι η αστι­κή της τάξη, που την ενέ­πλε­ξε σε τέ­τοιους τυ­χο­διω­κτι­σμούς και έχει απο­δεί­ξει ότι την κρί­σι­μη στιγ­μή μπο­ρεί κάλ­λι­στα είτε να απο­δρά­σει μαζί με τα κέρδη της είτε να ορ­γα­νώ­σει τη δική της «επό­με­νη μέρα» κλα­ψου­ρί­ζο­ντας για τη «νέα εθνι­κή τρα­γω­δία», αλλά η ερ­γα­τι­κή τάξη και η νε­ο­λαία της Κύ­πρου, που θα πλη­ρώ­σουν σκλη­ρά τις συ­νέ­πειες.  

Τέλος, η θερμή εμπλο­κή της Κύ­πρου στους πε­ρι­φε­ρεια­κούς αντα­γω­νι­σμούς σε μια εύ­φλε­κτη πε­ριο­χή και οι «τσα­μπου­κά­δες» με την Τουρ­κία με τις πλά­τες των ιμπε­ρια­λι­στών, είναι η κα­λύ­τε­ρη δια­δρο­μή για να φτά­σει η «φλόγα» μέχρι το Αι­γαίο...  

Το «πα­τριω­τι­κό ιδε­ώ­δες»

Όποιος πι­στεύ­ει ότι όλα αυτά έχουν κά­ποια σχέση με κά­ποιο «πα­τριω­τι­κό ιδε­ώ­δες» ή με κά­ποιο «κυ­ριαρ­χι­κό δι­καί­ω­μα» (όπως και αν εν­νο­εί­ται αυτό), ελέγ­χε­ται για ασυγ­χώ­ρη­τη αφέ­λεια. Κι όμως, ένας «νέος πα­τριω­τι­σμός» -και μιλώ τώρα για τον πα­τριω­τι­κό βρα­χί­ο­να της προ­ε­δρι­κής πλειο­ψη­φί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- μας προ­τεί­νει να κά­νου­με πο­λι­τι­κή στα τα­ραγ­μέ­να ύδατα της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου με βάση το πο­λι­τι­κό πρό­ταγ­μα «υπε­ρά­σπι­ση του ‘‘κυ­ριαρ­χι­κού δι­καιώ­μα­το­ς’’ της Κύ­πρου στην ΑΟΖ». Προ­τεί­νει μά­λι­στα την εγκα­τά­λει­ψη του δόγ­μα­τος «Η Κύ­προς απο­φα­σί­ζει και η Ελ­λά­δα συ­μπα­ρα­στέ­κε­ται» και την επι­στρο­φή στο δόγμα «Η Κύ­προς και η Ελ­λά­δα συ­να­πο­φα­σί­ζουν», με πλήρη επί­γνω­ση ότι αυτό ση­μαί­νει επί­σης επι­στρο­φή στο στρα­τιω­τι­κό δόγμα του ενιαί­ου αμυ­ντι­κού χώρου Ελ­λά­δας - Κύ­πρου.    

Εδώ τα ερω­τή­μα­τα είναι αμεί­λι­κτα: στη βάση ποιων συ­σχε­τι­σμών και στο έδα­φος ποιων συμ­μα­χιών; Με απο­δο­χή και δια­τή­ρη­ση της συμ­μα­χί­ας με το Ισ­ρα­ήλ και τις ΗΠΑ; Ενιαί­ος σχε­δια­σμός και ενιαί­ος αμυ­ντι­κός χώρος Ελ­λά­δας - Κύ­πρου στο πλαί­σιο της συμ­μα­χί­ας Ισ­ρα­ήλ - Κύ­προς - Ελ­λά­δα; Με απόρ­ρι­ψη αυτής της συμ­μα­χί­ας και στή­ρι­ξη σε άλλες συμ­μα­χί­ες - και ποιες; Με ανα­διά­τα­ξη των συμ­μα­χιών εντός των εν­δοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών;

Τα ερω­τή­μα­τα είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ρη­το­ρι­κά, διότι είναι απλώς αδύ­να­το το σχέ­διο για την αξιο­ποί­η­ση των υδρο­γο­ναν­θρά­κων, που εκ­πο­νή­θη­κε και υλο­ποιεί­ται ακρι­βώς στο πλαί­σιο αυτής της συμ­μα­χί­ας, να απο­κο­πεί από τους υλι­κούς όρους της υλο­ποί­η­σής του. Διότι, απλού­στα­τα, έτσι θα επι­στρέ­φα­με από την πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή στο χώρο του «ιδε­ώ­δους»: ποια αξία έχει το «κυ­ριαρ­χι­κό δι­καί­ω­μα» επί της ΑΟΖ χωρίς την άντλη­ση υδρο­γο­ναν­θρά­κων;

Αυτού του τύπου ο «νέος πα­τριω­τι­σμός», λοι­πόν, μυ­ρί­ζει επί­σης και πολύ σιω­νι­σμό και ιμπε­ρια­λι­σμό.

Συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης εντός της ιμπε­ρια­λι­στι­κής

αλυ­σί­δας και «εθε­λο­δου­λεία»

«(…) η οιο­νεί λο­γι­κή της μι­κρής και αδύ­να­της Ελ­λά­δας και Κύ­πρου είναι σε κρα­τι­κό επί­πε­δο έκ­φρα­ση της σύγ­χρο­νης μορ­φής εθε­λο­δου­λί­ας».

Λ. Αξε­λός, Δρό­μος της Αρι­στε­ράς 11.10.2014
 

Πρέ­πει να εστιά­σου­με τώρα στο εξής πρό­βλη­μα: Για ποιο λόγο η κυ­πρια­κή αστι­κή τάξη μπήκε στη συμ­μα­χία με το Ισ­ρα­ήλ και γε­νι­κό­τε­ρα στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό άξονα; Για ποιο λόγο αυτή τη συμ­μα­χία την «ευ­λό­γη­σε» όχι μόνο ο κυ­πρια­κός αστι­κός κό­σμος και τα κόμ­μα­τά του αλλά και το αρι­στε­ρό ΑΚΕΛ;

Η συ­νή­θης απά­ντη­ση που δίνει σε αυτό το ερώ­τη­μα ο «νέος πα­τριω­τι­σμός» είναι εξαι­ρε­τι­κά αβα­θής: το κά­νουν επει­δή είναι «ξε­νό­δου­λοι» ή «εθε­λό­δου­λοι», «τσι­ρά­κια» των ιμπε­ρια­λι­στών. Η ερ­μη­νευ­τι­κή αυτή γραμ­μή έχει ίσως κά­ποια αξία σαν δη­μο­σιο­γρα­φι­κό σχήμα λόγου, αλλά από μαρ­ξι­στι­κή άποψη δεν αξί­ζει μία. Κα­ταρ­χήν, πριν από πο­λι­τι­κό συ­νι­στά ετυ­μο­λο­γι­κό λάθος: εθε­λο­δου­λεία, θα πει ότι μια αστι­κή τάξη έχει κα­λύ­τε­ρες επι­λο­γές για να εξυ­πη­ρε­τή­σει τα συμ­φέ­ρο­ντά της αλλά δεν τις επι­λέ­γει γιατί είναι «που­λη­μέ­νη» σε συμ­φέ­ρο­ντα άλλων – είναι τόσο πα­ρα­δο­μέ­νη σε άλ­λους «αφέ­ντες» ώστε δεν μπο­ρεί καν να δει το συμ­φέ­ρον της. Είναι σε τέ­τοια κα­τά­στα­ση εκ­φυ­λι­σμού και εκ­πε­σμού, ώστε δεν έχει κάνει το σθέ­νος να ενερ­γεί με βάση τα δικά της συμ­φέ­ρο­ντα. Έχει απο­διαρ­θρω­θεί σαν τάξη που μά­χε­ται για το συμ­φέ­ρον της, διότι στο εσω­τε­ρι­κό της λει­τουρ­γούν πο­λι­τι­κές και οι­κο­νο­μι­κές φα­τρί­ες υπο­ταγ­μέ­νες σε ξένα συμ­φέ­ρο­ντα. Φυ­σι­κά, κάτι τέ­τοιο θε­ω­ρη­τι­κά δεν μπο­ρεί να απο­κλει­στεί, αλλά σε κάθε πε­ρί­πτω­ση πρέ­πει να απο­δει­κνύ­ε­ται συ­γκε­κρι­μέ­να - του­λά­χι­στον όταν φεύ­γου­με από τη ζώνη της υπο­σα­χά­ριας Αφρι­κής και πλη­σιά­ζου­με προς τη Με­σό­γειο. 

Αντί να ξε­πέ­φτου­με σε τέ­τοια ερ­μη­νευ­τι­κά ερ­γα­λεία, που δη­λώ­νουν μόνο μια δρα­μα­τι­κή υπο­χώ­ρη­ση των κρι­τη­ρί­ων της Αρι­στε­ράς, κα­λύ­τε­ρα είναι να επι­στρέ­ψου­με στα δο­κι­μα­σμέ­να ερ­μη­νευ­τι­κά ερ­γα­λεία της «ιμπε­ρια­λι­στι­κής αλυ­σί­δας», των «κρί­κων» της και του -προ­αιώ­νιου- συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης, που πάντα απο­φα­σί­ζει στην πο­λι­τι­κή. Αλλά και στην πολ­λά­κις τεκ­μη­ριω­μέ­νη ιστο­ρι­κή αλή­θεια ότι η αστι­κή τάξη επι­λέ­γει (αυτό που θε­ω­ρεί) κα­λύ­τε­ρο γι’ αυτήν και τα συμ­φέ­ρο­ντά της, λει­τουρ­γώ­ντας με αυτό το κρι­τή­ριο και στις στιγ­μές των με­γα­λύ­τε­ρων κιν­δύ­νων και στις στιγ­μές της με­γα­λύ­τε­ρης αδυ­να­μί­ας της.    

Τα κρι­τή­ριά της είναι δύο και λει­τουρ­γούν ταυ­τό­χρο­να και αξε­χώ­ρι­στα, ιδιαί­τε­ρα στις στιγ­μές που η κυ­ριαρ­χία της ή έστω τα κέρδη της κιν­δυ­νεύ­ουν, είτε λόγω δο­μι­κών κρί­σε­ων είτε λόγω με­γά­λων εξω­τε­ρι­κών κιν­δύ­νων ή λόγω και των δύο: Πρώτο, να επι­βε­βαιώ­σει, στη­ρί­ξει ή σώσει τα κέρδη της και την εξου­σία της ενά­ντια στο δικό της λαό, να υπε­ρα­σπι­στεί τη δική της «πα­τρί­δα» ενά­ντια στην «πα­τρί­δα» των κα­τα­πιε­σμέ­νων. Ο τρό­πος που χει­ρί­στη­κε η κυ­βέρ­νη­ση Ανα­στα­σιά­δη τη χρε­ο­κο­πία και «εκ­κα­θά­ρι­ση» της Λαϊ­κής τρά­πε­ζας και το «κού­ρε­μα» των κα­τα­θέ­σε­ων είναι η πιο αδιά­ψευ­στη από­δει­ξη γι’ αυτό. Δεύ­τε­ρο, να επι­στρα­τεύ­σει όλα τα δια­θέ­σι­μα διε­θνή στη­ρίγ­μα­τα, ασφα­λώς σε­βό­με­νη τον κα­νό­να του συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης – ποιος κάνει πο­λι­τι­κή χωρίς να σέ­βε­ται αυτόν τον κα­νό­να;

Τι ζη­τά­με λοι­πόν από την αστι­κή τάξη για να είναι «πα­τριω­τι­κή», «μη εθε­λό­δου­λη» κ.λπ.; Να αγνο­ή­σει τον κα­νό­να του συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης στην κα­πι­τα­λι­στι­κή - ιμπε­ρια­λι­στι­κή ζού­γκλα, να μη διεκ­δι­κή­σει ούτε ψί­χου­λο από το ιμπε­ρια­λι­στι­κό φα­γο­πό­τι στο όνομα κά­ποιας «εθνι­κής υπε­ρη­φά­νειας» που από μόνη της δεν γεν­νά­ει ούτε σεντ κέρ­δους ή να αρ­νη­θεί τον εαυτό της και να πα­ρου­σια­στεί στους εσω­τε­ρι­κούς τα­ξι­κούς της αντι­πά­λους «γυμνή», χωρίς διε­θνή στη­ρίγ­μα­τα; Ό,τι απ’ όλα αυτά και αν είναι, και ακόμη χει­ρό­τε­ρα αν είναι όλα μαζί, δεν πρό­κει­ται για αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή αλλά για πο­λι­τι­κό με­λό­δρα­μα. Με­ρι­κοί αρι­στε­ροί επα­να­λαμ­βά­νουν σαν αυ­τα­πά­τη τον ιδιο­τε­λή ισχυ­ρι­σμό της αστι­κής τάξης, συν­δέ­ο­ντας τον ηγε­τι­κό της ρόλο στο έθνος με την -απο­τε­λε­σμα­τι­κή ή όχι, «υπε­ρή­φα­νη» ή «εθε­λό­δου­λη»- υπη­ρέ­τη­ση κά­ποιων υπο­τι­θέ­με­νων κοι­νών «εθνι­κών συμ­φε­ρό­ντων», χά­νο­ντας από τα μάτια τους το γε­γο­νός ότι η ηγε­σία της αστι­κής τάξης στο έθνος προ­ϋ­πο­θέ­τει και στη­ρί­ζε­ται στην τα­ξι­κή της κυ­ριαρ­χία επί της ερ­γα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της και ότι η στάση της στα λε­γό­με­να «εθνι­κά θέ­μα­τα» κα­θο­ρί­ζε­ται από το συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης εξω­τε­ρι­κά και τη μη αμ­φι­σβή­τη­ση και εμπέ­δω­ση της τα­ξι­κής της κυ­ριαρ­χί­ας εσω­τε­ρι­κά.

Υπε­ρά­σπι­ση του «κυ­ριαρ­χι­κού δι­καιώ­μα­τος»

αλλά χωρίς την ιμπε­ρια­λι­στι­κή προ­στα­σία;

Η Ίσκρα, με άρθρο του Δια­χει­ρι­στή της (21.10.2014), θέτει δι­καί­ως τα ερω­τή­μα­τα: «Γιατί ασκεί­ται στρα­τιω­τι­κά το Ισ­ρα­ήλ σε χώ­ρους πλή­ρους κυ­πρια­κής κυ­ριαρ­χί­ας;» και «Γιατί η Εθνι­κή Φρου­ρά πραγ­μα­το­ποιεί κοι­νές ασκή­σεις με το Ισ­ρα­ήλ στο χώρο εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας της Κύ­πρου;».

Πρέ­πει να πιά­σου­με γερά το νήμα αυτών των ερω­τη­μά­των και να πάμε σε βάθος. Κα­ταρ­χήν, το πρό­βλη­μα δεν είναι απλώς το γε­γο­νός ότι όλα αυτά συμ­βαί­νουν, αλλά ότι συμ­βαί­νουν στο πλαί­σιο μιας γε­ω­πο­λι­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής συμ­μα­χί­ας. Η συμ­μα­χία η ίδια είναι το πρό­βλη­μα και όχι τα πα­ρά­γω­γά της.

Πρέ­πει να ανα­ρω­τη­θού­με λοι­πόν το εξής: μήπως το «κυ­ριαρ­χι­κό δι­καί­ω­μα» (εν προ­κει­μέ­νω της ΑΟΖ), ως «εθνι­κή αξία», μπο­ρού­με να το υπε­ρα­σπι­στού­με σαν κοινή «αξία του έθνους» χωρίς την ιμπε­ρια­λι­στι­κή προ­στα­σία; Αν εξε­τά­σου­με αυτό το ερώ­τη­μα συ­γκε­κρι­μέ­να σε σχέση με την ΑΟΖ, τα συ­μπε­ρά­σμα­τα είναι κα­τα­λυ­τι­κά: αν όχι με τους δυ­τι­κούς ιμπε­ρια­λι­στές και με τον άξονα με το Ισ­ρα­ήλ, με ποιες συμ­μα­χί­ες, με ποιο συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης και με ποιου την τε­χνο­γνω­σία θα προ­χω­ρή­σει η Κύ­προς στην υπε­ρά­σπι­ση της μο­νο­με­ρώς κα­θο­ρι­σμέ­νης ΑΟΖ και θα αξιο­ποι­ή­σει τα κοι­τά­σμα­τα υδρο­γο­ναν­θρά­κων; Αν όχι με το Ισ­ρα­ήλ και τους ιμπε­ρια­λι­στές και με κοι­νές ασκή­σεις στον κυ­πρια­κό εθνι­κό ενα­έ­ριο χώρο αλλά και στο κυ­πρια­κό έδα­φος, πώς αλ­λιώς θα γίνει πει­στι­κή η απο­τρο­πή απέ­να­ντι στις αντι­δρά­σεις της Τουρ­κί­ας;     

Δεν μπο­ρείς να γε­μί­σεις μια ψη­φο­δό­χο με ένα πε­ρί­στρο­φο αλλά ούτε να αντι­με­τω­πί­σεις ένα πε­ρί­στρο­φο με ένα ψη­φο­δέλ­τιο, έγρα­φε ο Τρό­τσκι πραγ­μα­τευό­με­νος ένα άλλο ζή­τη­μα. Έτσι και στο θέμα μας, δεν μπο­ρείς με τον αι­θέ­ριο συ­σχε­τι­σμό του «εθνι­κού ιδε­ώ­δους» να λύ­σεις τα πρα­κτι­κά προ­βλή­μα­τα των γε­ω­τρή­σε­ων, της τε­χνο­γνω­σί­ας και της άντλη­σης υδρο­γο­ναν­θρά­κων, κυ­ρί­ως όμως των συμ­μα­χιών και του συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης.  

Μήπως όμως η απά­ντη­ση σε όλα αυτά είναι η… Ρωσία; Μήπως αυτή θα γε­μί­σει όλα αυτά τα κενά; Πρώ­τον, δεν είναι σε θέση να το κάνει – η εμπει­ρία από τη στάση της την άνοι­ξη του 2013 είναι κα­τα­λυ­τι­κή. Δεν έχει αυτή την εμ­βέ­λεια για να το κάνει και γι’ αυτό δεν έχει ούτε τη διά­θε­ση να το κάνει. Και από την άλλη, αν ήταν σε θέση να το κάνει, τότε απλώς θα επρό­κει­το για επι­λο­γή ιμπε­ρια­λι­στή συμ­μά­χου. Επει­δή όμως δεν είναι σε θέση να το κάνει, ένα τέ­τοιο σχέ­διο θα ήταν απλώς και μη ρε­α­λι­στι­κό και τυ­χο­διω­κτι­κό - το σχέ­διο συμ­μα­χιών της αστι­κής τάξης της Κύ­πρου είναι απεί­ρως πιο ρε­α­λι­στι­κό!

Η προ­σπά­θεια, λοι­πόν, συ­γκε­ρα­σμού της υπε­ρά­σπι­σης του «κυ­ριαρ­χι­κού δι­καιώ­μα­τος» από τη μια και της απε­μπλο­κής από τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό άξονα από την άλλη, η αντι­μπε­ρια­λι­στι­κή σαν να λέμε υπε­ρά­σπι­ση του «κυ­ριαρ­χι­κού δι­καιώ­μα­τος», αρ­χί­ζει να έχει κά­ποιο νόημα μόνο με πλήρη αλ­λα­γή πλαι­σί­ου: ο ελ­λη­νι­κός και κυ­πρια­κός λαός ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό.

Μαζί με την αστι­κή τους τάξη; Είναι το επό­με­νο ερώ­τη­μα. Μα αυτή έχει δια­λέ­ξει συμ­μά­χους και διε­θνή στη­ρίγ­μα­τα, ακρι­βώς για το συμ­φέ­ρον της και ενά­ντια στο λαό «της» - ιδού η δια­δρο­μή που ο συ­νε­πής αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμός προ­ϋ­πο­θέ­τει ταυ­τό­χρο­να τη συ­νε­πή τα­ξι­κή πο­λι­τι­κή, τον συ­νε­πή αντι­κα­πι­τα­λι­σμό!

Στο πλαί­σιο όμως μιας τέ­τοιας πο­λι­τι­κής, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κής, η αξιο­ποί­η­ση των υδρο­γο­ναν­θρά­κων όχι μόνο δεν θα ήταν πρώτη στην ατζέ­ντα, αλλά δεν θα ήταν καν δεύ­τε­ρη και τρίτη, γιατί προ­ϋ­πο­θέ­τει διε­θνή στη­ρίγ­μα­τα και διε­θνείς συ­γκρού­σεις: τα πρώτα θα πρέ­πει να κα­τα­κτη­θούν μέσα από μια διε­θνι­στι­κή πο­λι­τι­κή αλ­λη­λεγ­γύ­ης, όπου προ­τε­ραιό­τη­τα θα έχουν σύμ­μα­χοι ελά­χι­στα ή κα­θό­λου σχε­τι­κοί με… υδρο­γο­νάν­θρα­κες, πρώτα απ’ όλα οι Πα­λαι­στί­νιοι, οι Κούρ­δοι και οι άλλοι λαοί της πε­ριο­χής. Όσο για τις διε­θνείς συ­γκρού­σεις, η Αρι­στε­ρά δεν μπο­ρεί να ονει­ρεύ­ε­ται συ­γκρού­σεις για τα πε­τρέ­λαια, αλλά συ­γκρού­σεις με αυ­ταρ­χι­κά κα­θε­στώ­τα και τον κα­πι­τα­λι­σμό - ιμπε­ρια­λι­σμό.

Δεν είναι, λοι­πόν, η ΑΟΖ που συ­μπυ­κνώ­νει προ­νο­μια­κά το «νόημα» των ανα­γκών και συμ­φε­ρό­ντων του ελ­λη­νι­κού και κυ­πρια­κού λαού, ούτε μπο­ρεί η Αρι­στε­ρά να συ­να­γω­νι­στεί ή και να ξε­πε­ρά­σει σε τυ­χο­διω­κτι­σμό την αστι­κή τάξη της Κύ­πρου και της Ελ­λά­δας λέ­γο­ντας πε­ρί­που ότι είναι πιο «ηρω­ι­κό» να χύσει το αίμα του στα πεδία ψευ­δε­πί­γρα­φων «εθνι­κών μαχών» παρά να «μα­τώ­σει» στις μάχες ενά­ντια στο μνη­μό­νιο.

Η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να σπά­σει το αστι­κό σχέ­διο «μνη­μό­νια + υδρο­γο­νάν­θρα­κες» και στους δύο του πυ­λώ­νες και όχι να το υιο­θε­τή­σει διά της εθνι­κής πα­ρα­καμ­πτη­ρί­ου! Διότι πρέ­πει να είναι φα­νε­ρό ότι αν οι λαοί πα­λέ­ψουν -και με το αίμα τους- για τους υδρο­γο­νάν­θρα­κες, τότε και ο αγώ­νας ενά­ντια στα μνη­μό­νια και τη λι­τό­τη­τα πάει πε­ρί­πα­το! Και όπως έχει δεί­ξει η διε­θνής πείρα, στις χώ­ρες-πα­ρα­γω­γούς υδρο­γο­ναν­θρά­κων οι λαοί υπο­φέ­ρουν από ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη φτώ­χεια και αυ­ταρ­χι­σμό! Ή με άλλα λόγια: η αλ­λα­γή εδά­φους από την τα­ξι­κή πάλη ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, στην «εθνι­κή» πάλη για τους υδρο­γο­νάν­θρα­κες, ανα­τρέ­πει δρα­μα­τι­κά τον τα­ξι­κό συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης υπέρ του πιο λη­στρι­κού κα­πι­τα­λι­σμού και του ιμπε­ρια­λι­σμού και εις βάρος των λαών! Οι υδρο­γο­νάν­θρα­κες σαν βα­σι­κός άξο­νας πο­λι­τι­κής (να η ουσία των λε­γο­μέ­νων περί κύ­ριας και δευ­τε­ρεύ­ου­σας αντί­θε­σης) θα ενι­σχύ­σουν την κυ­πρια­κή αστι­κή τάξη πρώτα απ’ όλα ενά­ντια στην κυ­πρια­κή Αρι­στε­ρά, το κί­νη­μα και την ερ­γα­τι­κή τάξη. Και ταυ­τό­χρο­να, στο βαθμό που με τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές πλά­τες την ενι­σχύ­ουν και ενά­ντια στην Τουρ­κία, θα την κά­νουν πιο θρα­σύ­δει­λη και τυ­χο­διω­κτι­κή, εμπλέ­κο­ντας την Κύπρο σε ψυ­χρές ή θερ­μές ή και πο­λε­μι­κές πε­ρι­πέ­τειες, προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας νέες τρα­γω­δί­ες - τις οποί­ες είναι βέ­βαιο ότι οι ίδιοι που μας προ­τεί­νουν την «εθνι­κή γραμ­μή» και μας κά­νουν μά­θη­μα για την κύρια και δευ­τε­ρεύ­ου­σα αντί­θε­ση, θα μας πα­ρου­σιά­σουν σαν «εθνι­κές», ενώ θα έχουν προ­ε­τοι­μα­στεί από την τα­ξι­κή απλη­στία της ηγέ­τι­δας τάξης της Κύ­πρου, της αστι­κής. Κι ύστε­ρα κά­ποιος με­λω­δός θα γρά­ψει κάτι ανά­λο­γο με το «Ιτα­λοί και Αγ­γλο­γάλ­λοι βοη­θή­σαν τον Κε­μά­λη», όταν οι ση­με­ρι­νοί ιμπε­ρια­λι­στές σύμ­μα­χοι θα προ­σαρ­μο­στούν στο νέο συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης…

Η Ιστο­ρία έχει δεί­ξει ότι η αστι­κή τάξη συχνά πα­ρα­σέρ­νε­ται από την αυ­το­πε­ποί­θη­ση που της δί­νουν οι «γερές πλά­τες» ιμπε­ρια­λι­στών συμ­μά­χων και προ­στα­τών, εμπλέ­κε­ται σε τυ­χο­διω­κτι­σμούς και όταν αυτοί οδη­γούν σε ήττες και οι ιμπε­ρια­λι­στές σύμ­μα­χοι την «αδειά­ζουν», κλα­ψου­ρί­ζει υπο­κρι­τι­κά πάνω στα κοι­νω­νι­κά ερεί­πια εκτο­ξεύ­ο­ντας κα­τά­ρες κατά των χθε­σι­νών προ­στα­τών που έπα­ψαν πλέον να προ­στα­τεύ­ουν τα συμ­φέ­ρο­ντά της… Αυτό ακρι­βώς δεν έγινε με τη Μι­κρα­σια­τι­κή εκ­στρα­τεία και στη συ­νέ­χεια «κα­τα­στρο­φή»; Από υπερ­βο­λι­κή αυ­το­πε­ποί­θη­ση λόγω της έως τότε ιμπε­ρια­λι­στι­κής στή­ρι­ξης και των επι­τυ­χιών του, ο ελ­λη­νι­κός κα­πι­τα­λι­σμός δια­νο­ή­θη­κε να εκ­στρα­τεύ­σει μέχρι την Άγκυ­ρα, αμ­φι­σβη­τώ­ντας την ίδια την ύπαρ­ξη του τουρ­κι­κού έθνους. Όταν ητ­τή­θη­κε, άρ­χι­σε η τουρ­κι­κή αντε­πί­θε­ση και δια­λύ­θη­κε ο ελ­λη­νι­κός στρα­τός στη Μ. Ασία, οι ιμπε­ρια­λι­στές σύμ­μα­χοι επα­να­το­πο­θε­τή­θη­καν με βάση το νέο συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης, τι­μώ­ρη­σαν τον υπερ­φί­α­λο έως χθες σύμ­μα­χο, και η έως χθες φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή Ελ­λά­δα άρ­χι­σε τα κλα­ψου­ρί­σμα­τα για την «προ­δο­σία» από τους Ιτα­λούς και Αγ­γλο-Γάλ­λους… (Από αυτή την άποψη, όσοι σή­με­ρα ψά­χνουν «έν­δο­ξες εθνι­κές σε­λί­δες» για να εμπνευ­στούν για τη σύγ­χρο­νη «εθνι­κή εξόρ­μη­ση» των υδρο­γο­ναν­θρά­κων, το κα­τάλ­λη­λο ιστο­ρι­κό πα­ρά­δειγ­μα δεν είναι η αντί­στα­ση στην ιτα­λι­κή ει­σβο­λή ούτε -πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο- στη γερ­μα­νι­κή κα­το­χή, αλλά η μι­κρα­σια­τι­κή εκ­στρα­τεία.)   

Ακρι­βώς με αυτό τον τρόπο, η κυ­πρια­κή αστι­κή τάξη με τον τυ­χο­διω­κτι­σμό που της εμπνέ­ουν οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές «πλά­τες», προ­ε­τοι­μά­ζει νέες τρα­γω­δί­ες για το λαό της Κύ­πρου. Στο ερώ­τη­μα τι θα γίνει αν, παρ’ όλα αυτά, τα κα­τα­φέ­ρει και αυτό φέρει μια ανα­βάθ­μι­σή της στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα, η απά­ντη­ση είναι σαφής: η «εθνι­κή» αυτή επι­τυ­χία θα είναι ταυ­τό­χρο­να και επι­τυ­χία της κυ­πρια­κής αστι­κής τάξης ενά­ντια στην κυ­πρια­κή ερ­γα­τι­κή τάξη.

Τα περί κύ­ριας και δευ­τε­ρεύ­ου­σας αντί­θε­σης, ένα πράγ­μα ση­μαί­νουν: «εθε­λο­δου­λεία» απέ­να­ντι στους ιμπε­ρια­λι­στές με στόχο «εθνι­κές επι­τυ­χί­ες» ενά­ντια στην Τουρ­κία. Ένα σχέ­διο ανα­βάθ­μι­σης της Κύ­πρου σαν (ασθε­νι­κού) «κρί­κου» στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή αλυ­σί­δα. Αυτό είναι το μέτρο του «αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμού» αυτού του σχε­δί­ου. Και με λίγα λόγια: στο όνομα της κύ­ριας αντί­θε­σης και των «εθνι­κών» συμ­φε­ρό­ντων, ναι, μπο­ρού­με και πρέ­πει να γί­νου­με φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στές…        

Υπε­ρά­σπι­ση του «κυ­ριαρ­χι­κού δι­καιώ­μα­τος»

στην ΑΟΖ ακόμη και με πο­λε­μι­κά μέσα;

Τα προη­γού­με­να μας οδη­γούν εντε­λώς φυ­σιο­λο­γι­κά και ανα­πό­φευ­κτα στην κρί­σι­μη πο­λι­τι­κή αιχμή, που τα επι­κα­θο­ρί­ζει όλα: η Αρι­στε­ρά θα κα­λέ­σει της ερ­γα­τι­κή τάξη, τη νε­ο­λαία, τα φτωχά λαϊκά στρώ­μα­τα να υπε­ρα­σπι­στούν το «κυ­ριαρ­χι­κό δι­καί­ω­μα» ακόμη και με το αίμα τους; Ανα­γο­ρεύ­ο­ντας τη μο­νο­με­ρώς κα­θο­ρι­σμέ­νη ΑΟΖ σε «κυ­ριαρ­χι­κό δι­καί­ω­μα» -κάτι «πολύ σο­βα­ρό», απ’ αυτά που «δι­καιο­λο­γούν» πο­λέ­μους και αι­μα­το­χυ­σί­ες- θα τους κα­λέ­σει να αγω­νι­στούν με όλα τα μέσα και με κάθε κό­στος για την υπε­ρά­σπι­σή της; Ακόμη και υπό την εθνι­κή ηγε­σία του Σα­μα­ρά, του Ανα­στα­σιά­δη και των στρα­το­κρα­τών και με τις χρή­σι­μες «πλά­τες» του σιω­νι­στι­κού κρά­τους και του ιμπε­ρια­λι­σμού; Για να επα­να­λη­φθεί σαν αι­μα­τη­ρή ιστο­ρι­κή κα­ρι­κα­τού­ρα κά­ποιο νέο υπο­τι­θέ­με­νο έπος του «Όχι» ή απλώς να ισο­πε­δω­θούν μια και καλή οι τα­ξι­κοί αγώ­νες ενά­ντια στα μνη­μό­νια και οι προ­ο­πτι­κές πο­λι­τι­κής ανα­τρο­πής στο βωμό των υδρο­γο­ναν­θρά­κων και να ζή­σου­με μια ακόμη πιο εκτε­τα­μέ­νη κοι­νω­νι­κή τρα­γω­δία;   

Το ερώ­τη­μα είναι τόσο αμεί­λι­κτο, που δεν μπο­ρεί ούτε δι­καιού­ται να το προ­σπερ­νά­ει όποιος μι­λά­ει από τη σκο­πιά της Αρι­στε­ράς!

Ελ­λά­δα - Κύ­προς - Τουρ­κία:

η εθνικ(ιστικ)ή υπο­κρι­σία και η Αρι­στε­ρά

Ο μύθος που έτρε­φε για δε­κα­ε­τί­ες μια ορι­σμέ­νη εθνι­κή αφή­γη­ση του αστι­κού χώρου αλλά και σε χώ­ρους της Αρι­στε­ράς ήταν ότι η «πτωχή πλην τιμία Ελλάς», η ανά­δελ­φη χώρα, δέ­χε­ται συ­στη­μα­τι­κά προ­σβο­λές επί της εθνι­κής της κυ­ριαρ­χί­ας ή επί των κυ­ριαρ­χι­κών της δι­καιω­μά­των από την Τουρ­κία, η οποία ενερ­γεί σαν «μα­ντρό­σκυ­λο» του ιμπε­ρια­λι­σμού στην πε­ριο­χή της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου. Ο αγώ­νας, λοι­πόν, ενά­ντια στον «τουρ­κι­κό επε­κτα­τι­σμό» ήταν αυ­το­νό­η­τα και φυ­σι­κά αγώ­νας αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κός. Όσο για την Κύπρο, το πρό­βλη­μα ήταν «ει­σβο­λής και κα­το­χής» και οι λύ­σεις έπρε­πε να δο­θούν «με σε­βα­σμό στις απο­φά­σεις του ΟΗΕ».

Αυτή η εθνι­κή αφή­γη­ση:

• Έβλε­πε την τουρ­κι­κή ει­σβο­λή αλλά θε­ω­ρού­σε βο­λι­κά ανά­ξιο λόγου «επει­σό­διο» το πρα­ξι­κό­πη­μα της ελ­λη­νι­κής χού­ντας ενα­ντί­ον του Μα­κα­ρί­ου – έβλε­πε την τουρ­κι­κή ει­σβο­λή αλλά δεν έβλε­πε την ελ­λη­νι­κή ωμή επέμ­βα­ση, που ήταν μεν αφορ­μή αλλά μια χει­ρο­πια­στή και μεί­ζων αφορ­μή για την τουρ­κι­κή ει­σβο­λή. Απο­κα­λύ­πτο­ντας έτσι ότι η Κύ­προς θε­ω­ρού­νταν «ελ­λη­νι­κό νησί», όπου η «μάνα Ελ­λά­δα» δι­καιού­νταν να κάνει και κά­ποιον μεί­ζο­να τρα­μπου­κι­σμό (όπως ένα… πρα­ξι­κό­πη­μα) χωρίς όμως να πέ­φτει λόγος στην Τουρ­κία…
• Θε­ω­ρού­σε αυ­το­νό­η­τη την έκ­φρα­ση της «ελ­λη­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης» στην Κύπρο, αλλά πρό­κλη­ση την αντί­στοι­χη έκ­φρα­ση τουρ­κι­κής «αλ­λη­λεγ­γύ­ης» στους Τουρ­κο­κύ­πριους.
• Κα­τέ­φευ­γε σε ιστο­ρι­κές ακρο­βα­σί­ες ανα­σύ­ρο­ντας ιστο­ρι­κά αυ­θαί­ρε­τες τεκ­μη­ριώ­σεις, αλλά δεν θυ­μό­ταν τις σφα­γές των τουρ­κο­κυ­πρί­ων τη δε­κα­ε­τία του ’60 από τους εθνι­κι­στές και φα­σί­στες του Γρίβα – σε αυτές έπαι­ξε πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο και ο με­τέ­πει­τα στρα­τη­λά­της του «Όχι» Τάσ­σος Πα­πα­δό­που­λος.
• Είδε τον εθνι­κι­σμό του Ντεν­κτάς, αλλά έπαθε πο­λι­τι­κή αχρω­μα­το­ψία και δεν είδε την εξέ­γερ­ση του τουρ­κο­κυ­πρια­κού πλη­θυ­σμού το 2004 ενά­ντια στον Ντεν­κτάς και την τουρ­κι­κή «προ­στα­σία», με αί­τη­μα την επα­νέ­νω­ση του νη­σιού μέσα από μια δι­κοι­νο­τι­κή-δι­ζω­νι­κή ομο­σπον­δία. Αντί να αρ­πά­ξει την ευ­και­ρία και να αντα­πο­κρι­θεί στο άπλω­μα του χε­ριού από τους εξε­γερ­μέ­νους, τους «έτρι­ψε στη μούρη» την εθνι­κή συ­στρά­τευ­ση για το «Όχι» στο σχέ­διο Ανάν, υπό την ηγε­σία του Τάσ­σου Πα­πα­δό­που­λου.    
• Έβλε­πε τουρ­κι­κή μειο­νό­τη­τα και όχι τουρ­κι­κή συ­νι­στώ­σα εθνό­τη­τα ενός ενιαί­ου κυ­πρια­κού κρά­τους. Επο­μέ­νως εχθρευό­ταν για δε­κα­ε­τί­ες το μο­ντέ­λο λύσης της δι­ζω­νι­κής - δι­κοι­νο­τι­κής ομο­σπον­δί­ας με αυ­ξη­μέ­νο βαθμό αυ­το­διοί­κη­σης για τις δύο συ­νι­στώ­σες εθνό­τη­τες.  
• Ενώ όριζε το πρό­βλη­μα σαν «πρό­βλη­μα ει­σβο­λής και κα­το­χής» και κα­τάγ­γελ­νε τα «τε­τε­λε­σμέ­να» της ει­σβο­λής, ακο­λου­θού­σε μια γραμ­μή που έσπρω­χνε την Τ/Κ εθνό­τη­τα στην αγκα­λιά της Τουρ­κί­ας, αρ­νού­με­νη αρ­χι­κά τη δι­ζω­νι­κή – δι­κοι­νο­τι­κή ομο­σπον­δία και στη συ­νέ­χεια προ­σποιού­με­νη ότι τη δέ­χε­ται για να την υπο­νο­μεύ­σει στην πράξη. 

Αυτό το ιδε­ο­λο­γι­κό και πο­λι­τι­κό «οπλο­στά­σιο» πρέ­πει τώρα να προ­σαρ­μο­στεί στα νέα δε­δο­μέ­να, που αλ­λά­ζουν. Η Τουρ­κία δεν είναι πλέον το «μα­ντρό­σκυ­λο» του ιμπε­ρια­λι­σμού. Η συμ­μα­χία Τουρ­κί­ας - Ισ­ρα­ήλ έχει σπά­σει και έχει με­τα­τρα­πεί σε ευ­θεία εχθρό­τη­τα, και το Ισ­ρα­ήλ είναι πλέον σύμ­μα­χος της Ελ­λά­δας και της Κύ­πρου. Η Τουρ­κία δεν είναι πλέον η εκλε­κτή του ιμπε­ρια­λι­σμού στην πε­ριο­χή, αφού τη θέση της έχουν πάρει η Κύ­προς και η Ελ­λά­δα! Όσο για την κυ­πρια­κή ΑΟΖ, αυτή δεν προ­στα­τεύ­ε­ται από τον ενιαίο αμυ­ντι­κό χώρο Ελ­λά­δας - Κύ­πρου και τους ρω­σι­κούς πυ­ραύ­λους S-300 όπως στη δε­κα­ε­τία του ’80, αλλά από την ισ­ραη­λι­νή αε­ρο­πο­ρία και τις ΗΠΑ! (Υπ’ αυ­τούς τους όρους, η στρα­τιω­τι­κή υπο­στή­ρι­ξη του αντα­γω­νι­σμού με την Τουρ­κία με την ανα­σύ­στα­ση του ενιαί­ου αμυ­ντι­κού χώρου Ελ­λά­δας - Κύ­πρου συ­νι­στά… πλε­ο­να­σμό, που μπο­ρεί να θέλ­γει κά­ποιους ρο­μα­ντι­κούς του αρι­στε­ρού πα­τριω­τι­σμού, αλλά για την κυ­πρια­κή και την ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη είναι απλώς πε­ριτ­τό κό­στος και πε­ριτ­τό μπλέ­ξι­μο: τη δου­λειά την κά­νουν τώρα οι ισ­ραη­λι­νοί και οι ΗΠΑ…) Και, το πιο εντυ­πω­σια­κό απ’ όλα, δεν είναι η Ελ­λά­δα και η Κύ­προς σύμ­μα­χοι των Πα­λαι­στι­νί­ων, αλλά η Τουρ­κία!  

Αυτή η πλή­ρης αντι­στρο­φή ρόλων, ση­μαί­νει ένα μόνο πράγ­μα: ότι το αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό άλ­λο­θι του ελ­λη­νι­κού εθνι­κι­σμού (δε­ξιού ή και αρι­στε­ρού) έχει κα­ταρ­ρεύ­σει και απο­μέ­νει γυ­μνός, ή μάλ­λον ντυ­μέ­νος με απα­στρά­πτου­σα φι­λοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κή χλα­μύ­δα!

Στο πλαί­σιο αυτό, η ρη­το­ρεία που συ­νο­δεύ­ει τον ελ­λη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό με­τα­τρέ­πε­ται σε ένα μείγ­μα κυ­νι­σμού, υπο­κρι­σί­ας και δια­σκε­δα­στι­κών επι­χει­ρη­μά­των. Όσο για τα «εθνι­κά δί­καια», αυτά τα προ­α­σπί­ζο­νται τώρα οι σιω­νι­στές και οι ιμπε­ρια­λι­στές! 

Στο πλαί­σιο αυτό, ιδού τι είναι αυτό που τώρα συμ­βαί­νει στον αντα­γω­νι­σμό Ελ­λά­δας - Κύ­πρου με την Τουρ­κία:
«Η Κύ­προς προ­σέ­φε­ρε τη λύση που επι­θυ­μού­σαν οι δυ­τι­κοί ιμπε­ρια­λι­στές και οι εται­ρεί­ες τους: Ανα­κή­ρυ­ξε μια ΑΟΖ που να εφά­πτε­ται με την ΑΟΖ που ανα­κή­ρυ­ξε το Ισ­ρα­ήλ, δηλ. με το μα­ντρό­σκυ­λο της Δύσης στην πε­ριο­χή. Αν συ­νερ­γα­στεί και η Αθήνα σε αυτή την ερ­μη­νεία των ΑΟΖ (πράγ­μα που υπάρ­χει πι­θα­νό­τη­τα να γίνει μετά τη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής Ελ­λά­δας-Κύ­πρου-Αι­γύ­πτου το Νο­έμ­βριο), τότε μέσα στην ΑΟΖ των τριών χωρών θα μπο­ρούν να γί­νουν τα πάντα: εξό­ρυ­ξη αλλά και δια­κί­νη­ση με αγω­γούς μέχρι την ηπει­ρω­τι­κή Ευ­ρώ­πη. Ο απο­κλει­σμός της Τουρ­κί­ας, που διέρ­ρη­ξε τις σχέ­σεις με το Ισ­ρα­ήλ και που αμ­φι­σβη­τεί πολ­λές από τις επι­λο­γές των ΗΠΑ στη Μ. Ανα­το­λή, ήταν βα­σι­κός πυ­λώ­νας των ιμπε­ρια­λι­στι­κών επι­λο­γών. 
Ο άλλος εταί­ρος αυτής της ελ­λη­νι­κής και ελ­λη­νο­κυ­πρια­κής στρα­τη­γι­κής στο πλαί­σιο της τα­κτι­κής των ‘‘καλών παι­διώ­ν’’ του ιμπε­ρια­λι­σμού, πε­ρι­λάμ­βα­νε φυ­σι­κά συμ­φω­νί­ες με το βάρ­βα­ρο χου­ντι­κό κα­θε­στώς της Αι­γύ­πτου που εκτε­λεί μα­ζι­κά τους πο­λι­τι­κούς του αντι­πά­λους, και φυ­λα­κί­ζει ακόμη και Δυ­τι­κούς δη­μο­σιο­γρά­φους. (…)

Η ελ­λη­νι­κή και κυ­ρί­ως η ελ­λη­νο­κυ­πρια­κή φρε­νί­τι­δα ‘‘να τα βρού­με με το Ισ­ρα­ήλ, τώρα που τα χά­λα­σε με την Τουρ­κί­α­’’, δεν επέ­τρε­ψε σε Αθήνα και Λευ­κω­σία να σκε­φθούν τη λη­στεία που γί­νε­ται σχε­τι­κά με την υφα­λο­κρη­πί­δα και την ΑΟΖ του πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους και κυ­ρί­ως της Λω­ρί­δας της Γάζας. Ο Βε­νι­ζέ­λος κα­μά­ρω­νε πρό­σφα­τα επει­δή η Ελ­λά­δα δίνει με­ρι­κές πε­ντα­ρο­δε­κά­ρες για την ανοι­κο­δό­μη­ση της Γάζας μετά την κα­τα­στρο­φή που προ­ξέ­νη­σαν οι φίλοι του Έλ­λη­να υπουρ­γού στο Τελ Αβίβ, αλλά ξε­χνού­σε τα δισ. που το Ισ­ρα­ήλ θα αρ­πά­ζει ως λη­στής από τους Πα­λαι­στί­νιους εξαι­τί­ας ακρι­βώς των ελ­λη­νοϊσ­ραη­λι­νο­κυ­πρια­κών συμ­φω­νιών. 
Το απο­κο­ρύ­φω­μα της κα­τρα­κύ­λας ήταν η αγορά δύο ισ­ραη­λι­νών πο­λε­μι­κών πυ­ραυ­λα­κά­των εκ μέ­ρους της Κύ­πρου για να ‘‘φυ­λά­νε­’’ τα θα­λάσ­σια οι­κό­πε­δα και τα κοινά στρα­τιω­τι­κά γυ­μνά­σια με τους σιω­νι­στές. Από την πλευ­ρά της η Ελ­λά­δα έχει προ­χω­ρή­σει επί­σης σε κοι­νές στρα­τιω­τι­κές ασκή­σεις με το Ισ­ρα­ήλ, όπως ‘‘Έν­δο­ξος Σπαρ­τιά­τη­ς’’ το 2008 που θε­ω­ρή­θη­κε άσκη­ση για επί­θε­ση στο Ιράν». 

Πέ­τρος Τσά­γκα­ρης, Rproject 22.10.2014

Δίπλα σ’ αυτά, η ιμπε­ρια­λι­στι­κή «προ­στα­σία» είναι πράγ­μα­τι εντυ­πω­σια­κή (βλ. όπ.π.):

• Η εκ­πρό­σω­πος του Στέιτ Ντι­πάρ­τμεντ, Τζεν Ψάκι, απα­ντώ­ντας σε ερώ­τη­ση για τις «τουρ­κι­κές προ­κλή­σεις» στην κυ­πρια­κή ΑΟΖ είπε: «Ανα­γνω­ρί­ζου­με τα δι­καιώ­μα­τα της Κυ­πρια­κής Δη­μο­κρα­τί­ας στους πό­ρους της, εντός της Απο­κλει­στι­κής Οι­κο­νο­μι­κής Ζώνης της». Και εγκα­λώ­ντας την Τουρ­κία τό­νι­σε πως είναι ση­μα­ντι­κό «να απο­φεύ­γο­νται δρα­στη­ριό­τη­τες οι οποί­ες θα μπο­ρού­σαν να αυ­ξή­σουν τις εντά­σεις στην πε­ριο­χή». Τη χαρά του για τις δη­λώ­σεις του Στέιτ Ντι­πάρ­τμεντ εξέ­φρα­σε και ο Αμε­ρι­κα­νός βου­λευ­τής Γκας Μπι­λι­ρά­κις, ο οποί­ος επι­κε­φα­λής αντι­προ­σω­πεί­ας Αμε­ρι­κα­νών βου­λευ­τών επι­σκέ­φτη­κε την Κύπρο τον Οκτώ­βριο. Να ση­μειώ­σου­με ότι ο Μπι­λι­ρά­κης είναι γνω­στός για τις ξε­νό­φο­βες πο­λι­τι­κές που προ­ω­θεί στις ΗΠΑ, ενώ συμ­με­τέ­χει σε κα­μπά­νιες ενά­ντια σε νό­μους που απο­σκο­πούν στην αντι­με­τώ­πι­ση της κλι­μα­τι­κής αλ­λα­γής! 
• Αντί­στοι­χη στάση κρά­τη­σε και η Ε.Ε. (με μόνες εξαι­ρέ­σεις τη Μ. Βρε­τα­νία, τη Σου­η­δία και τη Φιν­λαν­δία) απει­λώ­ντας με εμπλο­κή όσον αφορά την πο­ρεία της Τουρ­κί­ας προς την έντα­ξη. Ο Ιτα­λός πρό­ε­δρος της Ομά­δος των Σο­σια­λι­στών και Δη­μο­κρα­τών στην Ευ­ρω­βου­λή, Τζ. Πι­τέ­λα, κα­τα­δί­κα­σε την πα­ρα­βί­α­ση του διε­θνούς δι­καί­ου από την Τουρ­κία στην κυ­πρια­κή ΑΟΖ, ενώ επι­βε­βαί­ω­σε ότι η Επι­τρο­πή Εξω­τε­ρι­κών της Ευ­ρω­βου­λής θα ετοι­μά­σει ψή­φι­σμα για το θέμα αυτό που θα συ­ζη­τη­θεί το συ­ντο­μό­τε­ρο. Στην πρό­σφα­τη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής της Ε.Ε. η υπο­στή­ρι­ξη της Κύ­πρου απέ­να­ντι στις τουρ­κι­κές αξιώ­σεις εκ­φρά­ζε­ται ρητά στο επί­ση­μο ανα­κοι­νω­θέν της Συ­νό­δου!

• Στην από­λυ­τη στή­ρι­ξη που προ­σφέ­ρει ο δυ­τι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός ήρθε να προ­στε­θεί και η… Ρωσία. Ο ίδιος ο Πού­τιν χα­ρα­κτή­ρι­σε απα­ρά­δε­κτη την όποια πα­ρα­βί­α­ση των κυ­ριαρ­χι­κών δι­καιω­μά­των της Κυ­πρια­κής Δη­μο­κρα­τί­ας και εξήγ­γει­λε πολύ με­γά­λα ναυ­τι­κά στρα­τιω­τι­κά γυ­μνά­σια την ημέρα που τί­θε­ται σε ισχύ η NAVTEX (πε­ριο­χή που δέ­σμευ­σε η Τουρ­κία για τις δικές της έρευ­νες), και μά­λι­στα σε πε­ριο­χή που εφά­πτε­ται με την πε­ριο­χή που δε­σμεύ­ει η NAVTEX. Ασφα­λώς, η ρω­σι­κή εμπλο­κή δεν γί­νε­ται σε συ­νερ­γα­σία με τους Δυ­τι­κούς αλλά ενά­ντια σε αυ­τούς, καθώς τα συμ­φέ­ρο­ντα των δύο πλευ­ρών στη Συρία (που βρί­σκε­ται ακρι­βώς δίπλα) είναι αντι­τι­θέ­με­να, ωστό­σο δεν παύει να στρέ­φε­ται κατά της Τουρ­κί­ας, ακρι­βώς λόγω αντι­τι­θέ­με­νων συμ­φε­ρό­ντων στη Συρία. 
   

Ποια πρέ­πει να είναι η στάση μας αν ξε­σπά­σει

θερμό επει­σό­διο ή πό­λε­μος;

Κάπως έτσι, η πε­ριο­χή γύρω από τα λε­γό­με­να «θα­λάσ­σια οι­κό­πε­δα» της κυ­πρια­κής ΑΟΖ έχουν γίνει πεδίο βολής και μπα­ρου­τα­πο­θή­κη. Πρέ­πει λοι­πόν να θέ­σου­με το πιο ση­μα­ντι­κό απ’ όλα τα ερω­τή­μα­τα: Αν από όλη αυτή την ιστο­ρία ξε­σπά­σει κά­ποιο θερμό επει­σό­διο ή ακόμη χει­ρό­τε­ρα και μια πο­λε­μι­κή σύρ­ρα­ξη (έστω και πε­ριο­ρι­σμέ­νη και ελεγ­χό­με­νη), ποια στάση πρέ­πει να κρα­τή­σου­με; Θα συ­στρα­τευ­τού­με στον «κοινό εθνι­κό αγώνα» ή θα πα­λέ­ψου­με ενά­ντια στον πό­λε­μο και στις αι­μα­τη­ρές του -κυ­ριο­λε­κτι­κά και με­τα­φο­ρι­κά- συ­νέ­πειες; Είναι χρή­σι­μο να κά­νου­με αυτή την τε­λι­κή ανα­γω­γή, γιατί ευ­θυ­γραμ­μί­ζει την πο­λι­τι­κή μας τώρα, πριν και ανε­ξαρ­τή­τως του αν θα φτά­σου­με σε τέ­τοιες τρα­γι­κές συ­νέ­πειες. Μπο­ρεί όλο αυτό να ξε­φου­σκώ­σει χωρίς μεί­ζο­νες και επι­κίν­δυ­νες συ­νέ­πειες, με ει­κό­νες «ψυ­χρού πο­λέ­μου» αλλά όχι «θερ­μού» επει­σο­δί­ου ή πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο πο­λε­μι­κής εμπλο­κής. Αλλά το ζή­τη­μα για την Αρι­στε­ρά πα­ρα­μέ­νει σο­βα­ρό ούτως ή άλλως, για δύο λό­γους:

Πρώτο, διότι η αστι­κή τάξη της Κύ­πρου την εμπλέ­κει συ­στη­μα­τι­κά στη δίνη των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών και της πε­ρι­φε­ρεια­κής αστά­θειας στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή, και αυτή η εμπλο­κή θα έχει κα­τα­λυ­τι­κές συ­νέ­πειες, που κα­νείς δεν μπο­ρεί να βε­βαιώ­σει αυτή τη στιγ­μή αν θα εξε­λι­χτούν αρ­γό­συρ­τα και υπό­γεια ή θα πά­ρουν πιο ανοι­χτές μορ­φές.

Δεύ­τε­ρο, γιατί με τη στάση της σε τέ­τοια ζη­τή­μα­τα η Αρι­στε­ρά σφυ­ρη­λα­τεί τα κρι­τή­ριά της και τις ιδε­ο­λο­γι­κές και πο­λι­τι­κές της «αντο­χές» που, σή­με­ρα ή αύριο, αργά ή γρή­γο­ρα, θα πρέ­πει να την κρα­τή­σουν όρθια σε πραγ­μα­τι­κά ορια­κές στιγ­μές. Αν τώρα, «στα εύ­κο­λα», στις προ­πα­ρα­σκευα­στι­κές πε­ριό­δους, ναυα­γή­σει, τότε κα­λύ­τε­ρα να εύ­χε­ται να ζήσει για πάντα στις «ευ­κο­λί­ες» των σχε­τι­κά ήρε­μων πε­ριό­δων του κα­πι­τα­λι­σμού…     

Η θέση λοι­πόν της Αρι­στε­ράς στο ζή­τη­μα της ΑΟΖ πρέ­πει να είναι ξε­κά­θα­ρη:

• Όχι στην «εθνι­κή συ­στρά­τευ­ση» για το «κυ­ριαρ­χι­κό δι­καί­ω­μα» στην ΑΟΖ!
• Όχι στον πό­λε­μο!
• Όχι στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία με Ισ­ρα­ήλ - ΗΠΑ - Ε.Ε.!
• Όχι στην απάτη ότι οι λαοί έχουν να κερ­δί­σουν κάτι από το αστι­κό σχέ­διο «μνη­μό­νιο + υδρο­γο­νάν­θρα­κες»!
• Οι δικοί μας σύμ­μα­χοι είναι οι λαοί, η Αρι­στε­ρά και οι λαϊ­κές αντι­μπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις της Μ. Ανα­το­λής, της νο­τιο­α­να­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου, των Βαλ­κα­νί­ων, της Ευ­ρώ­πης.

Πρέ­πει να ξε­χω­ρί­σου­με απο­φα­σι­στι­κά το ποιοι είναι οι σύμ­μα­χοί μας από το πώς μπο­ρού­με να αξιο­ποι­ή­σου­με τυχόν ρωγ­μές ή αντα­γω­νι­σμούς στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο. Η συμ­μα­χία με το σιω­νι­σμό και τον ιμπε­ρια­λι­σμό μας απο­κό­πτει από τους φυ­σι­κούς μας συμ­μά­χους και, γι’ αυτό, δεν είναι δική μας συμ­μα­χία αλλά συμ­μα­χία των αστι­κών τά­ξε­ων Ελ­λά­δας και Τουρ­κί­ας ενά­ντια στην Αρι­στε­ρά και τους λαούς.      

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η «στρο­φή στον πα­τριω­τι­σμό»

και η κυ­βέρ­νη­ση «εθνι­κής σω­τη­ρί­ας»

Στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κά­ποιοι «ηρα­κλει­δείς του προ­ε­δρι­κού στέμ­μα­τος» προ­τεί­νουν έντο­να το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα τη «στρο­φή στον πα­τριω­τι­σμό». Το ζή­τη­μα αυτό κα­θαυ­τό (τι ση­μαί­νει μια τέ­τοια στρο­φή, πώς εν­νο­εί­ται και ποιες είναι οι πο­λι­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις και συ­νέ­πειές της), θα μας απα­σχο­λή­σει προ­σε­χώς. Προς το παρόν, θα ση­μειώ­σου­με μόνο μια συ­σχέ­τι­ση που έχει άμεση πο­λι­τι­κή ση­μα­σία: η στρο­φή στον πα­τριω­τι­σμό, με αιχμή την ΑΟΖ αλλά και με όλο το στε­ρε­ό­τυ­πο «φορ­τίο» της (Κύ­προς, Αι­γαίο, Θράκη), δη­μιουρ­γεί τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για δύο πο­λι­τι­κές με­τα­το­πί­σεις απο­φα­σι­στι­κής ση­μα­σί­ας:

Πρώτο, τη με­τα­τό­πι­ση από την τα­ξι­κή πάλη και τη δια­χω­ρι­στι­κή υπέρ και κατά των μνη­μο­νί­ων και της λι­τό­τη­τας, στην εθνι­κή συ­ναί­νε­ση. (Ιδιαί­τε­ρα όσοι επι­χει­ρη­μα­το­λο­γούν ότι το να θέ­του­με ζή­τη­μα για Ε.Ε. και χρέος μας απο­προ­σα­να­το­λί­ζει σε σχέση με τη δια­χω­ρι­στι­κή μνη­μό­νιο - αντι­μνη­μό­νιο, θα πρέ­πει να σκε­φτούν ότι πα­ρα­βιά­ζουν οι ίδιοι αυτό τους τον κα­νό­να επι­λέ­γο­ντας τη «στρο­φή στον πα­τριω­τι­σμό»…)  

Δεύ­τε­ρο, σε ένα πο­λι­τι­κό σχέ­διο όπου ο «ιστο­ρι­κός συμ­βι­βα­σμός» με τον ιμπε­ρια­λι­σμό θα συν­δυά­ζε­ται με τον ιστο­ρι­κό συμ­βι­βα­σμό στο εσω­τε­ρι­κό και με το «πα­τριω­τι­κό» ρε­του­σά­ρι­σμα των πο­λι­τι­κών λι­τό­τη­τας.    

Σε αυτό το μά­ταιο κόσμο του πα­ρακ­μά­ζο­ντος ύστε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού και ιμπε­ρια­λι­σμού, καμιά πο­λι­τι­κή επι­λο­γή δεν έχει μόνο θε­ω­ρη­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα ούτε είναι άμοι­ρη συ­νε­πειών. Όσοι εκ­κι­νώ­ντας από τον πο­λι­τι­κό τόπο του πα­τριω­τι­κού αντι­μπε­ρια­λι­σμού, κά­νουν σε πρώτη φάση το συμ­βι­βα­σμό με τις σιω­νι­στι­κές και ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες στο όνομα της «κύ­ριας αντί­θε­σης», να γνω­ρί­ζουν ότι η επι­λο­γή τους θα πάει ανα­πό­φευ­κτα ακόμη μα­κρύ­τε­ρα: στην «εθνι­κή» ανα­πλαι­σί­ω­ση της λι­τό­τη­τας και στις κυ­βερ­νή­σεις «εθνι­κής σω­τη­ρί­ας»… 

Υ.Γ. Δεν αγνο­ού­με κα­θό­λου την τε­ρά­στια ση­μα­σία που έχει η πάλη για την ηγε­μο­νία στο έθνος, δη­λα­δή η πάλη για να ανα­δει­χτεί η ερ­γα­τι­κή τάξη σε ηγέ­τι­δα δύ­να­μη του έθνους. Όσα γρά­φο­νται πα­ρα­πά­νω, θε­ω­ρού­με ότι εντάσ­σο­νται σε αυτή ακρι­βώς την πάλη. Αλλά επει­δή το θέμα έχει προ­φα­νώς πάρα πολ­λές πτυ­χές, θα επα­νέλ­θου­με σύ­ντο­μα.