Μαρτυρία μιας εκπαιδευτικού από τη διαμαρτυρία στα διόδια Πυργετού, στις 11/1.
Τα γεγονότα
Το Σάββατο 11/1/14 τα συντονιστικά και οι επιτροπές των διαθέσιμων εκπαιδευτικών, από κοινού με τις ΕΛΜΕ και την ΟΛΜΕ, είχαν προγραμματίσει πανελλαδική διαμαρτυρία ενάντια στις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις στο χώρο της εκπαίδευσης, στα διόδια Πυργετού Λάρισας και στη συνέχεια πορεία μέσα στην πόλη της Λάρισας.
Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν 500 περίπου εκπαιδευτικοί από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Έβρο, Κοζάνη, Πιερία, Τρίκαλα, Καρδίτσα και βέβαια Λάρισα, στην πλειονότητά τους διαθέσιμοι, καθώς και σχολικοί φύλακες.
Ωστόσο, φτάνοντας στα διόδια μας υποδέχτηκαν 5 διμοιρίες των ΜΑΤ! Μόλις κατεβήκαμε από τα λεωφορεία, μας απέκλεισαν κάθε επικοινωνία με τους συναδέλφους από τη νότια Ελλάδα που βρίσκονταν στο απέναντι ρεύμα, αποκλεισμένοι και αυτοί, ενώ αδύνατη ήταν η οποιαδήποτε προσπάθεια προσέγγισης στις λωρίδες των διοδίων προκειμένου να πραγματοποιήσουμε τη διαμαρτυρία μας, εκτός από ελάχιστους συναδέλφους που τους επιτράπηκε να μοιράζουν στους οδηγούς ενημερωτικό υλικό.
Για πάνω από 4 ώρες βρισκόμασταν κυριολεκτικά φρουρούμενοι, σαν να επρόκειτο για εγκληματίες, χωρίς να υπάρχει γραπτή εντολή από κάπου για αυτή τη στάση της αστυνομίας. Όποιος κατάφερνε να σπάσει τα “διαχωριστικά σύνορα”, βγαίνοντας μέσα από τα χωράφια στην απέναντι πλευρά, περικυκλωνόταν από τα ΜΑΤ και απωθούνταν βίαια στην άκρη του δρόμου! Ξαφνικά η Ελλάδα χωρίστηκε στα δύο!
Έγιναν προσπάθειες από τους εκπαιδευτικούς να σπάσει ο αστυνομικός κλοιός και ήταν τότε που αυτοί απωθήθηκαν με τη βία, ενώ έγινε και περιορισμένη ρίψη χημικών. Σε αυτό το σημείο ήταν που τραυματίστηκε ο π. αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Γ. Καλομοίρης, γρονθοκοπούμενος από τους αστυνομικούς, με αποτέλεσμα ένα κάταγμα στο χέρι, ενώ μώλωπες και μικροτραυματισμοί υπέστησαν άλλοι συνάδελφοι.
Το πρωτοφανές στην ιστορία δεν είναι μόνο η οιονεί “σύλληψη” των εκπαιδευτικών από τις δυνάμεις της αστυνομίας, ενώ απλώς θέλαμε να διαδηλώσουμε ειρηνικά, αλλά και η άρνηση της αστυνομίας να μας επιτρέψει να μπούμε στα λεωφορεία και να κατευθυνθούμε στη Λάρισα, όπως ήταν προγραμματισμένο!
Για ώρες, λοιπόν, παραμέναμε εγκλωβισμένοι στο συγκεκριμένο μέρος, με πρόθεση από τη μεριά της αστυνομίας, όπως αποδείχτηκε, να κάνει επίδειξη πυγμής, να μας εξαντλήσει και να γυρίσουμε πίσω στους προορισμούς μας άπραγοι και ηττημένοι. Ακόμη κι όταν αποκλείστηκε πλέον η πιθανότητα να πάμε στη Λάρισα, παρά την επί τόπου παρέμβαση του βουλευτή Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Γελαλή, η αστυνομία δεν μας επέτρεπε να μπούμε στα λεωφορεία και να γυρίσουμε πίσω.
Όταν, τελικά, επιβιβαστήκαμε για να επιστρέψουμε στη Θεσσαλονίκη, με τεράστια έκπληξη διαπιστώσαμε ότι θα επιστρέφαμε πάλι φρουρούμενοι, σαν να ήμασταν τρομοκράτες: με πομπή, συνοδεία αστυνομικών λεωφορείων των ΜΑΤ στην αρχή και στο τέλος του κομβόι! Σταματήσαμε, αρνηθήκαμε να γυρίσουμε συνοδευόμενοι από την αστυνομία και μόνο όταν απειλήσαμε ότι θα προβούμε σε προσωπικές μηνύσεις προς τους επικεφαλείς της αστυνομικής αποστολής, υποχώρησαν και μας άφησαν να επιστρέψουμε “ελεύθεροι”.
Φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη, αντιπροσωπεία εκπαιδευτικών, κατέθεσε γραπτή αναφορά στο ΑΤ Λευκού Πύργου για όσα είχαν συμβεί, ενώ τη Δευτέρα η ΟΛΜΕ θα πραγματοποιήσει παράσταση διαμαρτυρίας στον Υπουργό Ν. Δένδια για τα πρωτοφανή γεγονότα.
Τα συμπεράσματα
Είναι πλέον πασιφανές ότι ο μόνος τρόπος για την κυβέρνηση προκειμένου αυτή να υπάρχει, γιατί δεν μιλάμε καν για νομιμοποίηση της πολιτικής της, είναι η βία, ο αυταρχισμός και η περιστολή βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων. Το τελευταίο, μάλιστα, διάστημα η καταστολή αποκτά νέες πρωτόγνωρες μορφές, όπως η απαγόρευση των διαδηλώσεων και η σύλληψη ειρηνικών διαδηλωτών που διαμαρτύρονται ενάντια στις πολιτικές κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, για το δικαίωμα να ζουν και να εργάζονται με αξιοπρέπεια.
Οι πρωταγωνιστές της Ευρωπαϊκής Προεδρίας, στην πραγματικότητα κομπάρσοι μιας κακόγουστης παράστασης, απέδειξαν και στην περίπτωση της διαμαρτυρίας των εκπαιδευτικών πως είναι πανικόβλητοι από το ενδεχόμενο να νιώσουν την καυτή ανάσα του κόσμου που υποφέρει δίπλα τους και να τους σαρώσει, γι' αυτό προσπαθούν να καταπνίξουν εν τη γενέσει τους τις διαμαρτυρίες, να αποτρέψουν τη συγκρότηση κοινού αγωνιστικού μετώπου όπου εκδηλώνεται, να καταστείλουν και να εξουδετερώσουν ψυχικά και ηθικά τον κόσμο που αντιστέκεται.
Είναι σίγουρο ότι η κλιμάκωση της κρατικής βίας θα συνεχιστεί για όσο διάστημα οι εργαζόμενοι και τα άλλα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας πετιούνται στον Καιάδα του κοινωνικού περιθωρίου. Ο φόβος, όμως, έχει αλλάξει στρατόπεδο κι έχει κυριεύσει τους αντιπάλους μας. Αυτό που μένει στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα είναι να συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους μέσα από την οργάνωση μαζικών και δυναμικών απεργιών, καταλήψεων, κινημάτων αντίστασης απέναντι στη λογική που θέλουν μας επιβάλλουν, ότι είμαστε αδύναμοι και αντίπαλοι μεταξύ μας.
