Είναι μακρύς και ατελείωτος ο δρόμος προς τη Λάρισα...

Τα γε­γο­νό­τα

Το Σάβ­βα­το 11/1/14 τα συ­ντο­νι­στι­κά και οι επι­τρο­πές των δια­θέ­σι­μων εκ­παι­δευ­τι­κών, από κοι­νού με τις ΕΛΜΕ και την ΟΛΜΕ, είχαν προ­γραμ­μα­τί­σει πα­νελ­λα­δι­κή δια­μαρ­τυ­ρία ενά­ντια στις δια­θε­σι­μό­τη­τες και τις απο­λύ­σεις στο χώρο της εκ­παί­δευ­σης, στα διό­δια Πυρ­γε­τού Λά­ρι­σας και στη συ­νέ­χεια πο­ρεία μέσα στην πόλη της Λά­ρι­σας.

Στο κά­λε­σμα αντα­πο­κρί­θη­καν 500 πε­ρί­που εκ­παι­δευ­τι­κοί από Αθήνα, Θεσ­σα­λο­νί­κη, Έβρο, Κο­ζά­νη, Πιε­ρία, Τρί­κα­λα, Καρ­δί­τσα και βέ­βαια Λά­ρι­σα, στην πλειο­νό­τη­τά τους δια­θέ­σι­μοι, καθώς και σχο­λι­κοί φύ­λα­κες.

Ωστό­σο, φτά­νο­ντας στα διό­δια μας υπο­δέ­χτη­καν 5 δι­μοι­ρί­ες των ΜΑΤ! Μόλις κα­τε­βή­κα­με από τα λε­ω­φο­ρεία, μας απέ­κλει­σαν κάθε επι­κοι­νω­νία με τους συ­να­δέλ­φους από τη νότια Ελ­λά­δα που βρί­σκο­νταν στο απέ­να­ντι ρεύμα, απο­κλει­σμέ­νοι και αυτοί, ενώ αδύ­να­τη ήταν η οποια­δή­πο­τε προ­σπά­θεια προ­σέγ­γι­σης στις λω­ρί­δες των διο­δί­ων προ­κει­μέ­νου να πραγ­μα­το­ποι­ή­σου­με τη δια­μαρ­τυ­ρία μας, εκτός από ελά­χι­στους συ­να­δέλ­φους που τους επι­τρά­πη­κε να μοι­ρά­ζουν στους οδη­γούς ενη­με­ρω­τι­κό υλικό.

Για πάνω από 4 ώρες βρι­σκό­μα­σταν κυ­ριο­λε­κτι­κά φρου­ρού­με­νοι, σαν να επρό­κει­το για εγκλη­μα­τί­ες, χωρίς να υπάρ­χει γρα­πτή εντο­λή από κάπου για αυτή τη στάση της αστυ­νο­μί­ας. Όποιος κα­τά­φερ­νε να σπά­σει τα “δια­χω­ρι­στι­κά σύ­νο­ρα”, βγαί­νο­ντας μέσα από τα χω­ρά­φια στην απέ­να­ντι πλευ­ρά, πε­ρι­κυ­κλω­νό­ταν από τα ΜΑΤ και απω­θού­νταν βίαια στην άκρη του δρό­μου! Ξαφ­νι­κά η Ελ­λά­δα χω­ρί­στη­κε στα δύο!

Έγι­ναν προ­σπά­θειες από τους εκ­παι­δευ­τι­κούς να σπά­σει ο αστυ­νο­μι­κός κλοιός και ήταν τότε που αυτοί απω­θή­θη­καν με τη βία, ενώ έγινε και πε­ριο­ρι­σμέ­νη ρίψη χη­μι­κών. Σε αυτό το ση­μείο ήταν που τραυ­μα­τί­στη­κε ο π. αντι­πρό­ε­δρος της ΑΔΕΔΥ, Γ. Κα­λο­μοί­ρης, γρον­θο­κο­πού­με­νος από τους αστυ­νο­μι­κούς, με απο­τέ­λε­σμα ένα κά­ταγ­μα στο χέρι, ενώ μώ­λω­πες και μι­κρο­τραυ­μα­τι­σμοί υπέ­στη­σαν άλλοι συ­νά­δελ­φοι.

Το πρω­το­φα­νές στην ιστο­ρία δεν είναι μόνο η οιο­νεί “σύλ­λη­ψη” των εκ­παι­δευ­τι­κών από τις δυ­νά­μεις της αστυ­νο­μί­ας, ενώ απλώς θέ­λα­με να δια­δη­λώ­σου­με ει­ρη­νι­κά, αλλά και η άρ­νη­ση της αστυ­νο­μί­ας να μας επι­τρέ­ψει να μπού­με στα λε­ω­φο­ρεία και να κα­τευ­θυν­θού­με στη Λά­ρι­σα, όπως ήταν προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νο!

Για ώρες, λοι­πόν, πα­ρα­μέ­να­με εγκλω­βι­σμέ­νοι στο συ­γκε­κρι­μέ­νο μέρος, με πρό­θε­ση από τη μεριά της αστυ­νο­μί­ας, όπως απο­δεί­χτη­κε, να κάνει επί­δει­ξη πυγ­μής, να μας εξα­ντλή­σει και να γυ­ρί­σου­με πίσω στους προ­ο­ρι­σμούς μας άπρα­γοι και ητ­τη­μέ­νοι. Ακόμη κι όταν απο­κλεί­στη­κε πλέον η πι­θα­νό­τη­τα να πάμε στη Λά­ρι­σα, παρά την επί τόπου πα­ρέμ­βα­ση του βου­λευ­τή Λά­ρι­σας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Δ. Γε­λα­λή, η αστυ­νο­μία δεν μας επέ­τρε­πε να μπού­με στα λε­ω­φο­ρεία και να γυ­ρί­σου­με πίσω.

Όταν, τε­λι­κά, επι­βι­βα­στή­κα­με για να επι­στρέ­ψου­με στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, με τε­ρά­στια έκ­πλη­ξη δια­πι­στώ­σα­με ότι θα επι­στρέ­φα­με πάλι φρου­ρού­με­νοι, σαν να ήμα­σταν τρο­μο­κρά­τες: με πομπή, συ­νο­δεία αστυ­νο­μι­κών λε­ω­φο­ρεί­ων των ΜΑΤ στην αρχή και στο τέλος του κομ­βόι! Στα­μα­τή­σα­με, αρ­νη­θή­κα­με να γυ­ρί­σου­με συ­νο­δευό­με­νοι από την αστυ­νο­μία και μόνο όταν απει­λή­σα­με ότι θα προ­βού­με σε προ­σω­πι­κές μη­νύ­σεις προς τους επι­κε­φα­λείς της αστυ­νο­μι­κής απο­στο­λής, υπο­χώ­ρη­σαν και μας άφη­σαν να επι­στρέ­ψου­με “ελεύ­θε­ροι”.

Φτά­νο­ντας στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, αντι­προ­σω­πεία εκ­παι­δευ­τι­κών, κα­τέ­θε­σε γρα­πτή ανα­φο­ρά στο ΑΤ Λευ­κού Πύρ­γου για όσα είχαν συμ­βεί, ενώ τη Δευ­τέ­ρα η ΟΛΜΕ θα πραγ­μα­το­ποι­ή­σει πα­ρά­στα­ση δια­μαρ­τυ­ρί­ας στον Υπουρ­γό Ν. Δέν­δια για τα πρω­το­φα­νή γε­γο­νό­τα.

Τα συ­μπε­ρά­σμα­τα

Είναι πλέον πα­σι­φα­νές ότι ο μόνος τρό­πος για την κυ­βέρ­νη­ση προ­κει­μέ­νου αυτή να υπάρ­χει, γιατί δεν μι­λά­με καν για νο­μι­μο­ποί­η­ση της πο­λι­τι­κής της, είναι η βία, ο αυ­ταρ­χι­σμός και η πε­ρι­στο­λή βα­σι­κών δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των. Το τε­λευ­ταίο, μά­λι­στα, διά­στη­μα η κα­τα­στο­λή απο­κτά νέες πρω­τό­γνω­ρες μορ­φές, όπως η απα­γό­ρευ­ση των δια­δη­λώ­σε­ων και η σύλ­λη­ψη ει­ρη­νι­κών δια­δη­λω­τών που δια­μαρ­τύ­ρο­νται ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές κυ­βέρ­νη­σης-ΕΕ-ΔΝΤ, για το δι­καί­ω­μα να ζουν και να ερ­γά­ζο­νται με αξιο­πρέ­πεια.

Οι πρω­τα­γω­νι­στές της Ευ­ρω­παϊ­κής Προ­ε­δρί­ας, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κο­μπάρ­σοι μιας κα­κό­γου­στης πα­ρά­στα­σης, απέ­δει­ξαν και στην πε­ρί­πτω­ση της δια­μαρ­τυ­ρί­ας των εκ­παι­δευ­τι­κών πως είναι πα­νι­κό­βλη­τοι από το εν­δε­χό­με­νο να νιώ­σουν την καυτή ανάσα του κό­σμου που υπο­φέ­ρει δίπλα τους και να τους σα­ρώ­σει, γι' αυτό προ­σπα­θούν να κα­τα­πνί­ξουν εν τη γε­νέ­σει τους τις δια­μαρ­τυ­ρί­ες, να απο­τρέ­ψουν τη συ­γκρό­τη­ση κοι­νού αγω­νι­στι­κού με­τώ­που όπου εκ­δη­λώ­νε­ται, να κα­τα­στεί­λουν και να εξου­δε­τε­ρώ­σουν ψυ­χι­κά και ηθικά τον κόσμο που αντι­στέ­κε­ται.

Είναι σί­γου­ρο ότι η κλι­μά­κω­ση της κρα­τι­κής βίας θα συ­νε­χι­στεί για όσο διά­στη­μα οι ερ­γα­ζό­με­νοι και τα άλλα πλητ­τό­με­να κομ­μά­τια της κοι­νω­νί­ας πε­τιού­νται στον Καιά­δα του κοι­νω­νι­κού πε­ρι­θω­ρί­ου. Ο φόβος, όμως, έχει αλ­λά­ξει στρα­τό­πε­δο κι έχει κυ­ριεύ­σει τους αντι­πά­λους μας. Αυτό που μένει στους ερ­γα­ζό­με­νους και στα λαϊκά στρώ­μα­τα είναι να συ­νει­δη­το­ποι­ή­σουν τη δύ­να­μή τους μέσα από την ορ­γά­νω­ση μα­ζι­κών και δυ­να­μι­κών απερ­γιών, κα­τα­λή­ψε­ων, κι­νη­μά­των αντί­στα­σης απέ­να­ντι στη λο­γι­κή που θέ­λουν μας επι­βάλ­λουν, ότι εί­μα­στε αδύ­να­μοι και αντί­πα­λοι με­τα­ξύ μας.