Η πρόθεση των ευρωηγεσιών είναι να επεκτείνουν και να μονιμοποιήσουν την πολιτική της σκληρής λιτότητας. Παρότι η παράταση και μεγέθυνση της κρίσης, που ξεκίνησε το 2008, αποδεικνύει ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο, οι κυρίαρχες τάξεις, και οι διεθνείς θεσμοί στην υπηρεσία τους, δεν γνωρίζουν, ούτε αναζητούν άλλες απαντήσεις.
Ο Βάιντμαν, επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ, προαναγγέλλει, με άρθρο του στη γαλλική «Le Monde», μια νέα Συνθήκη, για ένα «Μάαστριχ plus» που θα ενισχύσει τη δημοσιονομική πειθαρχία στην ΕΕ. Τα θέματα της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, λέει, δεν θα μπορούν να είναι πλέον ζητήματα που θα καθορίζονται σε επίπεδο κρατών-μελών (όπου επιβιώνουν οι παλιομοδίτικες συνήθειες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας), ούτε καν σε επίπεδο Κομισιόν (όπου μπορούν –έστω στρεβλά– να φτάνουν οι πιέσεις των λαϊκών τάξεων πάνω σε εκλεγμένους αξιωματούχους): θα πρέπει να ανατεθούν σε μια ευρωπαϊκή «ανεξάρτητη αρχή» –που θα ορίζουν οι τραπεζίτες για λογαριασμό του συνόλου των κυρίαρχων τάξεων– και που θα έχει την εξουσία να επιβάλλει κυρώσεις και μέτρα, ανεξάρτητα από τη γνώμη των κυβερνήσεων και των λαών. Ο χειρισμός της «ελληνικής κρίσης» από τον Σόιμπλε και τον Ντάισελμπλουμ γίνεται τώρα «μοντέλο» και αφορά ολοφάνερα τους λαούς όλης της Ηπείρου, ακόμα και μεγάλων οικονομικά δυνάμεων όπως η Γαλλία και η Ιταλία.
Η ΕΕ του κεφαλαίου επιστρέφει στις συνήθειες του «παλαιού καθεστώτος», στην εποχή πριν τις μεγάλες δημοκρατικές επαναστάσεις, στην εποχή όπου οι κυρίαρχες τάξεις απαιτούσαν να καθορίζουν τα πάντα, ελέω... της κυριαρχίας τους.
Καθόλου τυχαία, αυτή η αντιδημοκρατική κατρακύλα δεν περιορίζεται στα ζητήματα της οικονομίας. Στον 21ο αιώνα, μπροστά στις «πόρτες» της Ευρώπης χύνεται μαζικά το αίμα αθώων ανθρώπων. Η άποψη της Κομισιόν να συνεχίζει την πολιτική «αποτροπής» των μεταναστών, να οχυρώνει τα χερσαία σύνορα και να βομβαρδίζει τα –τάχα– δουλεμπορικά πλοία που τους μεταφέρουν, ωθεί χιλιάδες και χιλιάδες απελπισμένους ανθρώπους να επιχειρούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο με λαστιχένιες «βάρκες» και «σαπιοκάικα». Ο «μέσος Ευρωπαίος» εξοικειώνεται με το γεγονός ότι οι θάλασσες ξεβράζουν διαρκώς πτώματα και πνιγμένα παιδιά. Και είναι συγκλονιστικό, αλλά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα δεν έχει κατορθώσει, μέσα στους 9 μήνες που βρίσκεται στην εξουσία, να δώσει ούτε στο θέμα αυτό ένα διαφορετικό «δείγμα γραφής», να κάνει κάτι παραπάνω από ό,τι κάνει ο (σοσιαλφιλελεύθερος) Ρέντσι στην Ιταλία ή ο (δεξιός) Ραχόι στην Ισπανία.
Το σκάνδαλο της Volkswagen ήρθε να ολοκληρώσει την εικόνα. Οι αρχιερείς του γερμανικού, του «ηθικού καπιταλισμού», δεν δίστασαν να εγκληματήσουν για να διευρύνουν τα κέρδη τους: τα «πειραγμένα» λογισμικά έκρυβαν τα δηλητήρια που εξέπεμπαν οι Ντίζελ κινητήρες των αυτοκινήτων που πουλούσαν σε όλο τον πλανήτη. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το «μάρμαρο» από την κρίση στην αυτοκινητοβιομηχανία, μετά τις αποκαλύψεις για την WV, θα κληθούν να πληρώσουν οι Γερμανοί, αλλά και οι Τσέχοι, οι Ούγγροι και οι Ισπανοί, εργάτες σε αυτή...
Η απληστία του κεφαλαίου έχει απλώσει μια κυριολεκτικά μαύρη νύχτα πάνω στην Ευρώπη. Κάνοντας αναγκαίο και επίκαιρο έναν εργατικό και λαϊκό ξεσηκωμό ηπειρωτικής κλίμακας. Που θα συνδέει την πάλη ενάντια στη λιτότητα με την πάλη για την ανάκτηση των βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Η απογοήτευση που έσπειρε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με την άτακτη υποχώρησή της στις 13 Ιούλη, θα είναι προσωρινή. Ο «λαός» της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων στην Ευρώπη θα πιάσει ξανά το νήμα της ανατροπής.
