Όχι στη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ

Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ θα καθοριστούν από πολλά και διαφορετικά σημεία:

1.Αλληλεγγύη: Τις τελευταίες ημέρες είναι σαφές ότι ένα πολιτικο-δημοσιογραφικό «ρουλεμάν» έχει βάλει στο στόχαστρο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που στον α΄ ή στον β΄ βαθμό διαφώνησαν με τη μνημονιακή συμφωνία, όπως τον Π. Λαφαζάνη, τη Ν. Βαλαβάνη, την Ζ. Κωσταντοπούλου, τον Γ. Βαρουφάκη. Είναι εντυπωσιακό ότι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, επισήμως, έχει «σιωπήσει» μπροστά σε αυτήν την ανήθικη επίθεση. Πρέπει να διατυπώσουμε την απαίτηση να ασκήσει το κόμμα τη δύναμη και την επιρροή του, ώστε αυτό το «ρουλεμάν» να τσακιστεί. Όσοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αρχίσει να βλέπουν ως μοντέλο το ΠΑΣΟΚ του 1981, ας κοιτάξουν να ενημερωθούν για το πώς –τότε- αντίστοιχα «ρουλεμάν» (άτυπες συνεργασίες μεταξύ κομματικών παράκεντρων, ΜΜΕ και υπηρεσιών του κράτους) λειτούργησαν συνθλιπτικά για ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που συνδέονταν με πιο ριζοσπαστικές παραδόσεις ή πρακτικές. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να αναπαραχθούν τέτοια φαινόμενα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ...

2.Καθαρή εκτίμηση για τη συμφωνία: Διάφοροι σύντροφοι μας καλούν να αποφύγουν συμμετρικά την ωραιοποίηση και τη δραματοποίηση. Οι χαρακτηρισμοί δεν έχουν ενδιαφέρον. Χρειάζεται καθαρή πολιτική εκτίμηση.

Η συμφωνία είναι σκληρό μνημόνιο. Εφοδιασμένο με turbo ΤΑΙΠΕΔ, turbo επιτήρηση, turbo αυτοματισμούς περικοπής κοινωνικών δαπανών ως αντιστάθμισμα σε κάθε οικονομική αστοχία, turbo αντεργατικές αντιμεταρρυθμίσεις.

Πρόκειται για μνημόνιο που δεν θα μπορούσε να επιβάλει ο Σαμαράς, ούτε ο «μεγάλος συνασπισμός» Σαμαρά-Βενιζέλου. Οι δανειστές και η ντόπια κυρίαρχη τάξη αναθέτουν στον ΣΥΡΙΖΑ το μνημόνιο 3, με στόχο να εκμεταλλευτούν την επιρροή του μέσα στους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις ώστε να προωθηθούν οι αντιμεταρρυθμίσεις, αλλά επίσης με στόχο να διαλύσουν το απειλητικό εργατολαϊκό πολιτικό ρεύμα που συγκροτήθηκε γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως κατά την εποχή των μεγάλων αντιμνημονιακών αγώνων.

Οι ευρωηγεσίες αξιοποιούν τη διεθνή εμπειρία τους. Σε όλη την Ευρώπη, οι νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις πέρασαν κυρίως μέσα από τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Έτσι κάλπασε ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά επίσης μεταλλάχθηκαν βαθιά τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και εμπεδώθηκε ένας νέος κύκλος πανευρωπαϊκής δύναμης της Δεξιάς.

3.Το ζήτημα του αν υπήρχε εναλλακτική λύση. Είναι λάθος να θέτουμε το ερώτημα για το τι εναλλακτικές είχε ο Αλ. Τσίπρας στο δραματικό ξημέρωμα της 13ης Ιούλη. Τα πράγματα είχαν κριθεί νωρίτερα, στους μήνες μετά την 25η Γενάρη.

Ως μέλος της Αριστερής Πλατφόρμας, συμμερίζομαι όλες τις προτάσεις που είχαμε εγκαίρως κάνει για την αναγκαία σύγκρουση/ρήξη με την ευρωζώνη και το ευρώ. Όμως εδώ θέλω να απαντήσω σε όσους κάνουν λόγο για «δραχμο-αριστερά», όχι επαναλαμβάνοντας τα επιχειρήματα για το αναγκαίο Σχέδιο Β΄, αλλά τονίζοντας τα ερωτήματα σχετικά με την εγκατάλειψη του Σχεδίου Α΄, το οποίο διέθετε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ εκπόνησε ένα πλειοψηφικό σχέδιο. Αυτό προέβλεπε: Φιλεργατικές, φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις (δεσμεύσεις ΔΕΘ), δηλαδή «μονομερείς ενέργειες» που θα συγκροτούσαν γύρω από την κυβέρνηση της Αριστεράς μια στέρεα κοινωνική συμμαχία. Χρηματοδότηση αυτού του προγράμματος από πόρους που θα προέκυπταν από τη στάση πληρωμών των δόσεων (στην προοπτική διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους), βαριά φορολόγηση του κεφαλαίου και του συσσωρευμένου πλούτου, πάταξη της λαθρεμπορίας και της μαζικής φοροδιαφυγής των καπιταλιστών, πολιτική αντιστροφής των ιδιωτικοποιήσεων. Η σχέση αυτού του προγράμματος με την «παγκοσμιοποίηση» οριζόταν από το σύνθημα: Καμιά θυσία για το ευρώ. Που άφηνε ανοιχτή μια προοπτική «διαπραγματεύσεων», αλλά στηριγμένη σε μια πολιτική ριζοσπαστικών μονομερών ρήξεων στο εσωτερικό της χώρας. Άφηνε όμως ανοιχτό και το ενδεχόμενο της ρήξης με τις ευρωηγεσίες, αν θα φτάναμε στο δίλλημα μεταξύ της υπεράσπισης του λαού ή της παραμονής στο ευρώ.

Σήμερα δεν γνωρίζουμε αν αυτή η πολιτική του ιδρυτικού συνεδρίου ήταν ορθή, δεν γνωρίζουμε αν αποτελούσε «εναλλακτική λύση» απέναντι στις Μέρκελ και στους Σόιμπλε. Γιατί αυτή η πολιτική εγκαταλείφθηκε την επομένη των εκλογών, ακυρώθηκε από ένα «περίκλειστο κόμμα μέσα στο κόμμα», που αποφάσισε μονομερώς και χωρίς έγκριση από κανένα μείζον κομματικό όργανο να στραφεί αποκλειστικά στην πολιτική διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, να στηρίζεται αποκλειστικά στην τακτική εξευμενισμού των «θεσμών» με την ελπίδα ότι θα πάρει έντιμο συμβιβασμό, να υιοθετήσει χωρίς δεύτερες σκέψεις και φροντίδες το «πάση θυσία στο ευρώ». Αυτή η πολιτική, με ενδιάμεσο σταθμό την 20η Φλεβάρη, κατέρρευσε στις 12-13 Ιούλη στις Βρυξέλλες.

4.Τί είχε γίνει στο μεταξύ; Διάφοροι σύντροφοι ισχυρίζονται ότι φτάσαμε την αντιπαράθεση με τους δανειστές στα άκρα.

Ισχυρίζονται ότι κάναμε στάση πληρωμών. Δεν είναι σοβαρός ισχυρισμός. Η στάση πληρωμών είναι η διατήρηση των πόρων, ώστε να διατεθούν για τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για τους τοκογλύφους. Δεν είναι το ίδιο με την πληρωμή στους δανειστές μέχρι εξάντλησης και του τελευταίου ευρώ και τότε αναγκαστική αθέτηση πληρωμής μιας δόσης, λόγω αδυναμίας.

Ισχυρίζονται ότι κάναμε capital control. Δεν είναι σοβαρός ισχυρισμός. Τα 60 ευρώ ημερησίως δεν αφορούν το κεφάλαιο, αλλά τη λαϊκή αποταμίευση, τα capital είχαν αφεθεί να διαφύγουν ανενόχλητα νωρίτερα. Δεν ήταν ούτε control, ούτε έλεγχος, γιατί αυτός δεν γίνεται στα ATM, αλλά στα επιτελικά κέντρα των τραπεζών που οργάνωναν την δραπέτευση των κεφαλαίων.

Ο σ. Δραγασάκης είπε ότι η εκροή καταθέσεων ήταν το υπερόπλο των δανειστών. Αλήθεια, ποιος ήταν υπεύθυνος για τις αλλαγές στις διοικήσεις των τραπεζών, για την «ειρηνική συνύπαρξη» της κυβέρνησης με τους τραπεζίτες στους μήνες που πέρασαν; Αλήθεια ποιος ήταν αρμόδιος για να σημάνει τον συναγερμό, στο κόμμα και στην κυβέρνηση, μπροστά στη μαζική διαφυγή κεφαλαίων μέσα από τις «αξιοσέβαστες» συστηματικές τράπεζες;

Χτυπήσαμε, μήπως, τη λαθρεμπορία; Στους μήνες της δικής μας διακυβέρνησης δεν δόθηκε το ιπποδρομικό στοίχημα αλλά και οι άδειες για τις παιχνιδομηχανές, τους διαβόητους «κουλοχέρηδες», στο γκρουπ που ήδη ελέγχει τον ΟΠΑΠ;

 5.Το ζήτημα του απεγκλωβισμού ή της λεγόμενης «απόδρασης»: Συμφωνώ με τους συντρόφους που υπογραμμίζουν τον κίνδυνο της απόδρασης, κυρίως ως απόδρασης από τις αριστερές ιδέες και την αριστερή πολιτική. Όμως όποιος αναζητεί, ειλικρινά, «απεγκλωβισμό» από τη δραματική κατάσταση όπου έχουμε οδηγηθεί, έχει διαθέσιμη λύση: Απόρριψη, έστω και τώρα, της συμφωνίας, προσφυγή στην κάλπη με αριστερή ατζέντα και πολιτική, διεκδίκηση καθαρής εντολής από το λαό για την εναλλακτική πορεία. Με όσους επιθυμούν αυτόν τον απεγκλωβισμό υπάρχει βάση συνεννόησης, αρκεί αυτό να γίνει έντιμα και πειστικά: που σημαίνει συζήτηση ανοιχτά μέσα στο κόμμα, αποφάσεις και έλεγχος των αποφάσεων από τα όργανα του κόμματος.

6.Σχετικά με το τάιμ-άουτ ή την πρόταση για συνέδριο το Σεπτέμβρη: Πολλοί σύντροφοι υποστηρίζουν την πρόταση για συνέδριο το Σεπτέμβρη, επιδιώκοντας να αποφύγουμε «περιπέτειες» ή και τον κίνδυνο μιας διάσπασης.

Το πρόβλημα είναι ότι έτσι δημιουργείται ένα κρίσιμο κενό: τι θα γίνει από τώρα μέχρι τα τέλη του Σεπτέμβρη, τι θα γίνει δηλαδή κατά το διάστημα όπου το μνημόνιο 3 θα έρθει προς έγκριση και ψήφιση (από τη… ριζοσπαστική Αριστερά) στη Βουλή; Το κόμμα και οι οργανώσεις του θα υποχρεώνονται σε μια βουβαμάρα μπροστά στο καυτό ζήτημα της συγκυρίας, ενώ το «περίκλειστο κόμμα μέσα στο κόμμα» και η κυβέρνηση θα έχουν τα χέρια λυμένα για κάθε μνημονιακή προσαρμογή. Γι’ αυτό η Αριστερή Πλατφόρμα προτείνει τη σύγκληση του Διαρκούς Συνεδρίου τώρα, και πάντως πριν έρθει προς έγκριση στη Βουλή του μνημόνιο 3.

7.Οι υποχρεώσεις μας στο κίνημα: Όλοι μας, εκτός από μέλη του κόμματος, είμαστε μέλη οργανώσεων κοινωνικών, πχ των συνδικάτων. Εκεί έχουμε την υποχρέωση να πρωτοστατήσουμε στον αγώνα, στην κοινωνική αντίσταση, ενάντια σε συγκεκριμένα μέτρα του μνημονίου 3. Με τα ίδια διαχρονικά όπλα: την απεργία, τη διαδήλωση, την κατάληψη κ.ο.κ. Αντικειμενικά, αυτοί οι αγώνες θα στρέφονται κατά της κυβέρνησης που στήριξε και στηρίζει το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτήν την τραγική θέση οδηγούμαστε όλοι και ο καθένας χωριστά, αν πάρουμε απόφαση να δεχθούμε το νέο μνημόνιο.

Όποιος επιχειρήσει να περιορίσει αυτούς τους αγώνες, όποιος προτείνει στα μέλη μας να αυτολογοκριθούν, θα έχει μεταφέρει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ την πίεση για μνημονιακή μετάλλαξη.

Μετάλλαξη που, αν συντελεστεί, θα ισοδυναμεί με διάλυση.