Όχι στη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ

Οι εξε­λί­ξεις στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα κα­θο­ρι­στούν από πολλά και δια­φο­ρε­τι­κά ση­μεία:

1.Αλ­λη­λεγ­γύη: Τις τε­λευ­ταί­ες ημέ­ρες είναι σαφές ότι ένα πο­λι­τι­κο-δη­μο­σιο­γρα­φι­κό «ρου­λε­μάν» έχει βάλει στο στό­χα­στρο στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που στον α΄ ή στον β΄ βαθμό δια­φώ­νη­σαν με τη μνη­μο­νια­κή συμ­φω­νία, όπως τον Π. Λα­φα­ζά­νη, τη Ν. Βα­λα­βά­νη, την Ζ. Κω­στα­ντο­πού­λου, τον Γ. Βα­ρου­φά­κη. Είναι εντυ­πω­σια­κό ότι το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, επι­σή­μως, έχει «σιω­πή­σει» μπρο­στά σε αυτήν την ανή­θι­κη επί­θε­ση. Πρέ­πει να δια­τυ­πώ­σου­με την απαί­τη­ση να ασκή­σει το κόμμα τη δύ­να­μη και την επιρ­ροή του, ώστε αυτό το «ρου­λε­μάν» να τσα­κι­στεί. Όσοι στην ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχουν αρ­χί­σει να βλέ­πουν ως μο­ντέ­λο το ΠΑΣΟΚ του 1981, ας κοι­τά­ξουν να ενη­με­ρω­θούν για το πώς –τότε- αντί­στοι­χα «ρου­λε­μάν» (άτυ­πες συ­νερ­γα­σί­ες με­τα­ξύ κομ­μα­τι­κών πα­ρά­κε­ντρων, ΜΜΕ και υπη­ρε­σιών του κρά­τους) λει­τούρ­γη­σαν συν­θλι­πτι­κά για ηγε­τι­κά στε­λέ­χη του ΠΑΣΟΚ που συν­δέ­ο­νταν με πιο ρι­ζο­σπα­στι­κές πα­ρα­δό­σεις ή πρα­κτι­κές. Δεν πρέ­πει να επι­τρέ­ψου­με να ανα­πα­ρα­χθούν τέ­τοια φαι­νό­με­να μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ...

2.Κα­θα­ρή εκτί­μη­ση για τη συμ­φω­νία: Διά­φο­ροι σύ­ντρο­φοι μας κα­λούν να απο­φύ­γουν συμ­με­τρι­κά την ωραιο­ποί­η­ση και τη δρα­μα­το­ποί­η­ση. Οι χα­ρα­κτη­ρι­σμοί δεν έχουν εν­δια­φέ­ρον. Χρειά­ζε­ται κα­θα­ρή πο­λι­τι­κή εκτί­μη­ση.

Η συμ­φω­νία είναι σκλη­ρό μνη­μό­νιο. Εφο­δια­σμέ­νο με turbo ΤΑΙ­ΠΕΔ, turbo επι­τή­ρη­ση, turbo αυ­το­μα­τι­σμούς πε­ρι­κο­πής κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών ως αντι­στάθ­μι­σμα σε κάθε οι­κο­νο­μι­κή αστο­χία, turbo αντερ­γα­τι­κές αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις.

Πρό­κει­ται για μνη­μό­νιο που δεν θα μπο­ρού­σε να επι­βά­λει ο Σα­μα­ράς, ούτε ο «με­γά­λος συ­να­σπι­σμός» Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου. Οι δα­νει­στές και η ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη ανα­θέ­τουν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το μνη­μό­νιο 3, με στόχο να εκ­με­ταλ­λευ­τούν την επιρ­ροή του μέσα στους ερ­γα­ζό­με­νους και τις λαϊ­κές τά­ξεις ώστε να προ­ω­θη­θούν οι αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, αλλά επί­σης με στόχο να δια­λύ­σουν το απει­λη­τι­κό ερ­γα­το­λαϊ­κό πο­λι­τι­κό ρεύμα που συ­γκρο­τή­θη­κε γύρω από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κυ­ρί­ως κατά την εποχή των με­γά­λων αντι­μνη­μο­νια­κών αγώ­νων.

Οι ευ­ρω­η­γε­σί­ες αξιο­ποιούν τη διε­θνή εμπει­ρία τους. Σε όλη την Ευ­ρώ­πη, οι νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις πέ­ρα­σαν κυ­ρί­ως μέσα από τις σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές κυ­βερ­νή­σεις. Έτσι κάλ­πα­σε ο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός, αλλά επί­σης με­ταλ­λά­χθη­καν βαθιά τα σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα και εμπε­δώ­θη­κε ένας νέος κύ­κλος πα­νευ­ρω­παϊ­κής δύ­να­μης της Δε­ξιάς.

3.Το ζή­τη­μα του αν υπήρ­χε εναλ­λα­κτι­κή λύση. Είναι λάθος να θέ­του­με το ερώ­τη­μα για το τι εναλ­λα­κτι­κές είχε ο Αλ. Τσί­πρας στο δρα­μα­τι­κό ξη­μέ­ρω­μα της 13ης Ιούλη. Τα πράγ­μα­τα είχαν κρι­θεί νω­ρί­τε­ρα, στους μήνες μετά την 25η Γε­νά­ρη.

Ως μέλος της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας, συμ­με­ρί­ζο­μαι όλες τις προ­τά­σεις που εί­χα­με εγκαί­ρως κάνει για την ανα­γκαία σύ­γκρου­ση/ρήξη με την ευ­ρω­ζώ­νη και το ευρώ. Όμως εδώ θέλω να απα­ντή­σω σε όσους κά­νουν λόγο για «δραχ­μο-αρι­στε­ρά», όχι επα­να­λαμ­βά­νο­ντας τα επι­χει­ρή­μα­τα για το ανα­γκαίο Σχέ­διο Β΄, αλλά το­νί­ζο­ντας τα ερω­τή­μα­τα σχε­τι­κά με την εγκα­τά­λει­ψη του Σχε­δί­ου Α΄, το οποίο διέ­θε­τε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Το ιδρυ­τι­κό συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εκ­πό­νη­σε ένα πλειο­ψη­φι­κό σχέ­διο. Αυτό προ­έ­βλε­πε: Φι­λερ­γα­τι­κές, φι­λο­λαϊ­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις (δε­σμεύ­σεις ΔΕΘ), δη­λα­δή «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες» που θα συ­γκρο­τού­σαν γύρω από την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς μια στέ­ρεα κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία. Χρη­μα­το­δό­τη­ση αυτού του προ­γράμ­μα­τος από πό­ρους που θα προ­έ­κυ­πταν από τη στάση πλη­ρω­μών των δό­σε­ων (στην προ­ο­πτι­κή δια­γρα­φής του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους), βαριά φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου και του συσ­σω­ρευ­μέ­νου πλού­του, πά­τα­ξη της λα­θρε­μπο­ρί­ας και της μα­ζι­κής φο­ρο­δια­φυ­γής των κα­πι­τα­λι­στών, πο­λι­τι­κή αντι­στρο­φής των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων. Η σχέση αυτού του προ­γράμ­μα­τος με την «πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση» ορι­ζό­ταν από το σύν­θη­μα: Καμιά θυσία για το ευρώ. Που άφηνε ανοι­χτή μια προ­ο­πτι­κή «δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων», αλλά στη­ριγ­μέ­νη σε μια πο­λι­τι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κών μο­νο­με­ρών ρή­ξε­ων στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας. Άφηνε όμως ανοι­χτό και το εν­δε­χό­με­νο της ρήξης με τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες, αν θα φτά­να­με στο δίλ­λη­μα με­τα­ξύ της υπε­ρά­σπι­σης του λαού ή της πα­ρα­μο­νής στο ευρώ.

Σή­με­ρα δεν γνω­ρί­ζου­με αν αυτή η πο­λι­τι­κή του ιδρυ­τι­κού συ­νε­δρί­ου ήταν ορθή, δεν γνω­ρί­ζου­με αν απο­τε­λού­σε «εναλ­λα­κτι­κή λύση» απέ­να­ντι στις Μέρ­κελ και στους Σόι­μπλε. Γιατί αυτή η πο­λι­τι­κή εγκα­τα­λεί­φθη­κε την επο­μέ­νη των εκλο­γών, ακυ­ρώ­θη­κε από ένα «πε­ρί­κλει­στο κόμμα μέσα στο κόμμα», που απο­φά­σι­σε μο­νο­με­ρώς και χωρίς έγκρι­ση από κα­νέ­να μεί­ζον κομ­μα­τι­κό όρ­γα­νο να στρα­φεί απο­κλει­στι­κά στην πο­λι­τι­κή δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους δα­νει­στές, να στη­ρί­ζε­ται απο­κλει­στι­κά στην τα­κτι­κή εξευ­με­νι­σμού των «θε­σμών» με την ελ­πί­δα ότι θα πάρει έντι­μο συμ­βι­βα­σμό, να υιο­θε­τή­σει χωρίς δεύ­τε­ρες σκέ­ψεις και φρο­ντί­δες το «πάση θυσία στο ευρώ». Αυτή η πο­λι­τι­κή, με εν­διά­με­σο σταθ­μό την 20η Φλε­βά­ρη, κα­τέρ­ρευ­σε στις 12-13 Ιούλη στις Βρυ­ξέλ­λες.

4.Τί είχε γίνει στο με­τα­ξύ; Διά­φο­ροι σύ­ντρο­φοι ισχυ­ρί­ζο­νται ότι φτά­σα­με την αντι­πα­ρά­θε­ση με τους δα­νει­στές στα άκρα.

Ισχυ­ρί­ζο­νται ότι κά­να­με στάση πλη­ρω­μών. Δεν είναι σο­βα­ρός ισχυ­ρι­σμός. Η στάση πλη­ρω­μών είναι η δια­τή­ρη­ση των πόρων, ώστε να δια­τε­θούν για τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες και όχι για τους το­κο­γλύ­φους. Δεν είναι το ίδιο με την πλη­ρω­μή στους δα­νει­στές μέχρι εξά­ντλη­σης και του τε­λευ­ταί­ου ευρώ και τότε ανα­γκα­στι­κή αθέ­τη­ση πλη­ρω­μής μιας δόσης, λόγω αδυ­να­μί­ας.

Ισχυ­ρί­ζο­νται ότι κά­να­με capital control. Δεν είναι σο­βα­ρός ισχυ­ρι­σμός. Τα 60 ευρώ ημε­ρη­σί­ως δεν αφο­ρούν το κε­φά­λαιο, αλλά τη λαϊκή απο­τα­μί­ευ­ση, τα capital είχαν αφε­θεί να δια­φύ­γουν ανε­νό­χλη­τα νω­ρί­τε­ρα. Δεν ήταν ούτε control, ούτε έλεγ­χος, γιατί αυτός δεν γί­νε­ται στα ATM, αλλά στα επι­τε­λι­κά κέ­ντρα των τρα­πε­ζών που ορ­γά­νω­ναν την δρα­πέ­τευ­ση των κε­φα­λαί­ων.

Ο σ. Δρα­γα­σά­κης είπε ότι η εκροή κα­τα­θέ­σε­ων ήταν το υπε­ρό­πλο των δα­νει­στών. Αλή­θεια, ποιος ήταν υπεύ­θυ­νος για τις αλ­λα­γές στις διοι­κή­σεις των τρα­πε­ζών, για την «ει­ρη­νι­κή συ­νύ­παρ­ξη» της κυ­βέρ­νη­σης με τους τρα­πε­ζί­τες στους μήνες που πέ­ρα­σαν; Αλή­θεια ποιος ήταν αρ­μό­διος για να ση­μά­νει τον συ­να­γερ­μό, στο κόμμα και στην κυ­βέρ­νη­ση, μπρο­στά στη μα­ζι­κή δια­φυ­γή κε­φα­λαί­ων μέσα από τις «αξιο­σέ­βα­στες» συ­στη­μα­τι­κές τρά­πε­ζες;

Χτυ­πή­σα­με, μήπως, τη λα­θρε­μπο­ρία; Στους μήνες της δικής μας δια­κυ­βέρ­νη­σης δεν δό­θη­κε το ιπ­πο­δρο­μι­κό στοί­χη­μα αλλά και οι άδειες για τις παι­χνι­δο­μη­χα­νές, τους δια­βό­η­τους «κου­λο­χέ­ρη­δες», στο γκρουπ που ήδη ελέγ­χει τον ΟΠΑΠ;

 5.Το ζή­τη­μα του απε­γκλω­βι­σμού ή της λε­γό­με­νης «από­δρα­σης»: Συμ­φω­νώ με τους συ­ντρό­φους που υπο­γραμ­μί­ζουν τον κίν­δυ­νο της από­δρα­σης, κυ­ρί­ως ως από­δρα­σης από τις αρι­στε­ρές ιδέες και την αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή. Όμως όποιος ανα­ζη­τεί, ει­λι­κρι­νά, «απε­γκλω­βι­σμό» από τη δρα­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση όπου έχου­με οδη­γη­θεί, έχει δια­θέ­σι­μη λύση: Απόρ­ρι­ψη, έστω και τώρα, της συμ­φω­νί­ας, προ­σφυ­γή στην κάλπη με αρι­στε­ρή ατζέ­ντα και πο­λι­τι­κή, διεκ­δί­κη­ση κα­θα­ρής εντο­λής από το λαό για την εναλ­λα­κτι­κή πο­ρεία. Με όσους επι­θυ­μούν αυτόν τον απε­γκλω­βι­σμό υπάρ­χει βάση συ­νεν­νό­η­σης, αρκεί αυτό να γίνει έντι­μα και πει­στι­κά: που ση­μαί­νει συ­ζή­τη­ση ανοι­χτά μέσα στο κόμμα, απο­φά­σεις και έλεγ­χος των απο­φά­σε­ων από τα όρ­γα­να του κόμ­μα­τος.

6.Σχε­τι­κά με το τάιμ-άουτ ή την πρό­τα­ση για συ­νέ­δριο το Σε­πτέμ­βρη: Πολ­λοί σύ­ντρο­φοι υπο­στη­ρί­ζουν την πρό­τα­ση για συ­νέ­δριο το Σε­πτέμ­βρη, επι­διώ­κο­ντας να απο­φύ­γου­με «πε­ρι­πέ­τειες» ή και τον κίν­δυ­νο μιας διά­σπα­σης.

Το πρό­βλη­μα είναι ότι έτσι δη­μιουρ­γεί­ται ένα κρί­σι­μο κενό: τι θα γίνει από τώρα μέχρι τα τέλη του Σε­πτέμ­βρη, τι θα γίνει δη­λα­δή κατά το διά­στη­μα όπου το μνη­μό­νιο 3 θα έρθει προς έγκρι­ση και ψή­φι­ση (από τη… ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά) στη Βουλή; Το κόμμα και οι ορ­γα­νώ­σεις του θα υπο­χρε­ώ­νο­νται σε μια βου­βα­μά­ρα μπρο­στά στο καυτό ζή­τη­μα της συ­γκυ­ρί­ας, ενώ το «πε­ρί­κλει­στο κόμμα μέσα στο κόμμα» και η κυ­βέρ­νη­ση θα έχουν τα χέρια λυ­μέ­να για κάθε μνη­μο­νια­κή προ­σαρ­μο­γή. Γι’ αυτό η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα προ­τεί­νει τη σύ­γκλη­ση του Διαρ­κούς Συ­νε­δρί­ου τώρα, και πά­ντως πριν έρθει προς έγκρι­ση στη Βουλή του μνη­μό­νιο 3.

7.Οι υπο­χρε­ώ­σεις μας στο κί­νη­μα: Όλοι μας, εκτός από μέλη του κόμ­μα­τος, εί­μα­στε μέλη ορ­γα­νώ­σε­ων κοι­νω­νι­κών, πχ των συν­δι­κά­των. Εκεί έχου­με την υπο­χρέ­ω­ση να πρω­το­στα­τή­σου­με στον αγώνα, στην κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση, ενά­ντια σε συ­γκε­κρι­μέ­να μέτρα του μνη­μο­νί­ου 3. Με τα ίδια δια­χρο­νι­κά όπλα: την απερ­γία, τη δια­δή­λω­ση, την κα­τά­λη­ψη κ.ο.κ. Αντι­κει­με­νι­κά, αυτοί οι αγώ­νες θα στρέ­φο­νται κατά της κυ­βέρ­νη­σης που στή­ρι­ξε και στη­ρί­ζει το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σε αυτήν την τρα­γι­κή θέση οδη­γού­μα­στε όλοι και ο κα­θέ­νας χω­ρι­στά, αν πά­ρου­με από­φα­ση να δε­χθού­με το νέο μνη­μό­νιο.

Όποιος επι­χει­ρή­σει να πε­ριο­ρί­σει αυ­τούς τους αγώ­νες, όποιος προ­τεί­νει στα μέλη μας να αυ­το­λο­γο­κρι­θούν, θα έχει με­τα­φέ­ρει μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ την πίεση για μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη.

Με­τάλ­λα­ξη που, αν συ­ντε­λε­στεί, θα ισο­δυ­να­μεί με διά­λυ­ση.