Εξαιρετικά επιθετικό το άρθρο του σ. Δημήτρη Χρήστου, στην Αυγή, απέναντι στο Αριστερό Ρεύμα, αλλά και απέναντι σε όσους πήραμε την ευθύνη για τη συγκρότηση της Αριστερής Πλατφόρας στην πρόσφατη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς δεν είναι μεμονωμένο κρούσμα. Μαζί με κάποια άλλα άρθρα στις ιστοσελίδες του χώρου, συγκροτούν ένα κύμα «ανανεωτικής» επιθετικότητας που, τελευταία, σηκώνεται μέσα στις γραμμές του Σύριζα.
Ο σ. Δ.Χ. αναγνωρίζει βάση πολιτικής ενοποίησης του εγχειρήματος, την Διακήρυξη που ψήφισαν, με μεγάλη πλειοψηφία, οι 3.000 αντιπρόσωποι στην Π.Σ. και θέτει το ερώτημα: είναι η Διακήρυξη σεβαστή από όλους; Το ερώτημα είναι καίριο.
Πράγματι, η Διακήρυξη ορίζει ως στόχο την ανατροπή της τρικομματικής και την κυβέρνηση της Αριστεράς. Όμως η εφημερίδα «Αυγή», της άλλαξε τα φώτα, δηλώνοντας με πρωτοσέλιδο τίτλο (την ημέρα που ψηφιζόταν η Διακήρυξη στον ΣΕΦ!) ότι στον ΣΥΡΙΖΑ είμαστε «έτοιμοι για κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας»... Λίγες ημέρες αργότερα, άκουσα από επίσημα χείλη μιαν άλλη εκδοχή: παλεύουμε, λέει, για μια κυβέρνηση «λαϊκής ενότητας» με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζω ο σ. Δ.Χ., αλλά και άλλοι σ. και φίλοι, να κατανοούν ότι μεταξύ της κυβέρνησης της αριστεράς, της κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας και της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας (με κορμό, βεβαίως τον ΣΥΡΙΖΑ), υπάρχει κάποια απόσταση, όπου μπορούν να χωρέσουν πολλοί διάβολοι.
Η Διακήρυξη, αλλά και ο σ. Τσίπρας από το βήμα της Βουλής, έχουν δεσμεύσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική της μονομερούς ανατροπής των Μνημονίων. Μια βδομάδα, μόλις, μετά τη λήξη της Π.Σ., ο σ. Γ. Δραγασάκης μας ενημέρωσε, από τις στήλες της εφημερίδας «το Βήμα», ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σκοπεύει να προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, παρά μόνον αν προκληθεί. Η πόρτα για μια «δημιουργική κατανόηση» της Διακήρυξης, στην κατεύθυνση της Επαναδιαπραγμάτευσης (σας θυμίζει κάτι;) ανοίγει επικινδύνως...
Η Διακήρυξη μας δεσμεύει στην πολιτική υπεράσπισης των μισθών, των συντάξεων, των κοινωνικών δαπανών. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (όπως εκφωνήθηκε από τον σ. Αλ. Τσίπρα, στην Αθηναϊδα) κάνει λόγο για άμεση αποκατάσταση των κατώτατων μισθών και συντάξεων με βάση την πορεία ανασυγκρότησης της οικονομίας. Ακούω πρόσφατα τον σ. Σταθάκη να δηλώνει επανειλημένως ότι δεσμευόμαστε να διατηρήσουμε (δηλ. να παγώσουμε) τους μισθούς και τις συντάξεις στα σημερινά (δηλαδή στα μετά Μνημονίων) επίπεδα. Η διαφορά είναι, νομίζω, προφανής ακόμα και για αρχάριο.
Ο σ. Δ.Χ. δεν μας λέει τίποτα για αυτές – τις σοβαρές, κατά τη γνώμη μου – παραβιάσεις της Διακήρυξης, του προεκλογικού προγράμματος, της ενοποιητικής πολιτικής συμφωνίας του ΣΥΡΙΖΑ. Καταγγέλει, όμως, ως «εξωφρενικό πολιτικά και δεοντολογικά» το γεγονός ότι κάποιοι «παραμένουν, πολιτικά και οργανωτικά, ως αντιπολιτευόμενο κόμμα μέσα στο κόμμα». Η δικαιοσύνη, λένε, οφείλει να είναι τυφλή. Όμως άλλο είναι το τυφλή και άλλο το αλλοίθωρη.
Κάποιοι σ. και φίλοι, μας εγκαλούν για «στενότητα» στο ζήτημα των συμμαχιών. Γράφει ο σ. Δ.Χ. «κανείς δε μύριζε, δεν βρωμούσε, δεν περίσσευε για το ΕΑΜ...» Ώστε έτσι; Κανείς δεν πρέπει να μας μυρίζει, να μας βρωμάει; OΣΥΡΙΖΑ οφείλει -για να σώσει, βεβαίως, τη χώρα από την καταστροφή- να απευθυνθεί και στους «τίμιους λαδέμπορους»; Νομίζω ότι σ. Δ.Χ. μπερδεύει το ΕΑΜ με την ΕΑΔΕ, ενώ δεν θα έπρεπε να ξεχνά τα αποτελέσματα της «φαρδυπλατειάς» πολιτικής συμμαχιών της ανανεωτικής αριστεράς στη δεκαετία του ’70.
Και κάπου εδώ, σ. Δ.Χ. ρίχνει στη μάχη τα βαρέα όπλα, δηλώνοντας ότι «η ρήση Πουλαντζά, πως ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρχει, θα έπρεπε να είναι αυτονόητη».
Αυτονόητη για ποιόν; Αυτονόητη, γιατί; Ο Πουλαντζάς μου αρέσει: θεωρώ το βιβλίο του «Φασισμός και δικτατορία» κορυφαίο, αν και τα μετέπειτα έργα του πάντα μου φαίνονταν πιο αμφίσημα... Όμως, περί ορέξεως, ουδείς λόγος. Η «ρήση», πάντως, δεν προστάτεψε τους, τότε, οπαδούς της από το συμφιλιωτισμό με το σταλινισμό (π.χ. της Ρουμανίας ή της Β. Κορέας, με τη γνωστή άπλετη δημοκρατία). Δεν προστάτεψε, επίσης, από τον κατήφορο προς τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση και -τελικά- τη διάλυση (π.χ. του ΚΚ Ιταλίας ή του ΚΚ Ισπανίας). Έτσι, δεν βλέπω τίποτα «αυτονόητο» σε αυτήν.
Να θυμήσω στον σ. Δ.Χ. ότι όταν φτιάχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, οι δουλειές του χώρου της «ανανέωσης» δεν πήγαιναν καλά. Παρότι είχε προηγηθεί μια ανανεωτική πανστρατιά στις εκλογές του 2000 (με τη συμμαχία Συν-ΑΚΟΑ-Μ. Γλέζου), παρότι είχε περπατήσει η επανένταξη των αριστερών ευρωκομμουνιστών στον Συν (με το «οργανωθείτε και οργανώστε, στο κόμμα που μας έλαχε, στον ΣΥΝ» του Αγγ. Ελεφάντη) οι εκλογές του 2004 επέρχονταν ως καρμανιόλα, με πιθανότατα τα πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε, τότε, ως Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Υποθέτω ότι αν η επιλογή ήταν για Συνασπισμό Ριζοσπαστικής –Ανανεωτικής Αριστεράς, τότε – ίσως το όνομα θα ήταν Συ.Ριζ.Αν.Α. Το ότι αυτό δεν έγινε, το ότι ούτε καν προτάθηκε, αποτελεί την παραδοχή της ανάγκης για μια «τόμη», που -μεταξύ των άλλων- έχει ως συνέπεια ότι ο Πουλαντζάς (όπως άλλωστε και ο Μαντέλ ή ο Κλιφ για να δηλώνω και εγώ τις προτιμήσεις μου...) είναι «μαθήματα» κατ’ επιλογήν και όχι προαπαιτούμενα και υποχρεωτικά, ή αυτονόητα για τη συμμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ.
