Σχόλιο στην πολιτική συγκυρία.

Mιά εβδομάδα πριν τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, διαμορφώνεται ένα πολιτικό σκηνικό που διακρίνεται από την απόπειρα επιβολής στον τόπο της ακραίας –ταξικής T.I.N.A. (There is no alternative), πρωτίστως από τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ, τη Ν.Δ. και τα λοιπά μικρότερα κόμματα του "μένουμε Ευρώπη".

Την ίδια ακριβώς στιγμή, οι δυνάμεις της εργασίας μοιάζουν αποπροσανατολισμένες, σοκαρισμένες και σχεδον απελπισμένες από τη γείωση που υπέστησαν από την ηγετική ομαδα του "κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ" αμέσως μετά το δημοψήφισμα του Ιουλίου.

Μέσα σε μια νύκτα, η κοινωνία που γέμισε το Σύνταγμα διαρρηγνύοντας και υπερβαίνοντας τα κομματικά πλαίσια, αλλά επιδεικνύοντας συγχρόνως μια σαφή ταξικότητα, με την μεγάλη συμβολή της νεολαίας, βρέθηκε στριμωγμένη στη γωνία μαθαίνοτας έκπληκτη την υπογραφή μια παντελώς εξοντωτικής - ταξικής συμφωνίας για τους άνεργους, τους υποαπασχολούμενους και τους προλεταριοποιημένους, γεγονός που φαίνεται να ενισχύει τις τάσεις απόσυρσης ή ανάθεσης.

Το ΟΧΙ του 62% συνετρίβη προς το παρόν από τις εγκληματικές επιλογές της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό θα πρέπει να προβληματίσει όλους εκείνους που αγωνίζοναι για την ανασύνταξη και την ανασύνθεση των αριστερών δυνάμεων που θα τεθούν αντιμέτωπες με την νέα ταξική επίθεση που προετοιμάζουν οι καθεστωτικές δυνάμεις της Ελλάδας και της Ευρώπης, που εκπροσωπούν ή φιλοδοξούν να εκπροσωπήσουν πρωτίστως το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και τους συμμάχους του.

Αυτή τη στιγμή το "κοινωνικό 62%", που προφανώς και δεν ήταν απολύτως ομοιογενές αλλά αν μη τι άλλο ανέμενε συνολικά μια εντελώς διαφορετική πολιτική από την "κυβέρνηση της αριστεράς", έχει κατακερματιστεί -με κύρια ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ- και οδηγείται στην αποχή, στην υπερψήφιση κάποιου καθεστωτικου κόμματος δίνοντας μα "δεύτερη ευκαιρία" ή ακόμα χειρότερα στην τάση προς οριστική αποστασιοποίηση από τα πολιτικά δρώμενα και στο μέλλον…

Ως εκ τούτου ο κίνδυνος "αμερικανοποίησης" της πολιτικής ζωής του τόπου (δηλαδή αποχή του 50% του πληθυσμού και πρωτίστως των "από κάτω") γίνεται εμφανής. Σε αυτό το μείζον επίδικο καλούνται να απαντήσουν και μάλιστα μέσα σε δυσχερείς χρονικές και κοινωνικές συνθήκες οι αριστερές δυνάμεις και τα μετωπικά –ταξικά σχήματα τύπου ΛΑ.Ε. που συγκροτήθηκαν βιαστικά, ευλόγως, λόγω της συγκυρίας..Το βασικό ερώτημα που πρέπει να απασχολεί από τώρα, αλλά και στο εγγύς μέλλον, είναι το πώς ο διαρκώς πληβειοποιούμενος πληθυσμός δεν θα εκτοπισθεί πολιτικά, ασχολούμενος μόνο με την αναζήτηση των βασικών συστατικών επιβίωσης και με "πολιτιστικά σκουπίδια" κατά το "άρτος και θεάματα" που επικρατεί σε συνθήκες μεγάλης οικονομικής κρίσης και όταν δεν υπάρχει οργανωμένο συλλογικό υποκείμενο που μπορεί να αποτρέψει αυτά τα φαινόμενα που δυνητικά οδηγούν στον ατομικισμό, στην επικράτηση του Θατσερισμού ή ακόμα και στην ενίσχυση του φασιστικού φαινομένου.

Την ίδια χρονική συγκυρία, φαίνεται πως επικρατεί μια μεγάλη απογοήτευση σε μερίδα αριστερών πρώην ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ -αλλά και έντιμων δεξιών που έκαναν τη μεγάλη υπέρβαση και στήριξαν αριστερό κόμμα- που κυριολεκτικά συντετριμμένοι και εμβρόντητοι από τη δεξιότατη στροφή του κόμματος που στήριξαν, μοιάζουν αποσυρμένοι και μέσα στη "μελαγχολία" μιλούν για αποχή.

Ας μου επιτραπεί εδώ να τολμήσω μια διάκριση σε υποκατηγορίες των παραπάνω..

Από τη μια πλευρά υπάρχουν όντως εκείνοι που ειλικρινά αισθάνονται να μην υπάρχει διέξοδος, αλλά έχει εμφανιστεί και μια άλλη υποκατηγορία παντελώς υποκριτική, που διακηρύσσει την αποχή προσποιούμενη την "μελαγχολική", με στόχο τον αποπροσανατολισμό των δυνάμεων της εργασίας και των αριστερών ψηφοφόρων - η αναφορά δεν έχει βεβαίως σχέση με φίλους αναρχικούς που σταθερά και πάγια διακηρύσσουν την αποχή λόγω της ιδεολογίας τους.

Η δεύτερη αυτή κατηγορία ενισχύει στην ουσία με τη στάση της τις καθεστωτικές δυνάμεις - και πρωτίστως τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ- διαδίδοντας σταθερά πως δεν καλύπτεται από καμιά αριστερή συλλογικότητα (λες και στο πρόσφατο παρελθόν ήταν απολύτως σύμφωνη με όσα διακήρυσσε ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν στήριξε και κριτικά) , ενώ την ίδια στιγμή διατηρεί πολιτικές σχέσεις με τον νέο "κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ".

Αν κάτι έχει ιδιαίτερη σημασία στην πολιτική, αλλά και στην κοινωνική, ακόμα και στην προσωπική ζωή, είναι η δυνατότητα του να επικρατεί η υγιής διαδικασία του πένθους σε σχέση με μια απώλεια, μια διεργασία δηλαδή που επιτρέπει στον πενθούντα να μην οδηγείται στη μελαγχολία και στην κατάθλιψη, αλλά στη συνέχιση της λειτουργικότητας και της συμμετοχής…

Οι αριστεροί - και όχι μόνο- πολίτες που πενθούν για τη διάψευση των ελπίδων τους δεν οδηγούνται στην απελπισία, ούτε φυσικά παραγνωρίζουν τις δυσχερείς πολιτικές συνθήκες, ούτε όμως αντιστρέφουν την πραγματικότητα, όπως πράττουν ομάδες που παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ, που προπαγανδίζουν "παράλληλα προγράμματα με τα μνημόνια", γεγονός που προκαλεί αν μη τι άλλο θυμηδία,.

Η μάχη που οφείλουν να δώσουν οι αριστερές δυνάμεις των μετωπικών- ταξικών σχημάτων, έχει εκτός των άλλων να κάνει και με το να πείσουν τους "αποσυρμένους" και απογοητευμένους να συμπορευτούν φέροντας το πένθος της απώλειας και του χωρισμού - χιλιάδες μέλη αποχώρησαν αισθανόμενα ηττημένα σπό τον ΣΥΡΙΖΑ- στην ενίσχυση του συλλογικού υποκειμένου της ΛΑ.Ε. ακόμα και με τις διαφωνίες τους και με τα λάθη που όντως έχουν γίνει από την μέρα που συγκροτήθηκε.

Εδώ και πέντε χρόνια ζούμε σε εποχή "Κράτους εξαίρεσης", όπου αυτό που επισυμβαίνει είναι η απόπειρα οριστικής επιβολής των πλέον ακραίων καπιταλιστικών προταγμάτων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, με στόχο την περαιτέρω εξόντωση των "από κάτω" και την αποτροπή ύπαρξης ταξικών-κοινωνικών συμμαχιών που θα αντισταθούν στη λαίλαπα.

Μέγιστη ανάγκη στη δυσμενή αυτή ιστορική συγκυρία είναι να αντιστραφεί το κλίμα της αποχής και της αδρανοποίησης των "υποτελών τάξεων" και η συσπείρωσή τους σε πρώτο επίπεδο για τη μάχη των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου, με προοπτική της διεύρυνσης της συλλογικότητας της ΛΑ.Ε. χωρίς ηγεμονισμούς και προσωπολατρείες αμέσως μετά..

Αν μάλιστα αναλογιστούμε πως μεγάλο τμήμα της νεολαίας και μάλιστα διαφορετικής διαστρωμάτωσης, μόρφωσης κ.λ.π. γύρισε την πλάτη της στο δημοψήφισμα σε "επαϊοντες" του "μένουμε Ευρώπη", δίνεται η δυνατότητα προσέγγισης και σε αυτή την πληθυσμιακή ομάδα, μαζί με τις λοιπές δυνάμεις της εργασίας (ή και της ανεργίας δυστυχώς).

Η ριζοσπαστική Αριστερά, που εκφράζεται και μέσα στη ΛΑ.Ε. φέρει την μεγάλη ευθύνη να διασώσει ότι διασώζεται αυτή την περίοδο, να αποτρέψει τα φαινόμενα αποχής και απόσυρσης και χωρίς μεγαλεπήβολα σχέδια να βάλει τις βάσεις για το άμεσο μέλλον.

Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος, που ο Ίμρε Κέρτες περιέγραψε ανατριχιαστικά στο συγκλονιστικό του βιβλίο για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης "Ο άνθρωπος χωρίς πεπρωμένο", oι πληβειοποιούμενοι να αναζητούν την "ευτυχία των στρατοπέδων" –όπως κάποιοι τότε κρατούμενοι που επιβίωσαν από τον ζόφο, παραμένοντας απογυμνωμένοι από κάθε ανθρώπινο συστατικό και κυριαρχούμενοι μόνο από το ένστικτο βιολογικής επιβίωσης, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στον πλήρη κατακερματισμό της κοινωνίας και στην αναζήτηση "σωτήρων", που θα τους προσφέρουν "ένα πιάτο φαγητό, λίγη μαρμελάδα και μαργαρίνη" , γεγονός που θα αποτελέσει όχι μόνο τον ενταφιασμό της Αριστεράς και της Κομμουνιστικής Ανανέωσης για πολλά χρόνια,αλλά και την απώλεια της ανθρωπιάς μας.