Ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στο συνέδριο του ΚΕΑ στη Μαδρίτη, χαρακτήρισε τις επερχόμενες ευρωπαϊκές εκλογές ως «μια μοναδική ευκαιρία για τους λαούς της Ευρώπης να κάνουν την αλλαγή πραγματικότητα…».
Δεν συμμεριζόμαστε την εκτίμηση: η σημερινή ΕΕ δεν θα αλλάξει μέσα από τις ευρωεκλογές, ενώ δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη που να πείθει ότι το ποσοστό του ΚΕΑ θα είναι αρκετό για να προκαλέσει τον πολιτικό σεισμό που απαιτείται ακόμα και για περιορισμένες μεταρρυθμίσεις του ευρωοικοδομήματος.
Αντίθετα, όπως από παλιότερα προειδοποιήσαμε, στο συνέδριο δεν έλειψαν οι πολιτικές προσαρμογές προς τη μετριοπαθέστερη από τον ΣΥΡΙΖΑ «συνισταμένη» των κομμάτων-μελών του ΚΕΑ.
ΕΕ
Η κριτική στην υπαρκτή ΕΕ περιορίστηκε «στα ελαττώματα, τις ανεπάρκειες και τις αποσταθεροποιητικές ασυμμετρίες (;) του σχεδίου». Δύσκολα θα μπορούσε να αναγνωρίσει κανείς σε αυτήν την κριτική τις ιδρυτικές και συνεδριακές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ίδιο ισχύει και για τις προγραμματικές προτάσεις. Για το χρέος, η προσοχή συγκεντρώθηκε στο αίτημα για «μια Ευρωπαϊκή Διάσκεψη Χρέους» που, λέει, θα «δώσει οριστική και βιώσιμη λύση στο πρόβλημα». Για τις τράπεζες η πολιτική συρρικνώθηκε στο αίτημα για «Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου… που θα διαχωρίζει τις εμπορικές από τις επενδυτικές δραστηριότητες». Η κατεύθυνση φορολόγησης του κεφαλαίου και του πλούτου «συμπτύχθηκε» στο αίτημα «ευρωπαϊκής νομοθεσίας για τη φορολόγηση των οφσόρ οικονομικών και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων». Μ’ αυτά και εκείνα διατυπώθηκε η πρόταση για ένα ευρωπαϊκό «New Deal» που, λέει, «θα καταπολεμήσει την ανεργία και θα χρηματοδοτήσει το μέλλον της Ευρώπης».
Αλήθεια, ποιος και πώς θα «πείσει» τους Ευρωπαίους βιομήχανους και τραπεζίτες να γυρίσουν από το σκληρό νεοφιλελευθερισμό σε έναν ατόφιο κεϊνσιανισμό; Ποιος και πώς θα πείσει τους εργάτες της Ευρώπης να περιμένουν την απορρόφηση της ανεργίας μέσα από μια «Νέα Συμφωνία» με τις κυβερνήσεις ή το κεφάλαιο; Υπενθυμίζουμε, επίσης, σε όσους νοσταλγούν τον Ρούζβελτ, ότι ο καπιταλισμός δεν βγήκε από την κρίση του 1929 μέσα από το New Deal, αλλά μέσα από το σφαγείο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου…
Ανάλογα προβλήματα υπήρξαν και στα άμεσα πολιτικά προβλήματα και κυρίως στη στρατηγική απέναντι στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ο Πιέρ Λοράν, γραμματέας του ΚΚ Γαλλίας, επανεξελέγη πρόεδρος του ΚΕΑ με 78,6% των ψήφων. Αυτό προκάλεσε την (προσωρινή;) αποχώρηση του Κόμματος της Αριστεράς του Ζαν Λυκ Μελανσόν από το ΚΕΑ.
Προειδοποίηση
Η Μαρτίν Μπιγιάρ, συμπρόεδρος του Κόμματος της Αριστεράς, δήλωσε στη «Λιμπερασιόν»: «Θεωρούμε ότι ο σχεδιασμός μιας καμπάνιας για τις ευρωεκλογές, με έναν πρόεδρο στο ΚΕΑ που καλεί σε συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες στις δημοτικές στο Παρίσι, είναι καταστροφή για το μήνυμά μας». Ο Φρανσουά Ντελαπιέρ, δεξί χέρι του Μελανσόν, δήλωσε ότι δεν είναι δυνατή η σύμπλευση με υποψηφίους που έχουν «μεταβλητές στρατηγικές», προειδοποιώντας για διάσπαση του Μετώπου της Αριστεράς (όπου συμμετέχει το ΚΚΓ, το Κόμμα της Αριστεράς, η Αντικαπιταλιστική Αριστερά κ.ά.) στις επερχόμενες ευρωεκλογές.
Ο Μελανσόν χαιρέτισε την εκλογή του Αλ. Τσίπρα, υπογραμμίζοντας όμως κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ: «Την ασυμβίβαστη αντίσταση στη λιτότητα, την ανεξαρτησία απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία, την ανεξαρτησία απέναντι στο σάπιο πολιτικό σύστημα». Αυτά, πράγματι, και ως αντανάκλαση των εργατικών αγώνων στην Ελλάδα, συμβολίζει ο Αλ. Τσίπρας στα μάτια μεγάλου τμήματος της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη. Και αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να τα διαφυλάξει σαν τα μάτια του.
