Τοποθέτηση της Ελένης Πορτάλιου στην Κεντρική Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ 1/2/2014

Ου­δε­μία συ­ζή­τη­ση προ­σώ­που είχε γίνει στην Ανοι­χτή Πόλη ή στην Ορ­γά­νω­ση Αθή­νας. Αντι­θέ­τως έχω υπο­στεί βά­ναυ­ση συ­μπε­ρι­φο­ρά από τη Γραμ­μα­τεία του Τμή­μα­τος Αυ­το­διοί­κη­σης της Κ.Ε. ορι­σμέ­να μέλη της οποί­ας με απέ­κλει­σαν από την πα­ρου­σί­α­ση της από­φα­σης για τις δη­μο­τι­κές εκλο­γές στις ορ­γα­νώ­σεις του κόμ­μα­τος πα­νελ­λα­δι­κά, ακόμα και στην Α΄  Αθή­νας.

Από τον Ιού­λιο του 2013 πα­ρα­κο­λου­θώ τις αλ­λε­πάλ­λη­λες διαρ­ρο­ές που αφο­ρούν στο πρό­σω­πο του υπο­ψη­φί­ου δη­μάρ­χου της Αθή­νας, στις οποί­ες κά­ποια στιγ­μή ενε­πλά­κη και το πρό­σω­πό μου, χωρίς αυτές ν’ απο­τε­λούν προ­ϊ­όν έστω άτυ­πης συ­ζή­τη­σης σε κά­ποιο αρ­μό­διο όρ­γα­νο της Ανοι­χτής Πόλης ή της Α΄ Αθή­νας. Πα­ράλ­λη­λα, οι κα­το­χυ­ρω­μέ­νες δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες της Ανοι­χτής Πόλης πα­ρα­βιά­στη­καν το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα συ­στη­μα­τι­κά.

Σ’ αυτό το θολό τοπίο, η από­φα­ση και  η ανι­διο­τε­λής συμ­με­το­χή μου στους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες και στην οι­κο­δό­μη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - ξέ­ρε­τε πολύ καλά ότι δεν πε­ριαυ­το­λο­γώ - έχει ως αντα­πό­δο­ση τον δη­μό­σιο εξευ­τε­λι­σμό και την ενη­μέ­ρω­σή μου για θέ­μα­τα της Ανοι­χτής Πόλης από τη­λε­ο­ρά­σε­ως και λοι­πών media.

Προ­φα­νώς και δεν διεκ­δι­κώ αυτά που πολ­λοί ονο­μά­ζουν θέ­σεις και αξιώ­μα­τα και ευ­τυ­χώς έχω την πο­ρεία ζωής μου που το απο­δει­κνύ­ει. Αυτή, όμως, η στάση μου δεν πρέ­πει να εκλαμ­βά­νε­ται ως υπο­τέ­λεια ή σιωπή σε χει­ρι­σμούς και τα­κτι­κι­σμούς που πλήτ­τουν θε­σμούς και πρό­σω­πα. Γιατί τέ­τοια ήθη δεν αρ­μό­ζουν σε κα­νέ­να δη­μο­κρα­τι­κό κόμμα, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο σ’ ένα κόμμα της αρι­στε­ράς που διεκ­δι­κεί την κυ­βέρ­νη­ση για να οι­κο­δο­μή­σει με­τα­ξύ άλλων δη­μο­κρα­τι­κούς θε­σμούς. Και απορώ πως επι­λέ­γου­με ένα νέο σύ­ντρο­φο - τον υπο­ψή­φιο δή­μαρ­χο της Αθή­νας - κα­θό­λα σε­βα­στό κι αξιό­λο­γο, σ’ ένα θεσμό που στη λαϊκή συ­νεί­δη­ση πα­ρα­πέ­μπει εν δυ­νά­μει στη χει­ρα­φέ­τη­ση και τη συμ­με­το­χή, μέσα από δια­δι­κα­σί­ες οι οποί­ες βρί­σκο­νται στην αντί­πο­δα του κε­ντρι­κού προ­τάγ­μα­τος απο­κέ­ντρω­ση με αυ­το­διοί­κη­ση.

Η αυ­το­διοι­κη­τι­κή πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπως πε­ρι­γρά­φη­κε πολύ συ­νο­πτι­κά στο γνω­στό τε­τρα­σέ­λι­δο, το οποίο δεν τη­ρή­θη­κε και τα δρώ­ντα δη­μο­τι­κά σχή­μα­τα δεν είναι αχρεί­α­στες τυ­πι­κό­τη­τες που σα­ρώ­νο­νται σε πρώτη ευ­και­ρία για να υιο­θε­τη­θούν τρέ­χου­σες πρα­κτι­κές ενός πε­πα­λαιω­μέ­νου μι­ντιο­κρα­τού­με­νου πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος. Το εμείς και οι άλλοι, το εμείς σε αντι­πα­ρά­θε­ση με τους άλ­λους στην αυ­το­διοί­κη­ση συ­νε­πά­γε­ται μια σειρά επι­λο­γές που αφο­ρούν συ­γκε­κρι­μέ­να στην ανα­συ­γκρό­τη­ση του δια­λυ­μέ­νου κοι­νω­νι­κού κρά­τους και της δη­μο­κρα­τί­ας και στην κοι­νω­νι­κή/ πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση μέσα από τη δη­μιουρ­γία ενός ρεύ­μα­τος συμ­με­το­χής των το­πι­κών κοι­νω­νιών και αλ­λη­λο­δέ­σμευ­σης με­τα­ξύ των πο­λι­τών και των δη­μο­τι­κών σχη­μά­των. Κα­νέ­να πρό­σω­πο δεν θα σώσει την κοι­νω­νία χωρίς αρι­στε­ρό πρό­γραμ­μα που εκ­φρά­ζει με­γά­λα σύ­νο­λα και χωρίς κι­νη­το­ποί­η­ση ευ­ρύ­τα­των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων που υλο­ποιούν το­πι­κά την ανα­γκαία κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία για την ανα­τρο­πή.

Αυτό ακρι­βώς ση­μαί­νει ότι η μάχη στην αυ­το­διοί­κη­ση είναι πο­λι­τι­κή. Η πο­λι­τι­κή διά­στα­ση δεν προ­κύ­πτει επει­δή ση­μα­το­δο­τεί­ται από γνω­στά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που αφή­νουν άλ­λους το­μείς δου­λειάς αλλά από τη συ­γκρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή ρήξης και ανα­τρο­πής που αλ­λά­ζει τις το­πι­κές κυ­βερ­νή­σεις με τη συμ­με­το­χή των το­πι­κών κοι­νω­νιών και με πρό­γραμ­μα που απα­ντά στις ανά­γκες τους.

Για όλους αυ­τούς του λό­γους στη­ρί­ζου­με ενερ­γά και με στα­θε­ρή πα­ρου­σία δη­μο­τι­κά σχή­μα­τα τα οποία λει­τουρ­γούν ταυ­τό­χρο­να στο θεσμό και την κοι­νω­νία, συμ­βάλ­λο­ντας στη δη­μιουρ­γία της κοι­νω­νι­κής κί­νη­σης που νοη­μα­το­δο­τεί το θεσμό και τον προ­φυ­λάσ­σει από την πε­ρι­χα­ρά­κω­ση και τη γρα­φειο­κρα­τία.

Η θε­ω­ρία εν προ­κει­μέ­νω δεν είναι θε­ω­ρη­τι­κο­λο­γία, ούτε το Ιν­στι­τού­το Που­λαν­τζάς πί­να­κας για σα­λό­νι δια­νο­ού­με­νων. Καμία δύ­να­μη της αρι­στε­ράς δεν άλ­λα­ξε τις κα­τα­στά­σεις χωρίς αλ­λη­λο­συ­μπλή­ρω­ση θε­ω­ρί­ας και πρά­ξης και καμία ανα­τρο­πή, ακόμα και η μι­κρό­τε­ρη, δεν έγινε στην αν­θρώ­πι­νη ιστο­ρία χωρίς τη λαϊκή εμπλο­κή και τη λαϊκή δη­μιουρ­γία.

Ως επι­κε­φα­λής της Ανοι­χτής Πόλης αγω­νί­στη­κα για να είναι προ­βε­βλη­μέ­νη η Ανοι­χτή Πόλη και όχι η επι­κε­φα­λής της. Να είναι η Ανοι­χτή Πόλη μέσα στην κοι­νω­νία και όχι μόνο στις κλει­στές αί­θου­σες του δήμου. Για να συν­δε­θού­με έμπρα­κτα και μα­ζι­κά με τους ερ­γα­ζό­με­νους του δήμου και τις λαϊ­κές τά­ξεις της Αθή­νας που τσα­κί­ζει η κρίση. Αυτό το υπό­δειγ­μα συλ­λο­γι­κής λει­τουρ­γί­ας και ση­μα­ντι­κών απο­τε­λε­σμά­των νο­μί­ζω ότι δεν είναι πλέον απο­δε­κτό. Είναι χρή­σι­μο προς στιγ­μήν γιατί βοηθά στο εκλο­γι­κό πο­σο­στό αλλά δεν απο­τε­λεί ορ­γα­νι­κό στοι­χείο του σχε­δί­ου ανα­τρο­πής, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και αλλού. Μ’ άλλα λόγια αυτό το υπό­δειγ­μα κι’ εγώ προ­σω­πι­κά φαί­νε­ται ότι δεν χω­ρού­με στο εν εξε­λί­ξει σχέ­διο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για την κυ­βέρ­νη­ση που επι­διώ­κει να πάρει και την πο­λι­τι­κή την οποία θα εφαρ­μό­σει.