Το κάλεσμα της Συνέλευσης Γυναικών 8 Μάρτη:
25 Νοέμβρη 2024, Παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, και ο τραγικός απολογισμός είναι 80 γυναικοκτονίες μέσα σε τέσσερα χρόνια, σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο για τη Γυναικοκτονία. Το μοτίβο που οδηγεί στη γυναικοκτονία είναι αυτό που επί χρόνια περιγράφουν οι φεμινιστικές συλλογικότητες. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών έχουν προηγηθεί απειλές, παρενόχληση, ενδοοικογενειακή βία, σωματική και λεκτική, και τα οποία, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, η αστυνομία ήταν ενήμερη αλλά αδιαφόρησε. Τραγική απόδειξη, η γυναικοκτονία της Κυριακής μπροστά στο Αστυνομικό Τμήμα στο οποίο είχε προηγουμένως καταφύγει για προστασία. Η θεσμική αδιαφορία, η απαξίωση, η εξευτελιστική αντιμετώπιση, η σπουδή να συγκαλύψουν τα εγκλήματα ανθρώπων του συστήματος, όπως στην περίπτωση Λιγνάδη και του Μίχου στον Κολωνό, ο σεξιστικός λόγος και συμπεριφορά, κρατικών λειτουργών και κυβερνώντων, παράγουν και αναπαράγουν την έμφυλη βία. Ήταν η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος παγκόσμια και εδώ, που έδωσε ορατότητα στα έμφυλα εγκλήματα, και αυτοπεποίθηση στα θύματα και τις επιβιώσασες να μιλήσουν, να καταγγείλουν, να διεκδικήσουν δικαίωση και μέτρα πρόληψης της έμφυλης βίας.
25 Νοέμβρη 2024, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον τραγικό απολογισμό ενός χρόνου γενοκτονικού πολέμου στην Παλαιστίνη, με χιλιάδες νεκρές και τραυματίες, πεινασμένους και ασθενείς, φυλακισμένους, βασανισμένα και εξόριστες. Ενός πολέμου που οι γυναίκες είναι προτιμητέοι στόχοι επειδή γεννούν, που αυτές και τα παιδιά τους, αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των θυμάτων. Που οι προσφύγισσες και οι πρόσφυγες που θα καταφύγουν στη Δύση, θα αντιμετωπίσουν κλειστά σύνορα, ρατσισμό. Ως φεμινιστικό κίνημα που παλεύει για τη ζωή, συνδεδεμένες με το διεθνές κίνημα, στεκόμαστε αλληλέγγυες στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για ειρήνη και απελευθέρωση. Και ταυτόχρονα διεκδικούμε, ανοιχτά σύνορα για όλους τους κατατρεγμένους και αντιτασσόμαστε στο ρατσισμό και την ισλαμοφοβία.
Το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ με τις πλάτες των Δυτικών κυβερνήσεων και την αρωγή τους σε όπλα και χρηματοδότηση, επεκτείνει τον πόλεμο με κίνδυνο να αναφλεγεί όλη η περιοχή. Η κυβέρνηση της ΝΔ συμμετέχει ενεργά (όπως και στην Ουκρανία) παρέχοντας βάσεις και λιμάνια για ανεφοδιασμό του Ισραήλ, παρέχοντας ευκαιρίες για χρυσές μπίζνες σε εφοπλιστές αντιστρόφως ανάλογες των επιπτώσεων στις ζωές μας. Η αγορά φρεγατών και πολεμικών αεροπλάνων, αμυντικών θόλων και πυραυλικών συστημάτων που το βεληνεκές τους φτάνει στο Ιράν δεν αποτελούν όπλα για την άμυνα. Αντίθετα δημιουργούν ανταγωνισμό με τους γείτονες και θέτουν διαρκώς «τον πειρασμό» να χρησιμοποιηθούν, φέρνοντας το σενάριο του πολέμου όλο και πιο κοντά στο κατώφλι μας.
Η εξωφρενική σπατάλη πόρων για εξοπλισμούς αποτελεί άμεση πρόκληση όταν πεθαίνει κόσμος επειδή δεν έχει πρόσβαση στα νοσοκομεία, όταν στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο γκρεμίζονται φοιτητές από τα παράθυρα και καταρρέουν ασανσέρ ή όταν οι ιδιωτικοποιημένες συγκοινωνίες καθιστούν τα τρένα παγίδες θανάτου. Αποτελεί πρόκληση η πρόσληψη 1500 επαγγελματιών οπλιτών, όταν η κυβέρνηση απολύει και χτυπάει τους εποχιακούς πυροσβέστες. Πρόκληση αποτελεί επίσης η πλήρη αδιαφορία για τις γυναίκες και τα έμφυλα υποκείμενα που στερούνται, κάτω από το βάρος της υποχρηματοδότησης και ιδιωτικοποίησης, κάθε δημόσια δομή που προλαμβάνει, στηρίζει και προστατεύει από την έμφυλη βία, αλλά και κάθε ψήγμα κοινωνικού κράτους που ανακουφίζει από τη διπλή εργασία σε σπίτι και δουλειά (παιδικοί σταθμοί, γηροκομεία κλπ).
Είναι αδιανόητο για εμάς να τριπλασιάζονται οι μισθοί των φοιτητών των στρατιωτικών σχολών την ίδια ώρα που λόγω της μείωσης μισθών και συντάξεων σε συνδυασμό με την εξαντλητική ακρίβεια, βλέπουμε αδερφές μας εξαρτημένες κι εγκλωβισμένες σε κακοποιητικά περιβάλλοντα είτε στο σπίτι, είτε στην εργασία. Εγκλωβισμός που καταλήγει να κοστίζει μέχρι και τη ζωή τους.
Δεν είναι όμως αδιανόητο για το σύστημα να αποκομίζει κέρδη από τον πόλεμο και την πολεμική βιομηχανία. Αυτή η «επένδυση» προϋποθέτει μια κοινωνία πειθαρχημένη, χωρίς εσωτερικές εντάσεις, χωρίς διεκδικήσεις και δικαιώματα που αμφισβητούν τα μιλιταριστικά προτάγματα. Η υπονόμευση του δικαιώματος στη διαμαρτυρία και στην απεργία και η κρατική καταστολή συμβαδίζουν με την αναζωογόνηση «παραδοσιακών αξιών» όπως ο εθνικισμός, που εγκολπώνει τη μισαλλοδοξία και τον σεξισμό, που καλούνται να μας πείσουν για την θέση που μας αξίζει στην κοινωνία. Αξίες που τροφοδοτούν την ακροδεξιά, αποθρασύνουν τους φασίστες να κυνηγούν και να φυλακίζουν μετανάστες στον Έβρο ή να αποπειρώνται να λιντσάρουν τρανς άτομα στην Αριστοτέλους αλλά και που εξιλεώνουν κάθε κακοποιητή, βιαστή και γυναικοκτόνο. Αξίες που υπονομεύουν το δικαίωμα στην άμβλωση με το πρόσχημα του δημογραφικού και προάγουν πατριαρχικές αντιλήψεις που οδηγούν στη σεξιστική και σεξουαλική βία κατά των γυναικών και τις γυναικοκτονίες.
Η έκφραση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, έγινε αφορμή για την προσπάθεια καταστολής και φίμωσης των αγώνων συνολικά, ακόμη και για εγχώριες διεκδικήσεις. Η δίωξη της εκπαιδευτικού Μαρίας Παλαιστίδου επειδή ανάρτησε στο σχολείο δημιουργία των μαθητριών/τών της για την ειρήνη όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται και το αίτημα για λευτεριά στην Παλαιστίνη. Σε αυτό το πλαίσιο, η γενική απεργία των 20 Νοέμβρη, δεδομένης της κομβικής θέσης του εργατικού κινήματος στην κοινωνία, είναι ημέρα-σταθμός και για τις φεμινιστικές διεκδικήσεις, που υπονομεύονται από την εμπλοκή στον πόλεμο, τους εξοπλισμούς, την πτώση των μισθών και την κατακρεούργηση του κοινωνικού κράτους.
Ο αγώνας των Παλαιστινίων αποδεικνύει πως
ΚΑΜΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΕΣ!!!