4ο Φεµινιστικό Φεστιβάλ
Το φεµινιστικό φεστιβάλ οργανώνεται για 4η συνεχή χρονιά στην Αθήνα, στις 27 και 28 Σεπτεµβρίου στο Πάντειο Πανεπιστήµιο µε κεντρικό σύνθηµα Πόλεµος παντού – Ανυποχώρητα στον αγώνα για ζωή. Φέτος περισσότερο από ποτέ νιώθουµε ότι απέναντι στον πόλεµο που µαίνεται παντού, οι φεµινισµοί µας χρειάζεται να υπερασπιστούν ανυποχώρητα την ευάλωτη ζωή.
Τα εµπόλεµα µέτωπα είναι πολλά. Στην Παλαιστίνη και στην Γάζα ο πόλεµος εξοντώνει µε τη µορφή γενοκτονίας, ενώ στη Μέση Ανατολή εξαπλώνεται µε όρους κυριαρχίας και καταστολής. Την ίδια στιγµή ο πόλεµος στρέφεται και ενάντια στα εργαζόµενα άτοµα και στη νεολαία στις χώρες της Δύσης. Οι ακροδεξιές και anti-gender πολιτικές είναι η άλλη όψη του στρατιωτικού πολέµου, είναι ο τρόπος να πειθαρχήσουν και να κατασταλούν, στο εσωτερικό της κάθε χώρας όσες και όσα δεν υπακούουν στο δόγµα πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.
Στο Φεµινιστικό Φεστιβάλ όπως και τα προηγούµενα χρόνια, θέλουµε να δοθεί χώρος σε κάθε γυναίκα, θηλυκότητα, λοατκι+ και σύµµαχο άτοµο που αντιστέκεται στον πόλεµο, που αναζητά έναν χώρο συνάντησης, αγώνα, ψυχαγωγίας και γνώσης. Και αυτό γιατί δεν ξεχνάµε ότι σε συνθήκες πολέµων, εθνικών και ιµπεριαλιστικών ανταγωνισµών, αποικιοκρατίας και ενίσχυσης της πολιτικής των συνόρων και της καταστολής υποφέρουν και πλήττονται πολλαπλά όλα εκείνα τα άτοµα που δεν χωράνε στον στρατιωτικοποιηµένο, νεοφιλελεύθερο/νεοσυντηρητικό κόσµο: οι πιο φτωχές, οι τρανς, οι µετανάστριες και οι προσφύγισσες, οι ανάπηρες. Σε αυτές, αυτούς και αυτά είναι αφιερωµένο το φετινό µας φεστιβάλ. Στις αξιοβίωτες ζωές που έχουν δικαίωµα στο πένθος αλλά και στη ζωή.
Από τις δολοφονίες µεταναστ(ρι)ών και προσφυγισσών/ων στα σύνορα µέχρι την επίθεση στα έµφυλα δικαιώµατα των τρανς και άλλων λοατκι+ ατόµων, από την επίθεση στα αναπαραγωγικά δικαιώµατα γυναικών και ατόµων µε µήτρα µέχρι τις γυναικοκτονίες και την στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, ο φασισµός, ο σεξισµός και ο νεοφιλελευθερισµός πολεµούν κάθε ζωή που αντιστέκεται στη βία και τον πόλεµο.
Στο φετινό µας φεστιβάλ αντιστεκόµαστε στον γενικευµένο πόλεµο σε εδάφη και σώµατα και υπερασπιζόµαστε τη ζωή ανυποχώρητα και µε στΟργή.
Γνωρίζουµε καλά ότι σε αυτή τη διεθνή εµπόλεµη κατάσταση, που η Ελλάδα και η Ε.Ε. στηρίζουν το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, (επαν)εξοπλίζονται πολεµικά, και µε την πολεµική απειλή να γίνεται εντονότερη, όλο και περισσότερο θα συνδέεται η ελευθερία φύλων και σεξουαλικότητας µε την υπογεννητικότητα, την ευαλωτότητα και την ανάγκη «υγιών», «δυνατών» και πεισµένων σωµάτων που θα ενισχύσουν στρατούς και σύνορα είτε πολεµώντας στα µέτωπα, είτε στηρίζοντας τους πολέµους και δικαιολογώντας τις αιτίες τους. Όλο και περισσότερο θα στραγγίζουν τη χρηµατοδότηση για τις κοινωνικές ανάγκες για να χρηµατοδοτούν τους πολεµικούς εξοπλισµούς. Στις εµπόλεµες ζώνες της ζωής µας, ταυτότητες και µοντέλα σχέσεων που αµφισβητούν τα δίπολα και τους παραδοσιακούς έµφυλους ρόλους στοχοποιούνται ως απειλητικά για τη νεοφιλελεύθερη-καπιταλιστική κανονικότητα.
Στο φεστιβάλ µέσα από συζητήσεις και worskhop θέλουµε να συζητήσουµε για τους πολλαπλούς πολέµους και το κόστος τους στις ζωές µας, αλλά ταυτόχρονα να εµπνευστούµε, να γνωριστούµε, να συζητήσουµε, να αποφασίσουµε, να δράσουµε.
Φέτος, το Φεστιβάλ στήνει ξανά έναν ζωντανό ελεύθερο χώρο για συζήτηση, ψυχαγωγία, σκέψη και φροντίδα. Έναν χώρο που αναγνωρίζει ότι η φεµινιστική πάλη δεν µπορεί να είναι µονοσήµαντη –είναι ταυτόχρονα ταξική, αντιρατσιστική, τρανσφεµινιστική, αντιπολεµική, αποαποικιοκρατική και αντιφασιστική.
Μέσα από συζητήσεις, προβολές, εκθέσεις, ταινίες, συναυλίες, drag shows, διαδραστικό παιδότοπο κ.α επιχειρούµε να δώσουµε σχήµα και φωνή στις ανάγκες και τα βιώµατά µας. Να αναζητήσουµε τα εργαλεία αντίστασης απέναντι στις πολιτικές που επιτίθενται στο φύλο, στη σεξουαλικότητα, στην αναπαραγωγή, στη φροντίδα, στην εργασία, στη ζωή. Να τραγουδήσουµε, να χορέψουµε, να σχεδιάσουµε το µέρος από το οποίο θα αντισταθούµε ανυποχώρητα στον πόλεµο.
Γιατί το σώµα µας είναι πεδίο µάχης – αλλά και στΟργής
Γιατί δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη
Γιατί, όπως λένε οι αδελφές µας στη Λατινική Αµερική, ζωντανές µας θέλουµε.
Γιατί η γη ανήκει στους λαούς και όχι στους στρατούς
Πόλεµος παντού – Ανυποχώρητα στον αγώνα για ζωή
