Η πορεία προετοιμαζόταν επί μήνες από τους ακροδεξιούς διοργανωτές της και παρουσιαζόταν ως ένα αθώο και ειρηνικό γεγονός (ΣτΜ: family-friendly, «κατάλληλο για όλη την οικογένεια»). Παρόλα αυτά, η διαδήλωση απλωνόταν από τη συνοικία Μπλάκφράιαρς ως το Γουάιτχολ και ήταν γεμάτη από ρατσιστικά συνθήματα όπως «Θέλουμε πίσω τη χώρα μας» και Ισλαμοφοβικές βρισιές, μαζί με το γνώριμο πλέον «ο Κιρ Στάρμερ είναι μαλάκας». Η συντριπτική πλειοψηφία της διαδήλωσης αποτελούνταν από λευκούς άντρες και σε πολλές περιπτώσεις ήταν βίαιη, καθώς μεθυσμένοι διαδηλωτές επιχείρησαν επανειλημμένα να επιτεθούν στην αντιφασιστική αντιδιαδήλωση.

Σε μια στροφή ως προς τον χαρακτήρα των κινητοποιήσεων που οργανώνει ο Ρόμπινσον, αυτή η διαδήλωση είχε υιοθετήσει επιλεκτικά το συμβολισμό της εκκλησίας για να υπογραμμίσει την προσκόλλησή της στις «Χριστιανικές» αξίες. Ο επίσκοπος Σίριον Ντιούαρ της Confessing Anglican Church (Ομολογιακή Αγγλικανική Εκκλησία), μιας συντηρητικής ομάδας που αποσχίστηκε από την Αγγλικανική Εκκλησία καταγγέλλοντας την συμπερίληψη των γυναικών και των ομοφυλόφιλων, οδήγησε το συγκεντρωμένο πλήθος σε συλλογική προσευχή και δήλωσε σε έναν δημοσιογράφο: «Αυτή είναι η αρχή δύο αναγεννήσεων: Μιας πολιτικής και μιας πολιτισμικής». Ο ιδιοκτήτης του «Χ», Ίλον Μασκ, κάλεσε μέσω βίντεο σε «διάλυση της Βουλής» και «αλλαγή διακυβέρνησης». Η διαδήλωση κράτησε πάνω από 7 ώρες και σε αυτήν συμμετείχαν από άνθρωποι ντυμένοι Ναΐτες Ιππότες μέχρι παιδιά που ανέμιζαν τη σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου και του Αγίου Γεωργίου για να «εκπροσωπήσουν τη Βρετανία».

Μια αντιδιαδήλωση που κάλεσε το Stand Up to Racism (SUTR, Αντισταθείτε στο Ρατσισμό) συγκέντρωσε 15.000 ανθρώπους. Πριν λίγους μήνες, θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε επιτυχία, αλλά αυτή τη φορά οι αντιρατσιστές ήταν δραματικά λιγότεροι από την ακροδεξιά. Το πολιτικό πλαίσιο της αντιδιαδήλωσης είχε καλά θεμέλια, με τα μπλοκ της να ενσωματώνουν την υποστήριξη στην Παλαιστίνη και την τρανς απελευθέρωση σε ένα πλατύτερο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό μήνυμα. Ένα αξιοσημείωτο δυνατό της σημείο ήταν η παρουσία πολλών ανθρώπων νέας πολιτικοποίησης στο πλάι μας. Όμως το ερώτημα παραμένει: Πώς μπορούμε να κινητοποιήσουμε περισσότερους ανθρώπους στο πλευρό μας για να διασφαλίσουμε ότι δεν θα ξανασυμβεί κάτι τέτοιο;

Ελάχιστοι άνθρωποι είχαν προβλέψει το μέγεθος της ακροδεξιάς κινητοποίησης. Με όρους μεγεθών πρόκειται για τη μεγαλύτερη ακροδεξιά κινητοποίηση που έχουμε δει στη Βρετανία, με τις ομιλίες στην εξέδρα και τις φωνές του πλήθους να απαιτούν μαζικές απελάσεις και την απαγόρευση όλων των θρησκειών εκτός από το Χριστιανισμό.

Ελπίζουμε ότι αυτό θα λειτουργήσει ως καμπανάκι αφύπνισης όλης της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων για τον κίνδυνο ανάπτυξης ενός ενδυναμωμένου φασιστικού κινήματος στους δρόμους. Θα αντιμετωπίσουμε την πρόκληση της κινητοποίησης των ανθρώπων για να υπερασπιστούν τους δρόμους του Γουέστμινστερ. Αυτοί οι δρόμοι γίνονται αντιληπτοί ως ο πολιτικός χώρος στον οποίο διαδηλώνουμε τα αιτήματά μας, όπως όταν καλούμε για τον τερματισμό της γενοκτονίας στη Γάζα, και όχι ως δρόμοι τους οποίους θα υπερασπιζόμασταν όπως μπορεί να κάνουμε στις γειτονιές όπου ζούμε. Στο μέλλον θα χρειαστεί να παρουσιαστούμε σε μεγάλους αριθμούς στο Γουέστμινστερ, για να δείξουμε ότι δεν θα τους αποφύγουμε φοβισμένοι.

Ένας από τους λόγους που κερδίζει υποστήριξη η ακροδεξιά είναι η αποτυχία της ηγεσίας των Εργατικών να αντιμετωπίσει τη συνεχιζόμενη κρίση του κόστους ζωής. Αντί να προσφέρει λύσεις σε αυτήν, το πολιτικό κατεστημένο θρέφει τον φόβο και τη μνησικακία. Οι Εργατικοί του Κιρ Στάρμερ επέλεξαν να μετατρέψουν τους μετανάστες σε αποδιοπομπαίο τράγο σε μια κυνική απόπειρα να απευθυνθούν στους δυνητικούς ψηφοφόρους του [ακροδεξιού] Reform UK. Η αντιμεταναστευτική ρητορική έχει ενταθεί, δημιουργώντας ένα κλίμα φόβου για αυτούς που ζουν σε αυτά τα φθαρμένα ξενοδοχεία [όπου ζουν αιτούντες άσυλο]. Πριν ένα χρόνο, αυτή η εχθρότητα ξέσπασε σε βία και πογκρόμ στους δρόμους, με στόχο τις μεταναστευτικές κοινότητες. 

Έκτοτε το Reform UK κερδίζει έδαφος στις δημοσκοπήσεις. Αντί να επιτεθούν στο ρατσιστικό του πρόγραμμα, οι Εργατικοί επιχείρησαν να το ενσωματώσουν. Τον περασμένο Μάη, ο Στάρμερ απηχούσε τη διαβόητη ομιλία του Ίνοχ Πάουελ για τα «Ποτάμια Αίματος» [ομιλία Συντηρητικού βουλευτή το 1968 που θεωρείται στιγμή «νομιμοποίησης» της ανόδου του Εθνικού Μετώπου], όταν ισχυρίστηκε ότι η Βρετανία μετατρέπεται σε ένα «νησί ξένων». Στη διάρκεια αυτού του έτους έχουμε δει μια κλιμάκωση της εχθρότητας προς τους μετανάστες, με συνεχόμενες διαδηλώσεις έξω από τα ξενοδοχεία όπου στεγάζονται οι αιτούντες άσυλο. Έχοντας υπομείνει απίστευτα δύσκολα ταξίδια για να φτάσουν ως τη Βρετανία, πολλοί σήμερα αντιμετωπίζουν ανοιχτά εχθρικές και ανασφαλείς συνθήκες.

Τους τελευταίους μήνες είχαμε μια επίθεση σε τζαμί, μια επίθεση με φυλετικά κίνητρα ενάντια σε μια νοσηλεύτρια σε ένα πάρκο, το βανδαλισμό με ρατσιστικές προσβολές ενός Κινεζικού καταστήματος φαγητού και την αναφορά του βιασμού μιας Σιχ γυναίκας στα πλαίσια επίθεσης με φυλετικό κίνητρο. Το κράτος εξακολουθεί να εμποδίζει κάθε αλλαγή για τους ανθρώπους που ζητούν άσυλο. Το Δημοτικό Συμβούλιο του Έπινγκ ζήτησε και κέρδισε μια προσωρινή διαταγή του Ανώτατου Δικαστηρίου που θα ανάγκαζε τους μετανάστες να εγκαταλείψουν το τοπικό Ξενοδοχείο Bell, πριν ανατραπεί η απόφαση από τους δικαστές του Εφετείου. Οι εντάσεις αναμένεται να αυξηθούν καθώς κι άλλα δημοτικά συμβούλια θα επιχειρήσουν το ίδιο. Το σχήμα «ένας-μέσα-ένας-έξω», που τους απομακρύνει εξαναγκαστικά και τους στέλνει στη Γαλλία, αφήνει ανθρώπους που έκαναν τρομακτικά ταξίδια στη θάλασσα εγκλωβισμένους σε απάνθρωπες συνθήκες. Όπως είπε ένας μετανάστης από την Ερυθραία στον «Γκάρντιαν»: «Δεν μπορούμε να φάμε. Δεν μπορούμε να κοιμηθούμε. Έχουμε μαντρωθεί σε αυτό το μέρος για πάνω από ένα μήνα. Κάποιοι περιμένουν ότι θα υποχρεωθούν να μπουν σε αεροπλάνο για τη Γαλλία σήμερα. Κανείς δεν θέλει να φύγει. Για εμάς πρόκειται για καταστροφή». Εν τω μεταξύ, λέγεται ότι η νέα υπουργός Εσωτερικών, Σαμπάνα Μαχμούντ, σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει στρατιωτικές εγκαταστάσεις ως αποθήκες μεταναστών.

Για να αντεπιτεθούμε, χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι η ακροδεξιά δεν είναι μια κοινή, ενοποιημένη δύναμη. Αρκετοί από αυτούς που την ακολουθούν δεν θεωρούν τους εαυτούς τους φασίστες, αλλά έλκονται από ένα συνονθύλευμα αντιδραστικών πολιτικών που βασίζονται στο ρατσισμό, τις έμφυλες νόρμες και την εχθρότητα προς την πολιτισμική και την σεξουαλική απελευθέρωση. Όμως είναι αυτή η έλλειψη συνοχής που κάνει τόσο δύσκολη την αντιμετώπισή τους. Η ακροδεξιά έχει μετεξελιχθεί σε ένα ποικιλόμορφο οικοσύστημα θεσμών, προσωπικοτήτων με επιρροή (influencers) και υποστηρικτών τους, που περιλαμβάνουν από μεμονωμένα άτομα μέχρι δισεκατομμυριούχους. Η δύναμή τους είναι πιο διάχυτη σε σχέση με την εποχή που η υποστήριξή τους συγκεντρωνόταν στο τάδε ή το δείνα πολιτικό κόμμα, όπως οι φασίστες του Εθνικού Μετώπου ή το Βρετανικό Εθνικό Κόμμα.

Για παράδειγμα, η διαδήλωση του σαββατοκύριακου δεν καλέστηκε ούτε στηρίχτηκε από το Reform UK, ενώ ο [ηγέτης του] Φάρατζ έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι δεν υπάρχει θέση για τον Ρόμπινσον στο κόμμα του. Ο Ρόμπινσον είναι μέλος μιας διάσπασης του Reform UK, του Advance UK που υποστήριξε τη συγκέντρωση. Όμως κανείς δεν πρέπει να έχει την παραμικρή αυταπάτη ως προς το ότι το Reform UK βρίσκεται στην πιο προνομιακή θέση και είναι έτοιμο να καρπωθεί τα οφέλη αυτής της κινητοποίησης και άλλων αντίστοιχων. Τα στελέχη του είναι αρκετά ευέλικτα ώστε να προσαρμόζουν τις πολιτικές τους για να ανταποκρίνονται αυτές στα αντιδραστικά κοινωνικά κινήματα, όπως όταν ανακοίνωσαν μια πολιτική μαζικών απελάσεων ως απάντηση στις διαδηλώσεις έξω από τα ξενοδοχεία. Πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά αυτές τις δυναμικές για να διαμορφώσουμε μια στρατηγική διαίρεσης κι αποδυνάμωσης της βάσης στήριξής τους.

Χρειαζόμαστε μια παραγωγική συζήτηση μέσα στην Αριστερά ως προς τις τακτικές και τις δομές που είναι κατάλληλες σε αυτήν τη συγκυρία. Μια αποτελεσματική οργανωτική προσπάθεια απαιτεί πολύ περισσότερα από απλές αντιδιαδηλώσεις, αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε τέτοιες, ρισκάρουμε να αφήσουμε ένα επικίνδυνο κενό που μπορεί να εκμεταλλευτεί η ακροδεξιά. Η σημερινή πόλωση ανάμεσα στις συγκεντρώσεις με εξέδρες και πολλές ώρες ομιλιών από τη μία, και μειοψηφικές δράσεις μικρών ομάδων που επιχειρούν να παρενοχλήσουν τη διαδρομή των φασιστικών διαδηλώσεων από την άλλη, πρέπει να να αναλυθεί. Καμιά από τις δύο προσεγγίσεις δεν είναι επαρκής, αλλά και οι δύο έχουν μια δόση λογικής στον πυρήνα τους. Για να πετύχουν οι τακτικές παρενόχλησης, χρειαζόμαστε ένα μαζικό κίνημα και μεγαλύτερες κινητοποιήσεις -και για να είναι οι κινητοποιήσεις μεγάλες χρειάζεται μεγάλος αριθμός ανθρώπων να αισθάνεται ότι αυτές είναι προσβάσιμες και ασφαλείς.

Ενώ και η ακροδεξιά έχει κινητοποιήσει με επιτυχία μεγάλους αριθμούς ανθρώπων, μεταξύ τους και πολλούς μέχρι πρότινος απολίτικους, έχουμε κι εμείς μια αναδυόμενη βάση υποστηρικτών νέας πολιτικοποίησης. Το καθήκον μας σήμερα είναι να τους ενεργοποιήσουμε και να τους οργανώσουμε. Το κέντρο της προσοχής πρέπει να στραφεί σε βιώσιμες, μακροπρόθεσμες δραστηριότητες που θα κινητοποιούν τις κοινότητες. Για να συνδεθούμε με τους πολλούς ανθρώπους που δεν εμπλέκονται σε οργανωτικές πρωτοβουλίες αλλά τους αηδιάζει ο ρατσισμός που βλέπουν στους δρόμους, θα χρειαστεί να εμπλακούμε σε τοπικό επίπεδο για να σφυρηλατήσουμε νέους δεσμούς και να αναπτύξουμε μια εναλλακτική αντίληψη της καθημερινής πολυπολιτισμικότητας με ρίζες στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς. Το αντιρατσιστικό κίνημα πρέπει να ανακαλύψει εκ νέου την τέχνη της δημιουργίας και της έκφρασης λαϊκών πολιτισμικών σκηνών και εκδηλώσεων.

Αλλά πρέπει επίσης να χτίσουμε μια πολιτική αντιπολίτευση στο στάτους κβο. Το Your Party («Το Δικό Σου Κόμμα», η αριστερή διάσπαση των Εργατικών) θα αποτελέσει ένα νέο όχημα που οφείλει να πείσει τους ανθρώπους ότι υπάρχει μια εναλλακτική στην απελπισία από την οποία τρέφεται ο Τόμι Ρόμπινσον και ο Νάιτζελ Φάρατζ με το Reform UK. Η δική μας δουλειά είναι πιο δύσκολη από τη δική τους, γιατί εμείς δεν μπορούμε απλά να διαδώσουμε ένα παραμύθι και να περιμένουμε να το αναπαράξουν τα μεγάλα ΜΜΕ. Χρειάζεται να δημιουργούμε γεγονότα στο έδαφος, να χτίσουμε οργανώσεις και υποδομές που θα δίνουν στον κόσμο της εργατικής τάξης και την αίσθηση ότι η αλλαγή είναι εφικτή και την αυτοπεποίθηση ότι μπορεί ο ίδιος να την προκαλέσει.

Δεν πρέπει να βλέπουμε τον αντιρατσισμό μόνο ως αμυντική ασπίδα ενάντια στην ακροδεξιά, αλλά και ως αναπόσπαστο κομμάτι της ανάπτυξης ενός όπλου που θα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ενάντια και στην Δεξιά και στον Στάρμερ. Ενώ οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι να πορευτούμε μαζί με οποιονδήποτε θέλει να αντισταθεί στον Ρόμπινσον και τον Φάρατζ, ως μέρος ενός νέου αριστερού κόμματος οφείλουμε και να συζητάμε με αυτούς με τους οποίους συνεργαζόμαστε ότι για να νικήσουμε τη Δεξιά, θα πρέπει σε τελική ανάλυση να συγκρουστούμε με τις πολιτικές αυτής της αντιδραστικής κυβέρνησης. Οφείλουμε να επιδιώκουμε να αποσπάσουμε τους ανθρώπους από το Εργατικό Κόμμα, συμπεριλαμβανομένων τοπικών του οργανώσεων, στελεχών και δημοτικών συμβούλων.

Σε όλη τη χώρα θα υπάρχουν άνθρωποι που παρακολούθησαν τα γεγονότα του περασμένου σαββατοκύριακου με τρόμο. Η Αριστερά πρέπει να υψωθεί στο ύψος της περίστασης και να παρουσιάσει ένα τολμηρό όραμα και μια εναλλακτική που θα εδράζεται στην αλληλεγγύη, τη δύναμη του λαού και τον ανταγωνισμό με τους πραγματικούς εχθρούς μας: Τις δυνάμεις της ακροδεξιάς, το κράτος και τον καπιταλισμό.