Όχι τυχαία, αυτή η προοπτική εμφανίστηκε πάνω στην κλιμάκωση των δράσεων και τη μαζικοποίηση των διαδηλώσεων του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, στο οποίο πιστώνονται όλες οι «μετατοπίσεις» που συμβαίνουν στο διεθνές πολιτικό σκηνικό.  

Αλλά παρουσιάζοντας το συνολικότερο σχέδιό του για τη Γάζα, ο Ντόναλντ Τραμπ επιδιώκει και την εκβιαστική επιβολή μιας άδικης «ειρήνης», χρησιμοποιώντας την οριακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο πληθυσμός της Λωρίδας της Γάζας ως μέσο πίεσης πάνω στις οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Αυτός είναι ο λόγος που το διεθνές κίνημα οφείλει να συνεχίσει τη δράση του και να παραμείνει στο πλευρό του Παλαιστινιακού λαού και των διεκδικήσεών του. Τα τελευταία δύο χρόνια, το κίνημα αυτό αναδείχθηκε ως η μόνη διεθνής «υπερδύναμη» που υπερασπίζεται ειλικρινά την Παλαιστίνη –και θα πρέπει να συνεχίσει να το κάνει μπροστά στους νέους κινδύνους και τις νέες προκλήσεις. 

Για εμάς είναι ζήτημα αρχής, συνείδησης και ανθρωπιάς. Αλλά είναι και υποχρέωση να επιστρέψουμε το «δώρο της Γάζας» προς όλους μας. Το «δώρο» αυτό το έχουμε περιγράψει πολλές φορές αυτά τα δύο χρόνια, σημειώνοντας ότι -για άλλη μια φορά στην ιστορία- η Παλαιστινιακή Αντίσταση γίνεται πηγή διεθνούς έμπνευσης, ριζοσπαστικοποίησης, πολιτικοποίησης. 

Αλλά η κλιμάκωση και η μαζικοποίηση των δράσεων αλληλεγγύης υπογραμμίζει πιο φωτεινά αυτήν την αλήθεια. Είναι η Γάζα αυτή που προκάλεσε κινηματική βροχή στην έρημο της Ιταλίας.  

Η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη υπήρξε ο σκοπός που κατάφερε να ξαναβάλει σε κίνηση την ιταλική εργατική τάξη, μετά από πολλά χρόνια παράλυσης των μεγάλων συνδικάτων, υπενθυμίζοντας σε όλες και όλους μας τη δύναμη που έχει αυτή η τάξη όταν κινείται μαζικά, και τη δυνατότητα που έχει να κινηθεί ενάντια στα πιο απαισιόδοξα προγνωστικά για την κατάστασή της. 

Η συνενοχή της Μελόνι στη γενοκτονία υπήρξε τελικά η «κόκκινη γραμμή» που προκάλεσε τόσο μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις που δημιούργησαν επιτέλους πολιτικό πρόβλημα σε μια κυβέρνηση της οποίας η αντιδραστικότητα συναγωνιζόταν μόνο με τη σταθερότητά της. Η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη υπήρξε ο σκοπός που μπόρεσε να ρηγματώσει το πολιτικό τοπίο. 

Αυτή η δυνατότητα αφορά τον πλανήτη, την Ευρώπη, την Ελλάδα. Χρειάζεται να επιχειρήσουμε σοβαρά να «αντιγράψουμε» την ιταλική εμπειρία –τόσο στις συγκεκριμένες προσπάθειες για δράσεις εργατικού από τα κάτω «εμπάργκο» στο Ισραήλ, όσο και στη συνολικότερη προσπάθεια για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Χρειάζεται να κινηθούμε με την πεποίθηση ότι η οργή ενάντια στη συνενοχή του Μητσοτάκη και η έκφρασή της στο δρόμο και στη δράση, μπορεί να καταφέρει ένα καίριο πλήγμα σε μια κυβέρνηση που ήδη βουλιάζει στο βάλτο της πολιτικής της. 

Είναι κάτι που δεν πρόκειται να επιχειρήσει η κεντροαριστερή αντιπολίτευση. Η παράλυση και ο συστημισμός που χαρακτηρίζουν όλη την κίνησή της απέναντι στο Μητσοτάκη, μετατρέπονται σε ντροπιαστική σύμπλευση όταν τίθεται ζήτημα ρήξης με την εθνική γραμμή της στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ. Μαζί με τους εξοπλισμούς και τη γραμμή στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό (όχι τυχαία), οι αντιδραστικές συμμαχίες του ελληνικού κράτους αποτελούν μια «ιερή αγελάδα» την οποία δεν αγγίζει όποια πολιτική δύναμη φιλοδοξεί να πάρει το «χρίσμα» της άρχουσας τάξης για να κυβερνήσει. 

Η δραστήρια κι επίμονη αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, με τη συστηματική προσπάθεια για την πλατύτερη δυνατή κινητοποίηση γύρω από αυτόν τον σκοπό, οφείλει να είναι στην «καρδιά» κάθε προσπάθειας ανασύνταξης της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που επιδιώκει να παρέμβει στο εδώ και τώρα με ενωτικό κι ανατρεπτικό τρόπο. 

Η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη «διχάζει». Πρώτα από όλα με τις αντιδραστικές δυνάμεις, καθώς η ακροδεξιά μετατρέπεται στο πιο πιστό διεθνές στήριγμα του Ισραήλ, το οποίο με τη σειρά του εργάζεται συνειδητά για την ενίσχυσή της στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Το πολιτικό ρεύμα που εκστασιάζεται από όσα «κανονικοποιεί» διεθνώς ο γενοκτονικός πόλεμος (το δίκιο του ισχυρού, την ωμή επιβολή χωρίς φτιασίδια, την πλήρη από-ανθρωποποίηση του επικίνδυνου «Άλλου»), θα αντιμετωπιστεί –και– μέσα από τον αγώνα ενάντια στο σιωνιστικό κράτος. Η παρουσία της ισραηλινής σημαίας στις ακροδεξιές διαδηλώσεις στη Βρετανία και η παρουσία της παλαιστινιακής σημαίας στις αντιρατσιστικές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ του Τραμπ φωτίζει αυτήν την πτυχή. Αναζητώντας τις κρίσιμες μάζες που απαιτούνται στην αντιπαράθεση με την ακροδεξιά, οι αντιρατσιστικές δυνάμεις στρέφουν –συνειδητά κι εύλογα– το βλέμμα και την ελπίδα τους στον κόσμο που στέκεται στο πλευρό των Παλαιστινίων.

Ομως η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη «διχάζει» και με τις φιλελεύθερες δυνάμεις. Των οποίων οι ισχυρισμοί περί σεβασμού στο διεθνές δίκαιο απαξιώθηκαν οριστικά από τα δύο μέτρα και σταθμά που επέδειξαν στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την ισραηλινή εισβολή στη Γάζα, υπογραμμίζοντας την αξία της πάλης ενάντια στον επανεξοπλισμό της τάχα «φωτισμένης» αλλά πάντα ιμπεριαλιστικής Ευρώπης. Των οποίων ο επιφανειακός «δικαιωματισμός» λειτούργησε και ως  εργαλείο νομιμοποίησης ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, ενίσχυσης ισλαμοφοβικών στερεοτύπων, ξεπλύματος του Κράτους του Ισραήλ, υπογραμμίζοντας την αξία της φεμινιστικής αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και της «υιοθέτησης» της Παλαιστινιακής Υπόθεσης από το κουίρ κίνημα. 

Ηταν οι φιλελεύθερες δυνάμεις που «κανονικοποίησαν» την ισλαμοφοβία και το ρατσισμό και τα τελευταία χρόνια «κανονικοποίησαν» έναν γενοκτονικό πόλεμο. Η συνεπής στάση στο πλευρό της Παλαιστινιακής Αντίστασης ενισχύει και την πάλη ενάντια στο ρατσισμό και την ισλαμοφοβία. Στη Γαλλία της πολιτικής κρίσης, είναι η επίθεση στους «αντισημίτες οπαδούς της Χαμάς» (Ανυπότακτη Γαλλία) που επιτρέπει τις συγκλίσεις του «κέντρου» με την ακροδεξιά. 

Ομως η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη είναι και μια «ταυτότητα» που  ενώνει. Όσους κι όσες αγωνίζονται για δικαιοσύνη (Τέμπη-Πύλος-Παλαιστίνη…), τα θύματα της καταπίεσης, τον κόσμο της αλληλεγγύης, το πιο έμπειρο δυναμικό της Αριστεράς με τη ριζοσπαστικοποιημένη νεολαία. Η δράση όλων αυτών μπορεί να κάνει την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη δύναμη ανατροπής, κινητοποιώντας και την ευρύτερη κοινωνική πλειοψηφία που ασφυκτιά από την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων. Όπως ίσχυε πάντα, ο αγώνας για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης απελευθερώνει κι εμάς. Για να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στη Γάζα το «δώρο» της…