Μία σύντομη περιγραφή της κατάστασης που επικρατεί είναι η εξής: Μπήκε φρένο στην γενοκτονική εκστρατεία, δίνοντας κυριολεκτικά ανάσες ζωής στον λαό της Γάζας. Η Λωρίδα δεν προσαρτήθηκε, οι κάτοικοί της δεν εκτοπίστηκαν. Οι Γαζαίες και οι Γαζαίοι επιστρέφουν επιμένοντας να μην εγκαταλείψουν τη γη τους. Βρίσκουν συντρίμμια, αφού το 90% είναι καταστραμμένα. Το σιωνιστικό κράτος επιμένει στα σχέδιά του. Εφευρίσκει διάφορες «απειλές» για να εξαπολύει κατά διαστήματα φονικά χτυπήματα. Ο ρυθμός και η ποσότητα της ανθρωπιστικής βοήθειας απέχει πολύ από τα συμφωνημένα.

Η συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός και την ανταλλαγή κρατουμένων ήταν αποτέλεσμα μιας αμοιβαίας εξάντλησης σε μία οριακή συνθήκη. Οι οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης οργάνωσαν ένα διετή επίμονο ανταρτοπόλεμο φθοράς. Άντεξαν μέχρι τις παραμονές της συμφωνίας έχοντας την ενεργή υποστήριξη του άμαχου πληθυσμού. Υπό το ασήκωτο βάρος της λιμοκτονίας και της απειλής εξολόθρευσης δέχτηκαν τη συμφωνία.

Το κράτος του Ισραήλ έφτασε και αυτό σε μία οριακή κατάσταση. Αντιμετώπιζε μία εσωτερική κόπωση. Οι σιωνιστές, έχοντας αποθρασυνθεί τάραξαν τα σχέδια του Τραμπ για «ήρεμη» Μέση Ανατολή και την ανοχή των αραβικών καθεστώτων. Κυρίως όμως, βρέθηκε αντιμέτωπο με ένα κύμα καταδίκης και απομόνωσης που πήρε μεγάλες διαστάσεις στα μέσα του Σεπτέμβρη.

Σε αυτό το γεγονός καθοριστικός ήταν ο ρόλος του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης. Διαδηλώσεις εκατομμυρίων σε εκατοντάδες χώρες, μπλοκαρίσματα εμπορευμάτων προς το Ισραήλ, απεργίες (με κορυφαίο παράδειγμα την Ιταλία) και οργάνωση μεγάλων συμβολικών ενεργειών όπως αυτή του Global Sumud Flotilla για το σπάσιμο του αποκλεισμού της Γάζας.

Οι αριστερές παλαιστινιακές οργανώσεις σωστά θυμίζουν το κίνημα αλληλεγγύης στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Βιετνάμ και ενάντια στο καθεστώς απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής. Τη διάρκεια αλλά και την πληθώρα των μορφών δράσης που είχε. Η συμφωνία του Σαρμ ελ Σέιχ δεν θα μπορούσε να είναι συμφωνία ειρήνης. Είναι μία πρόταση των ιμπεριαλιστών για να επεξεργαστούν νέο σχέδιο για τη Μέση Ανατολή. Δεν περιέχει το οτιδήποτε για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του παλαιστινιακού λαού. Μόνο μέσα από την κατάκτηση του μπορεί να υπάρξει πολιτική λύση με την όποια μορφή επιλέξει ο παλαιστινιακός λαός.

Οι διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν για το ηθελημένα ασαφές δεύτερο μέρος της συμφωνίας, έχει μεγάλα «αγκάθια». Τον αφοπλισμό της παλαιστινιακής αντίστασης. Τη συγκρότηση Διεθνούς δύναμης σταθεροποίησης (ερωτηματικό η σύνθεση). Την εξωτερικά διορισμένη διοίκηση στη Γάζα.

Η παλαιστινιακή Υπόθεση βρίσκεται σε μία νέα φάση. Με πολλές δυσκολίες. Έχοντας πίσω της τεράστιες απώλειες. Έχοντας μπροστά της την ανοικοδόμηση, τους εκβιασμούς και την σκιά της Συμφωνίας του Όσλο. Την «χαμηλής έντασης» γενοκτονία. Πολλά θα κριθούν από την αντοχή του παλαιστινιακού λαού, τη συνέχεια και την κλιμάκωση του διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης.

Οι οργανώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης έχουν βρει πολλές φορές το δρόμο της ανασύνταξης και της αντεπίθεσης. Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης χρειάζεται να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες. Κάτι που αφορά και εμάς ως τμήμα του. Εδώ, δεν φθάσαμε στο επίπεδο κινημάτων άλλων χωρών.

Έχουν αξία όλα αυτά που οργάνωσαν με πολύ κόπο συλλογικότητες αλληλεγγύης, πολιτικές οργανώσεις, σωματεία, το αντιρατσιστικό και το φεμινιστικό φεστιβάλ. Όλες οι φάσεις, όλα τα πεπραγμένα έχουν την σημασία τους. Οι πρώτες διαδηλώσεις, τα Σάββατα στο Σύνταγμα οργανωμένα από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό Εργατικών Σωματείων και Συλλογικοτήτων, τις δράσεις της ΠΕΝΕΝ στη Motoroil και την έδρα της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, την περικύκλωση της βάσης της Elbit στην Καλαμάτα, τη συγκέντρωση στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας ενάντια στην DEFEA, μέχρι τις διαδηλώσεις της 10ης Αυγούστου και τον «δικό» μας απόπλου από την Σύρο που οργανώθηκε με πρωτοβουλία του MarchtoGaza.

Στη νέα συγκυρία χρειάζεται να κάνουμε καθετί που θα εμποδίζει τους σιωνιστές και θα εξασφαλίσει χρόνο στις παλαιστίνιες συντρόφισσες, στους παλαιστίνιους συντρόφους. Με καμπάνιες «βάθους», που θα επικεντρώνουν στις κυρώσεις, την διακοπή κάθε είδους σχέσης με το σιωνιστικό κράτος, το μπλοκάρισμα επενδύσεων φανερών ή καλυμμένων ισραηλινών συμφερόντων.

Από αυτή για τον αποκλεισμό του κράτους του Ισραήλ από τη διοργάνωση της Eurovision μέχρι την «υποδοχή» των σιωνιστικών ομάδων σε αθλητικές διοργανώσεις. Τις δράσεις με στόχο την διακοπή προγραμμάτων πανεπιστημιακής έρευνας μέχρι αυτές για το μπλοκάρισμα αποστολής στρατιωτικού υλικού.

Αυτή η προσπάθεια δεν αφορά μόνο τη διεθνιστική αλληλεγγύη. Συνδέεται με την πάλη ενάντια στη δική μας άρχουσα τάξη και την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Που έχουν αναδειχθεί στον καλύτερο σύμμαχο του σιωνιστικού καθεστώτος. Που έχουν επενδύσει οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ-Κύπρος για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Η πρόσφατη υπογραφή του Συμφώνου για την Διατλαντική Ενέργεια είναι μία μεγάλη επιβεβαίωση με πολύ επικίνδυνες επιπτώσεις και σε βάρος της Παλαιστίνης. Είναι το νέο success story της ελληνικής άρχουσας τάξης απέναντι στο οποίο η Αριστερά πρέπει να ανοίξει μέτωπο.

Με την πάλη ενάντια στους εξοπλισμούς και τα θηριώδη ποσά που αφαιρούνται από τις κοινωνικές ανάγκες.

Με την πάλη ενάντια στον εθνικισμό που αφορά στον ανταγωνισμό ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης στην περιοχή.

Με την πάλη ενάντια στον ρατσισμό που σήμερα έχει τη μορφή της ισλαμοφοβίας.

Με την πάλη για δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα. Ενάντια στον αυταρχισμό σε βάρος όλων μας. Ντόπιων, προσφύγων, μεταναστών και Ρομά.

Συνεχίζουμε. Γιατί χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει ειρήνη. Συνεχίζουμε γιατί η παλαιστινιακή Υπόθεση είναι και δική ΜΑΣ υπόθεση…!

*Δημοσιεύτηκε στο Δελτίο Θυέλλης, τεύχος Νοέμβρη-Δεκέμβρη