Όπως τόνισε η ίδια η υπουργός Εργασίας στις δηλώσεις της, υποτίθεται ότι η Συμφωνία αυτή δίνει τέλος στους μνημονιακούς περιορισμούς, αν και ως τώρα από όσα έχουν δοθεί στη δημοσιότητα κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται -με εξαίρεση την υπό όρους επεκτασιμότητα των συλλογικών συμβάσεων. Σύμφωνα λοιπόν με το νομοσχέδιο που φαίνεται ότι θα έρθει με πολύ άμεσες διαδικασίες μέσα στο Γενάρη του 2026 στη Βουλή, αν δώσει την έγκρισή του το διευθυντήριο των Βρυξελλών, θα μειωθεί το απαιτούμενο ποσοστό κάλυψης από 50% σε 40% ενώ αν στη σύμβαση υπογράψουν κάποιοι από τους άνω αναφερόμενους εταίρους τότε το κριτήριο του 40% δεν θα εξετάζεται καθόλου. Κάτι που δίνει τη δυνατότητα στη ΓΣΕΕ, αν κληθεί από συνδικάτο μέλος της, να συνυπογράφει μια κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ) για να εφαρμόζεται η επεκτασιμότητα. Τέλος, αν η συμφωνία όπως παρουσιάστηκε γίνει νόμος, θα καταργηθεί η μερική μετενέργεια που ισχύει από το 2012. Δηλαδή η υπογεγραμμένη ΣΣΕ θα ισχύει σίγουρα ένα τρίμηνο μετά τη λήξη της και ώσπου να υπογραφεί νέα αν δεν υπάρξει καινούργια συμφωνία.

Θέλουν σταθερότητα

Γιατί όμως η κυβέρνηση και οι εργοδότες επιδίωξαν αυτή τη στιγμή μια τέτοια συμφωνία; Πρώτον και κυριότερο γιατί ξέρουν ότι πολιτικά θα υπάρχει αστάθεια το επόμενο διάστημα. Σε κλίμα αστάθειας το μόνο που δεν θα θέλουν είναι απεργιακούς αγώνες για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Πολύ περισσότερο μετά τις χρυσοφόρες για τους Έλληνες καπιταλιστές δουλειές που άνοιξαν από την πολιτική πολεμικής οικονομίας της κυβέρνησης και των μεγάλων ιμπεριαλιστών.

Δεύτερο γιατί αυτή τη στιγμή με τους αντεργατικούς νόμους που έχει ψηφίσει η Νέα Δημοκρατία (πχ 13ωρο) και όσους υπάρχουν στο οπλοστάσιό τους από πριν με τις μνημονιακές κυβερνήσεις του 2010-2019, πολύ δύσκολα κάποια ΣΣΕ μπορεί να καθορίσει ένα περιβάλλον εργασίας θετικό για τους εργαζόμενους. Τρίτον γιατί δεν τους προβληματίζει να έχει ρόλο η καθοδηγούμενη από το ΠΑΣΟΚ ηγεσία της ΓΣΕΕ. Το ΠΑΣΟΚ έχει ψηφίσει σχεδόν το 70% των νόμων που έφερε στη βουλή η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ενώ στη ΓΣΕΕ έχει δώσει ρέστα στην «κοινωνική ευθύνη» με το να μην προχωράει σε απεργίες για πολύ σοβαρά ζητήματα ποτέ -ή μόνο αν πιεστεί πάρα πολύ από την αγανάκτηση και την οργή του κόσμου (πχ. Τέμπη).

Μια τέτοια ηγεσία της ΓΣΕΕ πώς θα υπογράψει ΣΣΕ που θα δίνει σοβαρά δικαιώματα σε εργαζόμενους; Άλλωστε ο πρόεδρός της μετά την υπογραφή της συμφωνίας πανηγύριζε δηλώνοντας ότι χρόνια τώρα προσπαθούσε να υπάρξει μια συμφωνία με την κυβέρνηση. Τελευταίος λόγος που οι εργοδότες δεν έχουν λόγο να μην υπογράψουν μια τέτοια συμφωνία είναι ότι ξέρουν δύο πολύ σημαντικά στοιχεία. Πρώτον ότι έχει μειωθεί ο αριθμός των συνδικαλισμένων εργαζομένων την τελευταία εικοσαετία μέσα από τις ήττες και τις αποτυχίες (με ελάχιστες εξαιρέσεις) του συνδικαλιστικού κινήματος. Και δεύτερον ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις διέλυσαν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Τα Γραφεία των Επιθεωρήσεων Εργασίας συρρικνώθηκαν σε αριθμό και εξίσου φυσικά συρρικνώθηκε ο αριθμός των εργαζομένων στην Επιθεώρηση Εργασίας. Οι έλεγχοι γίνονται με το σταγονόμετρο και η ασυδοσία των εργοδοτών ακόμη και εκεί που έχουν υπογραφεί ΣΣΕ δίνει και παίρνει.

Καμιά ειρήνη με την εργοδοσία

Αυτό σημαίνει ότι τα συνδικάτα και οι εργαζόμενοι πρέπει να σταθούν απέναντι σε αυτήν τη συμφωνία. Οι ευθύνες πέφτουν στις παρατάξεις της Αριστεράς που θα έπρεπε από χθες να οργώνουν τους χώρους και να ενημερώνουν με κάθε τρόπο τους εργαζόμενους έχοντας ένα πλαίσιο διεκδίκησης και δράσης (με στάσεις εργασίας, απεργίες κ.λπ.) για αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων που έχουν ψηφιστεί από το 2010 κι έπειτα, υπογραφή ΣΣΕ που ανεξαρτήτως ποσοστού θα ισχύουν για όλους τους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο και επανασύσταση και λειτουργία με μαζικές προσλήψεις των ελεγκτικών μηχανισμών.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά