Μόνο να φανταστεί μπορεί κανείς πώς αισθάνονται σήμερα οι Γαζαίοι. Όποιο συναίσθημα κι αν είναι αυτό, δεν πιστεύω ότι υπάρχει λέξη να το περιγράψει σε κανένα λεξικό.

Έχοντας πει αυτά, δεν χρειάζεται να ζει κανείς στη Γάζα για να βιώνει μια ανησυχία ως προς την κατάπαυση του πυρός. Πραγματικά, υπάρχουν πολύ ισχυροί λόγοι για να μην εμπιστευόμαστε καμιά συμφωνία.

Δεν πρόκειται για την πρώτη ανακήρυξη κατάπαυσης του πυρός τα τελευταία δύο χρόνια. Όλοι ξέρουν ότι το Ισραήλ μπορεί να επιστρέψει στη φονική του μανία με το πάτημα λίγων κουμπιών. 

Η ιστορία μας διδάσκει ότι ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες τέτοιων συμφωνιών. Ειδικά σε συνθήκες βαθιάς ασυμμετρίας, όπου η συμφωνία ξεδιπλώνεται σε στάδια, οι εγγυητές είναι αναξιόπιστοι και το σύνολο της συμφωνίας παραμένει άγνωστο, διαπραγματευμένο πίσω από κλειστές πόρτες, με ελάχιστες λεπτομέρειες να δημοσιεύονται, δεν μας επιτρέπεται μια ακριβής και ολιστική αποτίμηση.

Ο πλανήτης έγινε αυτόπτης μάρτυρας μιας αποτρόπαιας ανθρωποσφαγής να αναμεταδίδεται ζωντανά στα κοινωνικά δίκτυα επί δύο χρόνια. Το «Ποτέ Ξανά» συνέβη ξανά και οι παγκόσμιες δυνάμεις παρακολουθούσαν αδρανείς.

Το διεθνές βασισμένο σε κανόνες σύστημα και τα φιλελεύθερα πολιτικά καθεστώτα, επέδειξαν ξανά και ξανά σοκαριστική διπροσωπία, παράλυση και δειλία.

Η γενοκτονία διαπράχθηκε ενάντια σε έναν επί το πλείστον άοπλο πληθυσμό άμαχων προσφύγων οι οποίοι ζουν σε διαχειριζόμενους από τον ΟΗΕ προσφυγικούς καταυλισμούς εδώ και πάνω από 70 χρόνια.

Αυτή η κοινότητα ανθρώπων έχει δίκαιες διεκδικήσεις επί των χαμένων προσωπικών περιουσιών της στο σημερινό Ισραήλ. Ζουν υπό κατοχή εδώ και 58 χρόνια και υπόκεινται σε μια βάρβαρη πολιορκία εδώ και 19 χρόνια. Παρόλη αυτή την πραγματικότητα, οι ανησυχίες τους και τα δικαιώματά τους έχουν επανειλημμένα αγνοηθεί.

Η Ισραηλινή γενοκτονία στοχοποίησε συγκεκριμένα αυτόν τον ευάλωτο πληθυσμό. Τους επέβαλε λιμοκτονία. Έριξε πάνω τους το ισοδύναμο πέντε πυρηνικών βομβών. Διέπραξε ξεδιάντροπα κι επανειλημμένα εγκλήματα πολέμου εις βάρος τους, καταγράφοντάς τα σε βίντεο κι ανεβάζοντάς τα στο Instagram.

Διακήρυξε ανοιχτά -και συνεχίζει να διακηρύσσει- την πρόθεση να διαπράξει εθνοκάθαρση εναντίον τους. Αυτά δεν αφορούν μόνο τον Νετανιάχου και την «δεξιά κυβέρνηση συνασπισμού». Η Ισραηλινή αντιπολίτευση συμμετείχε και δικαιολόγησε τη σφαγή επίσης. Η συντριπτική πλειοψηφία της Ισραηλινής κοινωνίας επίσης υποστήριξε την γενοκτονία, με πάνω από το 80% των Ισραηλινών Εβραίων να υποστηρίζει την εθνοκάθαρση της Γάζας.

Οι ευρωπαϊκές και «δυτικές» δημοκρατίες παρείχαν διπλωματική, πολιτική, στρατιωτική και οικονομική στήριξη μέσα από κρατικά κανάλια και από ιδιωτικές επιχειρήσεις. Αυτή περιλάμβανε άμεση υλική στήριξη με χρηματοδότηση και όπλα, όπως και μορφές ψηφιακής διευκόλυνσης και διαμοιρασμού πληροφοριών, αλλά και την πολιτική υποστήριξη σε επίπεδο αφηγήματος, από κρατικές και ιδιωτικές εταιρίες,  ΜΜΕ, πολιτικά κόμματα, ακόμα και θεσμούς της κοινωνίας των πολιτών.

Αυτή η γενοκτονία ήταν εξίσου διεθνής όσο ήταν και Ισραηλινή. Αν τη δούμε έτσι, η κατάπαυση του πυρός μας δίνει ένα διάλλειμα για να στραφούμε από τη συζήτηση για «τερματισμό της γενοκτονίας» στη συζήτηση για τις δυνάμεις που την διέπραξαν, τη διευκόλυναν και την συντήρησαν στο χρόνο.

Είναι μια στιγμή που αποτελεί «κατηγορώ» για ολόκληρο το Ισραηλινό κρατικό σύστημα, από τον χαρακτήρα του ως «Εβραϊκό δημοκρατικό κράτος» μέχρι τις αποικιακές πρακτικές κατοχής, απαρτχάιντ και εκτοπισμού των Παλαιστινίων, παλιές και σημερινές. Αυτά ήταν που οδήγησαν ιδεολογικά και πολιτικά στη γενοκτονία.

Είναι μια στιγμή που αποτελεί «κατηγορώ» για σημαντικές πολιτικές και οικονομικές προσωπικότητες και δίκτυα στις δυτικές κοινωνίες, όπως και για την μεγάλη πλειοψηφία των Ισραηλινών πολιτικών και στρατιωτικών τάξεων.

Ο πλανήτης δεν μπορεί να επιστρέψει στην κανονικότητα από τη στιγμή που αποκαλύφθηκαν με τέτοια σαφήνεια τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από αυτές τις προσωπικότητες και δίκτυα.

Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους έβγαλαν ακόμα και χρηματικό κέρδος από τα εγκλήματά τους, χρησιμοποιώντας ουσιαστικά τη γενοκτονία ως διαφημιστικό χώρο.

Η γενοκτονία είναι ανάμεσα στα κορυφαία πολιτικά και νομικά εγκλήματα που γνωρίζει η ανθρωπότητα. Αυτοί που την διέπραξαν πρέπει να κυνηγηθούν και να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη ενώ τα συστήματα που τους ανέχονται και τους συντηρούν πρέπει να διαλυθούν.

Δεν ήταν ούτε «πόλεμος», ούτε «σύγκρουση». Ήταν μια γενοκτονία για την οποία υπάρχει πλέον συναίνεση μεταξύ ακαδημαϊκών, οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ΟΗΕ, με βάση τις αναλυτικές τους έρευνες.

Το Ισραήλ επιχείρησε να χρησιμοποιήσει αυτή τη γενοκτονία για να επιβάλει εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων της Γάζας. Έφτασε κοντά στο να το πετύχει -και μπορεί να προσπαθήσει ξανά να το κάνει- αλλά εμποδίστηκε από τους ίδιους τους Γαζαίους. Ήταν ο λαός της Γάζας που στάθηκε όρθιος και είπε «όχι!».

Η ηρωική τους αταλάντευτη σταθερότητα και η αντίστασή τους είναι οι πραγματικές δυνάμεις που εμπόδισαν αυτό το σχέδιο, μέσα από την άρνησή τους να συμμορφωθούν σε αυτό, παρά την ανελέητη εκστρατεία αεροπορικών βομβαρδισμών και τρόμου. Κατάφεραν ακόμα και να υπερασπιστούν εδάφη και συνέχιζαν να προσπαθούν να οργανώσουν την κάλυψη των τοπικών αναγκών.

Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο, κατεβαίνοντας στους δρόμους και αμφισβητώντας τις λανθάνουσες, τεμπέλικες και αντιδιανοητικές δικαιολογίες που τόσο συχνά χρησιμοποιούνται για να παραχωρήσουν ελευθερία δράσης στο Σιωνισμό, στο Ισραήλ και στις πρακτικές του. 

Τουλάχιστον 67.000 άτομα σφαγιάστηκαν στη Γάζα για να επιβεβαιώσουν την αποφασιστικότητά τους να παραμείνουν στην πατρίδα τους και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους τα οποία αγνοούνται από καιρό. Αν και οι πραγματικοί αριθμοί υπολογίζεται ότι είναι υπερπολλαπλάσιοι.

Έχουμε χρέος απέναντι σε αυτήν την θυσία να κυνηγήσουμε και τον τελευταίο εγκληματία που συμμετείχε σε αυτά τα εγκλήματα. Το επίδικο είναι πολύ μεγάλο για να μην το κάνουμε.   

Τα προηγούμενα που δημιούργησε η γενοκτονία στη Γάζα αποτελούν το πρελούδιο ενός φρικτού μέλλοντος αν μείνουν αναπάντητα. Το Ισραήλ επανέφερε στη μόδα κάποια από τα χειρότερα εγκλήματα της ανθρώπινης ιστορίας, ενώ πρόσθεσε σε αυτά νέες τεχνολογίες καταστροφικής αποτελεσματικότητας, συνδυασμένες με νέα μέσα κρατικής επιτήρησης κι ελέγχου. Αυτά τα εργαλεία, αυτές οι τεχνολογίες και οι τάσεις θα στρεβλώσουν τα δημοκρατικά συστήματα, θα ενθαρρύνουν τον αυταρχισμό, θα εξαλείψουν τις κοινωνικές κατακτήσεις (ανακατευθύνοντας τους πόρους από την υγεία και την παιδεία προς τον μιλιταρισμό), θα υπονομεύσουν τις πολιτικές ελευθερίες και θα καταστρέψουν τον πλανήτη.

Έτσι συνδέεται οργανικά η γενοκτονία στη Γάζα με τους παγκόσμιους και τοπικούς αγώνες να αποτρέψουμε ένα άγριο δυστοπικό μέλλον. Γι’ αυτό και η κατάπαυση του πυρός δεν είναι μια ευκαιρία να περιμένουμε να παρακολουθήσουμε τι θα συμβεί, αλλά η στιγμή να διπλασιάσουμε τις προσπάθειές μας και να κινητοποιηθούμε για λογοδοσία. 

Το Ισραήλ δεν πρόκειται να μεταμορφωθεί σε κράτος που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα στο ορατό μέλλον. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κάτοχος διδακτορικού για να καταλάβει ότι το Ισραήλ θα επιχειρήσει να χρησιμοποιήσει την κατάπαυση του πυρός για να προσπαθήσει να πετύχει τους στόχους της γενοκτονίας και της εθνοκάθαρσης ανακαλύπτοντας χίλιες δικαιολογίες που θα εμποδίσουν την ανοικοδόμηση, αν φτάσουμε ποτέ σε αυτό το στάδιο.

Διασφαλίζοντας ότι η Λωρίδα της Γάζας θα παραμείνει επ’ άπειρον ένας μια τοξική χωματερή, το Ισραήλ θα διατηρεί την ελπίδα ότι μπορεί να εξωθήσει τον πληθυσμό σε έξοδο από την Γάζα. Μπορεί επίσης να διαπιστώσει ξανά την ανάγκη να καταφύγει εκ νέου σε στρατιωτικά μέσα.

Είναι μια κρίσιμη στιγμή, όπου θα κριθεί η συνέχεια. Τώρα είναι η ώρα να χτίσουμε μια λαϊκή εκστρατεία που θα μπορεί να επιβάλει λογοδοσία, εντοπίζοντας, εκθέτοντας, απομονώνοντας και παραπέμποντας στη δικαιοσύνη τους δολοφόνους και τους συνεργούς τους που βρίσκονται ανάμεσά μας, και να διαλύσουμε τα πολιτικά και οικονομικά δίκτυα που έκαναν τη γενοκτονία εφικτή.   

Αυτό περιλαμβάνει τη λογοδοσία των ενεργών υποκειμένων της γενοκτονίας, καθώς και των παθητικών δειλών γραφειοκρατών που ξέπλεναν, παραπλανούσαν ή ουσιαστικά έκαναν σαν να μην συνέβαινε τίποτα σημαντικό ή έλεγαν «δεν είναι δουλειά μας».

Η ιστορία θα θυμάται ποιοι έκαναν τι, πότε και πού. Αλλά πριν φτάσουν αυτά τα ζητήματα στα ιστορικά βιβλία, είναι υποχρέωσή μας να γράψουμε εμείς την ιστορία μέσα από τις δράσεις μας, ακριβώς όπως έκαναν οι κάτοικοι της Γάζας με την ακλόνητη σταθερότητά τους.

Αν δεν κυνηγήσουμε τους γενοκτόνους εγκληματίες μέχρι και τον τελευταίο, θα ανοίξουμε τις πύλες της ανοχής προς τη συστηματική καταστροφή πληθυσμών και περιοχών που θα κρίνονται «προβληματικές» ή «εμπόδια» από καθεστώτα που βασίζονται σε φαντασιώσεις και από ναρκισσιστικούς ηγέτες. Και αυτό θα συμβεί σε ένα πλαίσιο ανόδου του νεοφασισμού, του λαϊκισμού και αυξανόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Πρόκειται για συνταγή παγκοσμιοποίησης της γενοκτονίας της Γάζας, σε ένα διεθνές πλαίσιο που δεν υπάρχει έλλειψη πολιτικών τσαρλατάνων, ούτε έλλειψη βυθιζόμενων οικονομιών, μέσα σε θάλασσες διάχυτου θυμού.