Όλο και πιο ενεργά στο βάλτο των πολεµικών εκστρατειών του δυτικού ιµπεριαλισµού, εµπλέκεται η Ελλάδα. Με την κυβέρνηση Μητσοτάκη να στηρίζει τις δολοφονικές πρακτικές των Ισραήλ-ΗΠΑ και να επιδιώκει ρόλο µπροστάρη του ΝΑΤΟ στη ΝΑ Μεσόγειο, φέρνει ακόµα πιο κοντά τη φωτιά του πολέµου. Την ίδια ώρα, πέρα από το προκλητικό εξοπλιστικό πρόγραµµα και τη στροφή στην πολεµική οικονοµία, γενικεύεται το κλίµα στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας.

Η συνδροµή της βάσης της Σούδας στον πόλεµο που ξεκίνησε το Ισραήλ εναντίον του Ιράν, µε την υποστήριξη του Τραµπ, ανέδειξε τους κινδύνους. Δηµοσιεύµατα ανέφεραν ιπτάµενα τάνκερ των Αµερικανών που απογειώνονταν από τη Σούδα και κατευθύνονταν προς Ιορδανία και Ιράκ, στο πλαίσιο ανεφοδιασµού στον αέρα µαχητικών του Ισραήλ και των ΗΠΑ, που επιχειρούσαν κατά του Ιράν. Το δηµοσίευµα της «Καθηµερινής» για µεταφορά συστοιχιών πυραύλων Patriot µε στόχο την αντιβαλλιστική προστασία της ΝΑΤΟϊκής βάσης, που θα µπορούσε να βρεθεί στο στόχαστρο αντιποίνων, είναι ενδεικτικό. Η Κρήτη θα µπορούσε θεωρητικά να αποτελέσει στόχο των Ιρανικών δυνάµεων εφόσον επέλεγαν να πλήξουν αµερικανικές δυνάµεις που µετασταθµεύουν ή ανεφοδιάζονται στην ευρύτερη περιοχή.

Επιπλέον, η Ελλάδα έχει αποστείλει µια πυροβολαρχία Patriot στην Σαουδική Αραβία (πέρα από τις φρεγάτες στην Ερυθρά θάλασσα και ανοιχτά του Λιβάνου) για την προστασία πετρελαϊκών εγκαταστάσεων από τις επιθέσεις των ανταρτών Χούθι. Υποτίθεται για δύο χρόνια, αλλά βρισκόµαστε στον τρίτο και ακόµη δεν έχουν επιστρέψει. Σταθερή παραµένει και η υποστήριξη µε πολεµικό υλικό (και φυσικά την Αλεξανδρούπολη) στην Ουκρανία, όπως και η συµµετοχή σε πολυεθνικές επιχειρήσεις, που στο στόχαστρο έχουν τη Μόσχα.

«3+1»

Η ελληνική συµµετοχή στα ιµπεριαλιστικά σχέδια και η στενή συµµαχία µε το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, προφανώς έχει ως σκοπό διάφορα ανταλλάγµατα, µε κυριότερο την υποστήριξη της Ελλάδας στον αντιδραστικό ελληνοτουρκικό ανταγωνισµό. Στο πλαίσιο πρόσφατης συνόδου του Μακρόν για τις συνεργασίες και τις επενδύσεις σε έργα διασυνδεσιµότητας στη Μεσόγειο, στο περιθώριο της Διάσκεψης για τους Ωκεανούς, ο Μητσοτάκης χαρακτήρισε «ζωτικό κρίκο στην αλυσίδα της ευρωπαϊκής αγοράς ενέργειας» το καλώδιο Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ (Great Sea Interconnector - GSI). Επιπλέον, αναφέρθηκε στον GREGY Interconnector, την ηλεκτρική διασύνδεση Αιγύπτου και Ευρώπης µέσω Ελλάδας.

Παράλληλα, πρόταξε τις συγκριµένες µπίζνες ως έργα «στρατηγικής σηµασίας» για την ΕΕ, ενώ επανέλαβε τη στήριξη της Ελλάδας στον οικονοµικό διάδροµο IMEC (Ινδίας-Μέσης Ανατολής-Ευρώπης), που ενδιαφέρει ιδιαίτερα και τις ΗΠΑ. Για αυτό και το ποντάρισµα του ελληνικού κράτους στη ντροπιαστική συνεργασία «3+1» µεταξύ Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ και ΗΠΑ. Με στόχο κέρδη για το διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο και γεωπολιτικά οφέλη, µέσω της αναβάθµισης του ελληνικού καπιταλισµού, σε βάρος της Τουρκίας.

Άρα κάνοντας ορατό το ενδεχόµενο κάποιου θερµού επεισοδίου στο Αιγαίο, σε µια εποχή γενικευµένης πολεµικής ανάφλεξης. Σε αυτή την µεγαλεπήβολη στρατηγική εντάσσεται και η πρωτοβουλία δηµιουργίας των θαλάσσιων πάρκων, στο πλαίσιο της «αύξησης των προστατευόµενων περιοχών στο 30% των χωρικών υδάτων», που ήδη έχει επιφέρει την τουρκική αντίδραση.

Είναι γνωστό όµως, ότι η «υψηλή» διπλωµατία θέλει και ισχυρούς στρατούς από πίσω της. Ειδικά σε µια εποχή που ο επανεξοπλισµός της Ευρώπης αποτελεί το βασικό εργαλείο για την αναπτυξιακή διέξοδο από την οικονοµική στασιµότητα. Χρειάζεται να απορρίψουµε κατηγορηµατικά την ιδέα ότι το ReArm Europe οδηγεί σε µεγαλύτερη «ασφάλεια», οπότε οι θυσίες είναι αναγκαίες. Στην πραγµατικότητα, φέρνει το αντίθετο αποτέλεσµα. Όταν τα κράτη αποθηκεύουν όπλα σε µια προσπάθεια να «προστατευτούν», άλλα κράτη αντιλαµβάνονται µια απειλή και αντιδρούν αυξάνοντας τις δικές τους στρατιωτικές δαπάνες. Αυτός ο φαύλος κύκλος κλιµάκωσης ενισχύει το ενδεχόµενο ενός πολέµου και προαναγγέλλει φέρετρα φτωχών.

Ακολουθώντας τον «πνιγηρό» διεθνή άνεµο η ελληνική κυβέρνηση έχει κυριευτεί από εξοπλιστικό πυρετό. Τα Rafale και τα F35, οι 3 νέες φρεγάτες Belharra, οι πύραυλοι Exocet (µέρος του περίφηµου «σιδερένιου θόλου», αντιαεροπορικής, αντιβαλλιστικής, anti-drone άµυνας, που όπως αποδείχθηκε στα αντίποινα του Ιράν δεν είναι άτρωτος) και τα υπόλοιπα συστήµατα καταστροφής θα κοστίσουν δισεκατοµµύρια, φέρνοντας ακόµα ένα γύρο σκληρής λιτότητας για τους εργαζόµενους. Ο νέος πολεµικός δανεισµός είναι δεδοµένο ότι θα φορτώσει νέα βάρη στο κρατικό χρέος. Από τα 800 δισ. ευρώ που θέλουν να κινητοποιήσουν οι ευρωηγεσίες για την πολεµική οικονοµία, τα 650 δισ. ευρώ θα προέλθουν από περικοπές τωρινών κονδυλίων (κυρίως κοινωνικής πολιτικής) και τα 150 από νέο δανεισµό.

Όπως κι αν χρηµατοδοτηθούν τα σχέδια επανεξοπλισµού της ΕΕ θα ωφελήσουν µόνο τους µεγάλους καπιταλιστές, τους εµπόρους θανάτου που ήδη τρίβουν τα χέρια τους καθώς ανεβαίνει η αξία των µετοχών τους. Μερίδιο από το «φαγοπότι» των εξοπλισµών, διεκδικεί τολµηρά και το ελληνικό κεφάλαιο. Η Theon, η Μetlen, η Intracom Defence,  η Scytalys και άλλες εταιρείες της «αµυντικής» βιοµηχανίας αυξάνουν κατακόρυφα τα µερίδια αγοράς τους στην Ευρώπη και όχι µόνο.  Πρόκειται για έναν τοµέα µε τον οποίο φλερτάρουν όλο και περισσότεροι εγχώριοι επιχειρηµατικοί όµιλοι, από διαφορετικές αφετηρίες, όπως η Infοquest αλλά και η ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ. Η πολεµική προετοιµασία απαιτεί άλλωστε µια µεγάλη γκάµα υποστηρικτικών δοµών, ειδικά στον κλάδο των νέων τεχνολογιών, όπως δορυφορικά συστήµατα, υπηρεσίες πληροφοριών και µέσα µεταφορών.

Για να περικόψει όµως η κυβέρνηση ζωτικές κοινωνικές δαπάνες, ώστε να αγοράσει επιθετικά οπλικά συστήµατα, χρειάζεται όλος ο πληθυσµός να µπει στη λογική του «πάµε πόλεµο» και να εµπεδωθεί η εικόνα µιας «κοινωνίας- στρατώνας». Όπως ήδη κάνει η ΕΕ και όλα τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Το ίδιο και για να κατασταλεί κάθε φωνή αντίρρησης στη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και την περιστολή κοινωνικών δικαιωµάτων και δηµοκρατικών ελευθεριών. Ή για να στιγµατιστούν ως  «εσωτερικός εχθρός»  όσοι/ες δεν χωρούν στο αρρενωπό πρότυπο του πολεµιστή.

Μιλιταρισµός

Τα στοιχεία που επαληθεύουν το παραπάνω συµπέρασµα και αναδεικνύουν µια ζοφερή προοπτική για το µέλλον, πυκνώνουν καθηµερινά. Σε αυτή την κατεύθυνση, σχεδιάζεται η αυστηροποίηση του θεσµικού πλαισίου αναβολών και απαλλαγών στράτευσης, το οποίο σήµερα είναι ελαστικό. Εκτός από αυτό προωθούνται αλλαγές στην εφεδρεία, µε τον συµπληρωµατικό θεσµό του ενεργού εφέδρου (κατά τα πρότυπα του Ισραήλ;). Στόχος είναι µέχρι το 2030 να υπάρχει µια δύναµη 150.000 ενεργών εφέδρων, που να µπορούν να καλύψουν άµεσα επιχειρησιακές ανάγκες, όπως έχει ανακοινώσει ο Δένδιας.

Συνεχίζεται επίσης ο σχεδιασµός της εθελοντικής θητείας γυναικών, η εφαρµογή της οποίας θα αποτελέσει µία µεγάλη οπισθοδρόµηση και χρειάζεται να βρει δυναµική αντίθεση. Μετά τις «προµήθειες επιβίωσης» 72 ωρών, στα ΜΜΕ πληθαίνουν τα ρεπορτάζ για το που βρίσκονται τα καταφύγια της Αθήνας, αν είναι λειτουργικά και πώς πρέπει να εκπαιδευτεί ο πληθυσµός στη χρήση τους. Στρατιωτικοί «αναλυτές», θλιβεροί απολογητές των εγκληµάτων του Ισραήλ και έξαλλοι τουρκοφάγοι, έχουν πλέον µόνιµο στασίδι στα τηλεοπτικά τραπέζια. Πολύ περισσότερο διάφορα µιλιταριστικά δίκτυα, ισχυροποιούνται εντός του κρατικού µηχανισµού.

Συγχρόνως, ενώ τα «δηµοσιονοµικά όρια» -δήθεν- δεν αντέχουν την επαναφορά του 13ου και 14ου µισθού και η στεγαστική κρίση έχει µετατρέψει την κατοικία σε πολυτέλεια, 200 εκατοµµύρια ευρώ προορίζονται για την κατασκευή 1.500 κατοικιών στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στο Νοµό Έβρου, για τα στελέχη των ενόπλων δυνάµεων. Ο στόχος είναι η κάλυψη του 35% των υφιστάµενων στεγαστικών αιτηµάτων έως το 2027, µε τελικό ορίζοντα τον αριθµό των 4.000 διαµερισµάτων (!) σε όλη την επικράτεια έως το 2030.

Η στροφή στον µιλιταρισµό εξυπηρετεί και  εκλογικούς σκοπούς, στο πλαίσιο της προσπάθειας της ΝΔ να κρατήσει τους δεσµούς µε τις παραδοσιακές δεξαµενές των ενόπλων δυνάµεων (αυξήσεις σε σπουδαστές στρατιωτικών σχολών και νέο µισθολόγιο) και να συγκρατήσει τα συντηρητικά ακροατήρια, που έλκονται από τα ακροδεξιά κόµµατα ή την εθνικιστική κριτική Σαµαρά.

Εναντίωση

Ένα αιµατοκύλισµα στη ΝΑ Μεσόγειο των ΑΟΖ και των αγωγών, των ανοιχτών πολεµικών µετώπων και των βρώµικων συναλλαγών µε τους δολοφόνους του Ισραήλ και του ΝΑΤΟ, δεν είναι πλέον ένα ακραίο σενάριο. Ειδικά σε ένα περιβάλλον πολέµων και όξυνσης των ιµπεριαλιστικών ανταγωνισµών. Αν θέλουµε την ειρήνη, πρέπει να σταµατήσουµε να προετοιµαζόµαστε για πόλεµο. Ο αδιάλλακτος αντιµιλιταρισµός, των παραδόσεων του Λίµπκνεχτ και της Λούξεµπουργκ, των Παλαιών Πολεµιστών στην Ελλάδα του µεσοπολέµου, αποκτά κοµβικό χαρακτήρα για την ταξική πάλη σήµερα.

Η ενωτική-µαχητική εναντίωση στην εξοπλιστική φρενίτιδα που εξαπλώνεται στη γηραιά ήπειρο, ξεκινώντας από την πάλη ενάντια στο εξοπλιστικό πρόγραµµα Μητσοτάκη και στα τυχοδιωκτικά σχέδια του ελληνικού κράτους στη ΝΑ Μεσόγειο, είναι το πρώτο απαραίτητο αντιπολεµικό βήµα. Ο µαζικός αγώνας για να διακοπεί τώρα κάθε συνεργασία µε το Ισραήλ, για να σπάσει ο άξονας συνεργασίας Ελλάδας -Ισραήλ -Κύπρος-Αίγυπτος -ΗΠΑ, να κλείσουν οι βάσεις και να πάψουν οι διευκολύνσεις στο ΝΑΤΟ, να σταµατήσει η γενοκτονία στην Παλαιστίνη και οι πολεµικοί τυχοδιωκτισµοί στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, χρειάζεται να αναβαθµιστεί άµεσα, ώστε η απάντηση να αντιστοιχεί στις σηµερινές προκλήσεις.

Σε αυτές τις κρίσιµες στιγµές γίνεται ακόµα πιο επιτακτική η πάλη ενάντια στην πολεµική προετοιµασία και την εµπλοκή της Ελλάδας στις ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις, η ρήξη µε το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Απέναντι στην υπεράσπιση των «κυριαρχικών δικαιωµάτων» και τη στοίχιση πίσω από «εθνικούς στόχους» που εξυπηρετούν µόνο την αστική τάξη, να αντιτάξουµε τον διεθνισµό και την αλληλεγγύη των λαών. Μια πολιτική δηλαδή που θα συµβάλει στο να υπερασπιστούµε αποφασιστικά το υπέρτατο αγαθό της ειρήνης, τις ζωές µας και το περιβάλλον, αλλά και τα εργατικά και δηµοκρατικά δικαιώµατα.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά