Η ορµητική και εµφατική εµφάνιση και παρέµβαση του λαϊκού παράγοντα αλλάζει τα δεδοµένα της συγκυρίας και βάζει τη δική της σφραγίδα. Οι εξελίξεις καθορίζονται εν πολλοίς από το αποτύπωµα αυτών των κινητοποιήσεων για το έγκληµα στα Τέµπη.

Συστηµατική προσπάθεια συγκάλυψης

Ένα µήνα µετά τη µεγαλειώδη απεργία, το κυβερνητικό µπλοκ είναι αποµονωµένο πολιτικά και απονοµιµοποιηµένο κοινωνικά, µε τη δυσαρέσκεια απέναντι τόσο στους κυβερνητικούς χειρισµούς για το έγκληµα στα Τέµπη όσο και συνολικότερα απέναντι στην κυβερνητική πολιτική να φτάνουν πρώτη φορά σε ποσοστά 60-70%. Η κυβέρνηση έχει µπει σε µια πορεία φθοράς χωρίς επιστροφή.

Το κυβερνητικό σόου µε την προανακριτική η οποία δεν έγινε ποτέ µε τον Τριαντόπουλο να θέλει να πάει απευθείας στο δικαστήριο, στάση που επαίνεσε και ο ίδιος ο Μητσοτάκης, δείχνει αρκετά «στηµένο», σε µια ύστατη προσπάθεια να κατευνάσει την κοινωνική κατακραυγή και την οργή. Δεν θα έχει κανένα πρόβληµα η κυβέρνηση να θυσιάσει κάποια στελέχη της, σίγουρα όχι τα πιο προβεβληµένα, εάν µε αυτόν τον τρόπο µπορεί να εµφανιστεί -έστω και µερικώς- ότι κάποιοι θα λογοδοτήσουν.

Αυτό που µάλλον δεν υπολογίζει η κυβέρνηση είναι ότι µετά την 28η Φλεβάρη άνοιξε το καπάκι ενός καζανιού που βράζει και το οποίο πολύ δύσκολα θα κλείσει. Η κατάσταση της αντιπολίτευσης στο κοινοβούλιο, όπου η ΝΔ µπορεί ακόµα να εµφανίζεται κυρίαρχη πολιτικά, απέχει πολύ από τις πραγµατικές διαθέσεις του κόσµου. Γι’ αυτό κιόλας η κεντροαριστερά (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά) δεν καρπώνονται τίποτα δηµοσκοπικά. Τα δηµοσκοπικά κέρδη της Ζωής Κωνσταντοπούλου βασίζονται µεν σε µία φωνακλάδικη στάση (που επικοινωνεί µε την οργή του κόσµου), όµως τόσο ο αρχηγισµός όσο και η αµφιλεγόµενη στάση της σε πολλά ζητήµατα, την καθιστούν πολιτικά αναποτελεσµατική. Δυστυχώς το ΚΚΕ, παρά την αγωνιστική του στάση και τη σηµαντική συµβολή στις κινητοποιήσεις, δε θέτει άµεσους στόχους διεκδίκησης (επανακρατικοποίηση των σιδηροδρόµων, ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων), αλλά αντίθετα συνδυάζει τα αιτήµατα ενάντια στη συγκάλυψη, διεκδικώντας και ποινικές ευθύνες, µε την ανατροπή του συστήµατος «που γεννάει Τέµπη». Μέχρι τότε δεν υπάρχει καµία συγκεκριµένη διεκδίκηση.

Ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων – µαζική ενωτική ριζοσπαστική Αριστερά

Η απεργία της 28ης Φλεβάρη, εγκαινιάζει µία νέα περίοδο, όπου η µαζική κοινωνική αντίσταση θα εµφανίζεται εµφατικά και µε µεγαλύτερη συχνότητα. Το ερώτηµα της συνέχισης των κινητοποιήσεων απαντήθηκε αποσπασµατικά. Ωστόσο, όλο αυτό το διάστηµα έχουν υπάρξει κινητοποιήσεις και κυρίως εκδηλώσεις για το έγκληµα στα Τέµπη µε ιδιαίτερη µαζικότητα. Χαρακτηριστική ήταν η εκδήλωση στο Πάντειο των Φοιτητικών συλλόγων Αθήνας, όπου αίθουσα και προαύλιος χώρος πληµµύρισαν από κόσµο. Οι ανάγκες όµως είναι µεγαλύτερες.

Για να αποδοθεί δικαιοσύνη, για να µη συγκαλυφθεί το έγκληµα στα Τέµπη, χρειάζεται να αρχίσει το ξήλωµα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης, που έχει στο κέντρο της τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις.

Η ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων είναι κεντρικό ζήτηµα, τόσο για το σιδηρόδροµο όσο και για το σύνολο των δηµόσιων αγαθών και θα έπρεπε να είναι το κέντρο µιας πλατιάς πολιτικής καµπάνιας σε χώρους δουλειάς, γειτονιές, σχολές, σχολεία. Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων ευθύνεται για την ακρίβεια και τη διάλυση των κοινωνικών υποδοµών, της υγείας και της παιδείας, στο βωµό του κέρδους. Η επανακρατικοποίηση των σιδηρόδροµων µε έλεγχο των εργαζοµένων (οι οποίοι προειδοποιούσαν για το προδιαγεγραµµένο έγκληµα) και χωρίς καµία αποζηµίωση στους ιδιώτες της Hellenic Train είναι το απαραίτητο και αναγκαίο πρώτο βήµα στη µάχη για την ανατροπή συνολικά των ιδιωτικοποιήσεων. 

Η ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων µπορεί να επιβληθεί µόνο από τα κάτω, µόνο κάτω από τη κινητοποίηση του εργατικού και λαϊκού παράγοντα. Μια τέτοια κίνηση βρίσκεται σε αναγκαστική σύγκρουση µε το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής γιατί αµφισβητεί τον πυρήνα της. Συνεπώς, είναι απαραίτητες οι πολιτικές συνδέσεις µε τα ζητήµατα του µισθού, της ακρίβειας, των πολεµικών εξοπλισµών και της πολεµικής προετοιµασίας που παίρνει άγριες διαστάσεις µε το θηριώδη επανεξοπλισµό της ΕΕ. Και οι πολιτικές συνδέσεις χρειάζονται τη συστηµατική πολιτική συζήτηση.

Αυτή η πολιτική χρειάζεται να αποκτήσει «πόδια» στους χώρους, να απλωθεί και να µπορέσει πραγµατικά να συσπειρώσει δυνάµεις ώστε να διατηρηθεί η αγωνιστικότητα και η συνέχεια. Η υλοποίηση µιας τέτοιας πολιτικής γραµµής χρειάζεται µία ενωτική-µετωπική-ριζοσπαστική πολιτική που να ενώνει δυνάµεις και να πάει κόντρα από τη µία σε µια παθητική αντιµετώπιση της συγκυρίας και από την άλλη να πάει κόντρα σε µια λογική καθαρότητας και σεκταρισµού. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται αρκετές οργανώσεις: η ΔΕΑ, η Μετάβαση, η Αναµέτρηση, η ΑΠΟ, το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώµατα, το Ξεκίνηµα, η ΚΕΜΑ αλλά και ένα σηµαντικός αριθµός ανένταχτων αγωνιστών και αγωνιστριών και ήδη έχουν γίνει κάποια πρώτα κοινά βήµατα.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά