Στις 14 Μαΐου πραγματοποιούνται φέτος οι φοιτητικές εκλογές, έπειτα από μία μεγάλη περίοδο όπου οι φοιτητές/τριες και συνολικά η κοινωνία βρίσκονταν σε παρατεταμένο αναβρασμό με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη. Τα Τέμπη υπήρξαν σημείο καμπής, καθώς δεν ήταν απλά η έκφραση οργής για τα θύματα και η ολοφάνερη προσπάθεια συγκάλυψης από την κυβέρνηση, αλλά η σύνδεση που γινόταν αβίαστα με ένα πάγιο στοιχείο της κυβερνητικής πολιτικής: τις ιδιωτικοποιήσεις που υποβαθμίζουν συνεχώς τις ζωές μας. 

Παράλληλα, στο διεθνές σκηνικό διαμορφώνεται ένα κλίμα πολεμικής προετοιμασίας, με το Ισραήλ να καταπατάει την εκεχειρία στη Γάζα -με την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ- και να κλιμακώνει τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις και τους βομβαρδισμούς, και την Ευρώπη να επιλέγει τον άνευ προηγουμένου επανεξοπλισμό της, τάξης 800 δισ. για την πολεμική βιομηχανία και λοιπούς στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Σε σύμπνοια με το κλίμα αυτό, η ελληνική κυβέρνηση-πρωτοπόρος, κινείται σε αυτή τη τροχιά, με τη δαπάνη υπέρογκων ποσών σε όπλα (δέσμευση για 2,5 δισ. τον χρόνο μέχρι το 2035), την επένδυση στην πολεμική τεχνογνωσία, την αύξηση των μισθών των στρατιωτικών κ.ά. Παρατηρούμε λοιπόν, για άλλη μια φορά, με το αφήγημα της ανάπτυξης και της δήθεν αμυντικής πολιτικής, να θυσιάζονται οι ζωές μας στο βωμό του κέρδους των κυβερνήσεων.

Επίθεση στο πανεπιστήμιο

Η κυβέρνηση προχωρά σε μια ευθεία επίθεση στο δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο, με αποκορύφωμα τις εξαγγελίες για την διαγραφή 33.000 φοιτητών/τριων ήδη από τον Σεπτέμβρη του 2025. Το μέτρο των διαγραφών έρχεται να διαμορφώσει ασφυκτικούς ρυθμούς σπουδών, να βάλει ακόμα περισσότερα ταξικά εμπόδια στην εκπαίδευση και να δημιουργήσει πελατολόγιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ήδη πολλά πανεπιστήμια, συλλογικοί φορείς , μερίδες της ακαδημαϊκής κοινότητας έχουν βγάλει ανακοινώσεις εναντίωσης στο συγκεκριμένο νόμο. Ταυτόχρονα, στην επικείμενη σύνοδο πρυτάνεων στις 8-9 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη, θα συζητηθεί τόσο η εφαρμογή των διαγραφών, καλώντας μάλιστα τις διοικήσεις των ιδρυμάτων να συνδιαμορφώσουν τα φίλτρα που θα κρίνουν τους φοιτητές ως «ενεργούς», όσο και η εφαρμογή των ψηφισμένων νόμων (καταργήσεις-συγχωνεύσεις τμημάτων, ιδιωτικά πανεπιστήμια κ.ά.). 

Παράλληλα από την αρχή της χρονιάς, ήρθαμε αντιμέτωπες με την προσπάθεια φίμωσης και καταστολής των σχολών και των φοιτητικών συλλόγων, με την τοποθέτηση καμερών, την εκκένωση πολιτικών στεκιών (με πιο πρόσφατη εκείνη του φυσικού του ΑΠΘ), την είσοδο της αστυνομίας και την καταστολή φοιτητριών στο κάμπους με οποιαδήποτε πρόφαση, όπως είδαμε πριν λίγες μέρες τις αστυνομικές δυνάμεις να πνίγουν την ΣΘΕ (Σχολή Θετικών Επιστημών) με χημικά, ενώ οι φοιτητές προσπαθούσαν να πάνε στο μάθημά τους μέχρι και την απαγόρευση των πάρτι εντός των σχολών. Όλα αυτά αποτελούν μόνο λίγα από τα παραδείγματα που έχουν ως στόχο την στέρηση κάθε δυνατότητας αντίστασης στην κυρίαρχη πολιτική και την μεταβολή του χαρακτήρα του πανεπιστημίου από ένα χώρο πολιτικοποίησης και κοινωνικοποίησης σε ένα στείρο εκπαιδευτικό και κερδοφόρο ίδρυμα. Είναι η ίδια πολιτική που θέτει στο στόχαστρο τον αγώνα μας, που θέλει να νομιμοποιήσει την αστυνομία εντός των σχολών μας και να απονεκρώσει τους φοιτητικούς μας συλλόγους.

Να πάρουμε τη ρεβάνς

Παρόλο που δεν υπήρξε η αντίστοιχη κινητοποίηση μέσα από τα συλλογικά όργανα των φοιτητών/τριων (Γενικές Συνελεύσεις, Φοιτητικοί Σύλλογοι) κατά την παραπάνω περίοδο, είναι σημαντικό στις φετινές φοιτητικές εκλογές να σπάσει η αποχή και να αποτυπωθεί η αμφισβήτηση ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Τα αιτήματα που φωνάζαμε στους δρόμους όλη την προηγούμενη περίοδο, μπορούν να αποτυπωθούν μόνο μαυρίζοντας τη κυβερνητική παράταξη της ΔΑΠ αλλά και την ΠΑΣΠ, που συντάσσονται ουσιαστικά με όλες τις κεντρικές κατευθύνσεις της κυβέρνησης και οδηγούν στην πλήρη απονέκρωση των φοιτητικών συλλόγων. Χρειαζόμαστε συλλόγους με δυνατά συλλογικά όργανα που θα μπορούν να ενεργοποιηθούν για τις κρίσιμες μάχες που έχουμε μπροστά μας. Κόντρα σε λογικές εκτόνωσης του κινήματος και έλλειψης μάχιμων αιτημάτων και διεκδικήσεων που μπορούν να νικήσουν στο σήμερα που προβάλλει η ΠΚΣ. Παράλληλα, λογικές περιχαράκωσης με πρόφαση την πολιτική καθαρότητα, που δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της συγκυρίας, δεν μπορούν να συμβάλλουν στην κατεύθυνση ενεργοποίησης των συλλόγων. 

Ως «ρεβάνς» είμαστε ένα δίκτυο που επιδιώκει την ενότητα όχι μόνο εντός της δικτύωσης αλλά και εκτός της, προσπαθώντας πάντα για την μέγιστη δυνατή συμπόρευση εντός των φοιτητικών συλλόγων και των διαδικασιών τους. Η «ρεβάνς» έχει αποδείξει στην πράξη ότι παλεύει για την μαζική, ενωτική και παράλληλα ριζοσπαστική αριστερά που θα μπορεί να ενώνει δυνάμεις στις κρίσιμες μάχες, κόντρα σε μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις και συνθέτοντας σε ενιαία αγωνιστική κατεύθυνση. Δυστυχώς, φέτος, δεν ήταν εφικτό ένα κοινό ενωτικό κατέβασμα με τα ΕΑΑΚ (σε συνέχεια του ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ) καθώς τα ΕΑΑΚ από την πλευρά τους δεν έκαναν κανένα ουσιαστικό βήμα για να επιτρέψει την συνεργασία αναφορικά με τα περσινά γεγονότα (δημοσίευση σειράς καταγγελιών για παραβιαστικές συμπεριφορές εις βάρος μέλους των ΕΑΑΚ κ.ά.).

Όπως συνηθίζουμε να λέμε, οι φοιτητικές εκλογές αποτελούν μία εικόνα των συσχετισμών και σήμερα περισσότερο από πριν, χρειάζεται να αποτυπωθεί με τον πιο ηχηρό τρόπο το «ως εδώ» στις κυβερνητικές πολιτικές. Ψηφίζουμε όπως αγωνιζόμαστε, για την αριστερά που μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες απέναντι στις πολιτικές των διαγραφών, των ιδιωτικών πανεπιστημίων, των Τεμπών και των στρατιωτικών εξοπλισμών.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά