Ωστόσο, αυτή η εικόνα δεν συνοδεύεται από αντίστοιχη ενεργοποίηση των φοιτητικών συλλόγων. Παρά την εκλογική ισχύ της αριστεράς, που συγκέντρωσε πάνω από 28.000 ψήφους πανελλαδικά, οι σύλλογοι δεν κατάφεραν να µαζικοποιήσουν τις συλλογικές τους διαδικασίες.

Η πλειοψηφία των φοιτητών/τριών καταδίκασε την κυβερνητική πολιτική, µαυρίζοντας τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, σε συνέχεια µιας περιόδου έντονου κοινωνικού αναβρασµού, όπως φάνηκε και στις µεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για τα Τέµπη. Από αυτή την πτώση επωφελήθηκε η ΠΑΣΠ -η οποία ουσιαστικά αποφεύγει να πάρει θέση απέναντι σε κρίσιµα ζητήµατα όπως οι διαγραφές, τα ιδιωτικά πανεπιστήµια και συνολικά η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, αφού στην πραγµατικότητα δεν διαφωνεί µε αυτήν.

Πρώτη δύναµη πανελλαδικά αναδείχθηκε η ΠΚΣ για τέταρτη συνεχόµενη χρονιά. Παρά την πρωτιά αυτή, όλα τα προηγούµενα χρόνια περιορίζεται σε στενές πρωτοβουλίες και δεν επιχειρεί να ενεργοποιήσει τους φοιτητικούς συλλόγους σε µια αγωνιστική τροχιά µε µαζική συµµετοχή. Η εµπειρία δείχνει ότι σε συλλόγους όπου έχει αυτοδυναµία ή αποτελεί τη µόνη αριστερή δύναµη, οι σύλλογοι παραµένουν συχνά ανενεργοί, ακόµη και σε περιόδους µαζικών κινητοποιήσεων. Η επιµονή της σε αυτόνοµη πορεία, χωρίς προσπάθεια για στοιχειώδη συµπόρευση µε την υπόλοιπη φοιτητική αριστερά —τόσο εντός των Φ.Σ. όσο και στον δρόµο— αποδυναµώνει το φοιτητικό κίνηµα και ενισχύει την απογοήτευση ευρύτερων τµηµάτων της φοιτητικής βάσης.

Η ριζοσπαστική Αριστερά, αν και διατήρησε τα ποσοστά της (µε µικρές αυξοµειώσεις ανά σύλλογο), παρέµεινε εξίσου διασπασµένη όπως και πέρυσι, µε πάνω από πέντε διαφορετικά ψηφοδέλτια. Δυστυχώς, το κλίµα των προηγούµενων µηνών µε τις πρωτοφανείς συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα για το έγκληµα στα Τέµπη, δεν έγινε κατορθωτό να  µεταφερθεί οργανικά στους φοιτητικούς συλλόγους και τις γενικές συνελεύσεις ώστε να µπορέσει να αποτυπωθεί και στις φοιτητικές εκλογές.

Μέσα σε αυτό το τοπίο, ξεχωριστή αναφορά αξίζει στη Ρεβάνς – Ενωτική Ριζοσπαστική αριστερή Κίνηση. Συµµετείχε για πρώτη φορά στις εκλογές, ως αποτέλεσµα συνένωσης σχηµάτων της αριστεράς και ανένταχτων αγωνιστών/τριών, και κατέγραψε ποσοστό άνω του 3% πανελλαδικά. Το αποτέλεσµα αυτό αναδεικνύει τη συµβολή της Ρεβάνς, των σχηµάτων της και της πολιτικής κατεύθυνσης που προτάσσει στους φοιτητικούς συλλόγους καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς.

Βρισκόµαστε σε µια περίοδο γενικευµένης πολεµικής προετοιµασίας. Μαζί µε αυτήν, έρχονται οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, η επένδυση σε πολεµική τεχνογνωσία και η προσαρµογή της πανεπιστηµιακής έρευνας στα συµφέροντα του κεφαλαίου και του πολέµου, εις βάρος των κοινωνικών αναγκών. Την ίδια ώρα, παρατηρείται συστηµατική περικοπή του κοινωνικού κράτους και της δηµόσιας, δωρεάν παιδείας, καθώς και επίθεση στα δηµοκρατικά δικαιώµατα, µε εργαλείο µεταξύ άλλων και της «αντι-woke» ατζέντα. Η αύξηση του µισθού στις στρατιωτικές σχολές, την ώρα που οι φοιτητικές υποδοµές καταρρέουν —σοβάδες πέφτουν στις σχολές, τα ασανσέρ δεν λειτουργούν στις εστίες— αποκαλύπτει τις πραγµατικές προτεραιότητες της κυβέρνησης.

Στο πλαίσιο αυτής της επίθεσης και της γενικευµένης στρατιωτικοποίησης, το Υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση προωθούν ένα αυταρχικό πλέγµα µέτρων επιτήρησης και καταστολής. Τα εξαγγελθέντα µέτρα και το ειδικό φοιτητικό δίκαιο συνιστούν ένα ιδιώνυµο καθεστώς για τους φοιτητές/τριες: άµεση συγκρότηση πειθαρχικών συµβουλίων, ελεγχόµενη είσοδος στις σχολές, αναστολή φοιτητικής ιδιότητας για 24 µήνες σε περιπτώσεις ποινικής δίωξης για πράξεις βίας κατά της ζωής ή σωµατικής ακεραιότητας µελών της πανεπιστηµιακής κοινότητας ή σηµαντική καταστροφή υποδοµών, αυτοδίκαιη διαγραφή µετά από αµετάκλητη καταδίκη και διαρκής επιτήρηση στους χώρους των ΑΕΙ. Η κυβέρνηση επιχειρεί να µεταβάλει ριζικά τον χαρακτήρα του πανεπιστηµίου ως ελεύθερου κοινωνικού χώρου: αστυνοµία στις σχολές µε κάθε αφορµή, απαγόρευση φοιτητικών πάρτι, τοποθέτηση καµερών. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται και οι επικείµενες διαγραφές 33.000 φοιτητών/τριών τον Σεπτέµβρη. Πρόκειται για µια οργανωµένη προσπάθεια αυστηροποίησης του πλαισίου λειτουργίας των ΑΕΙ, καταστολής κάθε φωνής αντίδρασης, στοχοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης και δηµιουργίας πελατείας για τα ιδιωτικά πανεπιστήµια. Η Υπουργός Παιδείας έχει ήδη µεταθέσει την ευθύνη εφαρµογής στα ιδρύµατα, πιέζοντας για άµεση ενεργοποίηση των παραπάνω µέτρων.

Απέναντι σε αυτή τη συνολική επίθεση, η φοιτητική αριστερά οφείλει να υπερβεί τις αγκυλώσεις που τη διατηρούν κατακερµατισµένη και να διαµορφώσει µια συνολική, ενιαία, µαζική και ριζοσπαστική απάντηση. Μια απάντηση που θα συνδέει τη µάχη των συλλόγων ενάντια στην αυστηροποίηση και την καταστολή, µε την ευρύτερη πάλη ενάντια στον πόλεµο, τις στρατιωτικές δαπάνες και τη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση. Μόνο µέσα από την ενωτική, µαχητική δράση µπορεί να συσπειρώσει και να εµπνεύσει την πλειοψηφία των φοιτητών/τριών, όπως είχε συµβεί µε τις κινητοποιήσεις για τα Τέµπη και τα ιδιωτικά πανεπσιτήµια. Με βάση τις παρακαταθήκες των προηγούµενων αγώνων, το στοίχηµα της επόµενης µέρας για την φοιτητική αριστερά είναι η ανασυγκρότηση των συλλογικών διαδικασιών και η ουσιαστική σύνδεση των φοιτητικών αγώνων µε τις ευρύτερες πολιτικές µάχες που βρίσκονται µπροστά µας, απέναντι στον νεοφιλελευθερισµό, την καταστολή και τον πόλεµο.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά