Οι εκπαιδευτικοί σε όλη τη χώρα που έχουν κληθεί σε πειθαρχικά συµβούλια λόγω της συµµετοχής τους σε απεργίες-αποχές ενάντια στην ατοµική αξιολόγηση που έχουν προκηρυχθεί από τις οµοσπονδίες ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, µε τη στήριξη της ΑΔΕΔΥ, µετρούνται πλέον σε χιλιάδες. Στη Θεσσαλονίκη, για παράδειγµα, έχουν αποσταλεί πειθαρχικά σε περίπου 300 εκπαιδευτικούς, ενώ παρόµοιες περιπτώσεις καταγράφονται σε περιοχές όπως η Πιερία, η Χίος και η Μαγνησία.

Οι διώξεις αυτές αφορούν κυρίως νεοδιόριστους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι, αντί να µονιµοποιούνται µετά τη διετία, όπως προβλέπεται, αντιµετωπίζουν πειθαρχικές διαδικασίες λόγω της συµµετοχής τους σε νόµιµες απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτό έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις από εκπαιδευτικά σωµατεία και συνδικαλιστικές οργανώσεις, που καταγγέλλουν την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και την προσπάθεια εκφοβισµού των εκπαιδευτικών.

Ενδεικτική για το κλίµα που η κυβέρνηση θέλει να διαµορφώσει, είναι η περίπτωση της Χρύσας Χοτζόγλου, µέλους της ΕΛΜΕ Πειραιά, η οποία κλήθηκε σε απολογία για τη συµµετοχή της σε κινητοποιήσεις ενάντια στην αξιολόγηση, και καταγράφεται ως σηµείο καµπής στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης. Ενώ το πειθαρχικό συµβούλιο γνωµοδότησε οµόφωνα ενάντια στην ποινή της αργίας, ο τότε υπουργός Παιδείας, Κυριάκος Πιερρακάκης, την έθεσε τελικά σε δυνητική αργία!

Αντίστοιχα, η καθαίρεση δεκάδων στελεχών εκπαίδευσης που αρνήθηκαν να αξιολογήσουν συναδέλφους τους ή να συµµετάσχουν στη διαδικασία της ατοµικής αξιολόγησης, η πειθαρχική δίωξη της Σοφίας Καψαλάκη που αφορά δηµόσια τοποθέτησή της υπέρ ενός µαθητή µε σοβαρό πρόβληµα υγείας, ο οποίος αναγκάστηκε να µεταφερθεί σε άλλο σχολείο λόγω έλλειψης σχολικής νοσηλεύτριας, αλλά και η περίπτωση της δασκάλας Ελευθερίας Παλαιστίδου, η οποία κλήθηκε σε απολογία επειδή οι µαθητές της ζωγράφισαν ένα έργο µε θέµα “Λευτεριά στην Παλαιστίνη”, αποτυπώνουν, και αυτές, το κλίµα φόβου και αυταρχισµού που επιδιώκεται να επιβληθεί.

Η κατάσταση αυτή έχει οδηγήσει σε µαζικές κινητοποιήσεις, παραστάσεις διαµαρτυρίας και εκκλήσεις για την απόσυρση των πειθαρχικών διώξεων. Εκπαιδευτικοί και συνδικαλιστικές οργανώσεις ζητούν την κατάργηση του υφιστάµενου πλαισίου αξιολόγησης και την προστασία των συνταγµατικά κατοχυρωµένων δικαιωµάτων τους. Σε αυτές τις διεκδικήσεις, η κυβέρνηση απαντά µε περισσότερο αυταρχισµό και απειλές αυστηροποίησης των ποινών, φτάνοντας µέχρι την απόλυση. Η εκρηκτική αύξηση των πειθαρχικών διώξεων, βέβαια, αναδεικνύει µια βαθύτερη κρίση στον χώρο της εκπαίδευσης, όπου τα εργασιακά δικαιώµατα και η ποιότητα της δηµόσιας παιδείας βρίσκονται στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης. Η ανάγκη για διάλογο, σεβασµό των συνταγµατικών δικαιωµάτων και ουσιαστικές µεταρρυθµίσεις είναι πιο επιτακτική από ποτέ.

Μέσα σε αυτό το τοπίο, ο ρόλος των εκπαιδευτικών οµοσπονδιών αλλά και των πρωτοβάθµιων σωµατείων αποκτά κεντρική σηµασία. Η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ, πέρα από τις θεσµικές τους παρεµβάσεις, πρέπει να συνεχίσουν να αξιοποιούν τόσο τα νοµικά µέσα (τρανταχτά παραδείγµατα η απόφαση του Διοικητικού Εφετείου που ακυρώνει την απόφαση ανάκλησης των διαπιστωτικών πράξεων µονιµοποίησης εκπαιδευτικών που είχαν διοριστεί το 2020 αλλά και µια σηµαντική πρώτη νίκη µε την προσωρινή διαταγή αναστολής της απόφασης για δυνητική αργία της Χ. Χοτζόγλου), όσο και την κινηµατική δυναµική της βάσης. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις, οι µαζικές παραστάσεις στα υπηρεσιακά συµβούλια, η αλληλεγγύη σε όσους διώκονται και οι τοπικές δράσεις ενηµέρωσης στα σχολεία και τις γειτονιές είναι οι πιο ουσιαστικές απαντήσεις στην προσπάθεια επιβολής φόβου. Η υπεράσπιση του δηµόσιου σχολείου περνάει µέσα από την ανυπακοή, την ενότητα, την οργάνωση και την αγωνιστική συνέπεια του κλάδου. Μόνο έτσι µπορεί να αποτραπεί η µετατροπή της εκπαίδευσης σε πεδίο αυταρχισµού και εργαλειακής αξιολόγησης.

*Εκπαιδευτικός Β΄ ΕΛΜΕ Θεσ/νίκης

**Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά