Ένας γονιός που έχασε το παιδί του τον 21ο αιώνα από σύγκρουση τρένων, χρησιμοποιεί το έσχατο μέσο πάλης, τη διακινδύνευση της ίδιας του της ύπαρξης, προκειμένου να μάθει την αλήθεια για το έγκλημα. Η στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη απέναντί του καταμαρτυρά ακόμη περισσότερο την ενοχή της, ενώ η αλληλεγγύη των χιλιάδων ανθρώπων δείχνει ότι ακόμη η κοινωνία έχει σφυγμό.

Διαρκής εμπαιγμός

Η απόφαση συγγενών των θυμάτων να προχωρήσουν σε απεργία πείνας για κάτι αυτονόητο σε ένα τέτοιου μεγέθους έγκλημα, την εκταφή των νεκρών τους και τη διενέργεια τοξικολογικών εξετάσεων, αναδεικνύει με το πιο εκκωφαντικό τρόπο την πολιτική σήψη τόσο σε κυβερνητικό, όσο και σε αντιπολιτευτικό κοινοβουλευτικό επίπεδο. Από τη μία μια κυβέρνηση ενόχων, που κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να υπάρξει συγκάλυψη του εγκλήματος και απόσυρση των πολιτικών ευθυνών της, κι από την άλλη μια αντιπολίτευση αποκομμένη από την κοινωνία, που δεν λέει κουβέντα για την ουσία της υπόθεσης, που είναι η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων και η πλήρης εγκατάλειψή τους στο όνομα του κέρδους. Οι συγγενείς γίνονται μπαλάκι του τένις σε ένα παιχνίδι βαθιάς επικοινωνίας και λίγης πολιτικής. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο αγκάθι στη δικαίωση των θυμάτων και στην αποκάλυψη της αλήθειας.

Όσοι επιμένουν να ζητούν να μην πολιτικοποιηθεί το έγκλημα στα Τέμπη, ουσιαστικά συναινούν στο να εξετασθεί η υπόθεση στο γήπεδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Σε ένα γήπεδο με στημένες εξεταστικές, κατευθύνσεις σε δικαστές και χορηγίες σε trolls και payrolls. Αυτό φάνηκε και στην προσχηματική διαταγή της εισαγγελίας Πρωτοδικών Λάρισας για διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για την εκταφή θυμάτων των Τεμπών, χωρίς να εξασφαλίζεται η διενέργεια τοξικολογικών εξετάσεων. Η έλλειψη πολιτικής ανάγνωσης γύρω από τα Τέμπη, απλώς εξετάζει τα πραγματικά περιστατικά, χωρίς να διερευνά τις βαθύτερες αιτίες τους. Χρειάζεται επαναθεμελίωση του αγώνα στη βάση της ευθείας αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση που οδηγεί στο θάνατο και την κοροϊδία. Οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που βγαίνουν καθημερινά στους δρόμους, είτε για τα Τέμπη, είτε για την Παλαιστίνη, είτε για τη φτώχεια και την ανέχεια γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα αν δεν πάρουν οι ίδιοι τη ζωή τους στα χέρια τους. Ή ακόμη χειρότερα αν δε βάλουν την ίδια τους τη ζωή σε κίνδυνο, όπως ο Πάνος Ρούτσι. 

Οι συγγενείς των θυμάτων που έχουν ζήσει στο πετσί τους, το θάνατο, την απαξίωση, το ψέμα και τη συγκάλυψη, γνωρίζουν πολύ καλά τις ευθύνες τόσο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όσο και της Hellenic Train. Όπως δήλωσε ο ίδιος ο απεργός πείνας Πάνος Ρούτσι, ο αγώνας αυτός γίνεται «για να μη χαθούν άλλες ζωές για τα κέρδη τους». Στο πλευρό του βρέθηκαν τις προηγούμενες ημέρες χιλιάδες αλληλέγγυοι διαδηλωτές στο Σύνταγμα, στέλνοντάς του ένα ισχυρό μήνυμα στήριξης. Κυρίαρχα συνθήματα ήταν τα «Είμαστε μαζί σας», «Δεν έχω οξυγόνο», «Τέμπη, 57 ψυχές», με τον ίδιο τον Ρούτσι να διαμαρτύρεται για το αυτονόητο: «Δεν μας δίνουν άδεια για εκταφές. Δεν μας αφήνουν να ψάξουμε την αλήθεια. Να βρούμε αποδείξεις. Να αποκαλυφθεί τι πραγματικά έγινε εκείνο το βράδυ. Τι φοβούνται, τι προσπαθούν να κρύψουν. Αν όλα έγιναν όπως λένε γιατί εμποδίζουν ακόμα και το δικαίωμα να ερευνήσουμε».

Ανυποχώρητη αλληλεγγύη

Παρά τον εμπαιγμό των συγγενών και την απροκάλυπτη πλέον προσπάθεια συγκάλυψης, το κύμα αλληλεγγύης προς τους συγγενείς που αναζητούν την αλήθεια, παραμένει η μόνη τους δύναμη. Χιλιάδες κόσμος συγκεντρώθηκε στο Σύνταγμα προκειμένου να συμπαρασταθεί όπως μπορεί στον αγώνα των συγγενών τόσο στα καλέσματα των Κυριακών και στη Γενική Απεργία της 1ης Οκτώβρη όσο και σε καθημερινή βάση. Όλα αυτά την ώρα που η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση επιδίδεται σε ένα φαιδρό μικροπολιτικό σόου χωρίς να λέει κουβέντα για τα πολιτικά κέντρα του εγκλήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και σε ερώτηση που έγινε στο Σωκράτη Φάμελλο στη ΔΕΘ για επανακρατικοποίηση των τρένων, εκείνος έσπευσε να δηλώσει ότι το ζήτημα δεν είναι η επανακρατικοποίηση, αλλά ο… έλεγχος του εκάστοτε ιδιώτη! Πρόκειται για ντροπιαστικές δηλώσεις, στο όνομα μιας κάποιας Αριστεράς. 

Απέναντι σε αυτές τις πολιτικές δυνάμεις που προσπαθούν με κάθε τρόπο να περάσουν το μήνυμα στο σύστημα ότι δεν είναι επικίνδυνες, στέκεται αγέρωχα η κοινωνία του αγώνα. Εκείνη που δεν λογοδοτεί σε κανένα καπιταλιστή παρά μόνο στη συνείδησή της. Στη Γενική Απεργία της 1ης Οκτώβρη, αυτό έγινε ξεκάθαρο με τον πιο εμφατικό τρόπο. Εργατικά σωματεία, κινηματικοί φορείς, πολιτικές οργανώσεις και μεμονωμένοι αγωνιστές έστειλαν ένα ισχυρό μήνυμα αντίστασης στις πολιτικές του κέρδους που δολοφονούν. Το έγκλημα των Τεμπών είναι ένα βαθιά πολιτικό έγκλημα. Η χρόνια κρατική εγκατάλειψη των σιδηροδρόμων, το ξεπούλημά τους, οι απαξίωσή τους από τους ιδιώτες, η κερδοφορία πάνω στο ενδεχόμενο του θανάτου, είναι οι λόγοι που χάθηκαν 57 άνθρωποι στα Τέμπη. Αν αυτή η επιχειρηματολογία δεν τεθεί εκ νέου στο δημόσιο διάλογο τότε η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η δικαστική εξουσία θα είναι πάντα ένα βήμα μπροστά.

Η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να συνδεθεί με το αλληλέγγυο κίνημα στον Πάνο Ρούτσι και στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών. Οφείλει να ισχυροποιήσει τα αιτήματα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, την απαξίωση των δημόσιων υποδομών και τη διακινδύνευση των ζωών μας στο όνομα του κέρδους. Μόνο έτσι ο δρόμος για τη δικαίωση θα γίνει πιο δυνατός. Μόνο έτσι θα καταρρεύσουν οι πολιτικές που γεννούν θάνατο για τους πολλούς και κέρδη για τους λίγους.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά. Το άρθρο γράφτηκε πριν τη δικαίωση του αγώνα του Πάνου Ρούτσι ως προς την εκταφή και τις τοξικολογικές, αλλά οι επισημάνσεις και τα πολιτικά επίδικα που θέτει για τη συνέχεια του αγώνα των Τεμπών διατηρούν την αξία τους.