Τελευταίο δείγμα, η στάση της απέναντι στον Πάνο Ρούτσι, τον πατέρα του αδικοχαμένου Ντένις στο έγκλημα των Τεμπών που ζητά απλώς το αυτονόητο, να γίνει εκταφή του παιδιού του προκειμένου να διαλευκανθούν τα αίτια θανάτου. Δυστυχώς τόσο η εκτελεστική όσο και η δικαστική εξουσία δείχνουν, όχι απλώς το πιο σκληρό, αλλά το πιο εκδικητικό τους πρόσωπο απέναντι σε έναν άνθρωπο που παλεύει στη μνήμη του γιου του.

Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής σήψης σε κυβερνητικό και αντιπολιτευτικό επίπεδο. Οι συγγενείς των 57 θυμάτων έχουν μείνει παντελώς μόνοι και αβοήθητοι σε θεσμικό επίπεδο και αξιοποιούν το ύστατο μέσο πίεσης προκειμένου να μάθουν την αλήθεια για τα Τέμπη. Από τη μία μια κυβέρνηση ενόχων, που κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να υπάρξει συγκάλυψη του εγκλήματος και απόσυρση των πολιτικών ευθυνών της, κι από την άλλη μια αντιπολίτευση αποκομμένη από την κοινωνία, που δεν λέει κουβέντα για την ουσία της υπόθεσης, που είναι η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων και η πλήρης εγκατάλειψή τους στο όνομα του κέρδους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και σε ερώτηση που έγινε στο Σωκράτη Φάμελλο στη ΔΕΘ για επανακρατικοποίηση των τρένων, εκείνος έσπευσε να δηλώσει ότι το ζήτημα δεν είναι η επανακρατικοποίηση, αλλά ο… έλεγχος του εκάστοτε ιδιώτη! Πρόκειται για ντροπιαστικές δηλώσεις, στο όνομα μιας κάποιας Αριστεράς.

Οι συγγενείς των θυμάτων, όμως, που έχουν ζήσει στο πετσί τους, το θάνατο, την απαξίωση, το ψέμα και τη συγκάλυψη, γνωρίζουν πολύ καλά τις ευθύνες τόσο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όσο και της Hellenic Train. Όπως δήλωσε ο ίδιος ο απεργός πείνας Πάνος Ρούτσι, ο αγώνας αυτός γίνεται "για να μη χαθούν άλλες ζωές για τα κέρδη τους". Στο πλευρό του βρέθηκαν το απόγευμα της Κυριακής χιλιάδες αλληλέγγυοι διαδηλωτές στο Σύνταγμα, στέλνοντάς του ένα ισχυρό μήνυμα στήριξης. Κυρίαρχα συνθήματα ήταν τα «Είμαστε μαζί σας», «Δεν έχω οξυγόνο», «Τέμπη, 57 ψυχές», με τον ίδιο τον Ρούτσι να διαμαρτύρεται για το αυτονόητο: «Δεν μας δίνουν άδεια για εκταφές. Δεν μας αφήνουν να ψάξουμε την αλήθεια. Να βρούμε αποδείξεις. Να αποκαλυφθεί τι πραγματικά έγινε εκείνο το βράδυ. Τι φοβούνται, τι προσπαθούν να κρύψουν. Αν όλα έγιναν όπως λένε γιατί εμποδίζουν ακόμα και το δικαίωμα να ερευνήσουμε».

Όσο οι συγγενείς παλεύουν και πλήθος σωματείων, φορέων και πολιτικών οργανώσεων στέκεται στο πλευρό τους, η πολιτική ηγεσία της χώρας φαίνεται να μη συγκινείται, αλλά αντίθετα να εμπαίζει τον ίδιο τον Ρούτσι. Είναι χαρακτηριστικό ότι κυβερνητικός βουλευτής του ζήτησε να σταματήσει την απεργία πείνας διαβεβαιώνοντάς τον ότι «έχει δει σε φωτογραφίες τη σορό του παιδιού του». Το αίσθημα αγανάκτησης και οργής στην κοινωνία γύρω από την υπόθεση των Τεμπών είναι διάχυτο και εμφανές σε πληθώρα περιπτώσεων. Οι πρωτοφανείς και μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις του Φλεβάρη σε ολόκληρη τη χώρα ακόμη στοιχειώνουν όσους έχουν τα χέρια τους βαμμένα με αίμα. Όμως δεν αρκεί απλώς η έκφραση της οργής, αν δε λάβει συγκεκριμένη αιτηματολογία και δεν μορφοποιηθεί πολιτικά. Το έγκλημα των Τεμπών είναι ένα βαθιά πολιτικό έγκλημα. Η χρόνια κρατική εγκατάλειψη των σιδηροδρόμων, το ξεπούλημά τους, οι απαξίωσή τους από τους ιδιώτες, η κερδοφορία πάνω στο ενδεχόμενο του θανάτου, όλα αυτά πρέπει να τεθούν εκ νέου στο προσκήνιο συνολικά.

Χρειάζεται επαναθεμελίωση του αγώνα στη βάση της ευθείας αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση Μητσοτάκη που οδηγεί στο θάνατο και την κοροϊδία. Οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που βγαίνουν καθημερινά στους δρόμους, είτε για τα Τέμπη, είτε για την Παλαιστίνη, είτε για τη φτώχεια και την ανέχεια γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα αν δεν πάρουν οι ίδιοι τη ζωή τους στα χέρια τους. Ή ακόμη χειρότερα αν δε βάλουν την ίδια τους τη ζωή σε κίνδυνο, όπως ο Πάνος Ρούτσι. Αυτούς τους ανθρώπους οφείλει να συναντήσει στο πεδίο των διεκδικήσεων και του αγώνα η ριζοσπαστική Αριστερά. Να τους δώσει δύναμη, φωνή, έκφραση. Μόνο έτσι ο δρόμος για τη δικαίωση θα γίνει πιο ισχυρός. Μόνο έτσι θα καταρρεύσουν οι πολιτικές που γεννούν θάνατο για τους πολλούς και κέρδη για τους λίγους.