ιδέες
-
Παντελής Πουλιόπουλος: ένας πραγματικός Αριστερός ηγέτης
Λαμβάνοντας υπόψη τα προηγούμενα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ο Παντελής Πουλιόπουλος δεν είναι μονάχα μια ελληνική επαναστατική φυσιογνωμία. Έχει ξεπεράσει τα όρια της Ελλάδας, γι’ αυτό κατέχει σίγουρα μια θέση μεταξύ των μεγάλων επαναστατών ηγετών όπως ήταν ο Λένιν, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο Τρότσκι, ο Γκράμσι, ο Τσε και άλλοι.
-
70 χρόνια από την εκτέλεση του Παντελή Πουλιόπουλου: Τιμή στον πρώτο Γραμματέα του ΚΚΕ
Στις 6 Ιουνίου του 1943, στο Νεζερό κοντά στη Λάρισα, μαζί με άλλους 105 αριστερούς αγωνιστές, εκτελέστηκε ο Παντελής Πουλιόπουλος.
-
Τέχνη και εξέγερση την εποχή της κρίσης
Στις μέρες μας, δεν υπάρχει σχεδόν καμία ουσιαστική σχέση ανάμεσα στην κοινωνική εξέγερση και την καλλιτεχνική δημιουργία. Και αυτό γιατί η πρακτική της σύγχρονης τέχνης, από το εργαστήριο του καλλιτέχνη μέχρι τις μεγάλες εγχώριες και διεθνείς διοργανώσεις τέχνης, τέμνεται από τη λογική της αγοράς, όπως επίσης και το καλλιτεχνικό έργο από τη λογική της αξίας (ή υπεραξίας) του εμπορεύματος.
-
45 χρόνια από το Μάη του ’68: «Δεν ήταν παρά η αρχή, συνεχίζουμε τον αγώνα»
Το 1968 ήταν μια σκληρή χρονιά για τους καπιταλιστές. Σε όλες τις ηπείρους, σε δεκάδες χώρες, ένα μεγάλο κύμα διαμαρτυρίας και απελευθέρωσης απλώθηκε ανεξέλεγκτα: Λονδίνο, Βερολίνο, Μεξικό, «Άνοιξη της Πράγας», Ιαπωνία, Αργεντινή, Μαδρίτη και Βραζιλία, Άμστερνταμ και Ουρουγουάη, πόλεις των ΗΠΑ και Κωνσταντινούπολη…
-
Ξαναανακαλύπτοντας τον Λένιν
Ο Λένιν καθοδήγησε μια επιτυχημένη εργατική επανάσταση, αλλά οι ιδέες του για την οργάνωση εξακολουθούν να ισχύουν σήμερα; Έχει κανένα νόημα να προσδιορίσει κανείς τον εαυτό του ως λενινιστή στον 21ο αιώνα;
-
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Πριν από δύο χρόνια περίπου σημείωνα σ’ ένα άρθρο μου με τίτλο «Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ», - ένα άρθρο που -προτείνω να (ξανά) διαβαστεί και με αφορμή την κρίση χρέους και την επίθεση που είχε ξεκινήσει για την «μετατροπή της χαρτούρας του χρέους σε εμπράγματες αξίες» έγραφα.
-
Η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967: Αλήθειες και ψέματα
Η στρατιωτική δικτατορία (21/4/1967-23/7/1974) επιβλήθηκε με τον τρόμο των τανκς, των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων. Δεν αποτέλεσε ιστορικό παράδοξο ούτε ιδιοτροπία παραφρόνων στρατιωτικών, αλλά επιλογή της άρχουσας τάξης και κλιμάκωση της μετεμφυλιακής κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, με την κάλυψη των ιμπεριαλιστικών κέντρων της τότε εποχής.
-
Η επίμονη μνήμη…της επανάστασης
Ενώ για τα προηγούμενα σοσιαλιστικά επαναστατικά εγχειρήματα, όπως της Παρισινής Κομμούνας του 1871 και της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917, τα πράγματα έχουν αναλυθεί κριτικά, σε έκταση και με επάρκεια, εντούτοις το εγχείρημα της δημοκρατικής σοσιαλιστικής μετάβασης της Χιλής και της αιματηρής της καταστολής, που οδήγησε στην εξόντωση της χιλιανής Αριστεράς για ολόκληρες δεκαετίες, στοιχειώνει τη σκέψη όσων αριστερών, κομμουνιστών, ριζοσπαστών επιχειρούν να βρουν απαντήσεις στη σημερινή ιστορική περίοδο για τα ερωτήματα που έθεσε αυτή η τελευταία ιστορική εμπειρία.
-
10 χρόνια από την εισβολή στο Ιράκ: Η αρχή της κρίσης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού
Η περιπέτεια στο Ιράκ δεν είναι υπερβολή να χαρακτηριστεί ως η μεγαλύτερη ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού μετά τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Το πολιτικό της μήνυμα μπορεί να μην είχε την ίδια καθαρότητα λόγω των προβλημάτων της ιρακινής αντίστασης (σε αντίθεση με τη διεθνή «ταύτιση» με τους Βιετκόνγκ), αλλά το μέγεθος της ήττας και οι γεωπολιτικές της συνέπειες είναι ισάξιες, αν όχι μεγαλύτερες.