to top

πολιτισμός

  • «Η αγριόπαπια»

    Η υπόθεση αυτού του σπουδαίου έργου του Χένρικ Ίψεν, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου, στο Θέατρο «Πορεία» (Νοέμβρης 2017-Ιούνιος 2018), δείχνει ότι διαδραματίζεται στο σπίτι ενός αποτυχημένου φωτογράφου, του Γιάλμαρ Έκνταλ, ο οποίος ζει μια κατ’ επίφασιν ευτυχισμένη ζωή, εθελοτυφλώντας με διάφορες ψευδαισθήσεις και αυταπάτες. Στην αυλή τους έχουν μια τραυματισμένη αγριόπαπια, την οποία φροντίζει η κόρη του, η Έτβιγκ, και ο παππούς Έκνταλ.

  • «Η Ψυχή και το Σώμα»

    Δύο ιδιόμορφοι άνθρωποι, ο Έντρε και η Μαρία, εργάζονται στο ίδιο εργοστάσιο παραγωγής βόειου κρέατος. Ο Έντρε, του οποίου το αριστερό¬ χέρι είναι παράλυτο, είναι ο οικονομικός διευθυντής του εργοστασίου, ενώ η Μαρία, μια μοναχική και εσωστρεφής γυναίκα, είναι η υπεύθυνη του ποιοτικού ελέγχου. Εκείνος προσπαθεί να την προσεγγίσει, αλλά δυσκολεύεται εξαιτίας των φόβων και των αναστολών της.

  • «ΕΓΩ, Ο ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ»

    Ένας μονόλογος, ερμηνευμένος από τον Θανάσης Παπαγεωργίου, στο Θέατρο ΣΤΟΑ (Ζωγράφου), με βάση τη ζωή του πατριάρχη του ρεμπέτικου τραγουδιού, Μάρκου Βαμβακάρη. Βασισμένος στις αφηγήσεις του ίδιου, όπως αυτές καταγράφηκαν το 1969, στο βιβλίο της Αγγελικής Βέλλου-Κάϊλ, με τίτλο, «Μάρκος Βαμβακάρης, Αυτοβιογραφία» (εκδ. Παπαζήση, 1978), η Νάνση Τουμπακάρη επέλεξε τα αποσπάσματα που μπήκαν στον μονόλογο.

  • «ΟΤΑΝ ΤΟ ΦΩΣ ΧΟΡΕΥΕΙ, ΜΙΛΑΩ ΔΙΚΑΙΑ»

    Η Θεματική Έκθεση, με τίτλο, «Όταν το φως χορεύει, μιλάω δίκαια. Ο Γιώργος Σεφέρης και η ποίηση του μέσα από τη ζωγραφική και τις φωτογραφίες», είναι αφιερωμένη στον κορυφαίο ποιητή (1900-1971). Τα έργα εκτίθενται στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής «Β. & Μ. Θεοχαράκη», από τις 3-11-2017 έως 21-1-2018.

  • «Έρωτας ή τίποτα»

    Αυτός είναι ο τίτλος που έδωσε στο βιβλίο του (εκδ. Αρμός, 2014), ο Δημήτρης Καραγιάννης (παιδοψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής), θέτοντας για προβληματισμό ένα σοβαρό θέμα για το τι είδους σχέσεις θέλουμε σε μια εποχή κρίσης των σχέσεων και όχι μόνο της οικονομίας.

  • «Είμαστε η σπίθα που θα ανάψει τη φλόγα»

    Σχόλιο με αφορμή την προβολή της χολυγουντιανής υπερπαραγωγής «Οι τελευταίοι Τζεντάϊ» της σειράς «Πόλεμος των Άστρων»

  • ΛΑΙΔΗ ΜΑΚΜΠΕΘ: ο φαύλος κύκλος της καταπίεσης

    Πρόκειται για τη νουβέλα του Ρώσου λογοτέχνη, Λέσκοφ, η οποία εκδόθηκε το 1865. Η ταινία (2016), την οποία σκηνοθέτησε ο Ουίλιαμ Όλντροϊντ, περιγράφει τη ζωή μιας νεαρής γυναίκας, της Κάθριν, στη Βρετανία του 19ου αιώνα. Ζει με τον γαιοκτήμονα πεθερό της και τον αδιάφορο άνδρα της σε ένα νοσηρό και καταπιεστικό περιβάλλον. Η αδιαφορία του άνδρα της φτάνει στο σημείο να μην κάνει έρωτα μαζί της, να την περιφρονεί και να την κρατά κλεισμένη στο σπίτι. Η ίδια, βέβαια, είναι μια ατίθαση γυναίκα, που με κάθε ευκαιρία αντιδρά.

  • «ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ»-Η παθιασμένη συμμετοχή των τροτσκιστών στην Αλγερινή Επανάσταση 1954-1962

    (με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Χάρη Κωστούλα: «Ο Μισέλ Πάμπλο, η Αλγερινή Επανάσταση και η εποχή μας»)

  • “Κάιρο Εμπιστευτικό” - Μαθήματα ανατροπής των κινηματογραφικών κλισέ

    Ένα σχόλιο με αφορμή το κινηματογραφικό έργο “Κάιρο Εμπιστευτικό”, σε σκηνοθεσία Ταρίκ Σαλέχ

  • «Lucky» ή ένας διαλογισμός για την αξία της ζωής

    Κατά παράδοξο τρόπο αυτός ήταν και ο τελευταίος ρόλος του Χάρι Ντιν Στάντον, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 91 ετών στις 16 Σεπτέμβρη 2017. Σαν να προέβλεπε το τέλος, αποφάσισε να είναι πρωταγωνιστής σε μια ταινία με αναφορά, ουσιαστικά, τον ίδιο.

Σελίδες