Δημαρχία Δούκα στην Αθήνα: Νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα

Με θάρρος και κριτική ματιά ας δούμε τα πρώτα δείγματα γραφής της δημοτικής αρχής χωρίς ανοχή με χορήγηση περιόδου χάριτος αλλά ούτε και βιασύνη να θριαμβολογήσουμε με πολιτικά χαιρέκακη διάθεση «τα λέγαμε εμείς δεν άλλαξε τίποτε».

Αν κοιτάξουμε τις Ημερήσιες Διατάξεις των Δημοτικών Συμβουλίων και των Δημοτικών Επιτροπών διαπιστώνουμε ότι κυριαρχούν καθαρά θέματα λήψης αποφάσεων για στελέχωση οργανισμών, επιτροπών, νομικών προσώπων του δήμου και τρέχοντα διαχειριστικά ζητήματα.

Ζωτικής σημασίας θέματα (σχολική στέγη, δημόσιοι χώροι πρασίνου, κοινωνική πολιτική) μπαίνουν από την αντιπολίτευση στα προ ΗΔ χωρίς να έχουν ενταχθεί στην επίσημη ΗΔ και επομένως στη διαδικασία λήψης απόφασης.

Αυτό αντικειμενικά και πέραν από τις όποιες προθέσεις ή ευχολόγια λειτουργεί ως συνέχεια της πολιτικής του δήμου που υλοποιεί ήδη υπογεγραμμένες συμβάσεις για έργα με ιδιωτικές εταιρείες.

Λυδία λίθος της όποιας διαφοροποίησης πολιτικών είναι αν θα προχωρήσει η νέα δημοτική αρχή σε αναμόρφωση ριζική του προϋπολογισμού και του τεχνικού προγράμματος ή θα συνεχίσει στο δρόμο Μπακογιάννη όπως δείχνει μέχρι τώρα με κορυφαίο την απόλυτη προτεραιότητα της διπλής ανάπλασης.

Με δηλώσεις εντός και εκτός δημοτικού συμβουλίου ο δήμαρχος ξεκαθάρισε πως η διπλή ανάπλαση θα προχωρήσει και μάλιστα εγκάλεσε τον Μπακογιάννη για προχειρότητα και έλλειψη οργάνωσης του έργου.

Επομένως ο αγώνας μας οφείλει να είναι κι αυτός διπλός μαζί με τις συλλογικότητες που αναδεικνύουν και παλεύουν τόσο για να μη παραπεμφθούν στις καλένδες έργα αναγκαία ούτε να πάρουν τη μορφή αναπλάσεων τουριστικοποίησης και εξευγενισμού στην ευρύτερη περιοχή του γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας (προσφυγικά, Κουντουριώτικα) όσο και ενάντια στην αλλαγή χρήσεων γης και την τσιμεντοποίηση του Βοτανικού προς όφελος μιας ΠΑΕ.

Αξιοσημείωτο και χαρακτηριστικό αντιφάσεων που μπορεί να αξιοποιηθούν είναι οι περιπτώσεις του Λόφου Στρέφη, της Ακαδημίας Πλάτωνος και του Μητροπολιτικού Πάρκου Γουδή που με εργαλείο και τη θετική στάση της δημοτικής αρχής στις δικαστικές αποφάσεις μπορούμε χωρίς ψευδαισθήσεις κι εγκλωβισμούς σε νομικές μάχες να αναδείξουμε το θεμελιώδες ζήτημα των αναπλάσεων για τις ανάγκες των κατοίκων και να θέσουμε μπροστά στις ευθύνες του το Χάρη Δούκα αν θα προχωρήσει σε καταγγελία της σύμβασης με την Unison και τη δημιουργία ισχυρής υπηρεσίας πρασίνου στο Δήμο.

Γενικότερα είναι χρήσιμη η αποκάλυψη της πραγματικότητας των ιδιωτικοποιήσεων υπηρεσιών του δήμου, των χορηγιών, των πολιτικών των δικτύων στο πλαίσιο ΕΕ και διεθνών οργανισμών, ώστε με αφετηρία την καθαρή ιδεολογική μας θέση και συγκεκριμένη δουλειά σε επίπεδο γειτονιών και δήμου να αναδεικνύουμε τις άμεσες συνέπειες στην καθημερινότητα των πολλών. 

Για παράδειγμα η διάθεση πόρων (κυρίως ανθρώπινο δυναμικό του δήμου που υποφέρει από έντονη υποστελέχωση) για τη μέτρηση της ενεργειακής φτώχειας και τη συμβουλευτική για εξοικονόμηση ενέργειας αντί για τη λήψη άμεσων μέτρων ανακούφισης των νοικοκυριών που έχουν κομμένο ηλεκτρικό ρεύμα δείχνει την αντίληψη της νέας δημοτικής αρχής για το ρόλο της (μελέτη και εφαρμογή καλών πρακτικών ευρωπαϊκών δικτυών χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις) και ταυτόχρονα είναι χρέος μας να γίνει συγκεκριμένη διεκδίκηση- με ανάληψη πρωτοβουλιών καμπανιακή δράση συνεργασία με κινήματα- εντός και εκτός Δημοτικού Συμβουλίου.

Η εκφρασμένη δημόσια θέση του Δούκα για διαβούλευση με τους κατοίκους πριν από παρεμβάσεις σε δημόσιους χώρους πρασίνου δίνει τη δυνατότητα να λειτουργεί ως συνεχής πίεση από τις συλλογικότητες της γειτονιάς και μπορεί να οδηγεί σε μικρές νίκες διάσωσης ή δημιουργίας χώρων πρασίνου όπως στην περίπτωση με το παρκάκι Κονοπισοπούλου Πράγκα στους Αμπελόκηπους. Ας συγκρίνουμε τη δημιουργία των θνησιγενών πολυδιαφημισμένων πάρκων τσέπης/παρτεριών με το αίτημα των κατοίκων για υψηλό πράσινο.

Απέναντι σε μια δημοτική αρχή που αναγνωρίζει δημόσια την απαράδεκτη κατάσταση των σχολικών κτηρίων είναι δυνατόν όχι με αυτόματο ούτε καν εύκολο τρόπο αλλά με συστηματική δουλειά να λειτουργήσει η πίεση στο Δήμο ώστε τα λόγια να γίνουν απτά έργα.

Τελείωσε μεν η δημαρχία Μπακογιάννη που καμάρωνε για την ηλεκτρονική πλατφόρμα υποβολής αιτημάτων αδιαφορώντας συστηματικά στα αιτήματα συντήρησης των σχολείων και περιοριζόταν μόνο με κάποια από τα άκρως επείγοντα αλλά και τώρα οι εργασίες γίνονται με εργολάβους, με μειοδοτικούς διαγωνισμούς, με μη ρεαλιστικές κοστολογήσεις, με τις λιγότερες εργατοώρες και τα πιο ευτελή υλικά και χωρίς ουσιαστικό έλεγχο με επιστασία και διαδικασίες έγκαιρης παραλαβής από την Τεχνική Υπηρεσία του δήμου.

Είναι στο βασικό πυρήνα του ρόλου της δημοτικής παράταξης τα αιτήματα που εκφράζουν και διεκδικούν αγωνιστικά οι φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας να πάρουν συγκεκριμένες απαντήσεις-δεσμεύσεις με χρονοδιάγραμμα επίλυσης.

Μέσα από αυτό τον αγώνα για τη στήριξη του δημόσιου αγαθού της παιδείας θα μπορέσουμε να συνδεθούμε και να αλληλοεπιδράσουμε με όσες/ους τα συμφέροντα των οποίων εκφράζουμε.

Τα όρια της πολιτικής του νέου δημάρχου θα φανούν καθώς δεν επιλύεται το πρόβλημα με ενέσεις νοικοκυρέματος και ψηφιοποίησης, είναι αναγκαιότητα και όχι ιδεοληψία μας η διασφάλιση πόρων για συνολικό επανασχεδιασμό της συντήρησης όλων των σχολείων της Αθήνας ώστε, το συντομότερο δυνατόν, η Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου να αναλάβει πλήρως τα σχολικά κτίρια και σταδιακά να απεμπλακούν οι εργολάβοι.

Τα επιμέρους χρόνια αιτήματα για κτίσιμο σχολικών κτηρίων για να επιλυθούν είναι απαραίτητο να ενταχθούν σε συγκεκριμένο πρόγραμμα κατασκευής κατάλληλων σύγχρονων και ασφαλών σχολείων με εξασφαλισμένους πόρους και δεσμευτικές ημερομηνίες παράδοσης σε χρήση καθώς καταψηφίστηκε αλλά δεν ανατράπηκε ακόμη η πολιτική Μπακογιάννη και για το σκόπιμο –μη– προγραμματισμό για την ανέγερση (σε συνεργασία με κρατικές υπηρεσίες) αναγκαίων νέων σχολικών μονάδων.

Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η επιθυμία και οι φιλοδοξίες του νέου δημάρχου να κτίσει ένα προφίλ διαχειριστή με ευαισθησία κοινωνική και δημοκρατική χωρίς να διαθέτει την κυβερνητική υποστήριξη μπορεί να αξιοποιηθεί χωρίς ψευδαισθήσεις για να φτάσουμε σε μικρές νίκες που σπάζουν την ΤΙΝΑ, δίνουν αυτοπεποίθηση στα κινήματα, ανεβάζουν την αγωνιστικότητα, δυνατότητες μαζικοποίησης συλλογικής δράσης και προσφέρουν και κάποιες βελτιώσεις στη ζωή των κατοίκων μιας αβίωτης πόλης.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά