Βενεζουέλα. Η μπολιβαριανή διαδικασία σε κρίση

Το κείμενο αποτελεί μέρος του διαλόγου που οργανώθηκε από την Coordinación Nacional de Marea Socialista, το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου, με τη συμμετοχή των «Equipos Promotores» από ολόκληρη τη χώρα. Ακολουθεί το κείμενο στο σύνολό του, ένας κριτικός αναστοχασμός που έρχεται από μακριά. (Από τη Σύνταξη του A l’Encontre)

1° Εισαγωγή

Η 6 Δεκεμβρίου 2015 [βουλευτικές εκλογές] ήταν η εκλογική έκφραση μιας διαδικασίας πολύ πιο βαθιάς και πλατιάς. Η έκφραση μιας κοινωνικής και πολιτικής διαδικασίας ρήξης στην οποία το υποκείμενο είναι ο μπολιβαριανός, ο τσαβικός και όλος ο εργαζόμενος λαός. Η διαδικασία αυτή δεν σταμάτησε με τις εκλογές, το αντίθετο, τώρα βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Η τιμωρητική ψήφος, η τιμωρητική αποχή και το άκυρο, ήταν οριακά το εργαλείο μιας υπόγειας διαδικασίας, μιας διαδικασίας που βγήκε στην επιφάνεια και πήρε τη μορφή της εκλογικής «ανατροπής» [MUD 65,27% και 109 βουλευτές, PSUV 32,93% και 55 βουλευτές,  Re Indigena 1,80% και 3 βουλευτές, επί συνόλου 167].

To MUD [Mesa de la Unidad Democratica, ένας συνασπισμός της δεξιάς που κέρδισε τις εκλογές] τείνει να θεωρεί ότι το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών αποτελεί θρίαμβο του «μοντέλου» τoy και θα στραφεί άμεσα ενάντια σε αυτό το κοινωνικό κίνημα που εκκολάπτεται. Αν όμως η κεφαλή της κυβέρνησης και το PSUV αρνηθούν να δουν καθαρά αυτό που συνέβη - έκφραση οργής, λαϊκής οργής, απόρριψη μιας υπεροπτικής ηγεσίας, που θεωρείται βασική υπεύθυνη των ελλείψεων που μαστίζουν τον εργαζόμενο λαό-, αν διατηρήσουν αυτή τη στάση, τότε προετοιμάζουν το πολιτικό τους τέλος.

Η ορθή ανάγνωση αυτού που συνέβη και αυτού που συμβαίνει στη χώρα είναι αναγκαία για να αποφύγουμε να ρίξουμε λάδι στη φωτιά μιας κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ανθρωπιστική κρίση. Μια κρίση που, καθώς μπαίνουμε σε ένα σενάριο πολιτικής αβεβαιότητας, πλησιάζει επικίνδυνα. Μέχρι τώρα μπόρεσε να εκτονωθεί εκλογικά. Αν όμως δεν βρεθεί λύση για τα μεγάλα προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα, αν κυριαρχήσει η λογική επιδείνωσης της κατάστασης σε σημείο που να εξελιχθεί σε ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ των θεσμικών εξουσιών, εάν οι δύο πολιτικές κατευθύνσεις συνεχίσουν σε πορεία σύγκρουσης, μπαίνουμε σε πολύ επικίνδυνη περιοχή, σε ναρκοπέδιο.

Ο λαός μίλησε. Είπε πολύ περισσότερα από αυτά που φαίνονται στο εκλογικό αποτέλεσμα. Επιβεβαίωσε ότι είναι σε ρήξη με την τυφλή πειθαρχία που έχει επιβληθεί. Ότι απορρίπτει το πελατειακό σύστημα, τη διαφθορά και την υπεροψία. Ότι επιθυμεί λύσεις για την κρίση και όχι απειλές. Ότι δεν θα υποστηρίξει πια τα ψεύδη και τη χειραγώγηση. Ο λαός μίλησε, είπε ότι θέλει λύσεις, να συμμετέχει και να συμμετέχει ενεργά.

2° Τί συμβαίνει στο εσωτερικό των τσαβικών;

Τη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου υπερχείλισαν όλα τα φράγματα που είχαν χτιστεί με ψέματα. Τα οχτώ εκατομμύρια εγγεγραμμένων από τον Δήμαρχο [ του Libertador, ομοσπονδιακής περιοχής του Καράκας] Jorge Rodríguez στα 1×10 comandados αποδείχτηκε ότι ήταν μόλις πεντέμισι εκατομμύρια μπροστά στο CNE [ εθνικό εκλογικό συμβούλιο].

Οι 98 βουλευτές που είχαν τα PSUV-GPP [Gran Polo Patriótico Simón Bolívar] το 2010, έπεσαν σήμερα στους 55. Η εκλογική καθίζηση ήταν γενική και στο σύνολο της χώρας. Ακόμη κι εκεί όπου το PSUV κέρδισε, έχασε δεκάδες χιλιάδες ψήφους. Στις εκλογές αυτού του Δεκέμβρη περισσότεροι από τρία εκατομμύρια τσαβικοί, που τον Απρίλη του 2013 εξέλεξαν Πρόεδρο τον Μαδούρο, ψήφισαν άκυρο [τα άκυρα υπολογίζονται σε ενάμιση εκατομμύριο] ή απείχαν.

Επιπλέον, εδώ και πάνω από μια βδομάδα, στο μοναδικό μέσο ενημέρωσης που δεν έχει εξημερωθεί από τον τσαβισμό, το σάιτ Aporrea.org, μπορούσαμε να διαβάσουμε δεκάδες άρθρα γνώμης που καλούσαν την ηγεσία να αναγνωρίσει τις ευθύνες της. Δεκάδες άλλα άρθρα, που επισημαίνουν τις αιτίες της ήττας, συμφωνούν ότι η κυβέρνηση ευθύνεται για την οικονομική κρίση. Ή υπογραμμίζουν την ανικανότητα της να κερδίσει τον «οικονομικό πόλεμο». Δεκάδες άλλα ζήτησαν την παραίτηση ή την αποπομπή όλων των υπουργών και ηγετών του κόμματος. Άλλα πάλι απαιτούν να μπει τέλος στη διαφθορά και να ληφθούν μέτρα για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Τέλος, κάποια απορρίπτουν τη γραφειοκρατία και απαιτούν πρόοδο στην εφαρμογή μιας νέας μορφής διακυβέρνησης.

Ωστόσο, η συζήτηση αυτή δεν έμεινε στα άρθρα γνώμης και επεκτάθηκε ορμητικά στη λαϊκή βάση. Μπορούμε να απαριθμήσουμε δεκάδες συγκεντρώσεις, συναντήσεις, συσκέψεις και συζητήσεις μεταξύ αγωνιστών-ριων της μπολιβαριανής διαδικασίας σε ολόκληρη τη χώρα. Ανεξάρτητα από το αν ήταν αυθόρμητες ή οργανωμένες, ακούστηκε η μουσική της κριτικής που είχε καταδικαστεί στη σιωπή και είχε εκδιωχθεί από το κόμμα και την κυβέρνηση. Τέθηκαν ερωτήματα για την ανεπάρκεια, τη διαφθορά, την κακομεταχείριση. Απορρίφτηκε ο τρόπος διοίκησης του κόμματος και επιλογής υποψηφίων. Καταγγέλθηκε η φυγή ψήφων που προκαλείται από την υποψηφιότητα κυβερνώντων και ανώτερων δημόσιων λειτουργών. Απαιτήθηκε διαβούλευση, μέτρα ενάντια στην κρίση και αλλαγή παραγωγικού μοντέλου. Διεκδικήθηκε διευρυμένη λαϊκή συμμετοχή, περισσότερη δημοκρατία και ενεργός ρόλος του λαϊκού παράγοντα. Καταγγέλθηκε η συνενοχή των κρατικών οργανισμών ελέγχου στον περίφημο πληθωρισμό [στα είδη διατροφής μεταξύ άλλων] και στις ελλείψεις.

Οι ηγεσίες, μπλεγμένες στις συγκρούσεις κορυφής, με το μαχαίρι στα δόντια, δεν καταφέρνουν πάντα να καταλάβουν τι συμβαίνει στον βαθύ τσαβισμό. Μιλάνε για μια λαϊκή εξουσία στην οποία δεν πιστεύουν. Συνεχίζουν την πελατειακή πολιτική τους και μοιράζουν απειλές. Συνεχίζουν να πιστεύουν ότι όλα είναι διαχειρίσιμα από την κορυφή. Δεν αναγνωρίζουν αυτό που συμβαίνει γιατί είναι ανίκανες να το αναγνωρίσουν.

Στον τσαβισμό της βάσης, αυτόν που εκφράστηκε τιμωρητικά και διά της αποχής αλλά και αυτόν που συνεχίζει να στηρίζουν τη συμμαχία PSUV-GPP, συχνά κλείνοντας τη μύτη, έχουν ήδη ανοίξει οι βάνες μιας εξέγερσης απέναντι στις αποτυχημένες ηγεσίες.

3° Οι κίνδυνοι μεσοπρόθεσμα

Στην αδράνεια μιας οικονομικής κρίσης με πρωτοφανή χαρακτηριστικά για τη χώρα, με την τιμή του πετρελαίου στο χαμηλότερο σημείο της δεκαετίας, έρχεται να προστεθεί ο πολιτικός αντίκτυπος του νέου θεσμικού σεναρίου που προέκυψε από τις εκλογές. Αυτή η δυναμική σύγκρουσης στην κορυφή, για τον πλήρη έλεγχο ολόκληρου του κράτους, θα επιταχύνει τον βαθμό επιδείνωσης του επιπέδου ζωής των πιο εκτεθειμένων τμημάτων του πληθυσμού, του λαού που ζει από την εργασία του. Η κατάσταση θα φτάσει σε απαράδεκτο σημείο.

Εάν, στο πλαίσιο αυτό, η ανευθυνότητα των ιθυνόντων οδηγήσει σε περιπέτειες, η ρήξη ανάμεσα στην ηγεσία και τη βάση θα είναι μη αναστρέψιμη. Οι ηγετικές ομάδες θα έχουν προσφέρει στην αντιπολίτευση σε χρυσό δίσκο όχι μόνο το αποτέλεσμα μιας εκλογικής διαδικασίας αλλά την μπολιβαριανή διαδικασία ολόκληρη.

Είμαστε αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια της Δεξιάς να χρησιμοποιήσει τους νέους συσχετισμούς στο Κοινοβούλιο για να επιτεθεί στα κεκτημένα λαϊκά δικαιώματα κατά παράβαση του Συντάγματος. Όμως, μετά από τη δημαγωγική αναφορά που έγινε στη «Λαϊκή εξουσία», τη Λαϊκή εξουσία την οποία εμείς υποστηρίζουμε, οφείλουμε να πούμε ότι εξίσου αντίθετοι είμαστε και σε ένα τεχνητό και λειτουργικό για τα συμφέροντα της γραφειοκρατίας «παράλληλο», που θα επιδείνωνε τη σοβαρή κρίση στην οποία βρισκόμαστε. [Η πιθανότητα αυτή επιβεβαιώθηκε από τον Πρόεδρο του Κοινοβουλίου Diosdado Cabllo, ο οποίος επιβεβαίωσε τη δημιουργία μιας παράλληλης «κοινοτικής εξουσίας» που θα «εκφράζει άμεσα τη βούληση της βάσης»]

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε στον μπολιβαριανό «χώρο», στη βάση αλλά και μεταξύ των στελεχών που ανησυχούν πραγματικά για τις εξελίξεις, ότι προς το παρόν υπάρχει αλλαγή των συσχετισμών. Ότι η ηγεσία του κόμματος και της κυβέρνησης οδήγησαν τη «διαδικασία» σε ένα αδιέξοδο όπου δέχτηκε ισχυρό πλήγμα. Ότι σήμερα κυριαρχεί η σύγχυση και η ανάγκη να επεξεργαστούμε ένα σχέδιο δράσης που να βγάλει οριστικά από τη μέση τις διεφθαρμένες και αυταρχικές ηγεσίες. Ότι μπροστά στην αποτυχία της σημερινής ηγεσίας πρέπει να προσανατολιστούμε στην ανάδειξη μιας νέας ηγεσίας.

Είναι απολύτως αναγκαίο να μπει τέρμα στην κενή προπαγάνδα και την ανούσια πόλωση. Είναι καιρός να επιστρέψουμε στην πολιτική. Να πάρουμε αγωνιστικές πρωτοβουλίες που να έχουν σχέση με τα πραγματικά προβλήματα του εργαζόμενου λαού και που να μας επιτρέπουν να ισχυροποιηθούμε για να περιορίσουμε την κρίση και να ανατρέψουμε την τρέχουσα κατάσταση.

4° Ένα μέτωπο αγώνα που να εξαναγκάζει τις ηγεσίες να στρατευθούν στην αντιμετώπιση της κρίσης. Πέντε έκτακτα μέτρα

Η βασική αιτία του εκλογικού αποτελέσματος και της σχετικής διαδικασίας που το προετοίμασε είναι η πασιφανής ανικανότητα της κυβέρνησης να επιλύσει την οικονομική κρίση που μαστίζει τον εργαζόμενο λαό και τις μάζες. Η πτώση του βιοτικού επιπέδου είναι ανησυχητική και απειλεί να επιδεινωθεί. Αλλά αυτό δεν απασχολεί τις πολιτικές ηγεσίες. Τη στιγμή που η κυβέρνηση δηλώνει ότι αυτή τη φορά η οικονομική επανάσταση θα γίνει, το MUD ετοιμάζει μια σταδιακή και κεκαλυμμένη επίθεση στα κεκτημένα της μπολιβαριανής διαδικασίας που είναι ακόμη σε ισχύ, και η κρίση επιδεινώνει καθημερινά την ποιότητα ζωής των συνανθρώπων μας.

Για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, καλούμε όλα τα κοινωνικά, συνδικαλιστικά και εργατικά κινήματα, τα κοινοτικά συμβούλια, της «οργανώσεις» λαϊκής εξουσίας, τις πραγματικές Comunas, τις οργανώσεις πολιτισμού και νεολαίας, να φτιάξουμε ένα Ενιαίο Μέτωπο Αγώνα για να στηρίξουμε ένα σχέδιο δράσης που να εξαναγκάζει τις ηγεσίες σε μια πολιτική δέσμευση, η πραγμάτωση της οποίας θα πρέπει να ελέγχεται από την κοινωνία και να έχει ως αντικείμενο την εφαρμογή ενός μίνιμουμ προγράμματος έκτακτης ανάγκης για τον περιορισμό της κρίσης. Κατά τη γνώμη μας, αυτό το Ενιαίο Μέτωπο Αγώνα θα έπρεπε να θέσει τα πέντε ακόλουθα αιτήματα.

α) Να μπει τέλος στη λεηλασία του έθνους. Για ένα δημόσιο έλεγχο από τους πολίτες

Διάφορα πρόσωπα που συμμετέχουν στη μπολιβαριανή διαδικασία έχουν αποδείξει τη λεηλασία στην οποία υπόκειται το έθνος. Το μέγεθος της απάτης εκθέτει μια σειρά υψηλούς κρατικούς ιστάμενους καθώς και σημαντικούς επιχειρηματίες και τραπεζίτες. Αν δεν ληφθεί μια ξεκάθαρη απόφαση για το ζήτημα θα είναι αδύνατον να μπει τέλος σε αυτή την πρακτική και να βρεθεί βάση για το ξεπέρασμα αυτού του είδους κρίσης.

Μια από τις πιο συνηθισμένες καταχρηστικές πρακτικές είναι ο μηχανισμός υπερκοστολόγησης των εισαγωγών και η δημιουργία εικονικών εισαγωγικών επιχειρήσεων [που δανείζονται δολάρια με ειδικά επιτόκια]. Προτείνουμε ως πρώτο βήμα, αυτού του δημόσιου και με τη συμμετοχή των πολιτών ελέγχου, να γίνει άμεση έρευνα των 100 πιο σημαντικών εταιρειών που πήραν δολάρια από όταν τέθηκε σε λειτουργία ο έλεγχος των συναλλαγματικών συναλλαγών. Έτσι θα εντοπιστούν οι ένοχοι.

Υπάρχει και ένας ακόμη έλεγχος που επείγει: ο έλεγχος των εσόδων και του προορισμού των δολαρίων από την πώληση του πετρελαίου. Όπως και της οικονομικής διαχείρισης της PDVSA [η κρατική εταιρεία εξόρυξης πετρελαίου].

Η έκταση της απάτης είναι ανατριχιαστική. Και ουδέποτε διαψεύστηκε από τις αρχές. Το αντίθετο, πολύ συχνά την αποδέχτηκαν. Η δε αντιπολίτευση, από τη δική της πλευρά, μιλάει κι αυτή για διαφθορά αλλά, βεβαίως, χωρίς να προσκομίζει δεδομένα και αποδείξεις. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι είναι το αποτέλεσμα συμπεριφορών του κοινού ποινικού δικαίου που εντάσσονται σε ένα μαφιόζικο κύκλωμα συσσώρευσης κεφαλαίου.

Για τον λόγο αυτό, για τις επιχειρήσεις που υποστηρίζουμε ότι πρέπει να ελεγχθούν όπως είπαμε, θεωρούμε σημαντικό να αντιστραφεί η συνήθης νομική πρακτική και να κριθούν prima facie, δηλαδή να θεωρηθούν ένοχες εκ των πραγμάτων και να κληθούν να αποδείξουν την αθωότητά τους. Η ίδια αρχή θα πρέπει να εφαρμοστεί και στους υψηλά ιστάμενους δημόσιους λειτουργούς που έχουν την ευθύνη εφαρμογής αυτών των μέτρων.

β) Μηδενική ανοχή στη μεγάλη διαφθορά

Παράλληλα με τις σκοτεινές δουλειές των τραπεζών και των επιχειρήσεων, αναντίρρητα εμπλέκονται στις κλοπές και τις καταχρήσεις μέλη της κυβέρνησης του υψηλότερου επιπέδου. Rafael Isea [πρώην Υπουργός οικονομικών, κυβερνήτης της Arangua και, για κάποιους μήνες το 2013, πρόεδρος της τράπεζας l’ALBA, που κατηγορείται για κατάχρηση πολλών εκατομμυρίων του δημοσίου], Alejandro Andrade [πρώην σωματοφύλακας του Chavez, επικεφαλής διαφόρων δημόσιων επιχειρήσεων και τραπεζών, που το όνομα του βρέθηκε στις λίστες Falciani της τράπεζας HSBC στη Γενεύη]… δύο μόλις ονόματα ενδεικτικά της πασιφανούς διαφθοράς που στραγγίζει τα οικονομικά της χώρας.

Μέλη της κυβέρνησης που οι αποδείξεις της διαφθοράς τους εμφανίστηκαν αφού εγκατέλειψαν τη χώρα για να χαρούν αυτά που βούτηξαν. Είναι προφανές ότι αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη μιας συμφωνίας συνενοχής και ατιμωρησίας, που δημιουργεί έτσι ένα δίκτυο που τρέφει, ενθαρρύνει και εντείνει τις εγκληματικές πρακτικές. Πρέπει να απαιτήσουμε άμεση εξέταση όλων των κρατικών λειτουργών με σημαντικά καθήκοντα στον οικονομικό τομέα, αν θέλουμε να αποφύγουμε τις απώλειες. Να γίνει έλεγχος της περιουσίας τους, των αγαθών τους, των λογαριασμών, των γραμματίων, των επενδύσεων κλπ, αλλά και των οικογενειών και των κοντινών τους φίλων. Οι δε ποινές πρέπει να είναι παραδειγματικές.

γ) Να διασφαλίσουμε την πρόσβαση σε τρόφιμα και φάρμακα

Η δέσμευση προς το έθνος που απαιτούμε από τις ηγεσίες και για την οποία καλούμε σε αγώνα, θα πρέπει να έχει ως προτεραιότητα την προμήθεια των βασικών αγαθών. Αυτή τη στιγμή, η διασφάλιση τροφίμων και φαρμάκων πρέπει να θεωρηθεί η πρώτη προτεραιότητα. Δηλαδή, αυτή η πλευρά του σχεδίου έκτακτης ανάγκης θα πρέπει να προέχει της πληρωμής του χρέους στο εξωτερικό αλλά και των άλλων επενδύσεων του κράτους, όπως στο FONDEN [Fondo Nacional para el Desarrollo Nacional], αλλά και των διεθνών συμφωνιών. Αυτή την εθνική δέσμευση πρέπει να την αναλάβουν δημοσίως όλες οι εκλεγμένες πολιτικές δυνάμεις, κάτω από τον αυστηρό έλεγχο των πολιτών και της κοινωνίας.

δ) Ένας μισθός που να αντιστοιχεί στην τιμή που κοστίζει το «καλάθι τροφίμων», όπως αναφέρεται στο άρθρο 91 του Συντάγματος της βολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας [1]

Απαιτούμε καταρχάς, οι αρμόδιοι θεσμοί να παρουσιάσουν τις σχετικές στατιστικές, όπως υποχρεούνται από το Σύνταγμα, και να δημοσιεύσουν και πάλι τους δείκτες της οικονομίας μας [τα δεδομένα για τον πληθωρισμό, για παράδειγμα, δε δημοσιεύονται πια]. Καμιά χώρα δεν μπορεί να επεξεργαστεί την απάντηση σε μια τόσο σημαντική κρίση κρύβοντας τα πραγματικά νούμερα.

Γνωρίζουμε ότι, όπως δείχνουν πολλές επίσημες πηγές από την κεντρική Τράπεζα της Βενεζουέλας, ο πληθωρισμός φέτος θα φτάσει το 220%, νούμερο που θα ξεπεραστεί τον επόμενο χρόνο. Έρευνες ιδιωτών δείχνουν ότι το καλάθι τροφίμων τον τελευταίο Οκτώβρη έφτανε τα 70.000 Bs. F [Βolívares Fuertes, τα λεγόμενα «Ισχυρά Μπολιβάρ» που αντικατέστησαν τα παλαιά μπολιβάρ το 2008], τη στιγμή που ο μεικτός βασικός είναι μόλις 15.000 Bs. F.

Για τις οικογένειες της εργατικής τάξης η κατάσταση αυτή έχει γίνει ανυπόφορη. Συνεπώς, ένα βασικό σημείο του αγώνα που καλούμαστε να δώσουμε είναι να διεκδικήσουμε την εξίσωση του κατώτατου μισθού με το κόστος του καλαθιού τροφίμων, όπως ορίζει το άρθρο 91 του Συντάγματος.

ε) Σταθερή υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των δημοκρατικών, κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών κεκτημένων που διασφαλίζονται από το Σύνταγμα

Τα εμπορικά επιμελητήρια και οι βουλευτές της αντιπολίτευσης στέλνουν ανησυχητικά μηνύματα ότι θα επιτεθούν στα κεκτημένα δικαιώματα όπως το LOTTT [Ley Orgánica del Trabajo, los Trabajadores y las Trabajadoras, το εργατικό δίκαιο που βρίσκεται σε ισχύ από το 2012]. Το ίδιο γίνεται και από την πλευρά της ηγεσίας της κυβέρνησης, που οι αντιδημοκρατικές και αυταρχικές πρακτικές τους απειλούν και καταπατούν στην πράξη τα ίδια δικαιώματα, που θεμελιώνονται στο Σύνταγμά μας.

Το Ενιαίο Μέτωπο Αγώνα που προτείνουμε πρέπει επίσης να επιβάλει μια ελάχιστη δέσμευση στις ηγεσίες αναφορικά με το σύνολο των δικαιωμάτων και των εγγυήσεων. Ένα βασικό σημείο αφορά τα δημοκρατικά δικαιώματα: ελευθερία έκφρασης, κίνησης, συνάθροισης, κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης.

Είναι αναγκαίο να αποφευχθούν οι κρατήσεις και οι διώξεις, τόσο για τα δήθεν αδικήματα γνώμης όσο και για πολιτικούς λόγους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ατιμωρησία των εγκλημάτων ενάντια στον λαό, ενάντια στη δημόσια περιουσία και ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι δυνάμεις της αστυνομίας και της ασφάλειας που έχουν αυτονομηθεί απελπιστικά απέναντι στους πολίτες, που τους εκφοβίζουν και τους καταδιώκουν παράνομα, θα πρέπει να τεθούν υπό δημόσιο έλεγχο.

Τα μέτρα αυτά επείγουν. Και δεν έχουμε εμπιστοσύνη στις ηγεσίες ότι θα τα εφαρμόσουν. Είναι εγκλωβισμένες στη συνήθειά τους να διεκδικούν κομμάτια της εξουσίας προκειμένου να διατηρήσουν ή να αποκομίσουν τα προνόμια που προσφέρει σε αυτούς και στους φίλους τους ο κρατικός κορβανάς. Γι΄ αυτό και καλούμε σε έναν ενωτικό αγώνα που να τους υποχρεώνει, να τους επιτηρεί και να τους συγκρατεί.

Επιπλέον, είναι ανάγκη να ανοίξουμε και να εμβαθύνουμε μια μεγάλη συζήτηση σε εθνικό επίπεδο γύρω από το παραγωγικό μοντέλο. Η παραγωγή δεν μπορεί να μένει αποκλειστικά στα χέρια διευθυνόντων και των λεγόμενων ειδικών. Όλοι οι συνταγματικοί μηχανισμοί αλλά και οι συμμετοχικοί θεσμοί που αποτελούν μέρος της παράδοσής μας θα πρέπει να αξιοποιηθούν στο πλαίσιο μιας τέτοιας συζήτησης.

Οι προτάσεις που θα προκύψουν από αυτή τη συζήτηση θα πρέπει να τεθούν σε δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός, που επίσης θα συμμετέχει και θα συζητά, για το σύνολο των θεμάτων.

5° Είναι καιρός να οικοδομήσουμε μια πολιτική εναλλακτική

Η εκλογική καθίζηση της συμμαχίας PSUV-GPP δείχνει πόσο ανώφελος είναι ο σεκταρισμός, διαλύει τον μύθο ότι οι μηχανισμοί είναι ανίκητοι και αφαιρεί το περιεχόμενο από την απαίτηση των ηγεσιών να διατηρήσουμε μια ψευδο-ενότητα, που λειτουργεί χωρίς δημοκρατία, χωρίς κριτική και διάλογο, κάτω από τις εντολές ηγετών που δεν κάνουν ποτέ λάθος. Η περιφρόνηση για τη δημιουργική δράση του λαού και για τις δημοκρατικές του διαδικασίες είναι ένας από τους βασικούς λόγους αυτής της καθίζησης.

Η βούληση απαγόρευσης, ή αποκλεισμού από την πολιτική εκπροσώπηση, ρευμάτων της μπολιβαριανής διαδικασίας, όπως το Marea Socialista, δεν είναι παρά αυταρχισμός. Είναι ρεύματα σκέψης και προτάσεις που υπάρχουν στις τάξεις του λαού μας είτε αυτό αρέσει στις ηγεσίες είτε όχι.

Για τον λόγο αυτό, παρά τις διώξεις, την καταπίεση, τις απειλές και τη βία που ασκείται στους συντρόφους μας, τo Marea Socialista κέρδισε στον άνισο αυτόν αγώνα το δικαίωμά του στην ύπαρξη. Και θα το ασκήσει αναμφίβολα. Δεν θα παραδοθούμε, δεν θα προδώσουμε τις ιδέες μας και δεν θα πουληθούμε.

Ετοιμαζόμαστε να κάνουμε πράξη την απόφαση του πρώτου μας ανοιχτού Συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στο Parque Central, στο Caracas, τον Ιούλιο του 2014. Προχωράμε ένα νέο βήμα στη διαδικασία συγκρότησής μας, προς το τέλος του πρώτου τριμήνου του 2016, που περιλαμβάνει δεκάδες ιδρυτικές συνελεύσεις σε περιφερειακό επίπεδο, σε δήμους και γειτονιές, καθώς και μια μεγάλη ιδρυτική συνέλευση του Marea Socialista σε εθνικό επίπεδο.

Ξέρουμε ότι δεν είμαστε μόνοι… Γνωρίζουμε τις αδυναμίες και τα όριά μας… Έχουμε δοκιμάσει τις δυνάμεις μας και έχουμε συνείδηση ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλές δυσκολίες. Αλλά είμαστε κομμάτι της αναδυόμενης διαδικασίας που διατρέχει σήμερα το σύνολο του εργαζόμενου λαού της Βενεζουέλας. Απευθύνουμε κάλεσμα  σε προσωπικότητες, ηγέτες, συλλογικότητες και ομάδες που επιθυμούν να δημιουργήσουν από κοινού μια πολιτική εναλλακτική ανεξάρτητη και από τη γραφειοκρατία και από το κεφάλαιο.

[Δημοσιεύτηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2015 στον ιστότοπο mareasocialista.com.ve και μεταφρασμένο στα γαλλικά στο A L’Encontre]

_____

[1] Άρθρο 91 του Συντάγματος: «κάθε εργαζόμενος και εργαζόμενη έχει δικαίωμα σε έναν μισθό που να του επιτρέπει να ζει αξιοπρεπώς και να καλύπτει για τον ίδιο και την οικογένειά του τις βασικές υλικές, κοινωνικές και πνευματικές ανάγκες. Η αρχή της ίσης πληρωμής για ίση εργασία είναι εγγυημένη και η συμμετοχή των εργαζομένων στα κέρδη των επιχειρήσεων θα είναι καθορισμένη. Ο μισθός δεν μπορεί να κατακρατείται και θα πληρώνεται τακτικά και έγκαιρα στο νόμιμο νόμισμα, με την εξαίρεση της διατροφής, κατά τον νόμο. Το Κράτος εγγυάται στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες έναν ελάχιστο μισθό που θα αναπροσαρμόζεται σε ετήσια βάση έχοντας ως αναφορά το κόστος του καλαθιού τροφίμων [το καλάθι του ΟΗΕ]. Ο νόμος θα καθορίζει τη μορφή και τη διαδικασία.»