Πρόκειται για μια πολύ σημαντική ημέρα, με το αποτέλεσμα της απόφασης του δικαστηρίου να είναι εξαιρετικά κρίσιμο. Δεν θα αποτελέσει όμως το τέλος της διαδρομής, όποιο και αν είναι αυτό. 

Υπενθυμίζεται ότι η κατάργηση των δώρων (τόσο για τους δημοσίους υπαλλήλους, όσο και για τους συνταξιούχους) πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των μνημονίων «για να αντιμετωπισθεί η δημοσιονομική κρίση». Παρά όμως πως και επισήμως «έχουμε βγει από τα μνημόνια» εδώ και αρκετά χρόνια και η Κυβέρνηση κομπάζει για την υπεροχή της ελληνικής οικονομίας όσον αφορά την ανάπτυξη,  υπουργοί και  στελέχη της αντιτίθενται κατηγορηματικά στην επαναχορήγηση με κάθε λογής επιχείρημα: οπωσδήποτε τον κοινωνικό αυτοματισμό («αν δοθούν, θα κοπούν από άλλες ομάδες που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη»),  τη δημοσιονομική πειθαρχία και το ότι δεν υπάρχουν λεφτά (την ώρα που ανακοινώθηκαν επιπλέον 26,5 δις € για εξοπλισμούς), την «προτεραιότητα» ταχύτερης αποπληρωμής δανειακών υποχρεώσεων «ώστε να ενισχυθεί η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας» κλπ. Εν ολίγοις, τα δικαιώματά μας μπαίνουν για άλλη μια φορά στην κρεατομηχανή της λιτότητας και της δημοσιονομικής πειθαρχίας, τότε υποτίθεται λόγω της κρίσης και σήμερα «για να μη ξαναμπούμε σε κρίση»… Από τα παραπάνω προκύπτει εύκολα ότι η επιστροφή των δώρων δεν αποτελούν συντεχνιακό αίτημα αλλά μάχη ενάντια στο νεοφιλελεύθερο δόγμα, η οποία εφόσον κερδηθεί θα είναι νίκη για όλο τον κόσμο της εργασίας! 

Είναι προφανές ότι η επαναχορήγηση θα αποτελέσει τεράστια ανάσα, καθώς οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα βρισκόμαστε στην τελευταία θέση της ΕΕ σε όρους αγοραστικής δύναμης και με αυξήσεις της τάξης των 30 € μικτά (με εξαίρεση όμως τις ένοπλες δυνάμεις που πήραν από 13% έως 20%...). Θα περίμενε κανείς οπότε πως η ΑΔΕΔΥ θα πρωτοστατούσε στην οργάνωση του αγώνα, καλώντας σε συνελεύσεις, σε δράσεις κλπ, ώστε οι συναδέλφισσες και οι συνάδελφοι να ενημερωθούν και να βγουν μπροστά διεκδικώντας. Αντ’ αυτού, οργανώθηκαν σχεδόν αποκλειστικά ενημερωτικές ημερίδες, έξω από τους χώρους εργασίας όπου θα μπορούσε να υπάρξει πραγματική ζύμωση και χτίσιμο συνέχειας και χωρίς καν προπαγάνδιση. Αντίστοιχα, στη μόνη κινητοποίηση που οργανώθηκε (δηλαδή στη στάση εργασίας στις 4 Φεβρουαρίου…) η μαζικότατη συγκέντρωση διαλύθηκε μόλις μισή ώρα μετά την έναρξή της, ενώ συνάδελφοι από τις πιο απομακρυσμένες υπηρεσίες προσέγγιζαν ακόμα το Υπ. Οικονομικών (!) Το ότι η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ δεν επιθυμεί να δώσει χώρο για ζωντάνεμα του κινήματος των εργαζομένων και λειτουργεί μόνο επικοινωνιακά γίνεται προφανές από το ότι με τα χίλια ζόρια και μόλις πριν δύο βδομάδες προκήρυξε στάση εργασίας στις 6/6, καλώντας σε συγκέντρωση στις 9.30 το πρωί ενώ η στάση εργασίας λήγει στις 11… Δυστυχώς όμως, ούτε οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ - οι οποίες προφανώς δεν κατατάσσονται στο αντιδραστικό μπλοκ – βγήκαν μπροστά ώστε να σπάσει η παθητικότητα και να αλλάξουν τα δεδομένα στους εργασιακούς χώρους.

Παρόλα αυτά όμως, τις τελευταίες ημέρες η ένταση δείχνει να ανεβαίνει. Ενδεικτικά, στην πρόσφατη συνέλευση του Υπ. Εργασίας υπήρξε η μεγαλύτερη συμμετοχή εδώ και πολύ καιρό, ενώ στη συζήτηση αναδείχθηκαν πρακτικά όλα τα ζητήματα της περιόδου. Από τα δώρα και τις αυξήσεις, στην αξιολόγηση και την άρση της μονιμότητας (βλ. και διπλανό άρθρο), αλλά και τη στήριξη στη γενοκτονία και τους εξοπλισμούς και τονίστηκε η σημασία της ενεργούς συμμετοχής και κινητοποίησης. Συνελεύσεις  προγραμματίζονται και σε άλλους χώρους (πχ ΥΠΑΑΤ), ενώ και με περιοδείες, ανάρτηση πανό κλπ θα χρειαστεί να πέσουν όλες οι δυνάμεις εν όψει της 6/6 αλλά και της συνέχειας. Είναι σαφές και από το παρελθόν (πχ αναδρομικά συνταξιούχων), ότι ακόμα και μια θετική απόφαση του ΣτΕ δεν είναι δεδομένο ότι θα εφαρμοστεί από την Κυβέρνηση, ενώ και μια αρνητική ή «ενδιάμεση» απόφαση θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με συνέχιση του αγώνα για πολιτική απόφαση και για απόκρουση όλων των συνεχιζόμενων επιθέσεων. Να συνεχίσουμε ακόμα δυναμικότερα, όλοι και όλες στη στάση εργασίας στις 6/6.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά