Με αφορμή την κινητοποίηση της 25ης Νοέμβρη
Την στιγμή που στην Ευρώπη θεωρείται ότι η ισότητα των φύλων είναι κατοχυρωμένη και προστατευόμενη, την ίδια στιγμή τα ποσοστά βίας που καταγράφονται είναι εξωφρενικά. Συγκεκριμένα, σήμερα στην Ευρώπη μία στις δέκα γυναίκες (από την ηλικία των 15 ετών και άνω), έχει υποστεί κάποια μορφή έμφυλης βίας.
Πολλές από αυτές τις ιστορίες έμφυλης βίας ακούγονται γιατί υπάρχουν γυναίκες που έχουν το θάρρος να καταγγείλουν ότι υπήρξαν θύματα βίας ή κακοποίησης, υπάρχουν όμως και χιλιάδες ιστορίες που παραμένουν κρυφές και χιλιάδες γυναίκες που φοβούνται και σωπαίνουν μπροστά σε αυτό το φαινόμενο.
Βγαίνουμε στον δρόμο για να ακουστούμε: Η βία που δεχόμαστε καθημερινά, είναι βία δομική, μέσω του καθημερινού σεξισμού και μισογυνισμού που αναπαράγεται από τα ΜΜΕ, τα οικογενειακά πρότυπα, τις αποφάσεις δικαστηρίων κ.α, οικονομική και εργασιακή, μέσω των κατώτερων μισθών, φυλετική, μέσω των ρατσιστικών διακρίσεων, βία ψυχoλογική, μέσω της λεκτικής βίας, βία σεξουαλική, μέσω βιασμών και επιβολής μη επιθυμητών σεξουαλικών σχέσεων, βία κακοποιητική, μέσω παραβίασης και κακοποίησης των σωμάτων μας, βία ταξική, μέσω των «σχέσεων» που αναπαράγονται στο υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα.
Οι γυναίκες, τα παιδιά, οι ΛΟΑΤΚΙΑ άνθρωποι, οι μετανάστες γίνονται αποδέκτες μίας τυφλής βίας που έχει ρίζες στην καταπίεση που διαρθρώνεται μέσα στον καπιταλισμό, και η οποία σε περιόδους κρίσης όπως η σημερινή, οξύνεται σημαντικά. Το σύστημα προσπαθεί να κρύψει αυτήν την πραγματικότητα αλλά δεν μπορεί: τόσο η νομοθετική πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης για την επαναφορά του κολπικού ελέγχου στις γυναίκες κρατουμένους, όσο και η πληθώρα αποφάσεων ελληνικών δικαστηρίων που καταδικάζουν γυναίκες οι οποίες αμύνθηκαν απέναντι στον επικείμενο ή τελεσμένο βιασμό ή κακοποίησή τους, δείχνουν ξεκάθαρα πως ο αγώνας μας είναι πραγματικός και αναγκαίος.
Η απάντηση μας απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα οφείλει να είναι ηχηρή και μαχητική. Τόσο η αριστερά όσο και το φεμινιστικό κίνημα οφείλουμε να αντιπαλέψουμε την έμφυλη βία και να παλέψουμε για την γυναικεία απελευθέρωση. Και ενώ οι γυναίκες θύματα βιασμού και κακοποίησης συχνά αντιμετωπίζονται από τα δικαστήρια ως υπαίτιες για ό,τι τους έχει συμβεί, οι θύτες χαίρουν της προστασίας που τους παρέχει το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο. Οφείλουμε λοιπόν να σταθούμε δίπλα στις γυναίκες που σέρνονται στα δικαστήρια και στιγματίζονται για την κοινωνική συμπεριφορά τους(π.χ επειδή βγήκαν στο δρόμο φορώντας φόρεμα), οφείλουμε να σταθούμε δίπλα στις γυναίκες που αμύνθηκαν απέναντι στη βία που αντιμετώπιζαν. Το δικαίωμα στην αυτοάμυνα και την προστασία των σωμάτων μας οφείλει να λάβει τη μέγιστη προάσπιση από όλες και όλους μας. Ο αγώνας μας αυτός δεν μπορεί να έχει γεωγραφικά όρια. Και ενώ στην Ισπανία χιλιάδες γυναίκες βγαίνουν στο δρόμο φωνάζοντας ’’ Εγώ σε πιστεύω’’ και στην Αμερική κερδίζει έδαφος η καμπάνια #me too, στην Ελλάδα φωνάζουμε πως Το δικαίωμα στην Αυτοάμυνα, είναι δικαίωμα στη Ζωή.
Είναι υποχρέωσή μας να παλέψουμε για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και την ανατροπή του καπιταλισμού. Το οφείλουμε πρώτα από όλα στους ίδιους μας τους εαυτούς.
Όπως σημειώνει η Δικτύωση για το Δικαίωμα στη Γυναικεία Αυτοάμυνα που οργανώνει την κινητοποίηση :
"Καλούμε στις 25 Νοέμβρη στις 12 στη Καπνικαρέα φεμινιστικές και λοατκια+ ομάδες και συλλογικότητες, τα γυναικεία και λοατκια+ τμήματα των οργανώσεων του μαζικού κινήματος. Καλούμε τις οργανώσεις και τις συλλογικότητες που θέλουν να βρεθούν στον δρόμο μαζί μας."