37ο Συνέδριο ΓΣΕΕ: Η γραφειοκρατία σε κρίση, η Αριστερά σε αµηχανία

Ένα συνέδριο που, όπως όλα δείχνουν, για πολλοστή φορά τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια, δεν θα ασχοληθεί µε το πραγµατικό επίδικο: Την αγωνιώδη προσπάθεια χιλιάδων εργαζοµένων να εξασφαλίσουν στοιχειώδη δικαιώµατα και να αντιµετωπίσουν το µνηµονιακό καθεστώς λιτότητας, που δηµιούργησαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας.

Είναι ένα καθεστώς που έχει συνθλίψει µισθούς, έχει τσακίσει τις συλλογικές συµβάσεις εργασίας, έχει δώσει το δικαίωµα στους εργοδότες να απολύουν όσους εργαζόµενους θέλουν όποτε θέλουν και έχει αφαιρέσει το δικαίωµα ακόµη και της απεργίας σε µεγάλα τµήµατα εργαζοµένων, ειδικά του ιδιωτικού τοµέα όπου, στην κατάσταση που είναι τα σωµατεία σήµερα, είναι πρακτικά αδύνατο, ακόµη και στους χώρους που υπάρχει συνδικαλισµός, να συγκεντρώσουν το 50%+1 για να κηρύξουν µια απεργία. Σ’ αυτή την κατάσταση προστίθεται και η µη συµµετοχή των εργαζοµένων του ιδιωτικού τοµέα στις διαδικασίες του συνδικαλιστικού κινήµατος είτε γιατί στους περισσότερους χώρους (εργοστάσια που δεν έχουν κλείσει ακόµη, καφετέριες, χώρους εστίασης, ντελιβεράδες, τηλεφωνικά κέντρα κλπ.) δεν υπάρχουν καν σωµατεία, είτε γιατί τα σωµατεία που υπάρχουν, δεν έχουν κερδίσει τη συµµετοχή των εργαζοµένων σε αυτά.

Χαµηλή συµµετοχή

Όπως όλα τα στοιχεία της ίδιας της ΓΣΕΕ δείχνουν, αν εξαιρέσουµε τις ΔΕΚΟ, η συµµετοχή των εργαζοµένων δεν ξεπερνάει το 5% των συνολικά εργαζοµένων στον ιδιωτικό τοµέα. Αυτό δηµιουργεί πτωτική τάση στις αρχαιρεσίες των συνδικάτων και ακόµη περισσότερο στις πρωτοβουλίες και τις κινητοποιήσεις που τα σωµατεία πραγµατοποιούν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι κλείσανε εργοστάσια τα τελευταία χρόνια («Χαλυβουργική», «Softex», «Κατσέλης», «Pepsi», ΜΕΒΓΑΛ κ.ά.) κάτι που έχει στοιχίσει αρκετά στην Αριστερά, καθώς εκεί υπήρχαν σωµατεία που έλεγχε πλήρως ή µε µεγάλη αυτοδυναµία το ΠΑΜΕ. Κυρίως έχει στοιχίσει σε οργανωµένες δυνάµεις που θα µπορούσαν να αντιπαρατεθούν στην πολιτική λιτότητας και της σηµερινής κυβέρνησης και να δώσουν µάχες αυτό το διάστηµα για µεγάλες αυξήσεις στους µισθούς κ.ά.

Μέσα από αυτές τις ήττες, αλλά κυρίως µέσα από τη σαπίλα που αναδύει µε τη φιλεργοδοτική, φιλοµνηµονιακή και φιλοκυβερνητική στάση της τα τελευταία χρόνια η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, χιλιάδες εργαζόµενοι είτε αποστρέφονται τον συνδικαλισµό, είτε δεν πιστεύουν ότι η συλλογική οργανωµένη δράση τους µπορεί να έχει αποτελέσµατα, καθώς τα καλά παραδείγµατα είναι µικρά και αδύναµα. Σ’ αυτά τα παραδείγµατα εντάσονται οι αγώνες των ντελιβεράδων, κυρίως µέσα από επιτροπές αγώνα που βρίσκονται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστηµα, ο αγώνας των εργαζοµένων στο ΙΓΜΕ που είχε νικήσει προσωρινά, ο εµβληµατικός αγώνας των καθαριστριών στο υπουργείο Οικονοµικών που πέτυχε τεράστια νίκη, αλλά ακολούθησαν µακροχρόνιοι αγώνες χωρίς δικαίωση των καθαριστριών στα σχολεία και τα νοσοκοµεία. Επίσης οι αγώνες των συµβασιούχων που έχουν πετύχει κάποιες δικαστικές νίκες, αλλά δεν έχουν πετύχει ακόµη το σηµαντικότερο: να εξασφαλίσουν µόνιµη και σταθερή δουλειά.

Αριστερά

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι ευτυχώς υπάρχουν ακόµη τµήµατα εργαζοµένων που κινητοποιούνται και αυτές οι κινητοποιήσεις µπορούσαν και θα έπρεπε να είναι στο επίκεντρο των παρατάξεων της Αριστεράς, πηγαίνοντας προς το συνέδριο της ΓΣΕΕ. Απέναντι στην απογοητευτική τακτική της σηµερινής ηγεσίας της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ) που προτείνει µαζί µε τη ΔΑΚΕ την κοινωνική ειρήνη και συµµαχία µε τους εργοδότες, απέναντι στην παλιά φορεσιά που φόρεσαν οι δυνάµεις της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ (οµάδα Βασιλόπουλου και σία), προβάλλοντας ως εταίροι των άλλων µνηµονιακών δυνάµεων, οι πρωτοβουλίες της Αριστεράς (ΠΑΜΕ, ΜΕΤΑ, ΑΤΕ-ΕΚΑ και λοιπές δυνάµεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ήταν από ανύπαρκτες ως αµήχανες.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγµα των συµβασιούχων της ΔΕΗ, τους οποίους τα σωµατεία των µονίµων (ελεγχόµενα στην πλειοψηφία τους από την ΠΑΣΚΕ) αρνούνται να τους εντάξουν στη δύναµή τους. Σε τόσο βαθιά σήψη και κρίση είναι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που δεν κάνει το αυτονόητο σε ένα χώρο που όλοι ανήκουν στον ιδιωτικό τοµέα. Αν δεχθούν να τους εγγράψουν στα σωµατεία τους, θα πρέπει να αγωνιστούν για τη µονιµοποίησή τους και αυτό θα ήταν εναντίον της πολιτικής που υπηρετούν.

Προφανώς η κύρια ευθύνη της αµηχανίας της Αριστεράς ήταν του ΠΑΜΕ σαν η µόνη οργάνωση που είχε τις δυνάµεις ώστε να πάρει την ευθύνη να δηµιουργηθούν παντού διάφορες πρωτοβουλίες. Όπως η παλιότερη πρωτοβουλία για τις συλλογικές συµβάσεις που δεν συνεχίστηκε και δεν πήρε πραγµατικά χαρακτηριστικά κοινής δράσης στα σωµατεία, αλλά έµεινε σε κεντρικό επίπεδο διακήρυξης, τελειώνοντας µε την κοινοβουλευτική πρωτοβουλία του ΚΚΕ και βγάζοντας τη βάση ξανά εκτός παιχνιδιού, µάλλον απογοητεύοντας ακόµη περισσότερο ένα τµήµα κόσµου που ήδη είχε καεί αρκετά από την «ανάθεση» της λύσης των προβληµάτων στον ΣΥΡΙΖΑ.

Με αυτή την ηττοπαθή τακτική καταγεγραµµένη στη συνείδηση της πλειοψηφίας των εργαζοµένων είναι αδύνατο, όταν η γραφειοκρατία ξεµπροστιάζεται, να βγει κερδισµένη, όπως θα έπρεπε, η Αριστερά. Αυτό συνέβη και µε την Οµοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ).

Οµοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων

Το Σαββατοκύριακο 23 και 24 Φλεβάρη ήταν προγραµµατισµένο το συνέδριο της ΟΙΥΕ, από το αποτέλεσµα του οποίου θα κριθούν έδρες στο µετέπειτα συνέδριο της ΓΣΕΕ. Η κυβερνητική πλειοψηφία (οµάδα Βασιλόπουλου) έδειξε ότι τίποτα καινούργιο δεν φέρνει στο συνδικαλισµό. Με παλιές τακτικές (όπως καταγγέλλεται από όλες τις άλλες δυνάµεις της Αριστεράς), µε µπράβους και τσιράκια της εργοδοσίας, µε τραµπουκισµούς και απόπειρα νόθευσης του συνεδρίου, προσπάθησαν να εξασφαλίσουν τις θέσεις τους στην Οµοσπονδία και κάποιες παραπάνω ψήφους στη ΓΣΕΕ. Το µόνο που κατάφεραν ήταν να διαλύσουν το συνέδριο, το οποίο επαναλαµβάνεται την Τετάρτη 6 και την Πέµπτη 7 Μάρτη.

Το ΠΑΜΕ ορθώς κάλεσε σε συγκέντρωση στο χώρο διεξαγωγής του συνεδρίου, καταγγέλλοντας τη στάση της πλειοψηφίας. Όµως χωρίς πρόταση ευρύτερης συνεργασίας µε την υπόλοιπη Αριστερά που να έχει δουλευτεί από καιρό στους χώρους δουλειάς, χωρίς δηλαδή εναλλακτική πρόταση για την πλειοψηφία της Οµοσπονδίας και για ρήξη µε τη γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, η συγκέντρωση κατέληξε να είναι «κοµµατική» µε προσπάθεια επιβολής σε κάποιες περιπτώσεις του νόµου του πιο ισχυρού, όπως µαρτυρούν τα βίντεο που κυκλοφορούν. Χάνοντας έτσι το δίκιο που σε αυτή την περίπτωση ήταν µε το µέρος του (στο παρελθόν δυστυχώς έχουν καταγραφεί αντίστοιχες καταγγελίες σε σωµατεία και για το ΠΑΜΕ).

Πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης

Είναι γεγονός ότι στην υπάρχουσα περίοδο τη λεγόµενη «µεταµνηµονιακή», το εργατικό κίνηµα µπορεί να διεκδικήσει και να ξανακερδίσει µια σειρά χαµένα δικαιώµατα. Για να το καταφέρει, χρειάζεται να ξεφύγει από το τέλµα όπου το έχουν οδηγήσει πρακτικές εκτός του συνδικαλισµού όπως οι προσφυγές στη δικαιοσύνη για διορισµό διοικήσεων. Πρακτικές που υποκρύπτουν τη συµφιλίωση και τη συναλλαγή µε τους εργοδότες. Πρακτικές που απαξιώνουν τους συνδικαλιστές και τον συνδικαλισµό στα µάτια των εργαζοµένων.

Οι παρατάξεις της Αριστεράς χρειάζεται να πάρουν άµεσα κοινές πρωτοβουλίες, άσχετα από το αποτέλεσµα του συνεδρίου της ΓΣΕΕ, που θα ξεκινάνε από τα αυτονόητα, όπως η δηµιουργία κοινών σωµατείων σε δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τοµέα. Επιτροπές για τη δηµιουργία σωµατείων όπου χρειαστεί. Ή η δηµιουργία ενιαίων σωµατείων στις ΔΕΚΟ για µόνιµους, συµβασιούχους και εργολαβικούς εργαζόµενους. Και να συνεχίσουν τις προσπάθειες να γίνονται σε όλα τα σωµατεία συνελεύσεις µια φορά το µήνα, όπου θα δίνεται πραγµατικά ο λόγος στα µέλη της βάσης τους και θα ενηµερώνονται οι εργαζόµενοι για όλα τα ζητήµατα.

Οι παρατάξεις της Αριστεράς οφείλουν να συνεχίσουν τις πρωτοβουλίες, δίνοντας και κεντρικά µάχες για µεγάλες αυξήσεις στους µισθούς, πλήρη επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγµατεύσεων κ.ά. µε κλιµακούµενες κινητοποιήσεις. Είναι κινήσεις κοµβικές για τη δηµιουργία όρων ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήµατος, για την αναζωογόνηση των σωµατείων, για να ξανανιώσει ο κόσµος της εργασίας ότι µπορεί συλλογικά και οργανωµένα να αγωνίζεται και να πετυχαίνει νίκες.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά