Δεν είναι γιορτή και δεν προσφέρουμε λουλούδια στις γυναίκες. Είναι απεργία.
Είναι «Απεργία στο σπίτι, απεργία στη δουλειά», και σε όλους τους τομείς της ζωής των γυναικών (σπουδές, φοιτητικούς συλλόγους, γειτονιές, κατανάλωση κ.λπ.). Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι όλα ξεκίνησαν από τον αγώνα των γυναικών στα εργοστάσια υφαντουργίας και ιματισμού στη Ν. Υόρκη, το 1857, διεκδικώντας μείωση ωρών εργασίας, ίσα μεροκάματα, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και ζωής.
Η θέση των γυναικών στην εργασία, ιδιαίτερα από την έναρξη της οικονομικής κρίσης μέχρι σήμερα, δεν έχει αλλάξει. Απεναντίας, έχει επιβαρυνθεί. Η ανεργία, η οποία κατά κύριο λόγο θίγει τις γυναίκες και τους νέους, η ανισότητα ευκαιριών, η πολλαπλότητα του ρόλου τους, η αδυναμία εναρμόνισης επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής, η ανεπαρκής συμμετοχή τους στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, κ.λπ., συνεχίζουν να αποτελούν ορισμένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν διαχρονικά.
Πέραν τούτων, οι πολλαπλότητες στην αγορά εργασίας συμβάλλουν αποφασιστικά στην διαμόρφωση και συντήρηση της διαίρεσης της εργασίας σε δύο τμήματα: ένα «ανώτερο» στο οποίο συμμετέχουν οι «εξασφαλισμένοι» εργαζόμενοι και σε ένα «κατώτερο» τμήμα στο οποίο συμμετέχουν μαζικά οι γυναίκες, μαζί με τους νέους και τους μετανάστες, και γενικώς όλους τους εργαζόμενους με χαμηλές προσδοκίες.
Επίσης, ο άνισος τρόπος συμμετοχής των γυναικών στην εργασία, καθιστά ακόμη πιο δύσκολη την εκπροσώπησή τους στα συνδικάτα και γενικώς στα κοινά, σε συνδυασμό με εμπόδια, τα οποία οφείλονται στα στερεότυπα και στις διακρίσεις ενός συντηρητικού παραδοσιακού ρόλου που σχετίζεται με τα βάρη της οικογενειακής φροντίδας και το νοικοκυριό. Διότι, οι γυναίκες, προσπαθώντας να ισορροπήσουν μεταξύ οικογενειακού και επαγγελματικού περιβάλλοντος, δυσκολεύονται να βρουν χρόνο συμμετοχής, επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στους πολλαπλούς ρόλους που είναι επιφορτισμένες: της εργαζόμενης, της νοικοκυράς, της μητέρας, της «δασκάλας» των παιδιών, της «νοσοκόμας» που φροντίζει τα πιο αδύναμα άτομα κλπ.
Όλα αυτά συμβάλλουν στην εμπέδωση συγκεκριμένων αντιλήψεων, που με τη σειρά τους διαμορφώνουν μια συνείδηση υποτίμησης για τον εαυτό τους ως προς τη συμμετοχή τους στις κοινωνικές δραστηριότητες. Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε τους ξυλοδαρμούς, τις γυναικοκτονίες, τις επιθέσεις και τους βιασμούς, τη σεξουαλική παρενόχληση, τις έμφυλες διακρίσεις, την έλλειψη δομών κοινωνικής προστασίας κ.λπ., συνθέτουν το παζλ που δείχνει ότι οι πατριαρχικές νοοτροπίες εξακολουθούν να κυριαρχούν. Έτσι, παρότι βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, κάθε μέρα, σε όλο τον κόσμο, δολοφονούνται 137 γυναίκες, ενώ η ενδοοικογενειακή βία έχει καταστεί για τις ευρωπαίες γυναίκες η πρώτη αιτία θανάτου.
Εφέτος η γυναικεία απεργία παίρνει παγκόσμια χαρακτηριστικά με αφορμή την Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας, 8 Μάρτη. Ας είναι η απαρχή για την ανάπτυξη ενός ευρύτερου μαζικού κινήματος, στο οποίο μαζί γυναίκες και άντρες θα αγωνίζονται για μια ζωή με ίσα δικαιώματα, ενάντια στην πατριαρχία και στο εκμεταλλευτικό σύστημα, που αναπαράγει κάθε είδους ανισότητες.
