Η πρώτη φεμινιστική απεργία στην Ελλάδα, με την κήρυξη στάσης εργασίας από ΑΔΕΔΥ, ομοσπονδίες, σωματεία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, πραγματοποιήθηκε πέρσι, στις 8 Μάρτη 2019, δημιουργώντας μια πολύτιμη παρακαταθήκη για το μέλλον των γυναικείων διεκδικήσεων, στον κρίσιμο τομέα των εργατικών συλλογικοτήτων.
Ως Συνέλευση 8 Μάρτη, θεωρούμε ότι συμβάλαμε σε πολύ μεγάλο βαθμό, μέσα από την ΑΔΕΔΥ, από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που δραστηριοποιούμαστε και από τη δράση μας σε χώρους δουλειάς, στην πραγματοποίηση αυτής της απεργίας.
Καταθέτουμε αυτή τη διαπίστωση για λόγους ακρίβειας και επόμενων στόχων και όχι για λόγους αυταρέσκειας και αύξησης της τάσης περιχαράκωσης και διαχωρισμού με τις υπόλοιπες φεμινιστικές/γυναικείες συλλογικότητες που προϋπήρχαν ή εμφανίστηκαν πρόσφατα.
Ως αναδρομή στη σύντομη ιστορία της Συνέλευσης 8 Μάρτη και της σύνδεσής της με ευρύτερα ακροατήρια ακόμα και στο δύσκολο χώρο της εργασίας, μπορούμε με βεβαιότητα να θεωρήσουμε ότι βασικό ρόλο έπαιξε η ειλικρινής διάθεση για ισότιμη συνεργασία, χωρίς καμιά προσπάθεια επιβολής των απόψεών μας και κυριαρχίας των επιλογών μας στις άλλες συλλογικότητες.
Tο θετικό προηγούμενο του 2019 φιλοδοξούσαμε να είναι προωθητικός οδηγός για φέτος. Ο στόχος: πολλές γυναίκες στην κινητοποίηση, να νιώσουν γυναικεία και κινηματική αλληλεγγύη, την «ασφάλεια» της μαζικότητας, τη σιγουριά της συλλογικότητας, τη δυνατότητα για την προσθήκη των αιτημάτων τους σε έναν υπό διαμόρφωση κατάλογο, τη διαβεβαίωση για τη συνέχεια της πάλης όλο το χρόνο κι όχι μόνο μια επετειακή μέρα.
Τα εργατικά σωματεία και η ίδια η ΑΔΕΔΥ μπορούσε κι έπρεπε να πιεστούν να παίξουν έναν οργανωτικό ρόλο, διευκολύνοντας το σύνολο των γυναικών της εργατικής τάξης να μάθουν για την 8η Μάρτη, να τη θεωρήσουν «δική τους» μέρα, μια μέρα που οι συναδέλφισσες και οι φίλες θα κατέβουν στο κέντρο να διαδηλώσουν, να ακούσουν μουσική, να συζητήσουν, να φάνε από συλλογικές κουζίνες, να αφήσουν τα παιδιά και τις δουλειές στους άντρες συντρόφους/συμμάχους/αλληλέγγυους, που θα βοηθούσαν τις γυναίκες να κινητοποιηθούν χωρίς άγχος για όσα αφήνουν πίσω, έστω για μια μέρα (για αρχή!).
Παρά τον κατακερματισμό και την πολυδιάσπαση της αριστεράς και των ταξικών δυνάμεων θεωρήσαμε και φάνηκε εφικτή μια συνεννόηση σε πρώτο επίπεδο, μια συμφωνία στο να διαχειριστεί η ΑΔΕΔΥ μια κοινή εξέδρα όλων, όπου με ισοτιμία και δημοκρατία, να υπάρχει πρόσβαση σε κάθε γυναικεία/φεμινιστική/εργατική συλλογικότητα.
Η διεύρυνση και η διασπορά του μηνύματος που μπορεί να προσφέρει ένα μεγάλο συνδικάτο είναι αναντικατάστατες για το κίνημα.
Κατά τη γνώμη μας, δεν μπορεί παρά να είναι προτεραιότητα η ενωτική - κοινή δράση της αριστεράς και η πίεση προς τα συνδικάτα να αναλάβουν πιο μαχητικό ρόλο για τη βελτίωση της θέσης των γυναικών.
Δυστυχώς, εμπόδιο σε αυτήν την προσπάθεια στάθηκε η «Κίνηση για μια Απεργιακή 8 Μάρτη», όπου δραστηριοποιούνται οι δυνάμεις του ΣΕΚ, σαμποτάροντας την όποια συνεννόηση δρομολογούνταν ώστε η ΑΔΕΔΥ να αναλάβει τον οργανωτικό και διαχειριστικό συντονισμό μιας εξέδρας για όλες, στην Κλαυθμώνος, χωρίς προνόμια και μονομερή στήριξη σε κάποια συλλογικότητα και χωρίς δεσμευτικό πλαίσιο. Αυτό έδωσε άλλοθι στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της πλειοψηφίας στην ΑΔΕΔΥ (που δεν κόπτεται για τη μαζικοποίηση του γυναικείου-εργατικού κινήματος στην πραγματικότητα), να αρνηθεί τελικά να αναλάβει οποιονδήποτε ρόλο στην κινητοποίηση.
Προσθέσαμε το επιπλέον επιχείρημα, απευθείας διατυπωμένο στις συντρόφισσες του ΣΕΚ και της «Κίνησης για μια απεργιακή 8 Μάρτη», ότι ως γυναίκες αγωνίστριες έπρεπε να συνεννοηθούμε, προκειμένου να αποφύγουμε το αποκρουστικό στερεότυπο που «θέλει» τις γυναίκες να είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους.
Είμαστε αναγκασμένες να ονοματίσουμε το πρόβλημα, καθώς θεωρούμε απαράδεκτη οπισθοχώρηση το αποτέλεσμα να μην υπάρχει ούτε κάλεσμα της ΑΔΕΔΥ για τη μέρα της 8ης Μάρτη, λόγω μιας συγκεκριμένης πρακτικής, που βρίσκουμε συχνά μπροστά μας από αυτές τις δυνάμεις (και σε άλλα μέτωπα, πχ στο αντιρατσιστικό), που θέλει να ταυτίζει την ΑΔΕΔΥ και τα σωματεία με τη δική της οντότητα, αλλιώς «προτιμάει» να μην υπάρχει τίποτα.
Έχει αποδειχτεί ότι τέτοιες αντιλήψεις και κινήσεις δεν απολαμβάνουν μόνιμης στήριξης από τον κόσμο των «από κάτω», καθώς αποκαλύπτονται τελικά, ωστόσο, η αρνητική επίδραση που «προσφέρουν» σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία χρήζει αντιμετώπισης από τις δυνάμεις που αντιλαμβάνονται και αγωνιούν για το μέλλον του γυναικείου κινήματος, από τις δυνάμεις που θεωρούν την ισότιμη συνεργασία ως αναγκαία προϋπόθεση για το προχώρημα του συνόλου των εργαζομένων.
Σε ό,τι μας αφορά θα συνεχίσουμε στο δρόμο της ενότητας και της ριζοσπαστικής δράσης, της πλατιάς απεύθυνσης, ταυτόχρονα με τη δύσκολη εφαρμογή του σεβασμού των υπολοίπων και με το βλέμα προσηλωμένο στην ανάκαμψη του γυναικείου κι εργατικού κινήματος.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
