Ο αντεργατικός-αντισυνδικαλιστικός οδοστρωτήρας θα βρει απέναντί του χιλιάδες εργαζόμενους
Εδώ και μήνες ο Υπουργός Βρούτσης προαναγγέλλει σαρωτικές αλλαγές στη συνδικαλιστική νομοθεσία, σε εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος της ΝΔ. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, στη ΔΕΘ και αλλού έχει τονίσει ότι θα πολεμήσει αγκυλώσεις και ταμπού που «ταλαιπωρούν» την εργατική νομοθεσία και τον συνδικαλισμό που διέπεται από νόμους «από περίπου το 1982, ή το 1984», όπως είπε χαρακτηριστικά. Είναι προφανές ότι η Κυβέρνηση έψαχνε απλώς την κατάλληλη στιγμή να προωθήσει το νέο εργατικό δίκαιο και το νέο συνδικαλιστικό Νόμο. Και η ευκαιρία δόθηκε με το 2ο κύμα της πανδημίας και την επερχόμενη καραντίνα. Με τον κόσμο της εργασίας σε περιορισμό, με το φόβο του κορονοϊού να κυριαρχεί και με την επιτακτική κυβερνητική εντολή προς τους πολίτες για «δουλειά-σπίτι-δουλειά».
Οι αλλαγές που προωθούνται είναι δομικές:
Ολοκληρώνουν την αποδόμηση του χρόνου εργασίας, διαλύοντας το 8ωρο και ρευστοποιώντας την εργατική δύναμη. Οι επιχειρήσεις θα μπορούν να απασχολούν προσωπικό 10 ώρες ημερησίως χωρίς έξτρα αμοιβή, εφόσον εντός έξι μηνών εξοφλούν τις ώρες με αντίστοιχη μείωση ωρών ή ρεπό!
Πατάνε πάνω στις εκφυλισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και στη νομοθεσία που προώθησε ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ και προωθούν τις ηλεκτρονικές διαδικασίες συνελεύσεων και ψηφοφοριών, όχι ως δυνατότητα, αλλά ως προϋπόθεση για τη νομιμότητα λήψης αποφάσεων ακόμη και για την προκήρυξη απεργίας.
Θεσμοποιούν την κρατική παρέμβαση στα συνδικάτα, θέτοντας ως προϋπόθεση για την άσκηση κάθε συνδικαλιστικού δικαιώματος, ακόμα και για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας, την «απογραφή στο ήδη νομοθετημένο Γενικό Μητρώο».
Ποινικοποιούν την περιφρούρηση της απεργίας, κλείνοντας το μάτι στους εργοδότες για τη δημιουργία απεργοσπαστικών μηχανισμών, ενώ θεσμοθετούν τη «μηδενική ανοχή» σε καταλήψεις εργασιακών χώρων.
Και τέλος, αποδυναμώνουν περαιτέρω τον ελεγκτικό μηχανισμό, αφαιρώντας την αρμοδιότητα της «εργατικής διαφοράς» από το ΣΕΠΕ και δίνοντάς την στον ΟΜΕΔ, σε έναν φορέα δηλαδή στον οποίο κυριαρχεί η εργοδοσία και που δεν έχει την επιχειρησιακή δυνατότητα να ανταποκριθεί σε έναν τέτοιο ρόλο.
Για ξεκάρφωμα, στο επικείμενο νομοθέτημα, ξαναματαπροβλέπεται η θέσπιση ψηφιακής κάρτας εργασίας, προκειμένου να ελέγχεται η τήρηση του ωραρίου εργασίας των εργαζομένων. Λεπτομέρεια: Η ψηφιακή κάρτα εργασίας είχε νομοθετηθεί ήδη από το ...2010, αλλά ποτέ δεν ενεργοποιήθηκε από τις τότε και μετέπειτα κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ), λόγω υψηλού κόστους για τις επιχειρήσεις. Λέτε να εφαρμοστεί τώρα;;;
Οι αλλαγές αυτές, έρχονται σε συνέχεια των προηγούμενων “μεταρρυθμίσεων” τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, που άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου για την αποδυνάμωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, για την καθήλωση του κατώτατου μισθού, για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στο δημόσιο τομέα, για την παρέμβαση του κράτους στον τρόπο λήψης αποφάσεων των συνδικάτων (50%+1 για την λήψη απόφασης για απεργία).
Έρχονται επίσης ως επιστέγασμα στο νέο εργατικό δίκαιο έκτακτης ανάγκης, με το θεσμό της αναστολής σύμβασης εργασίας, που μετατρέπει τους εργαζόμενους σε επιδοματούχους των 534€ και συνεταίρους των εργοδοτών στις ζημιές. Με την απαξίωση της Επιθεώρησης Εργασίας, που έχει παροπλιστεί, καθώς το πρώτο μέτρο Βρούτση που συνεχίζει να ισχύει είναι η αναστολή της υποχρέωσης των εργοδοτών να δηλώνουν στο ΕΡΓΑΝΗ τις τροποποιήσεις ωραρίων, πριν αυτές πραγματοποιηθούν!
Και έρχονται ως συμπλήρωμα, στη μεσομακροπρόθεσμη υπονόμευση του κράτους πρόνοιας και της κοινωνικής ασφάλισης που βαφτίζεται μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, μετατροπή της κύριας ασφάλισης από αναδιανεμητική σε ανταποδοτική κ.ά.
Η Κυβέρνηση, με πρόφαση την πανδημία και με όπλο την ωμή καταστολή, επιχειρεί να επιβάλλει τα διαχρονικά αιτήματα του ΣΕΒ και του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων. Για τους σφουγγοκολάριους της μεγαλοεργοδοσίας, που ποτέ δεν υπήρξαν ....εξαρτημένοι από τον μισθό τους, αλλά ρουφάνε διαρκώς τον δικό μας, φαντάζει φυσιολογικό να καταργήσουν εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις, με ένα νομοσχέδιο Βρούτση.
Για τον κόσμο της εργασίας, όμως, είναι ζήτημα επιβίωσης να αντισταθεί με όλα τα μέσα και με όλες τις αγωνιστικές δυνάμεις στην επιχείρηση άλωσης όποιου εργατικού δικαίου έχει απομείνει. Πρέπει οι αριστερές, αγωνιστικές δυνάμεις σε συνδικάτα και συλλογικότητες να μπουν μπροστά σε αυτόν τον αγώνα, παραβλέποντας όσα χωρίζουν και εστιάζοντας στον κοινό στόχο. Να σωθεί από τον εργασιακό οδοστρωτήρα της κυβέρνησης, το δικαίωμα των εργαζομένων να διαθέτουν προσωπική ζωή, αξιοπρεπή και καλά αμειβόμενη εργασία, να οργανώνουν αυτόνομα και δημοκρατικά τη συλλογική τους δράση και να διεκδικούν ελεύθερα τη βελτίωση των όρων με τους οποίους θα διαθέτουν την εργατική τους δύναμη. Σε αυτή τη μάχη κανείς και καμία δεν περισσεύει. Ήδη, αγωνιστές και συλλογικότητες της βάσης, οργανώνονται, συσπειρώνονται και συντονίζονται, ασκώντας πίεση και στις συνδικαλιστικές ηγεσίες να προετοιμάσουν και να πραγματοποιήσουν μαχητικές και κλιμακούμενες κινητοποιήσεις. Η Κυβέρνηση δεν θα έχει εύκολο έργο. Στο χέρι των εργαζομένων είναι να ματαιωθούν τα σχέδιά της, να μην περάσει το νομοσχέδιο Βρούτση και να αναστραφεί επιτέλους η πορεία υποβάθμισης της εργασίας της τελευταίας δεκαετίας.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
