Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει µπει στη μεγαλύτερη πολιτική κρίση της θητείας της, µετά την αποκάλυψη του σκανδάλου των παρακολουθήσεων της ΕΥΠ.
Μπορεί το καλοκαίρι να πέρασε καταγράφοντας τεράστια έσοδα από τον τουρισµό, όµως ο κόσµος βίωσε ένα πολύ δύσκολο και οικονοµικά στενό καλοκαίρι. Ο πληθωρισµός, η ακρίβεια, οι στάσιµοι µισθοί ροκάνισαν τη δυνατότητα των ανθρώπων να µπορέσουν να κάνουν διακοπές.
Οι προβλέψεις σε όλον τον κόσµο για τον ερχόµενο χειµώνα είναι απελπιστικές. Η επικεφαλής του ΔΝΤ δήλωνε τον περασµένο Ιούλιο ότι προβλέπει έναν πολύ δύσκολο χειµώνα για το 2022 ενώ οι προβλέψεις για το 2023, δείχνουν ύφεση στην παγκόσµια οικονοµία. Στον ίδιο τόνο είναι και οι δηλώσεις του συνόλου των Ευρωπαίων ηγετών.
Ο συνεχιζόµενος ιµπεριαλιστικός πόλεµος στην Ουκρανία παροξύνει την ανεξέλεγκτη ενεργειακή κρίση. Οι ανταγωνισµοί των ΗΠΑ και ΕΕ µε τη Ρωσία βάζουν σε αµφισβήτηση το δικαίωµα της πρόσβασης στην ενέργεια, ενώ την ίδια στιγµή η Ευρώπη έχει µπει σε µία τροχιά έντονης στρατιωτικοποίησης, κατευθύνοντας τεράστιους πόρους σε πολεµικούς εξοπλισµούς.
Όλη η συζήτηση στην Ευρώπη -και όχι µόνο- αρχίζει και κινείται γύρω από τη µείωση κατανάλωσης ενέργειας, προφανώς όχι για λόγους περιβαλλοντικής ευαισθησίας ή για λόγους καθολικής πρόσβασης στο ρεύµα και τη θέρµανση για όλους/ες, αλλά για τη διατήρηση του στάτους κβο του συστήµατος και των κερδών των καπιταλιστών. Ακούγονται προτάσεις για τη µείωση της θέρµανσης σε µαζικούς χώρους χειρωνακτικής εργασίας στη Γερµανία, υποχρεωτική συσκότιση σε δρόµους στην Αθήνα. Δεν ακούγεται τίποτα βέβαια για τη µείωση της έντασης της παραγωγής για να µη θιχτούν τα κέρδη των καπιταλιστών.
Η κατάσταση στην Ελλάδα, για τον εργαζόµενο κόσµο και τη νεολαία είναι κυριολεκτικά αποπνικτική. Το κόστος διαβίωσης -ή καλύτερα επιβίωσης- έχει εκτοξευθεί. Σχεδόν ο µισός πληθυσµός της χώρας ξοδεύει πάνω από το µισό µηνιαίο εισόδηµά του για την κάλυψη των πάγιων εξόδων και υποχρεώσεων (ενοίκιο, λογαριασµοί). Προσθέτοντας και την ακρίβεια των ειδών πρώτης ανάγκης και των τροφίµων, ο µισθός πλέον δε φτάνει για όλες τις µέρες του µήνα.
Το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων από την ΕΥΠ, σκάει σαν βόµβα στα χέρια της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η σκληρή αντικοινωνική πολιτική που έχει εφαρµόσει από τις εκλογές του 2019, που έχει τσακίσει το λαϊκό εισόδηµα και τις δηµοκρατικές ελευθερίες, αποκαλύπτεται ότι έχει και µία άλλη πολύ σκοτεινή και επικίνδυνη πλευρά, αυτή της ανεξέλεγκτης λειτουργίας των µυστικών υπηρεσιών του κράτους. Ο τεράστιος αριθµός των παρακολουθήσεων, χωρίς κανέναν έλεγχο και καµία λογοδοσία, συνιστά µία πολύ σοβαρή επίθεση στις δηµοκρατικές ελευθερίες. Επιπλέον, είναι αλλαγή πίστας ότι πλέον αξιοποιείται η ΕΥΠ και για τους διάφορους συστηµικούς ανταγωνισµούς. Τι κίνδυνο εθνικής ασφάλειας συνιστά άραγε ο πρόεδρος ενός συστηµικού αστικού πολιτικού κόµµατος;
Η κυβερνητική επιχειρηµατολογία περί «εθνικής ασφάλειας» έχει και άλλους αποδέκτες. Οι αναφορές σε -τάχα επικίνδυνες- «εισβολές µεταναστών στον Έβρο» και η επίκληση της «τουρκικής επιθετικότητας» από τον Μητσοτάκη, είναι µήνυµα. Η αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και µετανάστες, τα αντιρατσιστικά κινήµατα, η πάλη ενάντια στον πόλεµο και τον ιµπεριαλισµό, ενάντια στους εξοπλισµούς, αντιµετωπίζονται ως εν δυνάµει κίνδυνοι για την «εθνική ασφάλεια».
Η µαζική καταγραφή και συλλογή πληροφοριών για τη ζωή των ανθρώπων, αποτελεί ένα µεγάλο πλήγµα στις δηµοκρατικές ελευθερίες. Το φαινόµενο δεν είναι ελληνικό. Τα παραδείγµατα της διακυβέρνησης Τραµπ στις ΗΠΑ, Μπολσονάρο στη Βραζιλία, Μακρόν στη Γαλλία, Πούτιν στη Ρωσία κ.ά. αναδεικνύουν µία συνολικότερη στροφή του διεθνούς καπιταλισµού σε περισσότερο και πιο ωµό αυταρχισµό. Οι δηµοκρατικές ελευθερίες που έχουν κατακτηθεί µέσα από τους µαζικούς αγώνες του εργατικού κινήµατος στις δεκαετίες µετά τον Β΄ Παγκόσµιο Πόλεµο τίθενται σε αµφισβήτηση. Μπροστά σε νέο κύµα διεθνούς ύφεσης και µε τον υπαρκτό κίνδυνο των κοινωνικών εξεγέρσεων, ο καπιταλισµός θωρακίζεται και προετοιµάζεται.
Το ίδιο κάνει και η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όµως αυτή τη στιγµή είναι πιο ζορισµένη και πιο στριµωγµένη, κοινωνικά και πολιτικά, από την έναρξη της κυβερνητικής της θητείας. Ακόµα και στη ΔΕΘ, οι παραδοσιακές υποσχέσεις για παροχές, ειδικά µπροστά σε µία εκλογική χρονιά είναι υπονοµευµένες. Παρά τα έσοδα από την εκτέλεση του προϋπολογισµού και τον τουρισµό, υπάρχουν προειδοποιήσεις ότι ο «δηµοσιονοµικός χώρος» είναι πολύ περιορισµένος, ιδιαίτερα µετά τα 2 δισ. που έδωσε στις εταιρείες ενέργειας, επιδοτώντας την κερδοφορία τους.
Είναι μονόδρομος για την προστασία των ζωών μας η ανατροπή αυτής της πολιτικής και της κυβέρνησης που την καθοδηγεί. Δυστυχώς η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση είναι κατώτερη των περιστάσεων. Δεν αναλαμβάνει τα καθήκοντα ανατροπής της κυβέρνησης και δεν δεσμεύεται σε μια ριζική αλλαγή πολιτικής που θα δώσει ουσιαστικό νόημα στην ανατροπή της. Αυτά τα καθήκοντα είναι υπόθεση της αγωνιστικής δράσης του κόσµου της εργασίας και της νεολαίας. Η ανατροπή αυτή χρειάζεται την κλιµάκωση και µαζικοποίηση των αγώνων µας.
Το εργατικό κίνημα στη Βρετανία δείχνει το δρόμο. Απέναντι στην αδιαλλαξία της Συντηρητικής κυβέρνησης και την αφωνία της Εργατικής αντιπολίτευσης, οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους, με ένα μεγάλο απεργιακό κύμα που απαιτεί γενναίες αυξήσεις και με πρωτοβουλίες συντονισμού και αληλλοστήριξης των κλαδικών αγώνων.
Αντίστοιχα κι εδώ, τα ρυάκια της αγανάκτησης για την κυβέρνηση πρέπει να γίνουν ποτάµι αγώνα. Η διαδήλωση της ΔΕΘ και η καµπάνια για αυτή, είναι ένα σηµαντικό βήµα για να εκφραστεί η αγανάκτηση και η οργή του κόσµου αλλά και να συναντηθεί µε τους εργατικούς αγώνες. Η νίκη των εργαζοµένων στα Λιπάσµατα Καβάλας και ο εµβληµατικός απεργιακός αγώνας των εργαζοµένων στη Μαλαµατίνα στη Θεσσαλονίκη, είναι µόνο δύο πρόσφατα παραδείγµατα εργατικών αγώνων, που προστίθενται σε µία σειρά αγώνων, απεργιών, κινητοποιήσεων της προηγούµενης χρονιάς. Ένα «πακέτο» διεκδικήσεων μπορεί να ενοποιήσει πλατιά στρώματα εργαζομένων που αντιμετωπίζουν την ίδια σκληρή καθημερινότητα. Οι ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς, τουλάχιστον στο ύψος του πληθωρισμού, ο έλεγχος των τιμών και η βαριά φορολόγηση των υπερκερδών, το τέλος των πολεμικών δαπανών και η κατεύθυνση των πόρων σε κοινωνικά αναγκαίες δαπάνες, είναι το «πρόγραμμα» που αντιστοιχεί στις σημερινές επείγουσες ανάγκες μας και το «περιεχόμενο» που πρέπει να αποκτήσει ο αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης. Σε αυτό το καθήκον λογοδοτούµε και θα εργαστούµε µε όλες µας τις δυνάµεις: για µία ενωτική µαζική ριζοσπαστική αγωνιστική απάντηση στην κυβέρνηση του ταξικού πολέµου –με αφετηρία τη διαδήλωση στη ΔΕΘ.
