Η επίσκεψη του Μητσοτάκη στο Ισραήλ και η συνάντησή του με τον Νετανιάχου αποτελεί μνημείο κυνισμού και ξεδιαντροπιάς.
Ο Ελληνας πρωθυπουργός ταξίδεψε να σφίξει το χέρι και να χαριεντιστεί δημόσια με έναν καταζητούμενο για εγκλήματα πολέμου, τη στιγμή που αυτός στραγγαλίζει το λαό της Γάζας επιβάλλοντας λιμοκτονία και βομβαρδίζει συλλογικές κουζίνες, την Ερυθρά Ημισέληνο και άλλους «τρομοκράτες», δηλώνοντας ανοιχτά την πρόθεσή του να διαπράξει εθνοκάθαρση.
Το περιεχόμενο των συνομιλιών ήταν ανήθικο. Η Ελλάδα και το Ισραήλ βαθαίνουν την «αμυντική» τους συνεργασία τη στιγμή που η Διεθνής Αμνηστία, το Διεθνές Δικαστήριο, Επιτροπές του ΟΗΕ προειδοποιούν ενάντια σε κάθε στρατιωτική διευκόλυνση της κατοχής και της γενοκτονίας.
Η «αμυντική» συνεργασία είναι αντιδραστική κι επικίνδυνη, απειλώντας μια Μέση Ανατολή που ήδη φλέγεται με ακόμα μεγαλύτερες φλόγες. Οι «αμυντικές» ανησυχίες (και ορέξεις…) του Ισραήλ δεν περιορίζονται στη σφαγή των Παλαιστίνιων, αλλά αφορούν και τη Χεζμπολά στο Λίβανο (και στο βάθος το Ιράν…) και το νέο καθεστώς στη Συρία (και στο βάθος την Τουρκία…), την ώρα που οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν την Υεμένη.
Η επανενεργοποίηση του άξονα «Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ» και η αναβάθμιση του αμερικανικού παράγοντα σε αυτόν (3+1), σηματοδοτεί την προθυμία της ελληνικής κυβέρνησης να συμπορευτεί με τους ωμούς σχεδιασμούς Τραμπ/Νετανιάχου στην προσπάθειά της να κερδίσει πόντους στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό.
Η ταύτιση με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό της νέας εποχής Τραμπ αποτυπώθηκε με την ενεργοποίηση της Chevron -μετά την Exxon Mobile- στις θάλασσες γύρω από την Κρήτη. Οι «Big Oil» σπεύδουν να περιφράξουν τα «οικόπεδα» της Ανατολικής Μεσογείου, η κυβέρνηση ανταποκρίνεται με έναν σχεδιασμό συγκλονιστικής ταχύτητας για τη διευκόλυνσή τους και ο «πατριωτικός χώρος» παραληρεί με ενθουσιασμό για την επιτυχία στη «μάχη των ΑΟΖ». Εξορύξεις μωρό μου, εξορύξεις!
Ο έλεγχος της παραγωγής ορυκτών καυσίμων, τα οποία «κινούν» τους στρατούς, συνδέεται άμεσα με τις ετοιμασίες για την πιθανότητα μεγάλου πολέμου. Ακριβώς επειδή είναι κομβικής σημασίας, ο ανταγωνισμός για τον έλεγχο της παραγωγής ορυκτών καυσίμων, μπορεί να απαιτήσει έναν… προηγούμενο πόλεμο για να επιλυθεί. Η ίδια η παραγωγή ορυκτών καυσίμων, επιταχύνει δραματικά την κλιματική κατάρρευση, καθώς η θερμοκρασία της Γης σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και η αλλαγή του κλίματος κινείται με ρυθμούς που διαψεύδουν προς το χειρότερο τις ζοφερές προβλέψεις των επιστημόνων, παράγοντας καταστροφικά αποτελέσματα εδώ και τώρα.
Ο ύστερος καπιταλισμός σε μια φράση: Προετοιμάζει την ανθρωπότητα να σκοτώσει και να σκοτωθεί, με επίδικο τα μέσα του αφανισμού της. Απέναντι στον παραλογισμό, οφείλουμε να φωνάξουμε: Αφήστε τα ορυκτά καύσιμα κάτω από το έδαφος! Δεν θα τζογάρουμε την ειρήνη για να επιταχύνουμε την περιβαλλοντική καταστροφή! Στον πόλεμο και στον εξορυκτισμό, εμείς θα είμαστε πάντα οι χαμένοι, όποιοι κι αν είναι οι «νικητές».
Η απειλή ξεπερνά κατά πολύ τη γειτονιά μας και τις δυναμικές του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, που διασυνδέονται με τις μεγάλες ανακατατάξεις στην παγκόσμια «σκακιέρα». Πίσω από το χάος της θυελλώδους έναρξης της θητείας Τραμπ, υπάρχει ένας συνεκτικός στόχος: Η προετοιμασία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για την αναμέτρηση με την Κίνα, τον ισχυρότερο διεκδικητή που αντιμετώπισε ποτέ στην ιστορία της κυριαρχίας του.
Ο «επανεξοπλισμός της Ευρώπης», που ξεκίνησε από το 2022, κλιμακώνεται κι επιταχύνεται δραματικά. Οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές διαπιστώνουν ότι θα χρειαστούν έναν δικό τους ένοπλο βραχίονα για να υπερασπιστούν τη θέση τους στη ρευστή διεθνή ιεραρχία. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ενώ ανησυχούν για τον «τραμπισμό», προσχωρούν στο δόγμα του, όπως συνοψίζεται στο οργουελικό μότο του Αμερικανού Προέδρου: «Ειρήνη μέσω της Ισχύος».
Οι Ευρωπαίοι φιλελεύθεροι θέλουν να φορέσουν το φωτοστέφανο των τελευταίων πιστών στην «μεταπολεμική τάξη πραγμάτων» μέσα σε έναν κόσμο που επιστρέφει στις αυτοκρατορικές πολιτικές και τη γλώσσα της ωμής δύναμης. Την ίδια ώρα ντύνονται στα χακί για να υπερασπιστούν αυτές τις ευρωπαϊκές αξίες τους. Όταν ο Ζοζέπ Μπορέλ μιλούσε για τον «όμορφο ευρωπαϊκό κήπο» που πρέπει να προστατευτεί από τη «ζούγκλα» που τον περιβάλλει, έδειχνε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Στην ήπειρο που γέννησε την αποικιοκρατία, αυτό το σχήμα αποκτά άλλο βάρος την ώρα του επανεξοπλισμού της.
Σε αυτό το πεδίο, η ελληνική κυβέρνηση πρωτοπορεί. Το κράτος που κρατούσε σταθερά ψηλά τις πολεμικές δαπάνες του πολύ πριν «γίνει μόδα», η κυβέρνηση που πίεσε έγκαιρα για τις οικονομικές κατευθύνσεις που σήμερα υιοθετεί η ΕΕ στο θέμα της «διευκόλυνσης» των εξοπλισμών, σήμερα «κολυμπάει σαν το ψάρι στο νερό» της εξοπλιστικής κούρσας, διεκδικώντας και την ελληνική συμμετοχή και αναγγέλοντας τα δικά της θηριώδη προγράμματα…
Η φετινη Defence Exhibition Athens (DEFEA) γίνεται ακόμα πιο προκλητική στο φόντο που περιγράψαμε. Το υπουργείο Άμυνας και ο ΣΕΚΠΥ (το «όργανο» των ελληνικών πολεμικών βιομηχανιών) καμαρώνουν που η Αθήνα θα γίνει σημείο συνάντησης και κλεισίματος ντιλς μεταξύ εμπόρων όπλων και στρατοκρατών από όλο τον πλανήτη, με τις ισραηλινές πολεμικές βιομηχανίες να αποτελούν βεβαίως τη μεγαλύτερη αντιπροσωπεία…
Οι προτεραιότητες του «στρατιωτικού κεϊνσιανισμού» που -λένε ότι- θα τραβήξει το κάρο της ανάπτυξης δεν κρύβονται. Οι ίδιες οι διεθνείς ηγεσίες και τα ΜΜΕ τους αναφέρουν το «πολεμικό κράτος» (warfare state) ως ασύμβατο με το «κοινωνικό κράτος» (welfare state). Σε αυτό το δρόμο βαδίζει αποφασιστικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σαν να μην υπήρξε η συλλογική κοινωνική κραυγή της 28ης Φλεβάρη, που ζητώντας «οξυγόνο», έβαζε ενστικτωδώς στο στόχαστρο όλα όσα την «πνίγουν» καθημερινά.
Με πρώτη την ακραία λιτότητα, καθώς ο μέσος εργατικός μισθός παραμένει καθηλωμένος και εξανεμίζεται από το κόστος ζωής. Αλλά και την συσσωρευμένη εμπειρία των ιδιωτικοποιήσεων, που έχουν κάνει ακόμα πιο δύσκολη την καθημερινότητα. Με την προσοχή να στρέφεται (εύλογα) στο «καλάθι του σούπερμαρκετ», περνάει συχνά κάτω από το ραντάρ ο πληθωρισμός τιμών στις δαπάνες υγείας, παιδείας, ρεύματος, μεταφορών κ.ά. αγαθών που έχουν μετατραπεί σε εμπορεύματα. Αυτή η θεματολογία θα επανέλθει στους δρόμους με τη γενική απεργία στις 9 Απρίλη, όπου το οργανωμένο εργατικό κίνημα καλείται να δώσει συνέχεια αλλά και ταξικό περιεχόμενο στην οργή που εκδηλώθηκε στις 28 Φλεβάρη.
Σε αυτήν την προσπάθεια, έρχονται ελπιδοφόρα μηνύματα από τη γειτονιά μας και το εξωτερικό. Στην κοινωνικοπολιτική «έρημο» της Σερβίας, στην επί 12 χρόνια παραλυμένη από τον φόβο Τουρκία, στην Αργεντινή του ακροδεξιού Μιλέι, εξελίσσονται ιστορικές κινητοποιήσεις.
Το μέλλον που μας ετοιμάζουν διεθνώς αφορά μια ζωή στην επισφάλεια, με συρρίκνωση στα κοινωνικά-δημοκρατικά δικαιώματα, εν αναμονή ενός πολεμικού σφαγείου. Η Πρωτομαγιά, ως μέρα προβολής των εργατικών συμφερόντων, ως μέρα διεθνιστικής αλληλεγγύης, πρέπει να γίνει «σταθμός» στην προσπάθεια να παρουσιάσουμε την δική μας απάντηση σε αυτό το σκοτάδι.
