Στις 29/1/2016 έλαβα από το Taxis τα ειδοποιητήρια για την οφειλή μου, πιστοποιημένη από την εφορία για τα πρόστιμα από τη μη καταβολή του αντιτίμου των διοδίων στην «Εγνατία Οδό ΑΕ». Το ποσό ανέρχεται στα 8,400 ευρώ και πρέπει να πληρωθεί όλο μέχρι τις 28/2/16, γιατί αλλιώς επιβαρύνεται με 1% το μήνα. Νομίζω ότι στην οικονομική κατάσταση που είμαι εγώ, όπως και όλη η χώρα, είναι αδύνατο να το πληρώσω.
Είμαι 53 ετών, άνεργος, με δύο παιδιά και την πρώην γυναίκα μου στην Ιταλία, που τους στέλνω διατροφή γιατί δεν τα βγάζουν πέρα.
Οι παραβάσεις μη πληρωμής αφορούν την περίοδο από 2013 έως το 2015 και δεν πιστοποιήθηκαν από την αστυνομία αλλά από τους υπαλλήλους της εταιρείας διοδίων. Το καλοκαίρι του 2015 ήρθαν πρώτα τα έγραφα από την εταιρεία και πιστοποιούσαν 164 διελεύσεις οι οποίες από 2,4 ευρώ η μια κάνουν 393.6 ευρώ, ενώ με το πρόστιμο είναι 20.073 ευρώ και στη συνέχεια άλλες 14 διελεύσεις αξίας διέλευσης 33.6 ευρώ με το πρόστιμο 1713,6. Συνολικά η αρχική αξία διέλευσης 427,2 ευρώ με το πρόστιμο μετατράπηκε σε 21.786,6 ευρώ, πολλαπλασιάστηκε δηλαδή επί 50.
Από αυτά όπως έγραψα τα 8.400 ήρθαν μέσω εφορίας και τώρα περιμένω και τα υπόλοιπα... Βέβαια δεν ξέρω πόσο νόμιμα, πόσο συνταγματικά ή πόσο αυθαίρετα η Εγνατία Οδός υπό τη διαχείριση μιας μεγάλης πολυεθνικής.
Αντιγράφω από το site της «Εγνατίας ΑΕ»:
«Η ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ Α.Ε. ανέλαβε την ευθύνη των έργων το Φεβρουάριο του 1997. Μετά από διεθνή διαγωνισμό, η Εταιρεία Halliburton Brown& Root (σήμερα ΚΒR) ορίστηκε ως Σύμβουλος Διαχείρισης του Έργου (Project manager). Τότε μεταβιβάσθηκε σ' αυτήν από το Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. η ευθύνη των υπό εξέλιξη έργων.»
Αυτή η εταιρεία είναι μια από τις μεγαλύτερες αμερικάνικες κατασκευαστικές στο χώρο των δικτύων. Δικό της έργο είναι και η μεγαλύτερη αμερικάνικη στρατιωτική βάση στον πλανήτη, εδώ δίπλα μας στο Κόσσοβο, το Camp Bondsteel.
Στην Ελλάδα και στην Εγνατία πρέπει να εκπροσωπείται από τον όμιλο Μπόμπολα. Αυτή λοιπόν την εταιρεία πρέπει να ταΐσω και εγώ τώρα, σύμφωνα με μνημονιακούς νόμους που εξυπηρετούν ακριβώς αυτές τις εταιρείες.
Το ελληνικό κράτος έδωσε χρήματα για να γίνει αυτό το έργο και τώρα τα χρωστάμε, και η Εγνατία καρπώνεται τα οφέλη αντί να μπορούμε εμείς οι απλοί πολίτες της Ελλάδας να κυκλοφορούμε ελεύθερα. Αν η Εγνατία ΑΕ -βλέπε Halliburton Brown& Root ή Μπόμπολας- ήθελε να βγάλει λεφτά μπορούσε να επενδύσει σε κάτι άλλο, για παράδειγμα σε σταθμούς εξυπηρέτησης (ΣΕΑ). Στους αυτοκινητόδρομους της Ιταλίας ΣΕΑ ανά 30-40 χιλιόμετρα, ενώ στην Εγνατία (μήκους 680 χιλ) υπάρχει μόνο ένας ΣΕΑ, και κατά άλλα μόνο βενζινάδικα εκτός αυτοκινητοδρόμου. Αντ’ αυτού επέλεξε την εύκολη λύση να πάρει τα διόδια που είναι «σίγουρα κοφτήρια». Αν το κράτος ήθελε να βγάλει λεφτά, θα έπρεπε να δηλώνει παρόν για ελέγχους των φορτηγών για ωράρια, τονάζ, καυσαέρια. Σίγουρα θα έβγαζε πολύ περισσότερα από τα πρόστιμα και θα νιώθαμε και πιο ασφαλείς.
Η Εγνατία χαιρετίστηκε σαν ένα έργο που θα έφερνε ανάπτυξη στις φτωχότερες και πιο παραμελημένες περιοχές της Ελλάδος, την Ήπειρο και Δυτική Μακεδονία, μέσω της συγκοινωνίας. Όμως τα διόδια εμποδίζουν τις μετακινήσεις αποτελώντας επιπλέον έξοδο τον καιρό της κρίσης που προστίθεται στις πολύ υψηλές τιμές βενζίνης. Οι δρόμοι χωρίς διόδια είναι πιο αποδοτικοί στην οικονομία, καθώς διευκολύνουν τη μετακίνηση και άρα την ανάπτυξη. Διαφορετικό είναι να πας σήμερα από τα Γιάννενα στην Κομοτηνή, που τα διόδια κοστίζουν όσο μια διανυκτέρευση και διαφορετικό να διευκολυνόταν ο πολίτης χωρίς διόδια να ταξιδέψει, να καταναλώσει στην τοπική κοινωνία. Έτσι και πλούτος θα δημιουργούνταν και η Εγνατία θα έκανε απόσβεση. Σήμερα τα χρήματα από τα διόδια τα παίρνει μια πολυεθνική, το ΦΠΑ 23% το κράτος και όλοι εμείς οι υπόλοιποι πρέπει να δουλεύουμε γι αυτούς.
Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές η πραγματικότητα που δεν μπορούσα να την ανεχτώ. Μέσα στον κοινωνικό αναβρασμό και τον αγώνα ενάντια στους μνημονιακούς νόμους, θεώρησα σωστό, μαζί με άλλες συλλογικότητες, να εφαρμόσω την αρχή της κοινωνικής ανυπακοής, όπως τουλάχιστον την καταλάβαινα εγώ: εάν θεωρείς ότι ένας νόμος είναι άδικος ή παράνομος, πρέπει να αμφισβητηθεί συλλογικά και στην πράξη μέχρι να ανατραπεί. Αυτό έπραξα και μάλιστα προέτρεπα και άλλους να ακολουθήσουν, και έτσι, με κάποια έπαρση μάλιστα, έλεγα στον υπάλληλο στο γκισέ των διοδίων «δεν πληρώνω» και στη συνέχεια αφού άνοιγε τη μπάρα, έφευγα «σφαίρα». Όμως πάντα σφιγγόταν η καρδιά μου, γιατί θέλω να είμαι νόμιμος. Από την άλλη οι νόμοι πρέπει να εξυπηρετούν τον απλό πολίτη. Και αυτό θα γίνει μόνο όταν όλοι οι πολίτες ορίζουν τους νόμους που τους αφορούν. Βέβαια ήλπιζα ότι όταν θα βγει η Αριστερά στην κυβέρνηση, οι αγώνες μας θα δικαιωθούν, θα καταργηθούν τα διόδια και θα ανατραπούν αυτοί οι νόμοι που είναι αντιδημοκρατικοί και έχουν σκοπό τον αφανισμό οποιουδήποτε αμφισβητεί το κατεστημένο μοντέλο.
Αισθάνομαι, κάπως σαν να τραβάω στο πετσί μου αυτά που τραβάει όλη η Ελλάδα των φτωχών, μας επέβαλαν με διάφορα τερτίπια ένα χρέος το οποίο είναι αδύνατον να πληρωθεί και τώρα έχουμε γίνει αποικία χρέους. Έχουμε εξαθλιωθεί προσπαθώντας να πετύχουμε το αδύνατο, δηλαδή την αποπληρωμή του χρέους.
Αυτή τη στιγμή αδυνατώ να πληρώσω, με κίνδυνο να χάσω άμεσα κάποιες πενιχρές καταθέσεις και το μοναδικό μου σπίτι, οδηγούμενος στην απόλυτη εξαθλίωση. Αυτό το θεωρώ πολύ άδικο. Και δεν πρέπει να συμβεί σε καμιά περίπτωση.
Απέναντι στο κράτος δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνος, θα χρειαστώ συμπαράσταση από πολλές πλευρές.
Ξέρω βέβαια ότι δεν είμαι μόνος, ότι υπάρχουν χιλιάδες, ίσως εκατοντάδες χιλιάδες κι εκατομμύρια πολιτών με παρόμοια προβλήματα. Και πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος να αντισταθούμε συλλογικά απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα. Να μην επιτρέψουμε να κυριαρχήσει η εξαθλίωση για να βγάζουν πάνω στην πλάτη μας αυτοί οι λιγοστοί Μπόμπολες τα δισεκατομμύριά τους, να μην επιτρέψουμε να νικήσει η ανθρωποφαγία για να πληρώνουμε χρέη σε τοκογλύφους. Να προσπαθήσουμε, να το παλέψουμε για μια καλύτερη ζωή για όλους εμάς που χτυπιόμαστε σκληρά και καθημερινά από αυτή τη μνημονιακή πραγματικότητα.