*Robert J. Oppenheimer
«Ευτυχώς λίγοι οι συµπολίτες µας που επλήγησαν» δήλωσε ο πρωθυπουργός και ο αρµόδιος υπουργός µετά την τελευταία καταστροφική πυρκαγιά στην Αττική που κατέκαψε τουλάχιστον 100.000 στρέµµατα και αδιευκρίνιστο αριθµό πανίδας εκτοξεύοντας τις καµένες εκτάσεις των τελευταίων 7 χρόνων στο ένα τρίτο του συνόλου των δασικών εκτάσεων της Αττικής.
Προφανώς η κυβέρνηση δεν θεωρεί ότι πλήττεται ο πληθυσµός από την απώλεια των δασών του και του φυσικού περιβάλλοντος, από την απώλεια της βιοποικιλότητας, αγροτικών καλλιεργειών ή από την κατάσταση µόνιµης απειλής απο τη φωτιά, τις πληµµύρες που ακολουθούν, την οικονοµική καταστροφή, τη θλίψη µιας ζωής περικυκλωµένης από µαυρίλα. Φυσική συνέπεια των προτεραιοτήτων της είναι ότι η κυβέρνηση συνεχίζει εξοργιστικά να µην έχει καµµιά στρατηγική αντιµετώπισης πυρκαγιών µέσα στο δάσος, παρά µόνο στους οικισµούς. Ενδιαφέρονται µονάχα για το µακάβριο ισοζύγιο θανάτου, θεωρώντας ότι… αφού ο πληθυσµός δεν κάηκε στην πυρά, και κυρίως ότι δεν κάηκε περισσότερο από το Μάτι, πρέπει να είναι και ευχαριστηµένος.
Ταυτόχρονα η προπαγάνδα λειτούργησε για άλλη µια φορά σχεδόν άψογα υπερ της «κυβερνήσεως». Κανένα κανάλι και µέσο ενηµέρωσης, (της γνωστής λίστας), δεν βρήκε και πολλά να πει για το αν υπάρχουν κυβερνητικές ευθύνες για όλη αυτή την καταστροφή και από την επόµενη κιόλας µέρα το γεγονός της καταστροφής της Β. Α Αττικής από το Βαρνάβα ως το Χαλάνδρι ήταν µια είδηση ανάµεσα σε άλλες, παρόλο το πρωτοφανές γεγονός ότι άφησαν τη φωτιά να φτάσει ως τον αστικό ιστό.
Κυβερνητικές ευθύνες µπορεί να µην είδαν τα ΜΜΕ, είδαν όµως την ατοµική ευθύνη των πολιτών που κατά τα λεγόµενά τους άφησαν ακαθάριστο το οικόπεδό τους. Κι αυτό δεν ήταν µια τυχαία αναφορά. Ήταν καθοδηγούµενη αναφορά. Προφανώς ατοµική ευθύνη υπάρχει στη ζωή, όµως ακόµα και η καταδικαστέα πράξη να χτίσει κάποιος αυθαίρετο σε δασική έκταση και άρα να θέτει υποψηφιότητα να καεί το σπίτι του µε δική του ευθύνη ακόµα κι αυτό υποδαυλίζεται από τις κυβερνητικές πολιτικές νοµιµοποίησης των αυθαιρέτων κάθε φορά προς άγραν εκλογικής πελατείας. Στην προκειµένη περίπτωση αυτές οι αναφορές στα ΜΜΕ σχετίζονταν µε το τελευταίο νοµοθετικό πλαίσιο (αλαλούµ) σχετικά µε τα οικόπεδα αλλά και µε το νέο κανονισµό πυροπροστασίας ακινήτων.
Το Σύνταγµα στο άρθρο 24 λέει ότι: «Η προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του Κράτους και δικαίωµα του καθενός και για τη διαφύλαξή του το Κράτος έχει υποχρέωση να παίρνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά µέτρα στο πλαίσιο της αρχής της αειφορίας», όµως οι ακραία νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που επιδιώκουν όλο και µικρότερο κράτος, όλο και µεγαλύτερη αγορά έχουν µια άλλη πολύ αντικοινωνική άποψη. Η άποψη αυτή είναι πολύ µακριά από την αντίληψη προστασίας του περιβάλλοντος και λήψης προληπτικών µέτρων για αυτό, µακριά από την αντίληψη διάθεσης πόρων για προσλήψεις πυροσβεστών και αγοράς µέσων καταστολής της πυρκαγιάς, µακριά από την ανάγκη ενίσχυσης της Δασικής Υπηρεσίας. Τα δάση αντιµετωπίζονται ως εµπόρευµα και όχι ως κοινό αγαθό και κοινωνική περιουσία. Στην τελευταία φωτιά αν δεν ήταν οι ίδιοι οι κάτοικοι και οι δυνάµεις της αλληλεγγύης, η φωτιά θα είχε ακόµα πιο καταστροφικά αποτελέσµατα όπως έγινε στην Εύβοια.
Το ιστορικό λέει ότι λίγο πριν την περίοδο πυροπροστασίας 2024 σ’ ένα ακόµα κρεσέντο νεοφιλελεύθερης αυθαιρεσίας, αυταρχισµού, ανικανότητας και λεηλασίας των πολιτών εστάλη σε όλους τους Δήµους εγκύκλιος εφαρµογής του Κανονισµού Πυροπροστασίας ακινήτων εντός και πλησίον δασικών εκτάσεων, (µη εξαιρουµένων των πόλεων!), από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, προκειµένου να εφαρµοστεί ο κανονισµός που ψηφίστηκε το 2023 (ΦΕΚ 3475Β’). Έτσι λοιπόν δόθηκε σε µια νύχτα, µε τη µέθοδο του Πόντιου Πιλάτου, άλλη µια αρµοδιότητα ελέγχων εφαρµογής του νόµου (!) στους αποδεκατισµένους Δήµους απαιτώντας µάλιστα τον έλεγχο στους πολίτες να κάνουν υπάλληλοι των Δήµων, Γεωπόνοι, Μηχανικοί κλπ, ορίζοντάς τους τους παράνοµα ως µηχανισµό αποκάλυψης παραβατών. Παράλληλα µετατέθηκε η ευθύνη στους πολίτες που πρέπει να πληρώσουν πολλά σε τεχνικούς προκειµένου να συµµορφωθούν µε ό,τι -αντιεπιστηµονικά και αντισυνταγµατικά- απαιτεί ο νόµος που τους θέλει µόνους υπεύθυνους για την προστασία του σπιτιού τους από δασική πυρκαγιά, υπολογίζοντας στην κυβέρνηση ότι στο κακό ενδεχόµενο (τι πιο βέβαιο σ’ αυτές τις συνθήκες ξηρασίας), θα επικαλεστούν ότι νοµοθέτησαν και θα ισχυριστούν ότι δεν φέρουν ευθύνη δίνοντας και µια ωραία πάσα στις ασφαλιστικές εταιρείες.
Η ανεκδιήγητη και ανεφάρµοστη αυτή εγκύκλιος µε τις ασφυκτικές προθεσµίες και τη δυσθεώρητη προχειρότητα, παράλληλα µε το αλαλούµ καθαρισµού ιδιωτικών οικοπέδων, όπου φέτος οι ηµεροµηνίες µετατίθονταν συνεχώς, δηµιούργησε µια απίστευτη σύγχυση, ενώ ταυτόχρονα οι Δήµοι δεν προλάβαιναν να επέµβουν σε ακαθάριστα ιδιωτικά οικόπεδα είτε γιατί η πυροσβεστική δεν προλάβαινε να γνωµοδοτήσει, είτε γιατί δεν είχαν τα χρήµατα και το προσωπικό για να το κάνουν.
Αποτέλεσµα όλων αυτών και κυρίως της αντίληψης µοιρασιάς των δηµόσιων οικονοµικών πόρων εκεί που η αγορά (ηµέτεροι) θέλει, είναι οι καταστροφές. Όπως ακριβώς µε το ΕΣΥ, µε την κοινωνική ασφάλιση, µε την δηµόσια παιδεία, έτσι ακριβώς και µε το περιβάλλον. Εν κατακλείδι: «Ω τι ωραίο πλιάτσικο!»
Βέβαια οι διαπιστώσεις δεν αρκούν, χρειάζεται η µέγιστη κινηµατική και κοινωνική κινητοποίηση, διαφορετικά θα µας µείνουν µόνο φρεγάτες και µαφίες.
*Γεωπόνος, μέλος του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα
**Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
