Σε επανειλημμένους αγώνες αντίστασης έχει βρεθεί ο κόσμος του Δημοσίου, ιδιαίτερα στα μνημονιακά χρόνια, που χρησιμοποιήθηκαν ως ευκαιρία από τους υπέρμαχους της ζούγκλας των αγορών και των ιδιωτικοποιήσεων των πάντων! Και μέχρι πρότινος, οι αγώνες είχαν ένα θετικό αποτέλεσμα, όχι το θετικότερο βέβαια, αλλά κατάφεραν να επιβραδύνουν τις επιπτώσεις σε εργαζόμενες-ους και στην κοινωνία.
Επιθέσεις
Από τις επιθέσεις με τις εφεδρείες και διαθεσιμότητες, ως τις διαφόρων ειδών «αξιολογήσεις», που συνειδητά σκοπεύουν να ρίξουν τις ευθύνες της διάλυσης του δημοσίου στους/στις εργαζόμενους/εργαζόμενές του, φορτώνοντάς τους, παράλληλα, τα καθήκοντα όσων αποχωρούν ενώ δεν προσλαμβάνονται καινούργιοι υπάλληλοι. Από την κατασυκοφάντηση του δημόσιου τομέα για τον αριθμό των εργαζομένων του, έως τον κοινωνικό αυτοματισμό, με τον χαρακτηρισμό τους ως βολεμένους και άχρηστους για την κοινωνία, ειδικά και στοχευμένα, συγκρίνοντάς τους με τον ιδιωτικό τομέα. Από την κυβερνητική μανία της καταστροφής και ιδιωτικοποίησης του ΕΣΥ, εν τω μέσω μάλιστα της πανδημίας όπου απέδειξε τη συμβολή του στη σωτηρία των φτωχών ανθρώπων (σε πλήρη αντίθεση με τα πεπραγμένα των κλινικαρχών), έως την τεράστια επιμονή για τη διάλυση της δημόσιας Παιδείας -από τα νηπιαγωγεία μέχρι την τριτοβάθμια- και την αντικατάστασή της από την πιο άδικη και ταξική εκπαίδευση, πριμοδοτώντας σκανδαλωδώς τα ιδιωτικά κολλέγια και σχολές. Σε όλα αυτά τα μέτωπα, ο κόσμος του Δημοσίου δίνει τις μάχες του.
Σκληρές μάχες, αθέατες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, με την αγαστή συνεργασία κυβερνήσεων και ΜΜΕ, παράνομες και καταχρηστικές, με την αγαστή συνεργασία κυβερνήσεων και «Δικαιοσύνης».
Σκληρές μάχες που, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις, έβαλαν το νομοθετικό λιθαράκι τους για να δυσκολέψουν ακόμα και την προκήρυξή τους (βλέπε νόμο Αχτσιόγλου για την υποχρέωση του 51% για απεργιακές αποφάσεις από τις γενικές συνελεύσεις, νόμο Χατζηδάκη για τον ασφυκτικό κρατικό έλεγχο στα σωματεία, νομοσχέδιο Βορίδη για την ακόμα μεγαλύτερη δυνατότητα των υπουργών να προσφεύγουν στα δικαστήρια εναντίον των απεργιών κλπ).
Αντιστάσεις
Οι μεγάλοι, επίμονοι και εν εξελίξει αγώνες των καλλιτεχνών για την κατοχύρωση των σπουδών τους, ο αγώνας των εκπαιδευτικών ενάντια σε ακόμα μία «αξιολόγηση» που κατηγοριοποιεί και υποβαθμίζει περαιτέρω τα δημόσια σχολεία, αλλά και επιμέρους αγώνες σε διάφορους κλάδους του Δημοσίου (πχ απαιτώντας την αναπροσαρμογή των οδοιπορικών εξόδων των δημοσίων υπαλλήλων που χρηματοδοτούν το κράτος για να εξασφαλίσουν τους ελέγχους σε μεγάλα τεχνικά έργα, στην αγορά, στην αγροτική παραγωγή και τα τρόφιμα), έχουν κρατήσει το επίπεδο πάλης στη χώρα μας, σε υψηλό βαθμό.
Οι υπάλληλοι της τοπικής αυτοδιοίκησης κατ’ επανάληψη έχουν κινητοποιηθεί ζητώντας μέσα προστασίας, έχοντας θρηνήσει και αυτοί πολλούς και πολλές εργαζόμενους/ες σε τραγικά δυστυχήματα εν ώρα εργασίας.
Οι εργαζόμενες-οι στον ΕΦΚΑ και τα Ταμεία έχουν κάνει επανειλημμένα απεργιακές κινητοποιήσεις και καταλήψεις για την υπεράσπιση της δουλειάς τους, αλλά και των ασφαλισμένων.
Οι εργαζόμενες-οι στο «Βοήθεια στο σπίτι» έχουν βρεθεί πολλές φορές στο δρόμο του αγώνα για την εξασφάλιση της δουλειάς τους, που και αυτή φανέρωσε ιδιαίτερα την αξία της στα χρόνια του εγκλεισμού και του κόβιντ.
Οι μηχανικοί, οι γεωτεχνικοί, οι υπάλληλοι των Περιφερειών και της αποκεντρωμένης διοίκησης, έχουν συνεργαστεί για την απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων στους χώρους τους, χώροι κρίσιμοι για την ασφάλεια του περιβάλλοντος, των κατοικιών, των δρόμων, των τροφίμων, του νερού, των δασών κλπ.
Οι μεγάλοι και μικροί αγώνες που δόθηκαν και δίνονται από τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στο Δημόσιο έχουν συμβάλλει στη διαρκή ανάδειξη των κοινωνικών και εργασιακών προβλημάτων που δημιουργούν οι κυβερνητικές πολιτικές, υλοποιώντας τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Και μάλιστα οι αγώνες αυτοί προκύπτουν με σκληρή και επίμονη δουλειά της μειοψηφικής συνδικαλιστικής αριστεράς, στο δυσμενές περιβάλλον της κατασυκοφάντησης και απόκρυψης των κινητοποιήσεων, αλλά και με την ανάγκη να ξεπερνιούνται, πάρα πολλές φορές, οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατικές ηγεσίες που συνδέονται με τα κόμματα εξουσίας.
Εν τω μεταξύ, τα σωματεία και οι απεργίες κατασυκοφαντήθηκαν (χωρίς να παραγνωρίζουμε ότι ο συνδικαλισμός τύπου ΠΑΣΚΕ- ΔΑΚΕ έβαλε το... μεγάλο λιθαράκι του στην υπόθεση) και έγινε συνειδητή και συντεταγμένη προσπάθεια κυβερνήσεων, συστημικών ΜΜΕ και «Δικαιοσύνης» να τα εξαφανίσουν από προσώπου γης.
Ακόμα και σε περιόδους Γενικών Απεργιών ή εξαιρετικά μαζικών αγωνιστικών κινητοποιήσεων μεγάλων και κοινωνικά χρήσιμων κλάδων, οι συνδικαλιστές δεν είχαν την παραμικρή παρουσία και θέση σε τηλεόραση, ραδιόφωνο και συστημικές εφημερίδες. Ούτε τα αιτήματα των απεργών είχαν την παραμικρή προβολή, ενώ αντίθετα, υπουργοί και πολιτικοί των λεγόμενων κομμάτων εξουσίας, καλούνταν να μιλήσουν για απεργίες και κινητοποιήσεις, προσδίδοντάς τους αρνητικό πρόσημο.
Παρά τις προαναφερθείσες δυσκολίες, που έμοιαζαν ανυπέρβλητες, παγιωμένες και εξουθενωτικές για όσες και όσους επέλεγαν να επιμείνουν στο συλλογικό και οργανωμένο δρόμο αντίστασης και διεκδίκησης του κόσμου της δουλειάς, κρατήθηκε ένα μίνιμουμ επίπεδο υπεράσπισης της συλλογικής δράσης, που αποδείχτηκε χρήσιμο στους εργαζόμενους, τις εργαζόμενες και την κοινωνία.
Μετά το έγκλημα στα Τέμπη
Με τραγικό και μακάβριο τρόπο, στο σιδηροδρομικό έγκλημα που συντελέστηκε στα Τέμπη, οι δύο βασικοί θεσμοί που δέχτηκαν αλύπητα, συνεχόμενα και συνειδητά πλήγματα από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις του κεφαλαίου, δηλαδή το Δημόσιο και τα Σωματεία, φάνηκε ότι ακόμα και στην πιο υποβαθμισμένη και προβληματική κατάστασή τους, είναι τα μόνα χρήσιμα και σωτήρια στην εργαζόμενη κοινωνία, τα μόνα που μπορούν να εξασφαλίσουν ακόμα και την ίδια τη ζωή της.
Γι’ αυτό, η σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη αποκρυσταλλώνει αυτήν τη στιγμή μία μαζική συνειδητοποίηση των εγκληματικών επιπτώσεων των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και μία μαζική ανάγκη να μπει ένα τέλος στις πολιτικές που πολλαπλασιάζουν τα κέρδη και δολοφονούν τον λαό.
Έτσι, η Γενική Απεργία, από μειοψηφική πρόταση της συνδικαλιστικής αριστεράς, μετατράπηκε σε πάνδημο αίτημα, που ακόμα και οι πιο συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν μπόρεσαν να αποφύγουν.
Η τροποποίηση της στάσης εργασίας, από ΑΔΕΔΥ και ΕΚΑ, στις 8 Μάρτη, παγκόσμια ημέρα των αγώνων των γυναικών, σε Γενική Απεργία ενάντια στις λαϊκές θυσίες για τα κέρδη των λίγων, φάνηκε ως φυσιολογική εξέλιξη και μάλιστα, εν τω μέσω της προεκλογικής περιόδου, που αλλιώς την υπολόγιζαν και την οργάνωναν όλα τα κόμματα του συστήματος (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ).
Αυτή η Γενική Απεργία, αποτελεί συνέχεια των προηγούμενων αγώνων, αλλάζει την ατζέντα των κομμάτων της «εργασιακής ειρήνης» κι επαναφέρει τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης στο κέντρο του πολιτικού κλίματος, ενώ μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για την αναζωογόνηση και την επανατοποθέτηση των Σωματείων στην ημερήσια διάταξη της ζωής των εργαζομένων και μπορεί και πρέπει να βάλει το αίτημα ΔΗΜΟΣΙΟ ΙΣΧΥΡΟ-ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ!
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
