Εκδήλωση του Κόκκινου Δικτύου Εργαζομένων για τις ελαστικές σχέσεις εργασίας

Το ερ­γα­σια­κό τοπίο αλ­λά­ζει ρα­γδαία προς όφε­λος του κε­φα­λαί­ου και των ιδιω­τών και το ση­μείο-κλει­δί για να μην εμπε­δω­θούν οι αρ­νη­τι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις για τον κόσμο της δου­λειάς είναι η υπε­ρά­σπι­ση των συμ­βα­σιού­χων.

Η ελα­στι­κο­ποί­η­ση των σχέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας επε­κτεί­νε­ται με τρο­με­ρούς ρυθ­μούς, καθώς  από τα κά­τερ­γα του ιδιω­τι­κού τομέα, φτά­νει ακόμα και στο κέ­ντρο του Δη­μο­σί­ου επη­ρε­ά­ζο­ντας κάθε τμήμα της ζωής της ερ­γα­τι­κής τάξης.

Η ανά­γκη ανα­τρο­πής της εφαρ­μο­ζό­με­νης πο­λι­τι­κής της από­λυ­της ελα­στι­κο­ποί­η­σης της ερ­γα­σί­ας, μέσα στη ζού­γκλα της αγο­ράς, που νο­μο­θε­τεί­ται και ασκεί­ται από όλες τις μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και της ση­με­ρι­νής των ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, ανα­γνω­ρί­ζε­ται από όλη την Αρι­στε­ρά, σε συν­δι­κα­λι­στι­κό και πο­λι­τι­κό επί­πε­δο. Οι δια­πι­στώ­σεις γί­νο­νται ακόμα και από τις συν­δι­κα­λι­στι­κές γρα­φειο­κρα­τί­ες των ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ, αλλά στην πράξη, οι μνη­μο­νια­κές ηγε­σί­ες τους αφή­νουν εκτός συν­δι­κά­των εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες συμ­βα­σιού­χους, με δυ­σμε­νή απο­τε­λέ­σμα­τα τόσο για τα ίδια τα συν­δι­κά­τα όσο και για τα μέλη τους, αλλά και για τα μη μέλη τους. Το σύ­νο­λο της ερ­γα­τι­κής τάξης βρί­σκε­ται πιο εκτε­θει­μέ­νο και ευά­λω­το απέ­να­ντι στους ιδιώ­τες επι­χει­ρη­μα­τί­ες, ερ­γο­λά­βους, που αρ­πά­ζουν ακόμα και πα­ρα­δο­σια­κά δη­μό­σιες λει­τουρ­γί­ες.

Επεί­γουν συ­νε­πώς οι πρω­το­βου­λί­ες για έμπρα­κτη αντι­με­τώ­πι­ση της ζω­ής-λά­στι­χο που επι­βάλ­λε­ται με τα δια­δο­χι­κά μνη­μό­νια και τις πρό­θυ­μες κυ­βερ­νή­σεις που ιδιω­τι­κο­ποιούν κάθε πτυχή της ζωής της κοι­νω­νί­ας.

Σε αυτό το πλαί­σιο, το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο Ερ­γα­ζο­μέ­νων, δρώ­ντας συν­δι­κα­λι­στι­κά μέσα από το ΜΕΤΑ και επι­διώ­κο­ντας την κι­νη­το­ποί­η­ση και συ­σπεί­ρω­ση ευ­ρύ­τε­ρων πο­λι­τι­κών, συν­δι­κα­λι­στι­κών και κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων που βρί­σκο­νται από την ίδια τα­ξι­κή πλευ­ρά, διορ­γά­νω­σε στον πο­λυ­χώ­ρο Κομ­μού­να μια πρώτη σχε­τι­κή εκ­δή­λω­ση στις 12 Φλε­βά­ρη.

Η προ­σπά­θειά μας ήταν μια εκ­δή­λω­ση με συμ­βα­σιού­χους, όχι για συμ­βα­σιού­χους, αλλά για όλες και όλους μας. Η αντα­πό­κρι­ση υπήρ­ξε πολύ θε­τι­κή και η συμ­με­το­χή, τόσο σε επί­πε­δο πάνελ ομι­λη­τών όσο και προ­σέ­λευ­σης και δια­λό­γου που ανα­πτύ­χθη­κε, μας φά­νη­κε προ­ω­θη­τι­κή και υπο­σχό­με­νη για τα επό­με­να ανα­γκαία βή­μα­τα. 

Η λέξη «αβε­βαιό­τη­τα» ακού­στη­κε πάρα πολ­λές φορές από τους ομι­λη­τές, ενώ κοινή δια­πί­στω­σή τους ήταν η τε­ρά­στια ποι­κι­λία ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, που συ­να­ντά κα­νείς πλέον και σε όλους τους χώ­ρους του Δη­μο­σί­ου.

Ο Δη­μή­τρης Αντω­νί­ου, 13 χρό­νια συμ­βα­σιού­χος στο ΕΚΠΑ (Εθνι­κό και Κα­πο­δι­στρια­κό Πα­νε­πι­στή­μιο Αθη­νών), απο­τύ­πω­σε πολύ γλα­φυ­ρά την υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση στην τρι­το­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση: υπάρ­χουν πολ­λών ειδών συμ­βα­σιού­χοι, που δου­λεύ­ουν με δια­φο­ρε­τι­κή ασφά­λι­ση, δια­φο­ρε­τι­κό μισθό, δια­φο­ρε­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και δια­φο­ρε­τι­κούς ερ­γο­δό­τες (άμεσα προϊ­στά­με­νοι). Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό είναι ότι υπάρ­χει δυ­σκο­λία να βρε­θούν οι ερ­γα­ζό­με­νοι σε έναν κοινό χώρο και να συ­ζη­τή­σουν. Το 2006 έγινε η τε­λευ­ταία μο­νι­μο­ποί­η­ση συμ­βα­σιού­χων και έγινε προ­σπά­θεια να μπουν στο σύλ­λο­γο των μο­νί­μων, κάτι που δεν ήταν εύ­κο­λο.

Ανα­φε­ρό­με­νος και στον πρό­σφα­το αγώνα (κα­λο­καί­ρι 2017) των συμ­βα­σιού­χων των ΟΤΑ, κα­τέ­λη­ξε στο συ­μπέ­ρα­σμα ότι οι αγώ­νες ενώ­νουν τους ερ­γα­ζό­με­νους και μπο­ρεί να έχουν απο­τε­λέ­σμα­τα στην ισχυ­ρο­ποί­η­ση των σω­μα­τεί­ων, πέρα από την ικα­νο­ποί­η­ση των συ­γκε­κρι­μέ­νων αι­τη­μά­των.
Ο ερ­γα­σια­κός χώρος, όπως ανέ­φε­ρε, πρέ­πει να κα­λύ­πτε­ται από τα σω­μα­τεία, ανε­ξάρ­τη­τα από το αν υπάρ­χουν προ­βλή­μα­τα σε μέλη ή μη μέλη τους. Οι πα­ρεμ­βά­σεις των σω­μα­τεί­ων στους χώ­ρους δου­λειάς πρέ­πει να είναι συ­νε­χείς, και πα­ρό­λο πού το κομ­μά­τι του συν­δι­κα­λι­σμού περ­νά­ει δύ­σκο­λη πε­ρί­ο­δο, εμείς έχου­με υπο­χρέ­ω­ση να το δια­τη­ρή­σου­με ζω­ντα­νό.

Η Βάσω Ακρι­βού, σχο­λι­κή κα­θα­ρί­στρια, μι­λώ­ντας από το πάνελ αυτήν τη μέρα, που συ­νέ­πε­σε με την απερ­γία των σχο­λι­κών κα­θα­ρι­στριών (στις 12/2 ήταν η 24ωρη, μα­ζι­κή, πα­νελ­λα­δι­κή απερ­γία, με διεκ­δι­κή­σεις για μό­νι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά και για έντα­ξη στα Βαρέα Αν­θυ­γιει­νά Επαγ­γέλ­μα­τα), ανα­φέρ­θη­κε κατ’ αρχάς στους πάνω από 700 απερ­γούς που δια­δή­λω­σαν το ίδιο πρωί στο κέ­ντρο της Αθή­νας, αλλά και στο πρό­βλη­μα συ­ντο­νι­σμού τους, λόγω της ελ­λι­πούς δρά­σης της ομο­σπον­δί­ας τους.

Οι σχο­λι­κές κα­θα­ρί­στριες πλη­ρώ­νο­νται με ελά­χι­στα λεφτά (ο μι­σθός τους κα­θο­ρί­ζε­ται ανά­λο­γα με τις αί­θου­σες που ανα­λαμ­βά­νουν εξαι­ρώ­ντας τους κοι­νό­χρη­στους χώ­ρους και τις τουα­λέ­τες). Με τις συγ­χω­νεύ­σεις των σχο­λεί­ων οι αί­θου­σες μειώ­νο­νται και τα προ­βλή­μα­τα των σχο­λι­κών κα­θα­ρι­στριών αυ­ξά­νο­νται.

Έτσι φαί­νε­ται και πώς οι συγ­χω­νεύ­σεις των σχο­λεί­ων και η κα­θα­ριό­τη­τά τους απο­τε­λούν κοινά προ­βλή­μα­τα για τους εκ­παι­δευ­τι­κούς, τις κα­θα­ρί­στριες, τους μα­θη­τές, τους γο­νείς, αλλά και την Το­πι­κή Αυ­το­διοί­κη­ση που τα τε­λευ­ταία χρό­νια εμπλέ­κε­ται στα σχο­λι­κά κτί­ρια. Γι’ αυτό και ο αγώ­νας των συμ­βα­σιού­χων σχο­λι­κών κα­θα­ρι­στριών αφορά όλη την εκ­παι­δευ­τι­κή κοι­νό­τη­τα και στην ουσία όλη την κοι­νω­νία.

Τις διεκ­δι­κή­σεις των σχο­λι­κών κα­θα­ρι­στριών, όπως ανέ­φε­ρε η Βάσω Ακρι­βού, θα έπρε­πε να τις προ­βάλ­λουν όλες οι ΕΛΜΕ και η ίδια η ΟΛΜΕ. Αλλά και η Αρι­στε­ρά, όπως τό­νι­σε η Βάσω Ακρι­βού, πρέ­πει να ανα­λά­βει τις ευ­θύ­νες της, καθώς το ξε­χω­ρι­στό κα­τέ­βα­σμα του ΠΑΜΕ (που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε και σε αυτήν την απερ­γία των σχο­λι­κών κα­θα­ρι­στριών) δεν μπο­ρεί να φέρει ικα­νο­ποι­η­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα.

Ο Δη­μή­τρης Κάσ­σης, συμ­βα­σιού­χος για 11 χρό­νια και πρό­ε­δρος του Πα­νελ­λή­νιου Σω­μα­τεί­ου του ΕΛ­ΚΕ­ΘΕ, πα­ρου­σί­α­σε ανα­λυ­τι­κά την κα­τά­στα­ση που επι­κρα­τεί στην έρευ­να. Απ’ όλα τα ερευ­νη­τι­κά κέ­ντρα στην Ελ­λά­δα, μόνο τέσ­σε­ρα είναι ΝΠΔΔ. Η πλειο­νό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων δου­λεύ­ει και εκεί με δια­φό­ρων ειδών συμ­βά­σεις και όχι με μό­νι­μη και στα­θε­ρή σχέση ερ­γα­σί­ας.

Το ελ­πι­δο­φό­ρο είναι το ότι πολ­λοί συμ­βα­σιού­χοι έχουν κα­τα­φέ­ρει να είναι μέλη των σω­μα­τεί­ων των μο­νί­μων, αλλά αυτό έγινε με με­γά­λη και συ­νει­δη­τή προ­σπά­θεια κά­ποιων.

Είναι απα­ραί­τη­το να σπά­σου­με τη λο­γι­κή της ανά­θε­σης και να πει­στούν οι ίδιοι οι ελα­στι­κά ερ­γα­ζό­με­νοι να συ­σπει­ρω­θούν στα σω­μα­τεία, ακόμα και αν δεν βοη­θά­ει η αί­σθη­ση ότι βρί­σκο­νται για λίγο στην κάθε δου­λειά, συ­νέ­χι­σε ο Δη­μή­τρης.

Παρά την ερ­γα­σια­κή ανα­σφά­λεια που δη­μιουρ­γεί πρό­βλη­μα, με κι­νη­το­ποι­ή­σεις των συμ­βα­σιού­χων έχουν υπάρ­ξει μι­κρές νίκες. Είναι υπαρ­κτές οι δυ­να­τό­τη­τες μέσα από συλ­λο­γι­κές δρά­σεις.

Ο Ελισ­σαί­ος Φά­κα­ρος, ανα­πλη­ρω­τής δά­σκα­λος, ξε­κί­νη­σε λέ­γο­ντας ότι ντρέ­πε­ται για τη στάση που κρά­τη­σαν τα συλ­λο­γι­κά όρ­γα­να των εκ­παι­δευ­τι­κών στην απερ­γία των σχο­λι­κών κα­θα­ρι­στριών.

Και περ­νώ­ντας στα προ­βλή­μα­τα των εκ­παι­δευ­τι­κών, ανέ­φε­ρε ότι από το 2009 έχουν στα­μα­τή­σει εντε­λώς οι μό­νι­μοι διο­ρι­σμοί στην εκ­παί­δευ­ση και πε­ρισ­σό­τε­ροι από 21.000 εκ­παι­δευ­τι­κοί (το 1/4 του δυ­να­μι­κού) δεν πλη­ρώ­νο­νται από τον κρα­τι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό. 

Η ΟΛΜΕ δεν κα­λύ­πτει τους ανα­πλη­ρω­τές και πα­ρό­τι τα προ­βλή­μα­τα είναι κοινά -όπως η αύ­ξη­ση του ωρα­ρί­ου των εκ­παι­δευ­τι­κών, οι συγ­χω­νεύ­σεις, η «αξιο­λό­γη­ση»- δια­τη­ρού­νται οι τε­χνη­τοί δια­χω­ρι­σμοί.

Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις των εκ­παι­δευ­τι­κών στις αρχές Μάρτη είναι ευ­και­ρία να συ­να­ντη­θούν όλοι οι συμ­βα­σιού­χοι του Δη­μο­σί­ου, τό­νι­σε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ο Ελισ­σαί­ος.

Η Ελένη Τόλη, συμ­βα­σιού­χος στο ΕΚΠΑ, ανα­φέρ­θη­κε και αυτή στα πάρα πολλά δια­φο­ρε­τι­κά κα­θε­στώ­τα δου­λειάς που ισχύ­ουν για πάρα πολ­λούς συμ­βα­σιού­χους και για τον αγώνα που έδω­σαν όλοι μαζί να υπάρ­χει κοινό σω­μα­τείο με κα­θα­ρί­στριες, ερευ­νη­τές, διοι­κη­τι­κούς και λοι­πούς.

Και εκεί­νη τό­νι­σε ότι ο αγώ­νας ενά­ντια στις δια­θε­σι­μό­τη­τες των μο­νί­μων άλ­λα­ξε τους συ­σχε­τι­σμούς στο πρώην «ερ­γο­δο­τι­κό» σω­μα­τείο που υπήρ­χε, και όταν χρειά­στη­κε το σω­μα­τείο αυτό αγκά­λια­σε τους συμ­βα­σιού­χους.

Ο Αντώ­νης Κα­ρα­βάς, για­τρός στο Ασκλη­πιείο Βού­λας, πα­ρα­τή­ρη­σε ότι, παρά τη δύ­σκο­λη συ­γκυ­ρία, το αί­τη­μα για «μό­νι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά» θα συ­γκε­ντρώ­νει πολύ κόσμο. Είπε ακόμη ότι η ΕΙΝΑΠ φτιά­χτη­κε το 1979 από απλή­ρω­τους ει­δι­κευό­με­νους για­τρούς.

Ο μόνος τρό­πος για να ζω­ντα­νέ­ψουν τα συν­δι­κά­τα, όπως υπο­στή­ρι­ξε, είναι να τα πά­ρουν στα χέρια τους οι συμ­βα­σιού­χοι. Σε αυτό δεν μπο­ρού­με να εμπι­στευ­τού­με τις υπάρ­χου­σες ηγε­σί­ες των συν­δι­κά­των. Στο ΜΕΤΑ πα­λεύ­ου­με γι’ αυτό, τό­νι­σε, και θέ­λου­με να ανοί­ξου­με ευ­ρύ­τε­ρη κα­μπά­νια.

Ο Θο­δω­ρής Πα­να­γιω­τό­που­λος, από την Ανε­ξάρ­τη­τη Πα­νελ­λα­δι­κή Τα­ξι­κή Κί­νη­ση, προ­ερ­χό­με­νος από τον ιδιω­τι­κό τομέα και το χώρο του με­τάλ­λου, τό­νι­σε ότι οι ελα­στι­κές σχέ­σεις ερ­γα­σί­ας είναι στρα­τη­γι­κού πε­ριε­χο­μέ­νου για τον κα­πι­τα­λι­σμό.

Επί­σης, εστί­α­σε στις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς οι οποί­ες θα πρέ­πει να ση­κώ­σουν αυτό το θέμα πολύ ψηλά, καθώς είναι και ένα ση­μείο που μπο­ρεί να συ­γκρο­τή­σει ένα κοινό μέ­τω­πο. Ακόμα και οι άνερ­γοι θα μπο­ρού­σαν να συμ­με­τέ­χουν.

Ο Θο­δω­ρής στά­θη­κε στη διά­θε­ση των ίδιων των συμ­βα­σιού­χων να συμ­με­τέ­χουν και μας προ­έ­τρε­ψε να ανα­με­τρη­θού­με με αυτό το κα­θή­κον.

Ο Σω­τή­ρης Μάρ­τα­λης, εκ­παι­δευ­τι­κός/συν­δι­κα­λι­στής, έκανε μια ανα­δρο­μή στη στάση της Αρι­στε­ράς, από πα­λιό­τε­ρα, στο θέμα της έντα­ξης των συμ­βα­σιού­χων στα υπάρ­χο­ντα σω­μα­τεία. Πρό­τει­νε να συ­γκε­ντρω­θούν υπο­γρα­φές συμ­βα­σιού­χων για την εγ­γρα­φή τους στα συν­δι­κά­τα των μο­νί­μων, αλλά και τα σω­μα­τεία συμ­βα­σιού­χων να διεκ­δι­κή­σουν να μπουν στις ομο­σπον­δί­ες.

Ο Χρή­στος Ξα­γο­ρά­ρης, από την G400, ο οποί­ος αυτό το διά­στη­μα διώ­κε­ται και από τον πρώην πρύ­τα­νη του ΕΚΠΑ, Φορ­τσά­κη, για την έμπρα­κτη αλ­λη­λεγ­γύη του ως φοι­τη­τής (τότε) στους ερ­γα­ζό­με­νους του ΕΚΠΑ την πε­ρί­ο­δο των δια­θε­σι­μο­τή­των, μί­λη­σε ως ασκού­με­νος δι­κη­γό­ρος και ανέ­φε­ρε ότι δεν έχει κα­νέ­να ερ­γα­σια­κό δι­καί­ω­μα.

Ανέ­φε­ρε ότι οι ελα­στι­κές σχέ­σεις ερ­γα­σί­ας δεν αφο­ρούν μόνο οι­κο­νο­μι­κές πε­ρι­κο­πές, αλλά με το κα­θε­στώς πο­λυ­διά­σπα­σης κα­τα­στρέ­φε­ται όλο το πεδίο ενό­τη­τας συμ­φε­ρό­ντων και αυτό είναι ο με­γα­λύ­τε­ρος εχθρός. Θε­ω­ρώ­ντας ότι είναι κρί­σι­μη η πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση σε αυτό το πρό­βλη­μα, απο­τί­μη­σε ως σωστή κί­νη­ση την κα­μπά­νια για τους συμ­βα­σιού­χους, βά­ζο­ντας αι­τή­μα­τα που να ενο­ποιούν τους ερ­γα­ζό­με­νους και να βοη­θούν στην άρση των δια­χω­ρι­σμών.

Η Κούλα Κα­ρα­βά, που δου­λεύ­ει σε σχο­λείο σε κοι­νω­φε­λή προ­γράμ­μα­τα, τό­νι­σε το πρό­βλη­μα που έχουν οι συμ­βα­σιού­χοι επει­δή είναι δια­σκορ­πι­σμέ­νοι και δεν μπο­ρούν να ενω­θούν.

Τέλος, ο Χρή­στος Ρου­μπά­νης εντό­πι­σε το πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα που προ­έρ­χε­ται από τις επι­λο­γές του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.

Κλεί­νο­ντας η εκ­δή­λω­ση αυτή, ήταν κοινή πε­ποί­θη­ση ότι η χρη­σι­μό­τη­τά της έγκει­ται στο ότι ήρθαν κοντά και συ­ζή­τη­σαν για το φλέ­γον θέμα της ελα­στι­κής ερ­γα­σί­ας συν­δι­κα­λι­στές και αγω­νι­στές της βάσης, που προ­τί­θε­νται να προ­ω­θή­σουν έμπρα­κτα τον αγώνα για την έντα­ξη των συμ­βα­σιού­χων στα σω­μα­τεία και τη διεκ­δί­κη­ση για «μό­νι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά» από όλους για όλους, συ­νε­νώ­νο­ντας πα­ρα­τά­ξεις της Αρι­στε­ράς, συν­δι­κα­λι­στι­κά αλλά και πο­λι­τι­κά, έχο­ντας επί­γνω­ση των υπαρ­κτών προ­βλη­μά­των και γεί­ω­ση με την «αλη­θι­νή ζωή» και τις πραγ­μα­τι­κές δυ­σκο­λί­ες στους χώ­ρους δου­λειάς.