(ή «βάστα να σε βαστώ ν’ ανεβούμε το βουνό»)
Η κυβέρνηση, αντί να πάρει μέτρα για την προστασία της ζωής, της εργασίας και της υγείας των εργαζομένων, προωθεί νομοσχέδια που εξυπηρετούν την κρατική αυθαιρεσία και το κεφάλαιο, τα οποία σε γενικές γραμμές, περιλαμβάνουν τις εξής εργασιακές ανατροπές:
1) 10ωρη δουλειά αντί του 8ωρου, χωρίς πρόσθετη αμοιβή για τις υπερωρίες, «εφόσον εντός του ίδιου 6μηνου εξοφλούν αυτές τις παραπάνω ώρες με αντίστοιχη μείωση ωρών ή με ρεπό ή με ημέρες άδειας». Δηλαδή, αντί η αναπλήρωση της εργατικής δύναμης να γίνεται με ξεκούραση εντός του ίδιου 24ωρου, αυτό μεταφέρεται σε άλλο χρόνο, και μάλιστα χωρίς κανένα κόστος για τον εργοδότη. Έτσι, η υπερωριακή εργασία που ήταν μια μορφή αποζημίωσης, λόγω του ότι αναγνωριζόταν η φθορά που προκαλείται στον εργαζόμενο/-η από τις πρόσθετες ώρες εργασίας, τώρα καταργείται εντείνοντας τι μορφές εκμετάλλευσης των εργοδοτών.
2) Περαιτέρω υπονόμευση της Κυριακάτικης αργίας, με την πρόσθεση και άλλων επιχειρήσεων και εργασιών στη λίστα που θα μπορούν να δουλεύουν τις Κυριακές, ανατρέποντας με αυτό τον τρόπο την προσωπική ξεκούραση των εργαζομένων, επιφέροντας περαιτέρω αναστάτωση στον οικογενειακό τους βίο.
3) Επιχειρεί να κάνει αδύνατη την απεργία, ειδικά στους τομείς του δημόσιου, στους ΟΤΑ και τα ΝΠΔΔ ή «στις επιχειρήσεις που η λειτουργία τους κρίνεται κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο» (π.χ. πρώην ΔΕΚΟ, τράπεζες, λιμάνια, μεταφορές κλπ.), υποχρεώνοντας να υπάρχει προσωπικό ασφαλείας σε ποσοστό τουλάχιστον 40%, δηλαδή σχεδόν το μισό προσωπικό.
4) Διευκολύνει το στήσιμο απεργοσπαστικών μηχανισμών και επιχειρεί να βγάλει την απεργία παράνομη όταν γίνονται καταλήψεις χώρων και εισόδων ή ασκείται ψυχολογική βία. Δηλαδή, η περιφρούρηση μιας απεργίας ή η κατάληψη ενός χώρου εργασίας ή ενός εργοστασίου που κλείνει και αφήνει τους εργαζόμενους απλήρωτους και άνεργους, όπως έγινε με την ΒΙΟΜΕ και εκατοντάδες άλλες επιχειρήσεις, ή ένα απεργιακό σύνθημα ή το μοίρασμα ανακοινώσεων, μπορούν να θεωρηθούν ποινικά αδικήματα και άσκηση ψυχολογικής βίας.
Η κήρυξη του πολέμου από τις δυνάμεις του κεφαλαίου έχει γίνει εδώ και καιρό, και μάλιστα σε όλα τα μέτωπα (εργασιακό, ασφαλιστικό, υγειονομικό, εκπαιδευτικό, δημοκρατικών δικαιωμάτων, περιβάλλον, νεολαία). Το ερώτημα είναι έως πότε θα τους ανεχόμαστε; Έως πότε θα δεχόμαστε τους σχεδιασμούς των κρατούντων που ρημάζουν τις ζωές μας; Ως πότε θα είναι σκόρπιες οι δυνάμεις της εργασίας;
Το κείμενο των υπογραφών που πρότεινε το ΚΚΕ απέναντι στην χουντικής έμπνευσης απαγόρευση των εκδηλώσεων του Πολυτεχνείου, το οποίο είχε μεγάλη ανταπόκριση, για να μην μείνει ημιτελές, θα μπορούσε να είναι ο δρόμος που θα βαδίσουμε, σε Ενιαίο Μέτωπο δράσης, συμφωνώντας καταρχήν να διεκδικήσουμε τα ελάχιστα κοινωνικά αναγκαία για την επιβίωσή μας, όπως,
- Να αποσυρθούν τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης.
- Στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας, με μαζικούς διορισμούς υγειονομικών, νέες μονάδες ΜΕΘ, επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας.
- Στήριξη του εκπαιδευτικού συστήματος με προσλήψεις δασκάλων και καθηγητών σε μόνιμη βάση, με ολιγομελή τμήματα, καθώς και με προσλήψεις προσωπικού για την καθαριότητα των σχολικών μονάδων.
- Μέτρα για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, με προσλήψεις οδηγών, με ανανέωση και αύξηση του στόλου των λεωφορείων και αύξηση της συχνότητας των δρομολογίων.
- Μέτρα προστασίας για τις ευπαθείς ομάδες (ηλικιωμένους, άστεγους, κρατούμενους, πρόσφυγες, μετανάστες, κ.ά.).
- Άμεσα τεστ σε όλους τους εργαζόμενους, με το κόστος να βαρύνει τους εργοδότες και το κράτος και όχι τους εργαζόμενους.
Ποιος θα μπορούσε, άραγε, να διαφωνήσει στα ελάχιστα αυτά αιτήματα; Ή όπως λέει ο λαός, «βάστα να σε βαστώ ν’ ανεβούμε το βουνό».
