ΕΣΗΕΑ: Η πορεία προς το εκλογικό αποτέλεσμα

Οι πα­ρα­τά­ξεις της Δε­ξιάς-Κε­ντρο­δε­ξιάς (με συμ­με­το­χές από δυ­νά­μεις όπως η πάλαι ποτέ ΔΗΜΑΡ) κέρ­δι­σαν κατά κρά­τος πα­ρό­τι δια­σπα­σμέ­νες στα τρία: Οι «Ενω­μέ­νοι Δη­μο­σιο­γρά­φοι» πήρε 955 ψή­φους και 4 έδρες (το 2017 είχε πάρει 1.345 ψή­φους και 5 έδρες), η διά­σπα­ση της ανω­τέ­ρω πα­ρά­τα­ξης, η «Νέα ΕΣΗΕΑ» πήρε 502 ψή­φους και 2 έδρες, ενώ η πα­ρα­δο­σια­κή πα­ρά­τα­ξη της Δε­ξιάς έμει­νε για πρώτη φορά εκτός ΔΣ. Όμως συ­νο­λι­κά οι τρεις πα­ρα­τά­ξεις πήραν πάνω από 1.600 ψή­φους, δηλ. σχε­δόν 55%.

Η «Συ­σπεί­ρω­ση Δη­μο­σιο­γρά­φων- Δού­ρειος Τύπος», η πα­ρά­τα­ξη που κά­πο­τε συ­σπεί­ρω­νε την Αρι­στε­ρά εκτός του ΚΚΕ και που εν μέσω των πρώ­των μνη­μο­νί­ων είχε ανα­δει­χθεί σε πρώτη δύ­να­μη στην ΕΣΗΕΑ -αλλά που εδώ και χρό­νια πλέον υπη­ρε­τεί τους νε­ο­μνη­μο­νια­κούς σχε­δια­σμούς της κυ­βέρ­νη­σης- κα­τά­φε­ρε να ξε­πε­ρά­σει την κρίση κα­τάρ­ρευ­σης που γνώ­ρι­σε στις προη­γού­με­νες εκλο­γές κερ­δί­ζο­ντας και δεύ­τε­ρη έδρα (πήρε 469 ψή­φους και 2 έδρες, ενώ το 2017 είχε πάρει 305 ψή­φους και 1 έδρα).

Η πα­ρά­τα­ξη που προ­ερ­χό­ταν από το δεξιό ΠΑΣΟΚ («Κί­νη­ση Επαγ­γελ­μα­τιών Δη­μο­σιο­γρά­φων») επι­βί­ω­σε με 190 ψή­φους και 1 έδρα, ενώ το 2017 είχε πάρει 255 ψή­φους και 1 έδρα).

Ήττα

Οι πα­ρα­τά­ξεις που είχαν άμεση ή έμ­με­ση ανα­φο­ρά στην Αρι­στε­ρά, από αντι­μνη­μο­νια­κή σκο­πιά, απέ­τυ­χαν. Το ΚΚΕ υπο­χώ­ρη­σε σε δύ­να­μη κρα­τώ­ντας, ωστό­σο, την έδρα του (242 ψήφοι ένα­ντι 259 το 2017).

Η Πρω­το­βου­λία για την Ανα­τρο­πή (ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ) έχασε το ένα τρίτο της δύ­να­μής της, δηλ. πε­ρί­που 100 ψή­φους (πήρε 190 ψή­φους ένα­ντι 287 ψήφων που είχε πάρει το 2017 και 350 ψήφων που είχε πάρει το 2015), μπό­ρε­σε όμως να κρα­τή­σει την έδρα που είχε. Αντί­θε­τα η πα­ρά­τα­ξη «Μα­χό­με­νοι Δη­μο­σιο­γρά­φοι» έμει­νε χωρίς έδρα για πρώτη φορά έπει­τα από δύο δε­κα­ε­τί­ες (πήρε 160 ψή­φους ένα­ντι 222 το 2017).

Τα απο­τε­λέ­σμα­τα ήταν σχε­δόν ανα­με­νό­με­να. Ο κλά­δος συ­νε­χί­ζει να χτυ­πιέ­ται εδώ και χρό­νια, με διαρ­κείς απο­λύ­σεις, ογκού­με­νη ερ­γο­δο­τι­κή αυ­θαι­ρε­σία και μα­ζι­κά «φε­σώ­μα­τα» των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Από την άλλη η απερ­χό­με­νη ηγε­σία της ΕΣΗΕΑ ακο­λού­θη­σε τον συν­δι­κα­λι­σμό των δια­δρό­μων, των μυ­στι­κών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων με κυ­βέρ­νη­ση και ερ­γο­δό­τες και προ­φα­νώς των ατο­μι­κών ανταλ­λαγ­μά­των, αφή­νο­ντας τον κλάδο χωρίς καμία συ­νο­λι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση στα χρό­νια της δια­κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Όπως και η υπό­λοι­πη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία, κά­λυ­ψε τις πλά­τες της κυ­βέρ­νη­σης όλη αυτή την τε­τρα­ε­τία.

Σε αυτή τη διε­τία, οι τρεις «επι­τυ­χί­ες» της ηγε­σί­ας της ΕΣΗΕΑ (σε συ­νερ­γα­σία με την πα­ρά­τα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) ήταν η δήθεν διά­σω­ση του ΕΔΟ­Ε­ΑΠ, το «ξε­πά­γω­μα» των ωρι­μά­σε­ων των δη­μο­σιο­γρά­φων που δου­λεύ­ουν στο Δη­μό­σιο και μια «Συλ­λο­γι­κή Σύμ­βα­ση».

«Επι­τυ­χί­ες»

Όσον αφορά τον ΕΔΟ­Ε­ΑΠ, οι κυ­ρί­αρ­χες πα­ρα­τά­ξεις απο­δέ­χθη­καν τον εκ­βια­σμό της κυ­βέρ­νη­σης και έπει­σαν τους ερ­γα­ζό­με­νους να ψη­φί­σουν μόνοι τους την κατά 134% αύ­ξη­ση των ασφα­λι­στι­κών ει­σφο­ρών τους για να σωθεί το τα­μείο. Φυ­σι­κά πρό­κει­ται για ασπι­ρί­νη την οποία πλή­ρω­σαν πολύ ακρι­βά από την τσέπη τους (και μά­λι­στα ανα­δρο­μι­κά για όλο το 2017) οι ερ­γα­ζό­με­νοι, χωρίς να δια­σφα­λί­ζε­ται τε­λι­κά τί­πο­τε, αφού οι μεν ερ­γο­δό­τες δεν υπο­χρε­ώ­θη­καν σε ανα­δρο­μι­κές κα­τα­βο­λές ούτε εξα­σφα­λί­στη­κε η από πλευ­ράς τους απρό­σκο­πτη πλη­ρω­μή των ει­σφο­ρών και –το χει­ρό­τε­ρο– το κρά­τος έμει­νε απέξω μη βά­ζο­ντας φρά­γκο για το τα­μείο.

Η δεύ­τε­ρη με­γά­λη «επι­τυ­χία» που η ηγε­σία της ΕΣΗΕΑ πα­ρου­σί­α­σε λίγες μόνο εβδο­μά­δες πριν από τις εκλο­γές, ήταν… επί­σης κα­θα­ρά κυ­βερ­νη­τι­κό σχέ­διο. Επρό­κει­το για το ξε­πά­γω­μα των ωρι­μά­σε­ων τις οποί­ες προ­έ­βλε­πε η Κοινή Υπουρ­γι­κή Από­φα­ση του 2013 και οι οποί­ες είχαν πα­γώ­σει από τη «φι­λερ­γα­τι­κή» κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2015 (προ­βλέ­πο­νται βέ­βαια αυ­ξή­σεις για τους νε­οει­σερ­χό­με­νους, αλλά στα δη­μό­σια ΜΜΕ δεν γί­νο­νται προ­σλή­ψεις με μι­σθο­λό­γιο, άρα δεν… υπάρ­χουν νε­οει­σερ­χό­με­νοι για να πά­ρουν αυτές τις αυ­ξή­σεις).

Όμως το ξε­πά­γω­μα των ωρι­μάν­σε­ων είχε γίνει έτσι κι αλ­λιώς σε ολό­κλη­ρο το Δη­μό­σιο. Μόνο που στην πε­ρί­πτω­ση των δη­μο­σιο­γρά­φων, εκτός του ότι αφαι­ρού­νται δύο χρό­νια, η διε­τία 2016-2017, οι αυ­ξή­σεις είναι μη­δα­μι­νές (15-20 ευρώ, κα­θα­ρά στις πε­ρισ­σό­τε­ρες πε­ρι­πτώ­σεις). Και το χει­ρό­τε­ρο: ο νόμος που ψή­φι­σε η κυ­βέρ­νη­ση ΔΕΝ εφαρ­μό­ζε­ται μέχρι τώρα, δηλ. ακόμη ΔΕΝ έχουν ξε­πα­γώ­σει οι ωρι­μά­σεις.

Όσον αφορά την «Συλ­λο­γι­κή Σύμ­βα­ση», η ηγε­σία της ΕΣΗΕΑ ενη­μέ­ρω­σε τα μέλη της ότι «πέ­τυ­χε» όλα τα… αυ­το­νό­η­τα που ΙΣΧΥΟΥΝ έτσι κι αλ­λιώς σε με­γά­λο μέρος του Δη­μο­σί­ου (αν όχι σε όλο) σε σχέση με τους δη­μο­σιο­γρά­φους.

Πε­ρι­χα­ρής η σχε­τι­κή ανα­κοί­νω­σή της έβαζε σε πε­ρί­ο­πτη θέση την άδεια: «Αυ­ξά­νο­νται οι άδειες που χο­ρη­γού­νται στους δη­μο­σιο­γρά­φους. Η κα­νο­νι­κή άδεια επα­να­θε­σμο­θε­τεί­ται στις 31 ερ­γά­σι­μες ημέ­ρες απο­κα­θι­στώ­ντας τα κε­κτη­μέ­να δι­καιώ­μα­τα που υπήρ­χαν στην προ μνη­μο­νί­ων εποχή», ανέ­φε­ρε η ανα­κοί­νω­ση. Κι όμως στα πε­ρισ­σό­τε­ρα δη­μό­σια ΜΜΕ ΙΣΧΥΑΝ εδώ και πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες οι 31 ημέ­ρες άδειας.

Επί­σης πε­ρι­χα­ρής η ανα­κοί­νω­ση ανέ­φε­ρε πως «δεν θε­σπί­ζε­ται κάρτα ωρα­ρί­ου για τους δη­μο­σιο­γρά­φους ενώ οποια­δή­πο­τε κάρτα ει­σό­δου-εξό­δου τυχόν χο­ρη­γη­θεί θα χρη­σι­μο­ποιεί­ται απο­κλει­στι­κά και μόνο για λό­γους ασφα­λεί­ας». Είναι πρώτη φορά που το «δεν», υπάρ­χει ως όρος του τι ισχύ­ει. Μπο­ρού­σε κάλ­λι­στα να λέει: δεν θα σας δέρ­νει το αφε­ντι­κό, δεν θα σας βρί­ζει ο διευ­θυ­ντής, δεν θα σας μα­στι­γώ­νει ο αρ­χι­συ­ντά­κτης και αυτά να τα πα­ρου­σιά­ζει ως επι­τυ­χία. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα απλώς και μόνο ότι τί­θε­ται το ζή­τη­μα κάρ­τας ση­μαί­νει ότι ανοί­γει η όρεξη της ερ­γο­δο­σί­ας...

Ωρά­ριο

Όμως η με­γα­λύ­τε­ρη πρό­κλη­ση όσον αφορά τη μνήμη, τη λο­γι­κή και την κρίση των αν­θρώ­πων είναι το ση­μείο που ανα­φέ­ρε­ται στο ωρά­ριο: «Τί­θε­ται όριο 7ωρης ερ­γα­σί­ας με πεν­θή­με­ρο για τους εσω­τε­ρι­κούς συ­ντά­κτες δη­λα­δή κα­το­χυ­ρώ­νε­ται το 35ωρο, ενώ, όπως γνω­ρί­ζου­με, στην πράξη, στους πε­ρισ­σό­τε­ρους φο­ρείς του δη­μο­σί­ου, είχε επι­βλη­θεί το 8ωρο και οι 40 ώρες εβδο­μα­διαί­ως». Ψευ­δέ­στα­το. Στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και στο ρα­διό­φω­νο της ΕΡΤ (αλλά και σε άλλα τμή­μα­τα του Δη­μο­σί­ου) ίσχυε το 6ωρο. Η ηγε­σία της ΕΣΗΕΑ, δηλ., «πέ­τυ­χε» την αύ­ξη­ση του ωρα­ρί­ου κατά 22 ώρες το μήνα. Είναι προ­φα­νές ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ανοί­γει το δρόμο στον Μη­τσο­τά­κη ώστε στην πράξη να μειω­θούν οι μι­σθοί και η δου­λειά να βγαί­νει με λι­γό­τε­ρους ερ­γα­ζό­με­νους. Όμως, το συν­δι­κα­λι­στι­κό σω­μα­τείο, τι δου­λειά είχε να συμ­βά­λει σε αυτό υπό­γειο ντιλ, πα­λαιο­μνη­μο­νια­κών και νε­ο­μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων;

Μη βια­στεί κα­νείς να «δει» προ­νό­μιο στο 6ωρο. Το 6ωρο κα­θιε­ρώ­θη­κε τη δε­κα­ε­τία του 1960 στον αγ­γλο­σα­ξω­νι­κό χώρο, όταν δια­πι­στώ­θη­κε ότι οι εσω­τε­ρι­κοί συ­ντά­κτες (διορ­θω­τές, υλα­τζή­δες) δεν μπο­ρού­σαν να ΔΟΥΝ μετά την πά­ρο­δο αυτού του δια­στή­μα­τος (όσο και να τους ζό­ρι­ζαν, μετά το εξά­ω­ρο τυ­πώ­νο­νταν «τέ­ρα­τα» γιατί όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρα λάθη διεύ­φευ­γαν της προ­σο­χής τους). Το εξά­ω­ρο ήρθε και στην Ελ­λά­δα και μά­λι­στα στον ιδιω­τι­κό τομέα. Οι διορ­θω­τές, π.χ., δού­λευαν εξά­ω­ρο σε όλα τα ιδιω­τι­κά ΜΜΕ του­λά­χι­στον από τη δε­κα­ε­τία του 1980 και μετά. Και οι δη­μο­σιο­γρά­φοι δεν είναι οι μόνοι: π.χ. οι εκ­παι­δευ­τι­κοί, ακόμη και στην Ελ­λά­δα, ακόμη και σή­με­ρα, δου­λεύ­ουν επί­σης λι­γό­τε­ρες ώρες και έχουν πολύ με­γα­λύ­τε­ρη κα­λο­και­ρι­νή άδεια. Και πάει λέ­γο­ντας.

Πε­ρί­που στο τέλος της πα­ρα­γρά­φου της ανα­κοί­νω­σης για το ωρά­ριο φαί­νε­ται βέ­βαια η αλη­θι­νή επι­τυ­χία: «Δεν υφί­στα­ται ωρά­ριο για γρα­φεία Τύπου», μας λέει η ΕΣΗΕΑ, δηλ. κα­τά­φε­ρε για όλους τους πα­ρα­τρε­χά­με­νους και ευ­θέ­ως υπη­ρε­τού­ντες την πο­λι­τι­κή ηγε­σία δη­μο­σιο­γρά­φους, να μην υπάρ­χει ωρά­ριο (αντί­θε­τα για τους λί­γους συ­να­δέλ­φους δεν κά­νουν δια­κο­πές και δου­λεύ­ουν πραγ­μα­τι­κά στα γρα­φεία Τύπου, «κα­τά­φε­ρε» να μην υπάρ­χει κα­νέ­νας πε­ριο­ρι­σμός στην απα­σχό­λη­σή τους).

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση η συμ­φω­νία αυτή αφή­νει απέξω το μι­σθο­λο­γι­κό σκέ­λος. Ο δρό­μος που είχαν ανοί­ξει οι μνη­μο­νια­κές αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις πα­ρα­μέ­νει ανοι­κτός: οι αμοι­βές κα­θο­ρί­ζο­νται απο­κλει­στι­κά με υπουρ­γι­κές απο­φά­σεις, επι­χει­ρη­σια­κές ή ατο­μι­κές συμ­βά­σεις και αλ­λά­ζουν κατά βού­λη­ση και όποτε οι ερ­γο­δό­τες και το κρά­τος κρί­νουν ότι τους συμ­φέ­ρει. Η συμ­φω­νία νο­μι­μο­ποιο­εί πα­ράλ­λη­λα, το απα­ρά­δε­κτο κα­θε­στώς των «συμ­βού­λων», των ανα­θέ­σε­ων και των υπερ­γο­λα­βιών – μια έμ­με­ση δια­δι­κα­σία ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης, με τη βο­ή­θεια «συ­νερ­γεί­ων» και εται­ριών των οποί­ων οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν κα­λύ­πτο­νται ούτως ή άλλως από καμία σύμ­βα­ση.

Προ­ο­πτι­κές

Φυ­σι­κά όλα αυτά έγι­ναν εκ κρυ­πτώ και χωρίς καμία απο­λύ­τως ενη­με­ρω­τι­κή, έστω, συ­νέ­λευ­ση στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας τους οποί­ους αφο­ρού­σε η «Σύμ­βα­ση».

Τα απο­τε­λέ­σμα­τα των εκλο­γών ήρθαν ως επι­στέ­γα­σμα αυτής της πο­λι­τι­κής. Η μη μνη­μο­νια­κή Αρι­στε­ρά πα­ρέ­μει­νε ανυ­πο­χώ­ρη­τα δια­σπα­σμέ­νη, μη πα­ρέ­χο­ντας εναλ­λα­κτι­κή λύση σε πολ­λούς ερ­γα­ζό­με­νους του κλά­δου που στις εκλο­γές του 2017 είχαν εγκα­τα­λεί­ψει μα­ζι­κά την πα­ρά­τα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Όπως και στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή, η ήττα και η τα­ξι­κή προ­δο­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν οδή­γη­σαν σε εν­δυ­νά­μω­ση εκεί­νων των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων που προ­α­νάγ­γει­λαν εκ του μα­κρό­θεν την κα­τρα­κύ­λα. Ίσα σε ίσα σε αυτές τις εκλο­γές, πάνω από εκατό ψήφοι επα­νήλ­θαν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θε­ω­ρώ­ντας τον ανά­χω­μα στη δεξιά επέ­λα­ση, αλλά και κυ­ρί­ως, επα­νήλ­θαν ως απο­τέ­λε­σμα ρου­σφε­τιών από μια κα­θε­στω­τι­κή πλέον πα­ρά­τα­ξη. Φυ­σι­κά το ίδιο κα­τά­φε­ραν, σε ανώ­τε­ρο επί­πε­δο, και οι «ει­δι­κοί» της πο­λι­τι­κής «ψη­φί­στε μας και θα σας τα­κτο­ποι­ή­σου­με», δηλ. οι δε­ξιές πα­ρα­τά­ξεις.

Η από­γνω­ση, η ήττα, η έλ­λει­ψη κι­νη­το­ποί­η­σης, αλλά και έλ­λει­ψη πραγ­μα­τι­κού αντι­λό­γου στην πο­λι­τι­κή της ηγε­σί­ας της ΕΣΗΕΑ πα­ρή­γα­γαν τα εκλο­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα.

Με αυτή την ηγε­σία είναι δύ­σκο­λο να δει κα­νείς πώς μπο­ρούν να υπάρ­ξουν αγώ­νες αντί­στα­σης το επό­με­νο διά­στη­μα. Πόσο μάλ­λον που η μία από τις δύο δε­ξιές πα­ρα­τά­ξεις αμ­φι­σβη­τεί ευ­θέ­ως, μέσω της ονο­μα­σί­ας της, την ίδια την ύπαρ­ξη του σω­μα­τεί­ου («Νέα ΕΣΗΕΑ»).

Η ανα­συ­γκρό­τη­ση της Αρι­στε­ράς στον κλάδο είναι κα­τα­φα­νώς πα­ρα­πά­νω από επεί­γου­σα πλέον. Χρειά­ζο­νται πρω­το­βου­λί­ες όμως, γιατί τί­πο­τε δεν θα γίνει αυ­τό­μα­τα.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά