Για μια ενωτική-ριζοσπαστική παρέμβαση της Αριστεράς στις αυτοδιοικητικές εκλογές

Εκτός αν υπάρ­ξει κά­ποια χρο­νι­κή με­τά­θε­ση από τους τα­κτι­κι­σμούς της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα και την πι­θα­νό­τη­τα ταυ­τό­χρο­νων βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, οι αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές θα διε­ξα­χθούν μαζί με τις ευ­ρω­ε­κλο­γές, στις 26 Μάη 2019. 

Με φόντο το πα­ρακ­μια­κό σκη­νι­κό των –κυ­ρί­ως επι­κοι­νω­νια­κών- αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΝΔ, όλες οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις ετοι­μά­ζο­νται για την εκλο­γι­κή μάχη στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση. Για τους κάθε εί­δους μνη­μο­νια­κούς και πι­στούς στα συμ­φέ­ρο­ντα της κυ­ρί­αρ­χης τάξης συν­δυα­σμούς, τα πράγ­μα­τα είναι δε­δο­μέ­να. 

Παρά τις επι­μέ­ρους δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις και τα ιδιαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κάθε Δήμου ή Πε­ρι­φέ­ρειας, μια σειρά γνω­στοί ή το­πι­κοί πο­λι­τι­κά­ντη­δες κα­τέρ­χο­νται στον εκλο­γι­κό στίβο με βα­σι­κή επι­λο­γή τη δια­τή­ρη­ση και εμ­βά­θυν­ση της υπάρ­χου­σας αντι­κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση, που με τον «Κλει­σθέ­νη Ι» γί­νε­ται ακόμα πιο αντι­δρα­στι­κή. Μαζί βέ­βαια με τη συ­ντή­ρη­ση και ανα­πα­ρα­γω­γή των δι­κτύ­ων δια­πλο­κής, και «ρου­σφε­τιών», που οδη­γούν ακόμα και σε εκλο­γι­κά κα­τε­βά­σμα­τα «ανταρ­τών» χωρίς επί­ση­μο κομ­μα­τι­κό χρί­σμα. 

Οι πρό­σφα­τες νο­μο­θε­τι­κές αλ­λα­γές στο θε­σμι­κό πλαί­σιο της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης, προ­ω­θούν την πε­ραι­τέ­ρω συρ­ρί­κνω­ση των κε­ντρι­κών πόρων προς τους ΟΤΑ και την εμπέ­δω­ση της αυ­ταρ­χι­κής επο­πτεί­ας του κε­ντρι­κού κρά­τους σε αυ­τούς. Προ­ω­θούν τη διά­λυ­ση των κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών και της πο­λι­τι­κής προ­στα­σί­ας. Δη­μιουρ­γούν νέα «ερ­γα­λεία» για σα­ρω­τι­κές ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και μπίζ­νες με δη­μό­σιο χρήμα, κα­τα­στρο­φή του πε­ρι­βάλ­λο­ντος και ελα­στι­κές ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις για τους ερ­γα­ζό­με­νους στους ΟΤΑ. Εμ­βα­θύ­νουν το δη­μο­κρα­τι­κό έλ­λειμ­μα, με ενί­σχυ­ση του δη­μαρ­χο­κε­ντρι­κού μο­ντέ­λου, με στε­νό­τα­τα όρια άσκη­σης «αυ­το­τε­λούς» πο­λι­τι­κής και απου­σία κάθε ου­σια­στι­κής λαϊ­κής συμ­με­το­χής.

Αυτό το τε­λευ­ταίο στοι­χείο μά­λι­στα, καθώς οι εκλο­γές αυτές θα πραγ­μα­το­ποι­η­θούν με το σύ­στη­μα της απλής ανα­λο­γι­κής, απο­κρύ­πτε­ται συ­στη­μα­τι­κά από την κυ­βερ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα περί «δη­μο­κρα­τι­κής τομής». Οι έδρες στα δη­μο­τι­κά συμ­βού­λια θα βγαί­νουν από την πρώτη Κυ­ρια­κή με απλή ανα­λο­γι­κή ενώ οι επι­κε­φα­λής των δύο πρώ­των συν­δυα­σμών θα πη­γαί­νουν σε επα­να­λη­πτι­κό γύρο τη δεύ­τε­ρη Κυ­ρια­κή για την εκλο­γή του δη­μάρ­χου με από­λυ­τη πλειο­ψη­φία. Αυτό ση­μαί­νει ότι στη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των πε­ρι­πτώ­σε­ων κάθε νέα δη­μο­τι­κή αρχή δε θα έχει την πλειο­ψη­φία των εκλεγ­μέ­νων συμ­βού­λων. Με άλλα λόγια, η τέ­λεια συν­θή­κη για να απο­φα­σί­ζο­νται «δια­πα­ρα­τα­ξια­κά», με «ευ­ρεία συ­ναί­νε­ση» και χωρίς αμ­φι­σβη­τή­σεις οι όποιες αντι­λαϊ­κές απο­φά­σεις, απο­γειώ­νο­ντας έτσι το πα­ζά­ρι για τις «κα­ρέ­κλες», τις προ­σω­πι­κές διευ­θε­τή­σεις και εξυ­πη­ρε­τή­σεις του κάθε το­πι­κού πα­ρά­γο­ντα. Άλ­λω­στε, με αυτόν τον τρόπο υλο­ποί­η­σης της απλής ανα­λο­γι­κής (που ανό­θευ­τη είναι πάντα κα­λο­δε­χού­με­νη για την Αρι­στε­ρά), ο ρόλος του δη­μάρ­χου-«μά­να­τζερ», που θα προ­σπα­θεί να συμ­βι­βά­σει τις αντι­θέ­σεις των «με­τό­χων»-συμ­βού­λων και θα ανα­ζη­τά κον­δύ­λια στην αγορά ή στην γρα­φειο­κρα­τία των Βρυ­ξελ­λών, υπη­ρε­τεί­ται άψογα. 

Σε αυτό το πολύ δύ­σκο­λο πεδίο που έχει δια­μορ­φω­θεί, κα­λεί­ται να πα­ρέμ­βει και η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά. Εν­δει­κτι­κό της δε­ξιό­τε­ρης με­τα­τό­πι­σης του πο­λι­τι­κού και ιδε­ο­λο­γι­κού άξονα τα τε­λευ­ταία 4 χρό­νια (όπως και της ανυ­παρ­ξί­ας μα­ζι­κής αρι­στε­ρής εναλ­λα­κτι­κής απά­ντη­σης…), είναι ότι διά­φο­ρες δη­μο­τι­κές αρχές, που στις προη­γού­με­νες εκλο­γές εξέ­φρα­σαν την ελ­πί­δα για μια φι­λο­λαϊ­κή διοί­κη­ση (π.χ. Νέα Φι­λα­δέλ­φεια-Χαλ­κη­δό­να, Χα­λάν­δρι, Κε­ρα­τσί­νι), σή­με­ρα διεκ­δι­κούν την επα­νε­κλο­γή τους έχο­ντας τη στή­ρι­ξη του «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρού» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δη­λα­δή του πιο πι­στού κόμ­μα­τος στην εφαρ­μο­γή των προ­γραμ­μά­των άγριας λι­τό­τη­τας, της ρα­τσι­στι­κής πο­λι­τι­κής της ΕΕ και του στε­νό­τε­ρου συμ­μά­χου του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού στα Βαλ­κά­νια και τη ΝΑ Με­σό­γειο. 

Ανα­πό­φευ­κτα λοι­πόν ανοί­γει η συ­ζή­τη­ση για την τα­κτι­κή και το γε­νι­κό­τε­ρο σχέ­διο πα­ρέμ­βα­σης της πραγ­μα­τι­κής Αρι­στε­ράς, ει­δι­κά σε μια πε­ρί­ο­δο υπο­χώ­ρη­σης των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών αντι­στά­σε­ων και απο­συ­σπεί­ρω­σης του δυ­να­μι­κού της. Μια πα­ρέμ­βα­ση που δεν θα εξα­ντλεί­ται στις επερ­χό­με­νες εκλο­γές, αλλά θα θέτει τις βά­σεις για μια αντε­πί­θε­ση των «από κάτω», της κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς και μετά από αυτές. 

Κα­τα­κερ­μα­τι­σμός 

Δυ­στυ­χώς, πέρα από ση­μα­ντι­κές εξαι­ρέ­σεις που θα ανα­φερ­θού­με πα­ρα­κά­τω, η ει­κό­να κα­τα­κερ­μα­τι­σμού της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό δεί­χνει να με­τα­φέ­ρε­ται και στο το­πι­κό επί­πε­δο. Εκτός από το «αλι­σβε­ρί­σι» των αστι­κών δη­μο­τι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων, η απλή ανα­λο­γι­κή δίνει και ευ­και­ρί­ες για ευ­ρύ­τε­ρες συ­μπρά­ξεις και κα­λύ­τε­ρη εκ­προ­σώ­πη­ση των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, με στόχο την ανα­συ­γκρό­τη­ση των το­πι­κών αντι­στά­σε­ων και των ορ­γα­νω­μέ­νων αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων που επι­μέ­νουν στο δρόμο της ανα­τρο­πής. Από ότι φαί­νε­ται όμως, αντί για ενω­τι­κά εγ­χει­ρή­μα­τα στις γει­το­νιές, επι­κρα­τούν αντι­λή­ψεις αυ­το­α­να­φο­ρι­κό­τη­τας, απλής εκλο­γι­κής κα­τα­γρα­φής και μι­κροη­γε­μο­νι­σμών, που ναρ­κο­θε­τούν την ανα­γκαία συ­γκέ­ντρω­ση δυ­νά­με­ων και τη συ­γκρό­τη­ση αντί­πα­λου δέους, απέ­να­ντι στους πο­λι­τι­κούς εκ­φρα­στές της δια­χεί­ρι­σης και της υπο­τα­γής στη μνη­μο­νια­κή «κα­νο­νι­κό­τη­τα» στους ΟΤΑ και όχι μόνο. 

Το ΚΚΕ, έχο­ντας μια αρ­χι­κά σωστή πο­λι­τι­κή απέ­να­ντι στις διερ­γα­σί­ες που συ­ντε­λού­νται στην το­πι­κή αυ­το­διοί­κη­ση και ορι­σμέ­νες θε­τι­κές μάχες «κόκ­κι­νων» δη­μάρ­χων, διεκ­δι­κεί την ψήφο πα­νελ­λα­δι­κά και πάλι ως Λαϊκή Συ­σπεί­ρω­ση. Μη θέ­λο­ντας όμως να δια­τα­ρά­ξει τον «κομ­φορ­μι­σμό» της κομ­μα­τι­κής οι­κο­δό­μη­σης μέχρι να έρ­θουν (από μόνες τους;) οι κα­θο­ρι­στι­κές ανα­με­τρή­σεις, δεν επι­χει­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει σο­βα­ρά ρήγ­μα­τα στην κυ­ρί­αρ­χη πο­λι­τι­κή. Αντί­θε­τα, με την τα­κτι­κή της προ­σέλ­κυ­σης με­μο­νω­μέ­νων στε­λε­χών που δρού­σαν μέσα στις γραμ­μές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, της ΛΑΕ, κ.ά. θέτει ως προ­τε­ραιό­τη­τα την εμ­φά­νι­σή του ως «μο­να­δι­κή λύση» στο χώρο αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μέσω όμως ορ­γα­νω­τι­κών κρι­τη­ρί­ων «ορα­τό­τη­τας» και όχι πο­λι­τι­κής ηγε­μο­νί­ας.

Το ΝΑΡ, με πρό­σχη­μα ένα υπερ­πο­λι­τι­κο­ποι­η­μέ­νο (και εν πολ­λοίς προ­α­πο­φα­σι­σμέ­νο) πλαί­σιο προ­γραμ­μα­τι­κής συ­νερ­γα­σί­ας, στην ουσία αρ­νεί­ται κάθε συ­νερ­γα­σία, επι­διώ­κο­ντας μια στενή κομ­μα­τι­κή κα­τα­γρα­φή. Δεν λεί­πουν μά­λι­στα και οι αντα­γω­νι­σμοί ακόμα και με τους συμ­μά­χους του στην ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, όπως το ΣΕΚ, που έχει οδη­γή­σει σε ξε­χω­ρι­στές συ­νε­λεύ­σεις για «αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κά ψη­φο­δέλ­τια» σε ορι­σμέ­νες πε­ριο­χές. 

Υπάρ­χει βέ­βαια και το ανά­πο­δο φαι­νό­με­νο, που σε κά­ποιες πε­ρι­πτώ­σεις κα­θο­ρί­ζει τις επι­λο­γές τμή­μα­τος της Αρι­στε­ράς (ακόμα και μέσα στη ΛΑΕ): σχή­μα­τα προ­σω­πο­πα­γή, με συ­γκόλ­λη­ση πα­ρα­γό­ντων, «ορ­φα­νούς» δη­μο­τι­κούς συμ­βού­λους κλπ., με απο­πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση των αι­τη­μά­των τους, υπερ­το­νι­σμό των αυ­το­διοι­κη­τι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών στο πρό­γραμ­μά τους και υπέρ­τα­το στόχο το «μπας και βγά­λου­με καμιά έδρα». 

Στον αντί­πο­δα όλων αυτών, υπάρ­χουν αρι­στε­ρές-ρι­ζο­σπα­στι­κές δη­μο­τι­κές κι­νή­σεις που συμ­με­τέ­χου­με («Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα», «Κό­ντρα στο Ρεύμα»-Νί­καια, «Ζω­γρά­φου-Ανυ­πό­τα­κτη Πόλη», όπως και η πρό­σφα­τη «Η πόλη ανά­πο­δα»-Θεσ­σα­λο­νί­κη κ.ά.), οι οποί­ες κι­νού­νται σε μια κα­τεύ­θυν­ση που χρειά­ζε­ται να γε­νι­κευ­τεί. 

Πρό­κει­ται για αρι­στε­ρά αυ­το­διοι­κη­τι­κά σχή­μα­τα που υπήρ­χαν ή που συ­γκρο­τή­θη­καν το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα μέσα από ενω­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες και κι­νη­μα­τι­κές δρά­σεις, που θέ­λουν να πολ­λα­πλα­σιά­σουν ζω­ντα­νές δυ­νά­μεις και να συμ­βά­λουν στην ανα­συ­γκρό­τη­ση και πυ­ρο­δό­τη­ση μα­ζι­κών αντι­στά­σε­ων, χωρίς απο­κλει­σμούς και «κα­πε­λώ­μα­τα», αλλά με ει­λι­κρι­νή ενω­τι­κή διά­θε­ση. Που δεν κα­θο­ρί­ζο­νται από τα «ψη­φα­λά­κια προ­σω­πι­κο­τή­των», ούτε τη στεί­ρα με­τα­φο­ρά της «κομ­μα­τι­κής γραμ­μής», αλλά έχουν συλ­λο­γι­κές ομά­δες εκ­προ­σώ­πη­σης, συλ­λο­γι­κές δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες που εγ­γυώ­νται χώρο και ρόλο στα μέλη τους, τα οποία συμ­με­τέ­χουν ενερ­γά και ισό­τι­μα στις εσω­τε­ρι­κές δια­δι­κα­σί­ες και στη λήψη των απο­φά­σε­ων. Που αφου­γκρά­ζο­νται τις αγω­νί­ες και τους προ­βλη­μα­τι­σμούς του κό­σμου που συ­σπει­ρώ­νε­ται γύρω τους. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ιδιαί­τε­ρα κρί­σι­μο, ει­δι­κά όταν μετά την «ρε­α­λι­στι­κή υπο­τα­γή» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει αυ­ξη­θεί το κομ­μά­τι της κοι­νω­νί­ας (ει­δι­κά στην νε­ο­λαία) που οδη­γεί­ται στην αποχή ή έλ­κε­ται από ένα γε­νι­κό­τε­ρο απο­λί­τι­κο κλίμα. 

Δη­μο­τι­κές κι­νή­σεις που μέσα από έναν ρι­ζο­σπα­στι­κό (αλλά όχι γε­νι­κό­λο­γα κα­ταγ­γελ­τι­κό ή βερ­μπα­λι­στι­κό) προ­γραμ­μα­τι­κό λόγο επι­διώ­κουν να πα­ρεμ­βαί­νουν για τα «μικρά και κα­θη­με­ρι­νά», τα οποία όμως λόγω της διαρ­κούς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης επί­θε­σης έχουν κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή διά­στα­ση.Ενι­σχύ­ο­ντας τη συλ­λο­γι­κή ορ­γά­νω­ση των κα­τοί­κων και χτί­ζο­ντας το­πι­κά κι­νή­μα­τα που θα ανα­ζω­ο­γο­νή­σουν την κοι­νω­νι­κή κί­νη­ση στις γει­το­νιές, κό­ντρα στη λο­γι­κή της ανά­θε­σης όπως αυτή προ­ω­θεί­ται με τον «Κλει­σθέ­νη Ι», που θε­με­λιώ­νει ένα δή­μο-το­πι­κό βρα­χί­ο­να του κρά­τους χωρίς οι­κο­νο­μι­κούς πό­ρους, το­πο­τη­ρη­τή της διαρ­κούς λι­τό­τη­τας. Διεκ­δι­κώ­ντας σύγ­χρο­νες και ποιο­τι­κές κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες,με μό­νι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά για όλους, κό­ντρα στις λο­γι­κές ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης - αντα­πο­δο­τι­κό­τη­τας.

Θέ­το­ντας στο επί­κε­ντρο των δρά­σε­ών τους, τις ανά­γκες των πολ­λών, την υπε­ρά­σπι­ση των ερ­γα­τι­κών (όπως η συ­μπα­ρά­στα­ση στους αγώ­νες των «ωφε­λού­με­νων» στους Δή­μους) και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των (όπως τα ζη­τή­μα­τα κοι­νω­νι­κού απο­κλει­σμού με αφορ­μή τη δο­λο­φο­νία του Ζακ και τα ζη­τή­μα­τα κα­τοι­κί­ας που έχει θέσει η «Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα» ή η μάχη κατά των πλει­στη­ρια­σμών με μπρο­στά­ρη το «Κό­ντρα στο Ρεύμα» στη Νί­καια), των δη­μό­σιων αγα­θών και των τε­λευ­ταί­ων ελεύ­θε­ρων χώρων (όπως η Βίλα Ζω­γρά­φου και το πάρκο Γουδή). Υψώ­νο­ντας μέ­τω­πο ενά­ντια στο ρα­τσι­σμό, την ακρο­δε­ξιά και τους φα­σί­στες που ση­κώ­νουν κε­φά­λι μέσα στην ατμό­σφαι­ρα εθνι­κι­στι­κής υστε­ρί­ας, που καλ­λιερ­γούν κυ­βέρ­νη­ση, αντι­πο­λί­τευ­ση και ΜΜΕ.

Μόνο με μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση, κατά τη γνώμη μας, μπο­ρεί να υπη­ρε­τη­θεί απο­τε­λε­σμα­τι­κά και η προ­σπά­θεια για τη βελ­τί­ω­ση των κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών, για να πά­ρου­με πίσω τα δι­καιώ­μα­τά μας, τις πό­λεις μας, τις ζωές μας και πα­ράλ­λη­λα να οι­κο­δο­μή­σου­με τον αρι­στε­ρό εναλ­λα­κτι­κό πόλο των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά