Για τις φοιτητικές εκλογές της 7ης Μαΐου

Όσοι/ες έχουμε την φοιτητική ιδιότητα (είτε έχουμε ενεργή πολιτική και συνδικαλιστική δράση είτε όχι) αντιλαμβανόμαστε λίγο πολύ μια ραγδαία αλλαγή στο πανεπιστήμιο. Τα προσωπικά e-mail από το πρόεδρο και τα μέλη των συμβουλίων διοίκησης , που για να καταλαβαινόμαστε, είναι οι υπεύθυνοι να εφαρμόσουν τον νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, ο Εύδοξος και η κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, οι όλο και πιο δύσκολα προσβάσιμες κάρτες σίτισης, οι αλυσίδες μαθημάτων, οι συγχωνεύσεις τμημάτων (θα μπορούσα να συνεχίσω πολύ ακόμα…) από όλα αυτά και άλλα πολλά που εισβάλουν στην φοιτητική καθημερινότητα, με βασικό κόμβο τις διαθεσιμότητες-απολύσεις των διοικητικών , καταλαβαίνει κανείς πως δίνεται μια τρομερή μάχη το πανεπιστήμιο να «προσαρμοστεί» στην κοινωνία της εξαθλίωσης που μας έχουν επιβάλει.

Και για να μπορέσει κανείς να αντιληφθεί τις πραγματικές αιτίες αυτής της μάχης πρέπει αναμφίβολα να στέψει το βλέμμα σε αυτή την κοινωνία γιατί το πανεπιστήμιο δεν είναι μια αυτόνομη πραγματικότητα είναι κομμάτι της κοινωνίας, επηρεάζεται από την ταξική πάλη και είναι υπόλογο στο σύστημα μέσα στο οποίο «ζει». Και αυτό το σύστημα βρίσκεται σήμερα υπό κατάρρευση. Παρά τις εξαιρετικές θα έλεγα προσπάθειες των αστικών κομμάτων και την πλήρη συμπαράσταση στις προσπάθειες αυτές των ΜΜΕ, να μας πείσουν πως η λιτότητα αποδίδει και βρισκόμαστε σε τροχιά ανάπτυξης η κρίση διεθνώς βαθαίνει , το βλέπουμε στο ευρωπαϊκό υπερ-μνημόνιο, στα γεγονότα στην Ουκρανία, στο τόσο υψηλό επιτόκιο με το οποίο πανηγυρικά βγήκαμε στις αγορές, το βλέπουμε στις συνεχόμενες απολύσεις και στην βίαιη καταστολή κάθε αγώνα, όσο μικρός κι αν είναι.

Μέρος λοιπόν της λύσης για το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος της αστικής τάξης και των δυνάμεων του κεφαλαίου είναι εκτός των άλλων και οι 3 ακόλουθοι άξονες:

1. η δημιουργία υπάκουων επισφαλώς ή μερικώς απασχολούμενων εργαζομένων, πλήρως εξειδικευμένων, χωρίς κανένα δικαίωμα

2. η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων που μπορούν να επιφέρουν κέρδος στους ιδιώτες, μια λογική που ακολουθεί κατά γράμμα το νεοφιλελεύθερο μοντέλο

3. η πλήρης συμπόρευση του εκπαιδευτικού συστήματος και της παρεχόμενης γνώσης με τις ανάγκες της αγοράς

Πάνω λοιπόν σε αυτούς του άξονες και με βασικό εργαλείο την συνθήκη της Μπολόνια στήνεται το νέο πανεπιστήμιο. Ικανοποιώντας πλήρως το παραπάνω σχέδιο τα συμβούλια διοίκησης, που αποτελούνται κυρίως από επιχειρηματίες, παίρνουν τον έλεγχο πάνω στα οικονομικά του πανεπιστημίου, πάνω στα προγράμματα σπουδών μας (τα οποία μαγειρεύουν με βάση τις ανάγκες τις αγοράς και όχι της κοινωνίας) , οι επιχειρήσεις εισβάλουν όλο και περισσότερο μέσα από τις επιχορηγήσεις και τα ερευνητικά, κλείνουν τμήματα στα πανεπιστήμια και ανοίγουν τα αντίστοιχα ΙΕΚ και γενικώς ακολουθείται μια πορεία με πρότυπο τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια όπου έχει ξεχαστεί ακόμα και η έννοια του δωρεάν συγγράμματος ακόμα και η έννοια της δωρεάν δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Καταλύτης της δημιουργίας του νέου μοντέλου εργαζομένου, του ανασφάλιστου εργαζομένου της ατομικής σύμβασης και της επισφάλειας, είναι το σπάσιμο των πτυχίων σε bachelor και master , οι πιστωτικές μονάδες και η εντατικοποίηση. Ναι εντατικοποίηση, αυτή η πολυαγαπημένη πρακτική που προετοιμάζει για την εξοντωτική εργασία, που δεν αφήνει χώρο για ενασχόληση με τον ενοχλητικό φοιτητικό συνδικαλισμό και συμβάλει στον ανταγωνισμό και τη λογική του «πατάω επί πτωμάτων».

Όμως επειδή η κοινωνική πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη δεν μπορούμε σίγουρα να αφήσουμε έξω από την ανάλυση μας για το ολοένα και πιο ταξικό πανεπιστήμιο που χτίζεται ούτε την ανεργία των νέων που αγγίζει το 60%, ούτε τις άθλιες οικονομικές συνθήκες των περισσότερων οικογενειών, ούτε την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και κάθε παροχής πολιτισμού, ούτε ακόμα την άνοδο της φασιστικής Χρυσής Αυγής . Τα στοιχεία αυτά μαζί με τα προηγούμενα μαζί και με πολλά άλλα διαπλέκονται και συνθέτουν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από τη φοιτητιώσσα νεολαία και συνθέτουν μια νέα φοιτητική ταυτότητα. Ο φοιτητής και η φοιτήτρια πλέον καθορίζεται περισσότερο από το αν είναι άνεργος/η ή εργάζεται επισφαλώς ή όχι, καθορίζεται περισσότερο από το για πόσο διάστημα θα μπορεί αυτός/ή και η οικογένεια του/ης να δέχονται το οικονομικό βάρος το σπουδών.

Προφανώς μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα εμφανίζεται -πέρα από μια τάση απελπισίας άκρατου ατομισμού και συμβιβασμού- και μια τάση αντίστασης και ελπίδας για ανατροπή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η τρίμηνη απεργία των διοικητικών. Πέρα από τον απολογισμό που θα μπορούσαμε να κάνουμε, την βρώμικη στάση του ΚΚΕ, την υποχωρητική στάση της ΕΑΑΚ μπροστά στο χαμένο εξάμηνο, την αδυναμία μας ως φοιτητές/τριες να παίξουμε μαζικά πρωτοπόρο ρόλο κλπ. ένα συμπέρασμα που βγήκε πολύ εύλογα και πρέπει να το κρατήσουμε σαν κόρη οφθαλμού για όλους του αγώνες που έρχονται είναι το ζήτημα της ενότητας των δυνάμεων της αριστεράς και το ζήτημα των συμμαχιών του φοιτητικού κινήματος.

Ένας από τους μεγαλύτερους αγώνες των τελευταίων χρόνων στηρίχτηκε πάνω στις συνελεύσεις από κοινού φοιτητών, καθηγητών και εργαζομένων . Όσοι και όσες συμμετείχαμε στην απεργία αντιληφθήκαμε με τον πιο άμεσο τρόπο το πως η ευνοϊκή συμμαχία των φοιτητών και των εργαζομένων μπορεί να πάρει σάρκα και οστά . Ξεκινώντας με τους εργαζόμενους μέσα στις σχολές μας και επεκτείνοντας και ενισχύοντας ττις συμμαχίες μας με όλη την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπορούμε να δημιουργήσουμε τους απαραίτητους και αναγκαίους όρους για την συνολική ανατροπή.

Πως τώρα όλη αυτή η φλυαρία καταλήγει στις φοιτητικές εκλογές; Λοιπόν, δεν καταλήγει εκεί η μάλλον δεν καταλήγει μόνο εκεί. Το κομβικό είναι να αντιληφθούμε εμείς ως φοιτητές και φοιτήτριες την ανάγκη για ένα αντικαπιταλιστικό και δημοκρατικό φοιτητικό κίνημα στο πλευρό των κοινωνικών αγώνων, στο πλευρό της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων που θα διεκδικήσει την ανατροπή της κυβερνητικής συμμορίας Σαμαρά-Βενιζέλου και των πολιτικών της ΕΕ και του ΔΝΤ που καταστρέφουν τις ζωές μας. Μια ανατροπή προς μια σοσιαλιστική κοινωνία όπου το πανεπιστήμιο των αναγκών μας μπορεί να είναι πραγματικότητα. Ένα πανεπιστήμιο πλήρως αυτοδιοίκητο, όπου την εξουσία θα την έχουν οι συνελεύσεις των φοιτητών, των εργαζόμενων και των καθηγητών, όπου παράγεται γνώση προς όφελος της κοινωνίας με βάση τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα του/ης φοιτητή/ριας, ένα πανεπιστήμιο προσβάσιμο στον καθένα-μια ανεξαρτήτως φύλου ή εθνικότητας.

Αναγκαία όμως συνθήκη για να είναι νικηφόροι οι αγώνες μας είναι η ενότητα στη δράση της αριστεράς .

Η ΑΡΕΝ είναι μια δικτύωση σχημάτων οικοδομήθηκε στη βάση της ενότητας της αριστεράς που συμμετέχει ενεργά σε κάθε αγώνα ενάντια στους νόμους που καταστρέφουν το πανεπιστήμιο και αντιλαμβάνεται τους αγώνες αυτούς μέσα από το πρίσμα της συνολικής ανατροπής. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στους αγώνες των διοικητικών, των μεταναστών, των καθαριστριών και όλων των καταπιεσμένων και καλούμε κάθε φοιτητή/τρια να αγωνιστεί μαζί μας. Βασιζόμενοι στις δικές μας δημοκρατικές διαδικασίες προσπαθούμε να συμβάλουμε στην περεταίρω εκδημοκρατικοποίηση και αναζωογόνηση των συλλογικών μας διαδικασιών απέναντι σε όποιον αντιλαμβάνεται τον φοιτητικό σύλλογο ως τσιφλίκι του.

Οι φοιτητικές εκλογές είναι άλλη μια μάχη μέσα στις πολλές που πρέπει να δώσουμε για να ανατρέψουμε το συσχετισμό υπέρ της αριστεράς απέναντι στις παρατάξεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ που αντιλαμβάνονται το φοιτητικό συνδικαλισμό ως μηχανισμό σημειώσεων και μέθοδο προσωπικής ανέλιξης και βάζουν πλάτες σε όλες τις αντιμεταρρυθμίσεις που θέλει να περάσει η συγκυβέρνηση. Είναι ακόμα μια μικρή μάχη ενάντια στον ατομισμό και την απαξίωση των συλλογικών διαδικασιών που προωθείται από την κυρίαρχη ιδεολογία . Γι αυτό και πρέπει να είμαστε παρόντες και παρούσες και να μην αφήσουμε τους μηχανισμούς της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ να εξευτελίσουν μια διαδικασία που οφείλει να είναι δημοκρατική και να δώσουμε και με αυτό το μέσo το μήνυμα ότι οι φοιτητές και οι φοιτήτριες το επόμενο διάστημα θα είναι στους δρόμους με την αριστερά με τους καταπιεσμένους.