Συμμετέχω σε Πεντάμηνο Κοινωφελές πρόγραμμα όπως άλλωστε και χιλιάδες άνεργοι ανεξάρτητου ηλικίας, εδώ και 4 μήνες στο Δήμο Αιγάλεω. Η αλήθεια είναι πως για μένα ήταν λύση ανάγκης μιας και για αρκετό καιρό εργαζόμουν περιστασιακά αλλά και για μικρά χρονικά διαστήματα.
Είμαι Κοινωνική λειτουργός. Μια ειδικότητα που τείνει να εκλείψει μιας και πολλοί συνάδελφοι/ισσες μπροστά στην ανικανότητα του κράτους πρόνοιας να στελεχώσει με τον κατάλληλο τρόπο δομές και υπηρεσίες, οδηγούνται σε επαγγέλματα που ουδεμία σχέση έχουν με το αντικείμενο τους. Κάποιοι από εμάς, προκειμένου να έχουμε άμεση επαφή με το αντικείμενο προσφύγαμε στην εθελοντική εργασία με απώτερο στόχο την απόκτηση εφοδίων και εμπειρίας, για να θεωρούμαστε τουλάχιστον παραγωγικοί. Άλλοι πάλι στάθηκαν πιο τυχεροί καθώς βρέθηκαν να εργάζονται σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις λαμβάνοντας το ποσό των 500 ευρώ. Αν μπορεί κανείς βέβαια να αισθανθεί και τυχερός. Άλλοι, έχουν πέσει στα χέρια κάποιου ΚEK που «κοστολογεί τους ανθρώπους ανά το κεφάλι». Ενώ άλλοι όπως εγώ, έτυχε να είναι επιτυχόντες σε κάποιο Πεντάμηνο κοινωφελές πρόγραμμα.
Εργασιακός μεσαίωνας, επισφάλεια, εργασιακές ανισότητες, φαινομενική καταπολέμηση της ανεργίας και μισθοί πείνας είναι κάποια από τα πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο νου. Εργαζόμαστε επί καθημερινή βάση, μιλάμε πάντα για πλήρη απασχόληση, ενώ η εργασία μας αντιστοιχεί σε 2 ευρώ ανά ώρα. Εμείς, οι τυχεροί άνω των 25, λαμβάνουμε το ποσό των 495 ευρώ, ενώ οι κάτω των 25 το ποσό των 431 ευρώ. Ποσά ανήκουστα, αν σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότεροι συμμετέχοντες στα προγράμματα αυτά έχουν οικογένειες και παιδιά. Μέχρι πρότινος δε, δεν είχαμε κανένα απολύτως δικαίωμα γιατί πολύ άπλα ήμασταν ωφελούμενοι. Για παράδειγμα, γονικές, αναρρωτικές, κανονικές άδειες, μέσα προστασίας για αποφυγή εργατικών ατυχημάτων, μιας και το τελευταίο διάστημα έχουν καταγράφει αρκετά, με ευθύνη της εργοδοσίας. Μετά από πολλές προσπάθειες, πολλούς αγώνες, σύσταση επιτροπών πενταμήνων, συνελεύσεις, κινητοποιήσεις, κερδίσαμε τα αναφαίρετα αυτά δικαιώματα.
Κάποιοι συνάδελφοι/ισσες ήδη σταμάτησαν ή μάλλον για να το πούμε ως έχει, τους σταμάτησαν διότι έληξε η σύμβαση τους. Άλλωστε οι Δήμοι αρνούνται να δηλώσουν ότι τα πεντάμηνα καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Αρνούνται ακόμη και την παράταση του προγράμματος έστω και για 2 μήνες, ώστε να μπορέσουμε να πάρουμε τουλάχιστον ένα υποτυπώδες ταμείο ανεργίας.
Σε όλον αυτό το παραλογισμό, από τη στιγμή κιόλας που γνωρίζουμε ότι οι δήμοι μας έχουν πραγματικά ανάγκη, από τη στιγμή που το μόνιμο προσωπικό είναι ελάχιστο, εμείς απαντάμε με κινητοποιήσεις. Ήδη έχουμε βρεθεί στο υπουργείο Εργασίας, με την απάντηση της αναπληρώτριας Υπουργού, Ράνιας Αντωνοπούλου, να είναι αρνητική καθώς επικαλείται νομικό κώλυμα. Εμείς, ξέρουμε ότι όλα αυτά μπορούν να λυθούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, εμείς ξέρουμε ότι δεν γίνεται άλλο να ανακυκλώνονται γενιές και γενιές με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας, εμείς ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε ανακυκλώσιμοι σε μια κοινωνία που νοσεί.
Εμείς ξέρουμε πως κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος για αυτό συνεχίζουμε με συνελεύσεις αλλά και με κινητοποιήσεις στο Υπουργείο Εργασίας μέχρι το τέλος. Άλλωστε δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε άλλο παρά μόνο τις αλυσίδες μας.
*Εργαζόμενη σε Πεντάμηνο Κοινωφελές πρόγραμμα
