Μόνιµη και σταθερή δουλειά για όλες και όλους
Την απάντηση που άξιζε στην κυβερνητική, µνηµονιακή πολιτική, µε τις γενικευµένες και όλο και πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας, έδωσαν µαχητικά περισσότεροι από 1000 εκπαιδευτικοί (αναπληρωτές δάσκαλοι και καθηγητές) στις 2 του Μάρτη, έξω από το υπουργείο Παιδείας.
Παρά τη βροχή και παρά την κυβερνητική αντιµετώπιση, µε ξύλο, µπόλικα χηµικά και κλειστές πόρτες του υπουργείου-φρούριο, οι εκπαιδευτικοί αλλά και άλλοι εργαζόµενοι από το Δηµόσιο αξιοποίησαν µε τον καλύτερο τρόπο την έστω και περιορισµένη απεργιακή κινητοποίηση (3ωρη στάση ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΑΔΕΔΥ).
Εκπαιδευτικοί µε πανό κατέφθασαν από όλη την Ελλάδα, από την Κρήτη και την Ικαρία µέχρι την Κέρκυρα και την Άρτα, από την Εύβοια και από την Πελοπόννησο, ενώ οι εικαστικοί εκπαιδευτικοί διοργάνωσαν δρώµενο µε βαλίτσες, αναπαριστώντας τη ζωή-λάστιχο που βιώνουν οι περίπου 22.000 αναπληρωτές και αναπληρώτριες της εκπαίδευσης.
Η δυναµική και µαζική κινητοποίηση των εκπαιδευτικών (αναπληρωτών και µόνιµων) ήταν αποτέλεσµα διεργασιών και πιέσεων της βάσης, εδώ και πολύ καιρό, προς τις ηγεσίες των οµοσπονδιών τους (ΟΛΜΕ και ΔΟΕ).
Είναι σε εξέλιξη η προσπάθεια δηµιουργίας επιτροπών αγώνα παντού, έχουν δηµιουργηθεί διάφορες συλλογικότητες αναπληρωτών και αναπληρωτριών, ενώ η συνολική µνηµονιακή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο χώρο της δηµόσιας εκπαίδευσης που προωθεί όλες τις νεοφιλελεύθερες επιλογές µαζί µε αυτές του ΟΟΣΑ οδηγεί τους εκπαιδευτικούς (αναπληρωτές και µόνιµους) σε ενοποίηση των αγώνων τους κάτω από κοινά αιτήµατα που φυσιολογικά συµπίπτουν ή αλληλοσυµπληρώνονται.
Εξάλλου τα προβλήµατα της δηµόσιας εκπαίδευσης επεκτείνονται εξίσου σε µαθητές και γονείς, ακόµα και σε φοιτητές, γι’ αυτό και στις 2/3 βρέθηκαν στην κινητοποίηση και αρκετοί συµπαραστεκόµενοι φοιτητές.
Το «εκπαιδευτικό µνηµόνιο» περιλαµβάνει συγχωνεύσεις σχολείων, κλείσιµο τµηµάτων, 30ωρο στο σχολείο, αύξηση του ωραρίου, «Νέο Λύκειο και ΕΠΑΛ», «αξιολόγηση», κατάργηση ειδικοτήτων, απολύσεις, πειθάρχηση.
Οι αναπληρωτές και αναπληρώτριες, και ειδικά οι αναπληρώτριες, έχουν επιπλέον προβλήµατα: εργασιακή ανασφάλεια επί πολλά συνεχόµενα χρόνια, µεγάλες δυσκολίες στη στέγαση, άνιση αντιµετώπιση των δικαιωµάτων τους (άδειες κύησης-ανατροφής κ.λπ.).
Οι γυναίκες αναπληρώτριες αναγκάζονται να «διαλέξουν» ανάµεσα στη µητρότητα και την εργασία, αφού το καθεστώς των αδειών είναι εκβιαστικό και απάνθρωπο. Η συνολική άδεια είναι µόλις 7 ηµέρες. Η αναρρωτική 15 µέρες κι αυτές µε την προϋπόθεση ότι θα χρησιµοποιηθεί τουλάχιστον 10 µέρες µετά την πρόσληψη. Ακόµα, κινδυνεύουν µε απόλυση αν κριθεί αναγκαία η αντικατάσταση µετά το δεκαπενθήµερο. Υπάρχουν αληθινά περιστατικά, όπως µε έγκυο αναπληρώτρια φιλόλογο στο νοµό Κοζάνης που εξωθείται σε παραίτηση λόγω επαπειλούµενης εγκυµοσύνης, επειδή δεν δικαιούται επιπλέον άδεια!
Η ασφυκτική κατάσταση στην εκπαίδευση των µνηµονίων, η αβεβαιότητα και η αυξανόµενη πίεση πάνω σε εκπληκτικά χαµηλά αµειβόµενους εκπαιδευτικούς, αλλά και οι συλλογικές προσπάθειες που αναπτύσσονται, έστω και διάσπαρτα, διαρκώς το τελευταίο διάστηµα, έφτιαξαν το κλίµα για την πετυχηµένη και υποσχόµενη για συνέχεια κινητοποίηση στις 2 Μάρτη. Η αποφασιστικότητα και η µεγάλη επιµονή των διαδηλωτών, ακόµα και την ώρα των κλοµπ και των δακρυγόνων, ανάγκασαν την πολιτική ηγεσία να ανοίξει τη µεγάλη σιδερένια πόρτα του υπουργείου Παιδείας, αφού πολλοί δάσκαλοι και καθηγητές πήδηξαν µέσα.
Η συνέλευση αγώνα που έγινε, τελικά, µέσα στο ίδιο το υπουργείο Παιδείας, µε συµµετοχή 1000 εκπαιδευτικών, επιτροπών αγώνα, εκπροσώπων πρωτοβάθµιων σωµατείων και όλων των παρατάξεων της Αριστεράς, και η έντονη και οµόφωνη απαίτηση όλων για αγωνιστική συνέχεια και κλιµάκωση έβγαλε, κατ’ αρχάς, την προσπάθεια για νέα κινητοποίηση στις 9 Μάρτη.
Χαρακτηριστικά ακούστηκε από αναπληρώτρια ότι «χρόνια τώρα αναπληρώνουµε τους... εαυτούς µας».
Ο Ελισσαίος Φάκαρος, αναπληρωτής από την επιτροπή αγώνα του συλλόγου Αριστοτέλης και την Πρωτοβουλία Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών ΠΕ, ανέφερε: «Η τελευταία φορά που είχαµε µαζικούς διορισµούς ήταν το 1998, µε τους αγώνες ενάντια στον ΑΣΕΠ. Χρειάζεται το ίδιο και τώρα, µε κλιµάκωση και απεργία διαρκείας».
Το ΠΑΜΕ πρότεινε κινητοποίηση στις 16/3, ωστόσο, ο συνδυασµός και η συνεννόηση για να υπάρξουν οπωσδήποτε επόµενα απεργιακά βήµατα είναι εντελώς απαραίτητος, ειδικά µε δεδοµένη τη στάση των µνηµονιακών πλειοψηφιών σε ΟΛΜΕ-ΔΟΕ.
Ο Υπ. Παιδείας (Κ.Γαβρόγλου), όπως και οι ηγεσίες σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, προσπαθούν να µπλοκάρουν µεγαλύτερες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, επειδή φοβούνται την πιθανότητα εξάπλωσης του αγώνα και γι αυτό δεν οργανώνουν τη συνέχεια, την κλιµάκωση και το συντονισµό για το αµέσως επόµενο διάστηµα. Χαρακτηριστικά, ο Κ.Γαβρόγλου κάλεσε σε συνάντηση τις ΟΛΜΕ-ΔΟΕ στις 7/3, προσπαθώντας να αποφύγει µε αντιπερισπασµό τη νέα κινητοποίηση στις 9/3.
Ωστόσο, οι κινήσεις της βάσης (µε δύο συντονιστικά-αναπληρωτών στις 6/3 και εκπροσώπων ΕΛΜΕ και συλλόγων δασκάλων στις 7/3) δίνουν δυνατότητες για την πίεση των συνδικαλιστικών γραφειοκρετιών.
Εξάλλου, ακριβώς τα ίδια προβλήµατα διαπιστώνονται όλο και πιο έντονα σε όλο το φάσµα των δηµόσιων υπηρεσιών και αγαθών, µε αποτέλεσµα να εµπορευµατοποιείται στο έπακρον και να καταργείται η δηµόσια Υγεία, η πρόνοια, οι κοινωνικές υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Οι συλλογικότητες της Αριστεράς σε κάθε επίπεδο (συνδικαλιστικό, κοινωνικό, πολιτικό) µπορούν να παίξουν τον πολύτιµο και αναντικατάστατο ρόλο του συντονισµού και της ενίσχυσης των αντιδράσεων των συµβασιούχων, που πληθαίνουν το τελευταίο διάστηµα σε πολλούς και διαφορετικούς εργασιακούς χώρους, πιέζοντας τα οργανωµένα συλλογικά όργανα του εργατικού κινήµατος (σωµατεία, οµοσπονδίες, συνοµοσπονδίες) για οργάνωση κοινών αντιστάσεων.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
