Ως γνωστόν, η 8 Μάρτη έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σε ανάμνηση της μεγάλης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου 1857 στη Νέα Υόρκη, από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας που ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτησή τους. Η Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε για πρώτη φορά από το Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ στις 28 Φεβρουαρίου 1909. Ο εορτασμός της καθιερώθηκε το 1910, από τη Δεύτερη Σοσιαλιστική Διεθνή, μετά από πρόταση της γερμανίδας σοσιαλίστριας, Κλάρα Τσέτκιν.
Φτάνει, όμως, μόνο μια ημέρα. Σαφώς και όχι.
Παρ’ ότι σε αρκετές χώρες της Δύσης έχουν κατοχυρωθεί τα δικαιώματα των γυναικών στην εκπαίδευση, στην εργασία, στη συμμετοχή, στην επιλογή της μητρότητας, στην αυτοδιάθεση του σώματος, κλπ., εντούτοις απαιτείται καθημερινή εγρήγορση, διότι φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας, αδιαφορίας, ψυχολογικής βίας, σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας, μισθολογικών διαφορών, υψηλής ανεργίας, ελαστικών σχέσεων εργασίας κλπ., εξακολουθούν να υπάρχουν και να πλήττουν κυρίως τις γυναίκες και τους νέους. Αν σε αυτά προσθέσουμε την υπο-εκπροσώπηση των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων, τις διαφορές λόγω εθνικής ή θρησκευτικής προέλευσης, αναπηρίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού, τότε σχηματίζεται το παζλ.
Επίσης, η βελτίωση της θέσης της γυναίκας δεν αφορά το σύνολο τους παγκοσμίως. Ας θυμηθούμε τις συνθήκες που διαβιούν εκατομμύρια γυναίκες σε λιγότερο αναπτυγμένες ή υποανάπτυκτες χώρες, όπου υφίστανται βιασμούς, εξαναγκαστικούς γάμους, ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, πέφτουν θύματα πορνείας (trafficking) κλπ., και τότε θα καταλάβουμε ότι η ισότητα δεν είναι αυτονόητη.
Ο δρόμος για την ισότητα είναι ακόμη μακρύς. Η κοινωνία εξακολουθεί να είναι πατριαρχική.
Η 8 Μάρτη δεν είναι απλά μια γιορτή. Είναι ημέρα αναστοχασμού, μνήμης και τιμής στους αγώνες των γυναικών και του φεμινιστικού κινήματος, αλλά και δράσης και διεκδίκησης για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, χωρίς εξουσιαστικές σχέσεις. Ή όπως έλεγε ένα παλιό σύνθημα: «Η γυναίκα ελεύθερη από τον άντρα και οι δύο ελεύθεροι από τον καπιταλισμό».
