«Η πανδημία έβαλε ξανά στο τραπέζι την ανάγκη για συλλογικές λύσεις»

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι κάνει ό,τι μπορεί για να μας σώσει από τη νέα έξαρση της πανδημίας της Covid-19. Αυτό σημαίνει ότι έχει ενισχύσει τη δημόσια υγεία σε δομές, τεχνικό εξοπλισμό και προσωπικό;

Από την αρχή της κρίσης η κυβέρνηση λειτούργησε με τρόπο που να κινείται μεταξύ της επικοινωνιακής σύγχυσης των πολιτών, της συγκράτησης των δαπανών της υγείας, της προστασίας του φιλελεύθερου αφηγήματος για την υγεία, της προβολής της ατομικής ευθύνης και μιας «μεταφυσικού τύπου προσμονής» (εμβόλιο–θεραπείες) για καλύτερες μέρες. Αυτό το πέτυχε με το να:

• Ποντάρει άλλοτε στο κλίμα και άλλοτε, όχι ευθαρσώς αλλά με υπονοούμενα στην καλή κράση μας (DNA). Το τελευταίο είναι ένα επιπλέον αφήγημα που δυστυχώς βρήκε τους αποδέκτες του.

• Να αναθέτει στους πολίτες ευθύνες που δεν τους αναλογούν α) για αυτοπροστασία αφού πρώτα τους κρατούσε σε σύγχυση με αντιφατικές και αμφίσημες απαντήσεις στα ερωτήματά που ευλόγως διατυπώνονταν όπως το όχι στις μάσκες «που βλάπτουν και δεν προστατεύουν» β) για την όπως όπως εξασφάλιση της οικονομικής τους επιβίωσης κυρίως όσο αφορά το τουριστικό προιόν χωρίς ελέγχους και περιορισμούς ακόμα και από προορισμούς πολύ υψηλής επικινδυνότητας.

• Να κλείνει τα σχολεία «επειδή τα παιδιά μολύνονται και μολύνουν» όταν δεν υπήρχε το θέμα της εισόδου τουριστών, και αμέσως μετά να στέλνει τα παιδιά στο σχολείο για λίγες ημέρες και εκ περιτροπής γιατί «τα παιδιά δεν κινδυνεύουν ούτε μεταδίδουν έντονα!» προβάλλοντας το αφήγημα ότι «εμείς νιώθουμε και είμαστε τόσο ασφαλείς που ακόμα και τα ίδια μας τα παιδιά δεν φοβόμαστε να τα στείλουμε στο σχολείο με το συγχρωτισμό που αυτός συνεπάγεται». 

• Να προβάλει την εικόνα του κεντρικά υπεύθυνου διαχειριστή της κρίσης σαν ενός μειλίχιου και επιστημονικά καταξιωμένου εκ της America επιστήμονα, που διαθέτει όμως και το απαραίτητο προσόν του θρησκευόμενου μεγαλοοικογενειάρχη, που να κερδίζει τη συμπάθεια και όχι την κατανόηση των ακουόντων, οι οποίοι τον παρακολουθούσαν καθημερινά να αποκαλεί τα κρούσματα «συμπολίτες μας» και τα παιδιά «παιδάκια» ενώ δεν παρέλειπε να αναφέρεται σε ξενικούς όρους (CDC, WHO, δείκτης R, κ.α) που επειδή είναι άγνωστοι στο ευρύ κοινό, προσέδιναν βαρύτητα σε ότι έλεγε παρά την αμφισημία και την ασάφεια των λεγομένων του.

• Να υποτάσσεται στη λογική του «βλέποντας και κάνοντας» προβάλλοντας παράλληλα τη θετική εικόνα της χώρας μας σε σχέση με τις τραγικές καταστάσεις της Δυτικής Ευρώπης, κλείνοντας τα αυτιά στις «σειρήνες» σύσσωμης της κοινότητας των υγειονομικών που ζητούσαν διορισμούς και ΜΕΘ αλλά και του υποδείγματος της Ευρώπης που έσπευδε – έστω και καθυστερημένα- να προσλαμβάνει λειτουργούς υγείας, να εξοπλίζει σωρηδόν ΜΕΘ και να επιτάσσει τον ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό ΜΕΘ του ιδιωτικού τομέα.

Ο φόβος της κυβέρνησης δεν ήταν άλλος παρά μήπως και δεν «περπατήσει» το σχέδιο της εισβολής του ιδιωτικού τομέα στο ΕΣΥ που είχαν οργανώσει, μήπως και η χώρα βγει κάποτε από την κρίση με καλά στελεχωμένα δημόσια νοσοκομεία και υποδομές που σαν «προίκα» από τον κορωναιό θα ήταν βαρίδι στην περαιτέρω φτωχοποίηση και την ταξική επιθετική φιλελευθεροποίηση όχι μόνο του ΕΣΥ αλλά της κοινωνίας συνολικά.

Έτσι μπήκαμε στο δεύτερο κύμα της πανδημίας χωρίς καμία σχεδόν προετοιμασία τόσο σε υλικοτεχνική υποδομή όσο και σε στελέχωση του ΕΣΥ, με μια συνθήκη που περιληπτικά περιγράφεται από α) μια αύξηση του αριθμού των κλινών – αναπνευστήρων από 560 σε 760 ενώ με βάση τον αριθμό των ανεπτυγμένων συνολικά κλινών θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 2000 β) κανένα έκτακτο διορισμό μόνιμου γιατρού τους τελευταίους μήνες και μόλις μερικές δεκάδες διορισμούς από προκηρύξεις που ουτως η άλλως έτρεχαν από παλαιότερα γ)400 διορισμούς επικουρικών γιατρών οι περισσότεροι από τους οποίους ήδη υπηρετούσαν αλλά ποτέ (ούτε και τώρα) δεν μονιμοποιήθηκαν δ) 2500 επικουρικό προσωπικό περισσότερο παραιατρικό και λιγότερο νοσηλευτικό που προσελήφθηκαν με ΕΣΠΑ για δύο χρόνια ε) νοσηλευτικές μονάδες COVID όχι ΜΕΘ που στήθηκαν όπως όπως κυρίως με μετακινούμενο προσωπικό από άλλες κλινικές που είχαν ήδη σοβαρό πρόβλημα στελέχωσης στ) καμία πραγματική επίταξη των ιδιωτικών ΜΕΘ αλλά ακριβοπληρωμένη ενοικίασή τους (30.000.000 Ε) με φτηνοπληρωμένο Ιατρικό προσωπικό σε ιδιωτική εργασιακή σχέση με την κλινική και μονο για τα μη COVID περιστατικά!

Οι ΜΕΘ και οι κλινικές των δημόσιων νοσοκομείων έχουν γεμίσει σχεδόν ασφυκτικά. Μπορεί να γίνει κάτι άλλο τώρα εκτός από την επίταξη των δομών του ιδιωτικού τομέα;

Κατά αρχής πρέπει να εξοπλιστούν με τουλάχιστον 1000 ακόμα αναπνευστήρες οι δημόσιες ΜΕΘ, άλλα και η επίταξη των ιδιωτικών ΜΕΘ να αφορά πραγματική επίταξη και όχι ενοικίαση των υποδομών, με προσωπικό που θα έχει προσληφθεί σε μόνιμη εργασιακή σχέση με το ΕΣΥ και που μετά την κρίση θα στελεχώσει υποστελεχωμένα τμήματα των Δημοσίων νοσοκομείων. Πρέπει επίσης με ταχύτατες διαδικασίες να προληφθούν και οι 2.500 γιατροί που δήλωσαν διαθέσιμοι για τις από έτους προκηρυχθήσες 984 θέσεις στο ΕΣΥ. Έμφαση πρέπει να δοθεί στην προκήρυξη και ταχύτατη πρόσληψη εντατικολόγων σε θέσεις μόνιμων επιμελητών του ΕΣΥ.

Τα παραπάνω δεν γίνεται να πραγματοποιηθούν χωρίς γενναία αύξηση των αποδοχών των γιατρών και των λοιπών υγειονομικών και με ειδικά επιστημονικά κίνητρα για τα νοσοκομεία της περιφέρειας. Για το νοσηλευτικό προσωπικό που η κατάσταση περιγράφονταν τραγική ακόμα και πριν την πανδημία, με 20.000 κενές οργανικές θέσεις, πρέπει άμεσα να διοριστούν με κατεπείγουσες διαδικασίες τουλάχιστον 5000 εργαζόμενοι. Φυσικά για όλα τα παραπάνω απαιτείται τολμηρή χρηματοδότηση και εγκατάλειψη των σχεδίων μερικής ιδιωτικοποίησης του ΕΣΥ, τα οποία η κυβέρνηση ακόμα και τώρα δεν χάνει ευκαιρία να υπενθυμίζει πως δεν έχει εγκαταλείψει.

Τέλος πρεπει με κάθε τρόπο να αποτραπεί η περαιτέρω διασπορά του ιού στον πληθυσμό με:

α) σοβαρή αποτύπωση του ιολογικού φορτίου μέσα από δωρεάν μοριακά τεστ σε όλες τις ευπαθείς η επαγγελματικές ομάδες (όλους τους υγειονομικούς, όλους τους εκπαιδευτικούς τουλάχιστον του δημόσιου σχολείου, όλους τους εργαζόμενους στη σίτιση η την καθαριότητα, όλους τους μαθητές που αποδεδειγμένα έρχονται σε επαφή με κρούσμα) προκειμένου να προστατευτούν οι ίδιοι, να περιοριστεί η διασπορά, και να να έχουμε μια πραγματική εικόνα για το πρόβλημα ώστε να υπάρξει ο σχετικός σχεδιασμός παρεμβάσεων.

β) Σοβαρό περαιτέρω περιορισμό της μετακίνησης ανθρώπων χωρίς σημαντική ανάγκη, όπως για τουριστικούς λόγους, και όταν αυτή συμβαίνει, να γίνεται οπωσδήποτε με προϋπόθεση το αρνητικό τεστ πριν 72 ώρες από την είσοδο στη χώρα μας από δημόσιο φορέα της χώρας προέλευσης του επιβάτη, αλλά και ικανές αποστάσεις στα μέσα μεταφοράς και κυρίως τα αεροπλάνα.

γ) Ειδικά για τα σχολεία πρεπει άμεσα να εξασφαλιστεί η δυνατότητα για 15 το πολύ μαθητες ανα τάξη, πραγμα που μπορει να γίνει αν το σχολείο λειτουργούσε σε (2)πρωινές τετράωρες βάρδιες, (μεχρι τις 4.00μμ) με την προυπόθεση βέβαια να γίνει τολμηρή πρόσληψη ικανού αριθμού εκπαιδευτικών στο δημόσιο σχολείο. Ετσι και αλλιώς πολλοί περισσότεροι εκπαιδευτικοί υπάρχουν και εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα και όχι με τις καλύτερες συνθήκες.

Για πρώτη φορά μετά από χρόνια έχουμε μια απεργία, έστω του Δημοσίου, για ένα ζήτημα που φαίνεται κλαδικό αλλά ενώνει όλη την κοινωνία. Ποια είναι τα αιτήματα που πρέπει να προτάξουμε οι εργαζόμενοι για τη δημόσια υγεία;

Το πρόβλημα της πανδημίας δεν είναι πρόβλημα υγείας μόνο. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που συνδυάζει τη νόσο από έναν επιθετικότατο βιολογικό παράγοντα μέσα σε ένα πλαίσιο ιστορικό, εργασιακό, οικονομικό, επιστημονικό, περιβαλλοντολογικό ακόμα και πολιτικό και με προεκτάσεις και συνέπειες στην ποιότητα ζωής, τις εργασιακές σχέσεις και τις ταξικές αντιθέσεις και που μπορεί να οδηγήσει σε κρίσιμες πολιτικές και ιδεολογικές ανακατατάξεις. Υγεία, εκπαίδευση, εργασιακές σχέσεις, περιβάλλον και δημοκρατικοί θεσμοί παρουσιάζονται όσο ποτέ να απειλούνται από μια νεοφιλελεύθερη επίθεση που είναι επίθεση και κατά της επιστημονικής αλήθειας, του ορθολογισμού, του πολιτισμού και των κοινωνικών κατακτήσεων. Η υπεράσπιση των τελευταίων πρέπει να γίνεται από όλους τους εργαζόμενους που σαν ασθενείς ή υγειονομικοί, σαν εκπαιδευτικοί ή γονείς, σαν μαθητές ή αυριανοί εργαζόμενοι, σαν πάροχοι υπηρεσιών η αποδέκτες τους, αρνούνται να μπουν στο δίλημμα αρρώστια ή φτωχοποίηση και παλεύουν για τον κόσμο που τους αξίζει. 

Πόσο απαραίτητο είναι να υπάρξει ενοποίηση των αγώνων που κάνετε οι υγειονομικοί, με τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και άλλους κλάδους που κινητοποιούνται; 

Στο μέτωπο των εργαζόμενων υπέρ του αυτονόητου που είναι η ζωή, δεν έχει σημασία η εξειδίκευση, η ειδικότητα και οι ιδιαιτερότητες της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του καθενός μας. Η πανδημία του Κορωναιού, που απαίτησε τη μάσκα για την προστασία του απέναντι, του άλλου και όχι τόσο αυτού που τη φορά, και που απέδειξε την υπεροχή των Δημόσιων Συστημάτων υγείας έναντι των ιδιωτικών «μαγαζιών», έβαλε ξανά στο τραπέζι την ανάγκη για συλλογικές και όχι ατομικές λύσεις, δίνοντας στο απολύτως ατομικό την πραγματική του έννοια, δηλαδή «ιδιωτικό» δηλαδή βλακώδες ( εκ της ιδιωτείας).

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά