Στην ταινία (2017) παρακολουθούμε την ιστορία μιας γυναίκας, της Τζόαν, η οποία επί 40 χρόνια είναι απόλυτα αφοσιωμένη στον συγγραφέα σύζυγό της, Τζο Κάσλμαν.
Μέχρι που θα του προτείνουν το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η Τζόαν θα τον συνοδεύσει στην απονομή μαζί με το γιο τους. Ένας γιός που ζει στη σκιά του πατέρα του, γιατί θέλει να γίνει κι αυτός συγγραφέας, ο οποίος όμως διακαώς ζητά την αποδοχή του, και μια σύζυγος, επίσης αόρατη και σιωπηλή, αλλά μυστηριώδης.
Στη διάρκεια της παραμονής τους στη Στοκχόλμη και αφού έχουν συμβεί κάποια γεγονότα που προκάλεσαν την οργή της Τζόαν, εκείνη έρχεται σε αντιπαράθεση με τον σύζυγό της, με αποτέλεσμα να αρχίσει να ανασύρεται όλη η μέχρι τότε καλά κρυμμένη αλήθεια, με συνέπεια η σχέση τους να κλονιστεί.
Η ίδια θυμάται ότι είχε δυνατότητες να γίνει μια πολύ καλή συγγραφέας, η οποία εξαιτίας των ανασφαλειών της και για χάρη του ερωτά της, άλλα και του φόβου της μήπως δεν αναγνωρισθεί το ταλέντο της, τελικά τα παράτησε, επιλέγοντας να προσφέρει τις ιδέες και το πάθος της για γράψιμο, ακόμη και το ίδιο της το γράψιμο, στην υπηρεσία για να αναγνωρισθεί ο σύζυγός της, υπομένοντας ακόμη και τις απιστίες του. «Εγώ δημιούργησα ένα βασιλιά», λέει, με μια αίσθηση ματαίωσης, γνωρίζοντας ότι το βραβείο Νόμπελ επί της ουσίας ανήκει σε εκείνη.
Μια σχέση χτισμένη επάνω σε μυστικά και ψέματα.
Έτσι, αφήνοντας την πίκρα, το θυμό της, και το αίσθημα ματαίωσης για τις επιλογές της να φουσκώσουν, έφτασε στα όρια της, με συνέπεια να υπάρξουν τραγικές συνέπειες. Όμως, ο θυμός είναι ένας «διανοητικός εμετός», όπως λέει ο Osho.
Τέλος, όπως κάπου διάβασα, η εν λόγω ταινία είναι ταυτόχρονα και «ένα αιχμηρό σχόλιο [επάνω] στη γυναικεία χειραφέτηση», η οποία εξακολουθεί να είναι ζητούμενο.
