Κείμενο αποχώρησης από την "Ενότητα για τη Νέα Ιωνία"

Ένα αυ­το­διοι­κη­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα με­γά­λων πο­λι­τι­κών προσ­δο­κιών που έτυχε Πα­νελ­λα­δι­κής ανα­φο­ράς εξ αι­τί­ας και μιας συ­στα­τι­κής ιδιο­μορ­φί­ας της. Της έκρη­ξης στην πόλη, της διά­θε­σης της με­γά­λης πλειο­νό­τη­τας των δυ­νά­με­ων της αρι­στε­ράς για ΕΝΟ­ΤΗ­ΤΑ και συ­μπό­ρευ­ση, με στόχο την ενιαία πα­ρέμ­βα­ση στα αυ­το­διοι­κη­τι­κά πράγ­μα­τα, πη­γαί­νο­ντας ανά­στρο­φα με ότι συ­νή­θως συ­νέ­βαι­νε έως τότε στο πεδίο των δη­μο­τι­κών εκλο­γών στη χώρα.                      

Θε­ω­ρού­σα­με τότε αυ­το­νό­η­το πως αν συ­νέ­βαι­νε το απροσ­δό­κη­το και ο Δήμος περ­νού­σε στα χέρια μας, το πρώτο μας μέ­λη­μα θα ήταν η κι­νη­το­ποί­η­ση της κοι­νω­νί­ας των πο­λι­τών για την οι­κο­δό­μη­ση δι­κτύ­ων κοι­νω­νι­κής ΑΛ­ΛΗ­ΛΕΓ­ΓΥ­ΗΣ και η ενερ­γη­τι­κή ΑΝΤΙ­ΣΤΑ­ΣΗ στις τροϊ­κα­νές δια­θέ­σεις, θω­ρα­κί­ζο­ντας αντι­μνη­μο­νια­κά το Δήμο. Θε­ω­ρού­σα­με δη­λα­δή ότι θα σκύ­βα­με πάνω στη κοι­νω­νία του κα­θη­με­ρι­νού μό­χθου και της επι­σφα­λούς ερ­γα­σί­ας, της ανη­μπο­ριάς και της ανερ­γί­ας, στο κόσμο των γκρί­ζων προ­σφυ­γο­γει­το­νιών της πόλης, κα­τα­θέ­το­ντας και το τε­λευ­ταίο από­θε­μα πο­λι­τι­κής προ­σφο­ράς για να υπάρ­ξει έστω ένα αμυ­δρό φως στις συν­θή­κες από­λυ­του σκό­τους που επι­κρα­τού­σαν τότε. Και θε­ω­ρού­σα­με επι­πλέ­ον ότι όχημα για την επί­τευ­ξη των στό­χων που δια­κη­ρύσ­σα­με θα ήταν οι αμε­σο-δη­μο­κρα­τι­κές λει­τουρ­γί­ες, το συλ­λο­γι­κό πρό­σω­πο και οι αντι-ιε­ραρ­χι­κές και από τα κάτω θε­σμί­σεις, που θα ανα­δεί­κνυαν την εμπει­ρία της  ΣΥΜ­ΜΕ­ΤΟ­ΧΗΣ,  θα έδι­ναν προ­σβα­σι­μό­τη­τα σε όλους εκεί­νους –ες με την αδύ­να­τη φωνή, στον αντί­πο­δα φυ­σι­κά από τα  εγ­χει­ρή­μα­τα  κα­τε­στη­μέ­νης και ρου­τι­νια­σμέ­νης δια­χεί­ρι­σης των δη­μο­τι­κών πραγ­μά­των με ημε­ρο­μη­νία λήξης.                                                                                                          

Σή­με­ρα, έξι χρό­νια μετά, έφτα­σε η ώρα (κα­θυ­στε­ρη­μέ­να οφεί­λου­με να ομο­λο­γή­σου­με), να κά­νου­με τον απο­λο­γι­σμό αυτού του εγ­χει­ρή­μα­τος και να ανα­φερ­θού­με στους πο­λί­τες της Νέας Ιω­νί­ας. Και δυ­στυ­χώς η κα­τά­στα­ση έτσι όπως έχει δια­μορ­φω­θεί είναι εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή, εξαι­ρε­τι­κά δυ­σά­ρε­στη και ΑΡ­ΝΗ­ΤΙ­ΚΗ.                                                

1. Η δη­μο­τι­κή πα­ρά­τα­ξη επί της ου­σί­ας δεν συ­γκρο­τή­θη­κε ποτέ. Η λέξη συμ­με­το­χή από το δε­σπό­ζων σύν­θη­μα της δια­κή­ρυ­ξής μας, έμει­νε κενή πε­ριε­χο­μέ­νου. Κά­ποιες αρ­χι­κές, αναι­μι­κές, κου­ρα­σμέ­νες και από τα πάνω επι­πλέ­ον προ­σπά­θειες,  για τη συ­γκρό­τη­ση ορ­γά­νων και για την οι­κο­δό­μη­ση κά­ποιου συλ­λο­γι­κού τρό­που ζωής εξα­νε­μί­στη­καν πολύ σύ­ντο­μα, λόγω της κατά κρά­τος επι­κρά­τη­σης της γνω­στής πέριξ του Δη­μάρ­χου Γκό­τση ομά­δας, με την συ­γκε­ντρω­τι­κή και ακραία κυ­ριαρ­χι­κή αντί­λη­ψη για τα πράγ­μα­τα και το κλει­στό σύ­στη­μα λήψης απο­φά­σε­ων. Ει­δι­κά τη τε­λευ­ταία πε­ρί­ο­δο, οι ατο­μι­κές στρα­τη­γι­κές για μο­νι­μό­τη­τα στους ρό­λους και οι θλι­βε­ρές κούρ­σες δια­δο­χής, δεν συ­νά­δουν με ήθη αρι­στε­ρών και μά­λι­στα ρι­ζο­σπα­στι­κών δη­μο­τι­κών σχη­μά­των, ούτε με την δική μας κοινή διά­θε­ση για ανι­διο­τε­λή συμ­με­το­χή.                                     

2. Η ρι­ζο­σπα­στι­κό­τη­τα αυτής της δη­μο­τι­κής Αρχής ως προ­ω­θη­τι­κή δύ­να­μη για την ανα­τρο­πή των κα­τε­στη­μέ­νων δομών και την υλο­ποί­η­ση βα­θιών με­τα­σχη­μα­τι­σμών στη πόλη μας, έχει εξα­ντλη­θεί προ πολ­λού. Από τη πρώτη ελ­πι­δο­φό­ρα διετή πε­ρί­ο­δο, με τους με­γά­λους αγώ­νες αντί­στα­σης και ανυ­πα­κο­ής (όπως με τα ’χα­ρά­τσια’ της ΔΕΗ) και της συ­γκρό­τη­σης πρω­το­πό­ρων δομών αλ­λη­λεγ­γύ­ης (όπως με το κοι­νω­νι­κό πα­ντο­πω­λείο), φτά­σα­με στη ση­με­ρι­νή τελ­μα­τω­μέ­νη, πα­ραι­τη­μέ­νη,  χωρίς όραμα και εσχά­τως ζέ­χνου­σα από δια­φθο­ρά πραγ­μα­τι­κό­τη­τα (όπως αυτή που ανα­δει­κνύ­ε­ται στις σχο­λι­κές επι­τρο­πές). Με την επι­κρά­τη­ση της λο­γι­κής της απλής δια­χεί­ρι­σης των δη­μο­τι­κών πραγ­μά­των, κα­τα­γρά­φε­ται, είτε κρί­σι­μη απου­σία από τα μεί­ζο­να μέ­τω­πα της πε­ριό­δου (όπως οι πλει­στη­ρια­σμοί κα­τοι­κιών και οι αγώ­νες για την ανα­κού­φι­ση των κα­θη­με­ρι­νών ανα­γκών των πο­λι­τών), είτε πα­ρου­σία τα­λαί­πω­ρου ου­ρα­γού (όπως στη μάχη για την απο­τρο­πή εκ­ποί­η­σης στους ιδιώ­τες από την κυ­βέρ­νη­ση του Ολυ­μπια­κού Κέ­ντρου Γα­λα­τσί­ου), είτε αδυ­να­μία κα­τα­νό­η­σης των δη­μο­τι­κών θε­μά­των από κι­νη­μα­τι­κή σκο­πιά (όπως με το κο­λοσ­σιαίο ζή­τη­μα των απορ­ριμ­μά­των). Δύ­σκο­λα λη­σμο­νού­νται και πε­ρι­στα­τι­κά πο­λι­τι­κής αναλ­γη­σί­ας όπως π.χ. με την πα­ρε­χό­με­νη θε­σμι­κά δυ­να­τό­τη­τα μεί­ω­σης των αντα­πο­δο­τι­κών τελών για τους μα­κρο­χρό­νια άνερ­γους και τις τρί­τε­κνες οι­κο­γέ­νειες, που η δη­μο­τι­κή αρχή την προ­σπέ­ρα­σε άκοπα.                                                                     

3. Κο­ρυ­φαίο όλων, η μνη­μο­νια­κή με­τάλ­λα­ξη της δη­μο­τι­κής Αρχής και του δη­μο­τι­κού σχή­μα­τος της ‘Ενό­τη­τας για τη Ν. Ιω­νί­α’ που την υπο­στη­ρί­ζει. Είναι σχε­τι­κά νωπά ακόμα τα γρα­φό­με­να στον απο­λο­γι­σμό και το πρό­γραμ­μα της στις τε­λευ­ταί­ες εκλο­γές, για τους ‘..αμε­τα­νό­η­τους υπο­στη­ρι­κτές των κομ­μά­των της συ­γκυ­βέρ­νη­σης και των μνη­μο­νί­ω­ν’, και ότι ‘… η αβε­βαιό­τη­τα και η δρα­μα­τι­κή αλ­λα­γή στη ζωή μας …..είναι προ­ϊ­ό­ντα των ασκού­με­νων μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών.’ Τον  τε­λευ­ταίο όμως χρόνο, η μο­νό­το­να επα­να­λαμ­βα­νό­με­νη σε δη­μό­σιες εκ­δη­λώ­σεις επί­κλη­ση του Δη­μάρ­χου (όπως σε εκεί­νη στην επέ­τειο του μπλό­κου της Κα­λο­γρέ­ζας ), για την ανυ­παρ­ξία εναλ­λα­κτι­κής και την ανα­γκαιό­τη­τα της μνη­μο­νια­κής προ­σαρ­μο­γής και η ρητή πο­λι­τι­κή ευ­θυ­γράμ­μι­ση του, όπως και της δη­μο­τι­κής Αρχής, με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τα­τό­πι­ση της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ (αυτής που εκ­ποιεί το δη­μό­σιο πλού­το και τα κοινά αγαθά, διαιω­νί­ζει τον ΕΝΦΙΑ και πε­τσο­κό­βει τις συ­ντά­ξεις), στα μάτια μας τους εκ­θέ­τει ανε­πα­νόρ­θω­τα. Και η υπο­βό­σκου­σα  επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία περί του ανα­γκαί­ου αυτής της πο­λι­τι­κής στά­σης, για προ­νο­μια­κή με­τα­χεί­ρι­ση από τη κε­ντρι­κή διοί­κη­ση και άγρα κον­δυ­λί­ων από τη Πε­ρι­φέ­ρεια για χρη­μα­το­δό­τη­ση δη­μο­τι­κών έργων (που κά­ποια από αυτά είναι φα­ρα­ω­νι­κά ως προς την κλί­μα­κα και εκτός επο­χής), ση­μα­το­δο­τεί ατρα­πούς που είναι στον αντί­πο­δα από αυ­τούς που μά­θα­με να περ­πα­τά­με. Τους δρό­μους δη­λα­δή της διεκ­δί­κη­σης και του αγώνα.                                                                                                                  

Έχο­ντας από­λυ­τη επί­γνω­ση του βά­ρους των δη­μο­τι­κών δια­κυ­βευ-μά­των και εναρ­μο­νι­ζό­με­νοι με τα πο­λι­τι­κά συ­ναι­σθή­μα­τα και τις αρχές μας, δη­λώ­νου­με ότι απο­χω­ρού­με από το χώρο της ‘Ενό­τη­τα για τη Νέα Ιω­νί­α’, ένα δη­μο­τι­κό μόρ­φω­μα με απο­θαρ­ρυ­ντι­κό πλέον πρό­σω­πο που με­τε­ξε­λί­χθη­κε σε ξένο προς εμάς.                                                                                                                                                                                                                

Αβα­κου­μί­δης Πρό­δρο­μος                                                                      

Βο­λιώ­του Αγ­γε­λι­κή                                                                                  

Γα­ζέ­πη Ου­ρα­νία (Μπου­λί­να)                                                

Δερ­με­τζό­γλου Σοφία                                                                   

Δη­μα­κά­κου Εύα                                                                                                    

Ευαγ­γε­λί­ου Βαγ­γέ­λης                                                                                   

Ζώτου Ελευ­θε­ρία                                                                         

Κολ­μα­νιώ­της Ιω­άν­νης                                                                

Μα­γου­λιά­νου Σούζη                                                                   

Μα­νού­σος Θα­νά­σης                                                       

Μο­ρια­νό­που­λος Αλέ­ξαν­δρος                                                            

Μπα­λά­φας Φάνης                                                                                                           

Πα­ντα­ζής Κώ­στας                                                                                                 

Πα­πα­κώ­στας Κώ­στας                                                      

Πα­πα­να­στα­σί­ου Χρί­στος                                                                                               

Πα­τσά­κος Δη­μή­τρης                                                                                            

Πρί­φτης Χρή­στος                                                                                      

Σιώ­κου Μι­ρέ­νια                                                                            

Τρα­γου­λιάς Χρή­στος                                                                                           

Χά­λα­ρης Κυ­ριά­κος                                                                                                           

Χα­τζη­ιω­αν­νί­δη Άννα                                                                   

Χρι­στο­φό­ρου Γιώρ­γος