Λαύριο: Το κράτος ως σύγχρονος Μποδοσάκης βάζει στο μάτι περιουσίες εργατών για τις ορέξεις των επενδυτών

Σε κα­θη­με­ρι­νή βάση όλο και πε­ρισ­σό­τε­ροι συ­μπο­λί­τες μας λαμ­βά­νουν «συ­στη­μέ­να» ρα­βα­σά­κια με εξω­φρε­νι­κές απαι­τή­σεις του Δη­μο­σί­ου.

Συ­γκε­κρι­μέ­να, χι­λιά­δες εν­στά­σεις της Κτη­μα­τι­κής Υπη­ρε­σί­ας Αθη­νών- Ανα­το­λι­κής Ατ­τι­κής φτά­νουν στα χέρια ιδιο­κτη­τών της ευ­ρύ­τε­ρης πε­ριο­χής του Λαυ­ρί­ου, που σκοπό έχουν να τους ενη­με­ρώ­σουν ότι το Δη­μό­σιο προ­βάλ­λει ίδιο δι­καί­ω­μα κυ­ριό­τη­τας επί των ιδιο­κτη­σιών τους.

Το Δη­μό­σιο επι­κα­λού­με­νο την υπ’ αριθμ. 1151/1872 (!!!) Από­φα­ση του Εφε­τεί­ου Αθη­νών, διεκ­δι­κεί αναί­σχυ­ντα 26 χι­λιά­δες οι­κό­πε­δα και σπί­τια σε όλη την πε­ριο­χή.

Μια άθλια τρο­μο­κρά­τη­ση του κό­σμου του Λαυ­ρί­ου και της ευ­ρύ­τε­ρης πε­ριο­χής με τα συ­στη­μέ­να προς τους ιδιο­κτή­τες σπι­τιών και οι­κο­πέ­δων, να έχουν προ­κα­λέ­σει -  όπως είναι λο­γι­κό – ανα­τα­ρα­χή και φόβο σε χι­λιά­δες οι­κο­γέ­νειες, που πραγ­μα­τι­κά δεν ξέ­ρουν τι ξη­με­ρώ­νει.

Το Υπουρ­γείο Οι­κο­νο­μι­κών μέσα από αυτές τις εν­στά­σεις μας ανα­κοι­νώ­νει ότι τα σπί­τια και οι πε­ριου­σί­ες μας ανή­κουν στο Δη­μό­σιο ζη­τώ­ντας μας ου­σια­στι­κά να πα­ρα­χω­ρή­σου­με αμα­χη­τί τα όσα μας ανή­κουν.

Οι διεκ­δι­κή­σεις από πλευ­ράς Δη­μο­σί­ου χω­ρί­ζο­νται σε δύο πε­ρι­πτώ­σεις. Από τη μία διεκ­δι­κεί μια σειρά από γε­ω­τε­μά­χια, τα οποία και διεκ­δι­κεί υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι πρό­κει­ται για δάση, δα­σι­κές ή και χορ­το­λι­βα­δι­κές εκτά­σεις που ενώ συ­μπε­ρι­λή­φθη­σαν στο σχέ­διο πόλης και απώ­λε­σαν το δα­σι­κό τους χα­ρα­κτή­ρα, ου­δέ­πο­τε έπα­ψαν να απο­τε­λούν δη­μό­σια κτή­μα­τα εφό­σον δεν έχουν ανα­γνω­ρι­στεί ως ιδιω­τι­κές πε­ριου­σί­ες και από την άλλη διεκ­δι­κεί τις ερ­γα­τι­κές κα­τοι­κί­ες του Λαυ­ρί­ου προ­βάλ­λο­ντας δι­καί­ω­μα του Δη­μο­σί­ου δυ­νά­μει ενός συμ­βο­λαί­ου του έτους 1961!!!

Και εδώ συ­να­ντά­ται το τρα­γε­λα­φι­κό πα­ρά­δο­ξο. Χι­λιά­δες οι­κο­γέ­νειες γι­νό­μα­στε θε­α­τέ­ςσε ένα θέ­α­τρο του πα­ρα­λό­γου, που αντί για χει­ρο­κρό­τη­μα μας πε­ρι­μέ­νει η απώ­λεια των πε­ριου­σιών και του βιός μας.

Και αυτό γιατί όσον αφορά τη διεκ­δί­κη­ση των γε­ω­τε­μα­χί­ων, αυτή πραγ­μα­το­ποιεί­ται με γνώ­μο­να μια από­φα­ση του 19ου αιώνα, ενώ για την πε­ρί­πτω­ση των ερ­γα­τι­κών κα­τοι­κιών αυτή γί­νε­ται μέσω της προ­βο­λής ενός συμ­βο­λαί­ου 60 ετών.

Για να βά­λου­με όμως τα πράγ­μα­τα σε μία χρο­νο­λο­γι­κή σειρά σε σχέση με τις ερ­γα­τι­κές κα­τοι­κί­ες, οι εκτά­σεις τις οποί­ες με τόσο ζήλο προ­σπα­θεί να υφαρ­πά­ξει σή­με­ρα το Δη­μό­σιο, απαλ­λο­τριώ­θη­καν το 1960 από τους ιδιο­κτή­τες τους, οι οποί­οι και απο­ζη­μιώ­θη­καν. Εν έτει λοι­πόν 1960 το Δη­μό­σιο πα­ρα­χώ­ρη­σε στον ΟΕΚ (Ορ­γα­νι­σμός Ερ­γα­τι­κών Κα­τοι­κιών) τα εν λόγω γε­ω­τε­μά­χια, επί των οποί­ων χτί­στη­καν σπί­τια - οι ερ­γα­τι­κές κα­τοι­κί­ες - που δό­θη­καν στους δι­καιού­χους ερ­γα­ζό­με­νους, φυ­σι­κά όχι δω­ρε­άν.

Σή­με­ρα, μι­λά­με για 303 ερ­γα­τι­κές κα­τοι­κί­ες, 303 οι­κο­γέ­νειες οι οποί­ες μέ­νουν εκεί, οι πε­ρισ­σό­τε­ρες για διά­στη­μα με­γα­λύ­τε­ρο της ει­κο­σα­ε­τί­ας, που δεν είχαν ιδέα για το κα­θε­στώς που ίσχυε μιας και δεν επέ­λε­ξαν οι ίδιες το χώρο να χτί­σουν τα σπί­τια τους, που απο­πλη­ρώ­νουν ακόμη και σή­με­ρα τις δό­σεις των δα­νεί­ων για τα σπί­τια τους, που ετη­σί­ως πλη­ρώ­νουν ΕΝΦΙΑ και που σή­με­ρα έρ­χο­νται αντι­μέ­τω­πες με τις Υπη­ρε­σί­ες του Υπουρ­γεί­ου Οι­κο­νο­μι­κών που διεκ­δι­κεί τις πε­ριου­σί­ες τους αδια­φο­ρώ­ντας για το τι μέλ­λει γε­νέ­σθαι.

Όσον αφορά τα λοιπά γε­ω­τε­μά­χια που διεκ­δι­κεί το Δη­μό­σιο, μι­λά­με για τμή­μα­τα γης στην πε­ριο­χή Κυ­πρια­νός. Τα γε­ω­τε­μά­χια αυτά πω­λή­θη­καν- πα­ρα­χω­ρή­θη­καν στους ερ­γά­τες με­ταλ­λω­ρύ­χους από τη γαλ­λι­κή εται­ρεί­α­CFML τον πε­ρα­σμέ­νο αιώ­να­και σή­με­ρα ανή­κουν στα παι­διά και τα εγ­γό­νια τους.

Οι διεκ­δι­κή­σεις του Δη­μο­σί­ου όμως δεν στα­μα­τούν εκεί. Αυτή τη στιγ­μή τί­θε­νται υπό αμ­φι­σβή­τη­ση πε­ριου­σί­ες αν­θρώ­πων που βρί­σκο­νται και σε πε­ριο­χές γύρω από την πε­ριο­χή του Κυ­πρια­νού. Οι πε­ριο­χές αυτές ου­δέ­πο­τε απο­τέ­λε­σαν πε­ριου­σία της γαλ­λι­κής με­ταλ­λευ­τι­κής εται­ρεί­ας, και οι ιδιο­κτή­τες αυτών έχουν τί­τλους κτή­σης προ του 1923.

Άλλες πε­ριο­χές που θί­γο­νται από τις εξω­φρε­νι­κές διεκ­δι­κή­σεις του Δη­μο­σί­ου, είναι πε­ριο­χές όπως η Νε­ά­πο­λη. Μια πε­ριο­χή που απο­τέ­λε­σε κλη­ρο­δό­τη­μα του ίδιου του Δη­μο­σί­ου προς τους ερ­γά­τες της πε­ριο­χής,στους παπ­πού­δες και τους γο­νείς μας,ως αντι­στάθ­μι­σμα στους πολ­λα­πλούς θα­νά­τους της επο­χής από την αρ­ρώ­στια της πόλης των με­τάλ­λων, την μο­λυ­βδί­α­ση.

Μέσα στο πέ­ρα­σμα του χρό­νου το Λαύ­ριο και οι άν­θρω­ποί του έδω­σαν με­γά­λους αγώ­νες για την υπε­ρά­σπι­ση τόσο των ζωών τους όσο και της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας.

Από τον κα­τα­κτη­τή Σερ­πιέ­ρι και τους κα­τα­πα­τη­τές Μπο­δο­σά­κη, έρ­χε­ται σή­με­ρα το Δη­μό­σιο ως άλλος κα­τα­πα­τη­τής ν’ αρ­πά­ξει το βιός φτω­χών ερ­γα­τών, προ­κει­μέ­νου να ικα­νο­ποι­ή­σει τις ορέ­ξεις των επεν­δυ­τών και του κε­φα­λαί­ου στο όνομα της ανά­πτυ­ξης και των επεν­δύ­σε­ων. Δεν θα μας κάνει λοι­πόν εντύ­πω­ση αν οι πε­ριου­σί­ες μας, που τώρα προ­σπα­θούν να μας αρ­πά­ξουν μέσα από τα χέρια πα­ρα­χω­ρη­θούν στο ΤΑΙ­ΠΕΔ και έπει­τα εκ­ποι­η­θούν. Δεν είναι άγνω­στα βέ­βαια τα σχέ­δια για τη λε­γό­με­νη Rivieraτης νο­τιο­να­τα­το­λι­κής Ατ­τι­κής ή η συ­ζή­τη­ση για την με­γά­λη επέν­δυ­ση της Microsoft στην πε­ριο­χή.

Στην κα­τεύ­θυν­ση προ­ά­σπι­σης των πε­ριου­σιών και των δι­καιω­μά­των μας την Τε­τάρ­τη 21/10/2020 με πρω­το­βου­λία του ερ­γα­τι­κού κέ­ντρου Λαυ­ρί­ου πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε σύ­σκε­ψη κα­τοί­κων, προ­κει­μέ­νου να απο­φα­σί­σου­με συλ­λο­γι­κά το πως θα απα­ντή­σου­με ορ­γα­νω­μέ­να σε αυτά που η Κυ­βέρ­νη­ση με­θο­δεύ­ει­στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή για τη δήθεν ανά­πτυ­ξη της.

Η συμ­με­το­χή του κό­σμου δεν ήτανε η ανα­με­νό­με­νη, παρά τη σο­βα­ρό­τη­τα και το κα­τε­πεί­γον του θέ­μα­τος. Είναι προ­φα­νές πως ο φόβος της παν­δη­μί­ας «συ­γκρά­τη­σε» τον κόσμο. Το λυ­πη­ρό­τε­ρο και μη απο­δε­κτό ωστό­σο­ή­ταν η απου­σία του δη­μάρ­χου και των δη­μο­τι­κών συμ­βού­λων, οι οποί­οι , πλην δύο εξαι­ρέ­σε­ων που ήταν πα­ρό­ντες, προ­τί­μη­σαν να απέ­χουν από μια τόσο σο­βα­ρή συ­νε­δρί­α­ση­για ένα ζή­τη­μα που θέτει υπό αμ­φι­σβή­τη­ση τα δι­καιώ­μα­τα των αν­θρώ­πων του Λαυ­ρί­ου.

Στη σύ­σκε­ψη απο­φα­σί­στη­κε η σύ­στα­ση μιας επι­τρο­πής, η σύ­ντα­ξη ενός υπο­μνή­μα­τος που απε­στά­λη στο Υπουρ­γείο, καθώς και η διε­νέρ­γεια όλων των απα­ραί­τη­των ενερ­γειών και συ­να­ντή­σε­ων με τους εμπλε­κό­με­νους φο­ρείς.

Η λύση που πρέ­πει να δοθεί είναι μο­νά­χα πο­λι­τι­κή.

Ο λαός του Λαυ­ρί­ου δεν θα γίνει βορά στο όποιο επεν­δυ­τι­κό και ανα­πτυ­ξια­κό σχέ­διο της Κυ­βέρ­νη­σης.

Αν ωστό­σο,  η απά­ντη­ση δεν δοθεί σύ­ντο­μα, απο­φα­σί­στη­κε ότι θα προ­χω­ρή­σου­με σε μα­ζι­κές κι­ντο­ποι­ή­σεις προ­κει­μέ­νου για την υπε­ρά­σπι­ση των ζωών μας, την υπε­ρά­σπι­ση των πε­ριου­σιών μας.

Δεν μας ικα­νο­ποιούν τα ημί­με­τρα. Θέ­λου­με απα­ντή­σεις σή­με­ρα και δεν ικα­νο­ποιού­μα­στε απλά με την πα­ρά­τα­ση της εκ­δί­κα­σης των εν­στά­σε­ων που ήρθαν στα χέρια μας, όπως εξαγ­γέλ­θη­κε από Υπουρ­γεία Οι­κο­νο­μι­κών και Πε­ρι­βάλ­λο­ντος.

Ένα είναι το σί­γου­ρο, αν η υφαρ­πα­φή των πε­ριου­σιών μα­ςο­λο­κλη­ρω­θεί στην Λαυ­ρε­ω­τι­κή ή στον δήμο Σα­ρω­νι­κού, θα ανοί­ξει ο δρό­μος για την εφαρ­μο­φή του μέ­τρου και σε άλ­λους δή­μους.

Ο μόνος δρό­μος που επι­λέ­γου­με λοι­πόν για τη λύση του προ­βλή­μα­τος σε όλη την πε­ριο­χή, είναι ο δρό­μος του αγωνα.

Και δεν κά­νου­με βήμα πίσω από την προ­ά­σπι­ση των δι­καιω­μά­των μας.