Λαύριο: Το κράτος ως σύγχρονος Μποδοσάκης βάζει στο μάτι περιουσίες εργατών για τις ορέξεις των επενδυτών

Σε καθημερινή βάση όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας λαμβάνουν «συστημένα» ραβασάκια με εξωφρενικές απαιτήσεις του Δημοσίου.

Συγκεκριμένα, χιλιάδες ενστάσεις της Κτηματικής Υπηρεσίας Αθηνών- Ανατολικής Αττικής φτάνουν στα χέρια ιδιοκτητών της ευρύτερης περιοχής του Λαυρίου, που σκοπό έχουν να τους ενημερώσουν ότι το Δημόσιο προβάλλει ίδιο δικαίωμα κυριότητας επί των ιδιοκτησιών τους.

Το Δημόσιο επικαλούμενο την υπ’ αριθμ. 1151/1872 (!!!) Απόφαση του Εφετείου Αθηνών, διεκδικεί αναίσχυντα 26 χιλιάδες οικόπεδα και σπίτια σε όλη την περιοχή.

Μια άθλια τρομοκράτηση του κόσμου του Λαυρίου και της ευρύτερης περιοχής με τα συστημένα προς τους ιδιοκτήτες σπιτιών και οικοπέδων, να έχουν προκαλέσει -  όπως είναι λογικό – αναταραχή και φόβο σε χιλιάδες οικογένειες, που πραγματικά δεν ξέρουν τι ξημερώνει.

Το Υπουργείο Οικονομικών μέσα από αυτές τις ενστάσεις μας ανακοινώνει ότι τα σπίτια και οι περιουσίες μας ανήκουν στο Δημόσιο ζητώντας μας ουσιαστικά να παραχωρήσουμε αμαχητί τα όσα μας ανήκουν.

Οι διεκδικήσεις από πλευράς Δημοσίου χωρίζονται σε δύο περιπτώσεις. Από τη μία διεκδικεί μια σειρά από γεωτεμάχια, τα οποία και διεκδικεί υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για δάση, δασικές ή και χορτολιβαδικές εκτάσεις που ενώ συμπεριλήφθησαν στο σχέδιο πόλης και απώλεσαν το δασικό τους χαρακτήρα, ουδέποτε έπαψαν να αποτελούν δημόσια κτήματα εφόσον δεν έχουν αναγνωριστεί ως ιδιωτικές περιουσίες και από την άλλη διεκδικεί τις εργατικές κατοικίες του Λαυρίου προβάλλοντας δικαίωμα του Δημοσίου δυνάμει ενός συμβολαίου του έτους 1961!!!

Και εδώ συναντάται το τραγελαφικό παράδοξο. Χιλιάδες οικογένειες γινόμαστε θεατέςσε ένα θέατρο του παραλόγου, που αντί για χειροκρότημα μας περιμένει η απώλεια των περιουσιών και του βιός μας.

Και αυτό γιατί όσον αφορά τη διεκδίκηση των γεωτεμαχίων, αυτή πραγματοποιείται με γνώμονα μια απόφαση του 19ου αιώνα, ενώ για την περίπτωση των εργατικών κατοικιών αυτή γίνεται μέσω της προβολής ενός συμβολαίου 60 ετών.

Για να βάλουμε όμως τα πράγματα σε μία χρονολογική σειρά σε σχέση με τις εργατικές κατοικίες, οι εκτάσεις τις οποίες με τόσο ζήλο προσπαθεί να υφαρπάξει σήμερα το Δημόσιο, απαλλοτριώθηκαν το 1960 από τους ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι και αποζημιώθηκαν. Εν έτει λοιπόν 1960 το Δημόσιο παραχώρησε στον ΟΕΚ (Οργανισμός Εργατικών Κατοικιών) τα εν λόγω γεωτεμάχια, επί των οποίων χτίστηκαν σπίτια - οι εργατικές κατοικίες - που δόθηκαν στους δικαιούχους εργαζόμενους, φυσικά όχι δωρεάν.

Σήμερα, μιλάμε για 303 εργατικές κατοικίες, 303 οικογένειες οι οποίες μένουν εκεί, οι περισσότερες για διάστημα μεγαλύτερο της εικοσαετίας, που δεν είχαν ιδέα για το καθεστώς που ίσχυε μιας και δεν επέλεξαν οι ίδιες το χώρο να χτίσουν τα σπίτια τους, που αποπληρώνουν ακόμη και σήμερα τις δόσεις των δανείων για τα σπίτια τους, που ετησίως πληρώνουν ΕΝΦΙΑ και που σήμερα έρχονται αντιμέτωπες με τις Υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών που διεκδικεί τις περιουσίες τους αδιαφορώντας για το τι μέλλει γενέσθαι.

Όσον αφορά τα λοιπά γεωτεμάχια που διεκδικεί το Δημόσιο, μιλάμε για τμήματα γης στην περιοχή Κυπριανός. Τα γεωτεμάχια αυτά πωλήθηκαν- παραχωρήθηκαν στους εργάτες μεταλλωρύχους από τη γαλλική εταιρείαCFML τον περασμένο αιώνακαι σήμερα ανήκουν στα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Οι διεκδικήσεις του Δημοσίου όμως δεν σταματούν εκεί. Αυτή τη στιγμή τίθενται υπό αμφισβήτηση περιουσίες ανθρώπων που βρίσκονται και σε περιοχές γύρω από την περιοχή του Κυπριανού. Οι περιοχές αυτές ουδέποτε αποτέλεσαν περιουσία της γαλλικής μεταλλευτικής εταιρείας, και οι ιδιοκτήτες αυτών έχουν τίτλους κτήσης προ του 1923.

Άλλες περιοχές που θίγονται από τις εξωφρενικές διεκδικήσεις του Δημοσίου, είναι περιοχές όπως η Νεάπολη. Μια περιοχή που αποτέλεσε κληροδότημα του ίδιου του Δημοσίου προς τους εργάτες της περιοχής,στους παππούδες και τους γονείς μας,ως αντιστάθμισμα στους πολλαπλούς θανάτους της εποχής από την αρρώστια της πόλης των μετάλλων, την μολυβδίαση.

Μέσα στο πέρασμα του χρόνου το Λαύριο και οι άνθρωποί του έδωσαν μεγάλους αγώνες για την υπεράσπιση τόσο των ζωών τους όσο και της δημόσιας περιουσίας.

Από τον κατακτητή Σερπιέρι και τους καταπατητές Μποδοσάκη, έρχεται σήμερα το Δημόσιο ως άλλος καταπατητής ν’ αρπάξει το βιός φτωχών εργατών, προκειμένου να ικανοποιήσει τις ορέξεις των επενδυτών και του κεφαλαίου στο όνομα της ανάπτυξης και των επενδύσεων. Δεν θα μας κάνει λοιπόν εντύπωση αν οι περιουσίες μας, που τώρα προσπαθούν να μας αρπάξουν μέσα από τα χέρια παραχωρηθούν στο ΤΑΙΠΕΔ και έπειτα εκποιηθούν. Δεν είναι άγνωστα βέβαια τα σχέδια για τη λεγόμενη Rivieraτης νοτιονατατολικής Αττικής ή η συζήτηση για την μεγάλη επένδυση της Microsoft στην περιοχή.

Στην κατεύθυνση προάσπισης των περιουσιών και των δικαιωμάτων μας την Τετάρτη 21/10/2020 με πρωτοβουλία του εργατικού κέντρου Λαυρίου πραγματοποιήθηκε σύσκεψη κατοίκων, προκειμένου να αποφασίσουμε συλλογικά το πως θα απαντήσουμε οργανωμένα σε αυτά που η Κυβέρνηση μεθοδεύειστην ευρύτερη περιοχή για τη δήθεν ανάπτυξη της.

Η συμμετοχή του κόσμου δεν ήτανε η αναμενόμενη, παρά τη σοβαρότητα και το κατεπείγον του θέματος. Είναι προφανές πως ο φόβος της πανδημίας «συγκράτησε» τον κόσμο. Το λυπηρότερο και μη αποδεκτό ωστόσοήταν η απουσία του δημάρχου και των δημοτικών συμβούλων, οι οποίοι , πλην δύο εξαιρέσεων που ήταν παρόντες, προτίμησαν να απέχουν από μια τόσο σοβαρή συνεδρίασηγια ένα ζήτημα που θέτει υπό αμφισβήτηση τα δικαιώματα των ανθρώπων του Λαυρίου.

Στη σύσκεψη αποφασίστηκε η σύσταση μιας επιτροπής, η σύνταξη ενός υπομνήματος που απεστάλη στο Υπουργείο, καθώς και η διενέργεια όλων των απαραίτητων ενεργειών και συναντήσεων με τους εμπλεκόμενους φορείς.

Η λύση που πρέπει να δοθεί είναι μονάχα πολιτική.

Ο λαός του Λαυρίου δεν θα γίνει βορά στο όποιο επενδυτικό και αναπτυξιακό σχέδιο της Κυβέρνησης.

Αν ωστόσο,  η απάντηση δεν δοθεί σύντομα, αποφασίστηκε ότι θα προχωρήσουμε σε μαζικές κιντοποιήσεις προκειμένου για την υπεράσπιση των ζωών μας, την υπεράσπιση των περιουσιών μας.

Δεν μας ικανοποιούν τα ημίμετρα. Θέλουμε απαντήσεις σήμερα και δεν ικανοποιούμαστε απλά με την παράταση της εκδίκασης των ενστάσεων που ήρθαν στα χέρια μας, όπως εξαγγέλθηκε από Υπουργεία Οικονομικών και Περιβάλλοντος.

Ένα είναι το σίγουρο, αν η υφαρπαφή των περιουσιών μαςολοκληρωθεί στην Λαυρεωτική ή στον δήμο Σαρωνικού, θα ανοίξει ο δρόμος για την εφαρμοφή του μέτρου και σε άλλους δήμους.

Ο μόνος δρόμος που επιλέγουμε λοιπόν για τη λύση του προβλήματος σε όλη την περιοχή, είναι ο δρόμος του αγωνα.

Και δεν κάνουμε βήμα πίσω από την προάσπιση των δικαιωμάτων μας.