Όχι με καραντίνες, καταστολή και πρόστιμα
Ο δεύτερος καταναγκαστικός εγκλεισμός μέσα σε λίγους μήνες επιβλήθηκε από την κυβέρνηση γιατί δεν πήρε κανένα μέτρο προστασίας στους μεγάλους χώρους δουλειάς, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και στα σχολεία, ούτε για την ενίσχυση της Δημόσιας Υγείας και της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.
Είναι επιλογή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού να μη «σπαταλά» χρήματα από τους φόρους και τις εισφορές της εργαζόμενης κοινωνίας για τις ανάγκες της, για τις λαϊκές ανάγκες, ούτε καν για την προστασία του ύψιστου αγαθού, της ζωής των ανθρώπων.
Ο κόσμος της δουλειάς, παρά τα εμπόδια που του ορθώνει η κυβέρνηση, αντιστέκεται, από την πρώτη κιόλας καραντίνα, προβάλλοντας το πάνδημο αίτημα για ενίσχυση του ΕΣΥ, αλλά και με άλλες, κλαδικές διεκδικήσεις. Το καλοκαίρι δεν ήταν ένα συνηθισμένο καλοκαίρι, αλλά τραντάχτηκε από μαζικές και σημαντικές κινητοποιήσεις για πολλά ζητήματα.
Η παράλληλη νομοθετική επίθεση, κατά την ευαίσθητη περίοδο της υγειονομικής κρίσης, με σκληρά και βάρβαρα νομοσχέδια, ΠΔ και νόμους πια, όπως ο πτωχευτικός, ο νόμος για τις διαδηλώσεις, για την παιδεία (την προηγούμενη σεζόν),για ιδιωτικοποιήσεις (με αιχμή τις υπηρεσίες των δήμων), το ν/σ Βρούτση, μαζί με την όξυνση των αυταρχικών επεισοδίων σε κάθε επίπεδο (καταστολή παντού-σε διαδηλώσεις, πανεπιστήμια κλπ - επιβολή ηλεκτρονικών πρακτικών σε συλλογικές διαδικασίες εργαζομένων - απαγόρευση εργατικών συνελεύσεων - εμπλοκή στα εσωτερικά των σωματείων/συνδικάτων κ.ά.) δεν αφήνουν κανένα περιθώριο εφησυχασμού και οικειοθελούς εγκλεισμού, με την ταξική αντιπαράθεση να διεξάγεται εκεί έξω, με όρους 19ου αιώνα.
Οι εργαζόμενες κι οι εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν επιθέσεις από τον ιό, την κυβέρνηση και την εργοδοσία.
Οι χώροι δουλειάς και οι μετακινήσεις από και προς αυτούς είναι εστίες υπερμετάδοσης, ενώ το τεστ δεν συνταγογραφείται, δεν παρέχεται από τους μεγαλο-εργοδότες (συμπεριλαμβανομένου του Δημοσίου) και σε πολλές περιπτώσεις απαγορεύονται κιόλας, για να μην εκτεθεί η επιχείρηση!
Η ανάγκη συλλογικής αντιμετώπισης, οι αγωνιστικές διεκδικήσεις και η απόρριψη στην πράξη της «ατομικής ευθύνης» πέφτει στα σωματεία, τις παρατάξεις και τα σχήματα της αριστεράς.
Λείπει από τη μαζική συζήτηση το «φορολογήστε τους πλούσιους», ακόμα και με έκτακτο «φόρο covid». Οι μεγάλες επιχειρήσεις του τουρισμού, που «κλαίγονται» ως πληττόμενοι, θησαύριζαν τα προηγούμενα 7 χρόνια από τους 20-30 εκ. τουρίστες και από το ξεζούμισμα των εργαζομένων τους. Τα σούπερ μάρκετς θησαυρίζουν από αυτήν εδώ την κρίση κι αντί να αυξήσουν και να διευκολύνουν το προσωπικό τους, κόβουν τα ρεπό κι ανοίγουν τις Κυριακές. Οι φαρμακευτικές κι οι ιδιώτες κλινικάρχες θα χρειαστούν πολλά… σεντούκια για να βάλουν τα κέρδη τους, όλο και πιο αφορολόγητα!
Οι εργαζόμενοι-ες από την άλλη περιμένουν τα όποια ψίχουλα της κυβέρνησης μέσω των εργοδοτών τους, με αναστολές εργασίας, χωρίς επιδόματα ανεργίας στους-στις περισσότερους-ες, χωρίς άδειες, χωρίς δημόσια υγεία, χωρίς υποδομές για τις ηλεκτρονικές συνδέσεις των παιδιών και της τηλε-εργασίας, χωρίς κοινωνική πρόνοια για τους παππούδες και τις γιαγιάδες.
Χρέος της συνδικαλιστικής και πολιτικής αριστεράς, μέσα κι έξω από τα σωματεία, είναι να μετατρέψει τη συνείδηση του κόσμου της δουλειάς για τις ευθύνες του κράτους και της κυβέρνησης, σε μαζικούς εργατικούς και λαϊκούς αγώνες. Να ενώσει τους υπαρκτούς και διάσπαρτους αγώνες, να συνδέσει τα αιτήματα όλων, να ενώσει τις φωνές κάτω από τις μάσκες!
Η κυβέρνηση όχι απλά έχει αφήσει την εργατική τάξη χωρίς υγειονομική προστασία, αλλά αξιοποιεί την απαγόρευση κυκλοφορίας για να νομοθετήσει, χωρίς αντιδράσεις, τα πιο επιθετικά και αντεργατικά σχέδιά της.
Κορωνίδα, το κατατεθέν ν/σ Βρούτση, που σαρώνει όποια εργατική κατάκτηση είχε απομείνει, (πρόβλεψη για 10ωρο δουλειάς κι απλήρωτες υπερωρίες, παρέμβαση στα εσωτερικά των σωματείων, ουσιαστική κατάργηση της απεργίας και απαγόρευση/ποινικοποίηση των περιφρουρήσεων, καταλήψεων κλπ, διάλυση των συλλογικών διαδικασιών κ.ά).
Η κατάθεσή του σήμανε γενικό συναγερμό αναγκάζοντας τα Εργατικά Κέντρα Αθήνας, Πειραιά και Λαυρίου να κηρύξουν, σχετικά γρήγορα, απεργία για τις 26/11.
Η ΑΔΕΔΥ αποφάσισε να συμμετέχει στην απεργία της 26/11, αλλά οι δυο μεγάλες παρατάξεις, οι ΔΑΚΕ και ΔΗΣΥΠ (πρώην ΠΑΣΚΕ) δεν την ψήφισαν, χωρίς να πέφτουμε από τα σύννεφα.
Η κατάσταση βάζει ακόμα πιο αυξημένα καθήκοντα στην αριστερά των εργατικών χώρων, επιβάλλει πραγματικά ενωτικές κινήσεις, μαζικές συλλογικές διαδικασίες και οργάνωση διαρκών κινητοποιήσεων σε κάθε χώρο, που να καλλιεργούν και να συντηρούν αγωνιστικό κλίμα αντίστασης και διεκδίκησης, να μαζικοποιούν με αυτόν τον τρόπο και τα μεγάλα κινηματικά γεγονότα, όπως τη Γενική Απεργία στις 26 Νοέμβρη και να εγγυώνται τη συνέχεια και μετά από αυτήν.
Τα καλέσματα των ομοσπονδιών της υγείας, ΟΕΝΓΕ-ΠΟΕΔΗΝ, στις 12/11, για κινητοποιήσεις στις πύλες των νοσοκομείων από όλο το λαό, είναι βοηθητικά για την αγωνιστική συσπείρωση σε μεγάλη κλίμακα, σε κάθε νοσοκομείο, σε κάθε γειτονιά.
Να οργανώσουμε μέρες δράσης σε κάθε χώρο, να διεκδικήσουμε προστασία των εργαζομένων, ενίσχυση των δημόσιων συγκοινωνιών, κοινωνική ασφάλιση, λεφτά για την υγεία και την παιδεία κι όχι για τους εξοπλισμούς, πολλαπλασιάζοντας τις συλλογικές αντιδράσεις, απέναντι στο δολοφονικό σύστημα και την κυβέρνησή του.
Η κοινή εργατική σύσκεψη που διοργανώθηκε στις 6/11 από όλη την Αριστερά σχεδόν, πλην ΠΑΜΕ, το οποίο δεν πρέπει να αφήσουμε εκτός του στόχου της ενότητας, για την ενίσχυση και τη μαζικοποίηση των επόμενων μικρών και μεγάλων αγωνιστικών σταθμών είναι πολύτιμη συνεισφορά στο κίνημα.
Η υγεία, η εργασιακή, οικονομική, συνδικαλιστική, πολιτική και κοινωνική ζωή μας κινδυνεύουν θανάσιμα από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, που έχουν αποθρασυνθεί, θεωρούν την υγειονομική κρίση «ευκαιρία» και δεν διστάζουν να παίζουν, στην κυριολεξία, με τις ζωές των εργαζομένων, με τις ζωές μας.
Δεν επιτρέπουμε και δεν εμπιστευόμαστε την κυβέρνηση να ορίσει πώς και ποιος θα προστατεύσει την υγεία μας, τη στιγμή που «αντιμετωπίζει» τον covid με την αστυνομία, τις απαγορεύσεις και τους πολεμικούς εξοπλισμούς, αντί για ενίσχυση του ΕΣΥ, της δημόσιας εκπαίδευσης, των συγκοινωνιών και των κοινωνικών υπηρεσιών.
Οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις μας είναι οι μόνες που μπορούν να προστατεύσουν την υγεία, τη ζωή μας, τις κατακτήσεις, την ελευθερία μας!
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
